Mijn ervaring met een klein “bijtconflict” van de tanden ligt alweer enkele jaren terug.
Op dat moment had ik mij al een jaar lang met de Germanische Heilkunde beziggehouden: Ik had al wat gelezen en gehoord en ook al zo het één en ander bij mezelf kunnen vaststellen.
Het DHS was op een maandag morgen. Ik werd om bepaalde redenen woedend op iemand in mijn omgeving en deze woede hield een paar dagen aan.
Ik had nog niet herkend, dat ik op dat moment conflictactief was volgens de omschrijving van de Germanische Heilkunde.
Aan “bijten” had ik overigens nog niet gedacht, eerder aan “die zou ik op z’n bek kunnen slaan” en meer; wat iemand zo door het hoofd gaat als men op iemand werkelijk woedend is – zonder het werkelijk te menen.
De conflictactiviteit, mijn ergeris en woede duurde tot vrijdagmiddag.
Toen ben ik wat rustiger geworden en kon het hele gebeuren nogmaals overdenken en moest vaststellen dat diegene waarop ik woedend was in werkelijkheid niets aan het gebeuren van maandag kon doen, maar dat de oorzaak ergens anders lag; en daarmee beëindigde ik dan mijn geërgerde denken tegen hem – en één van mijn tanden begon direct pijn te doen (kies – partnerzijde)!
Toen de pijn begon was het mij snel duidelijk dat ik een bijtconflict opgelost moest hebben en dat dit ook betekende, dat een tand al een hele tijd meegereageerd moest hebben, zonder dat ik dit had bemerkt.
Ik hoefde niet lang na te denken, of ik de laatste tijd op iemand woedend was geweest. Het geval lag mij nog vers in het geheugen.
Dank zij de Germanische Heilkunde was er ook gelijktijdig het weten, dat het zich bij tandpijn alleen om een voorbijgaande aangelegenheid zou handelen:
De pijn heeft een biologische zin en – wat op zo’n moment nog veel belangrijker is – ze houdt na een bepaalde tijd ook weer op!
Ik hoefde helemaal niets te doen, zolang ze voor mij niet te heftig werden!
En deze zekerheid was destijds en ook nu nog zeer geruststellend:
De tandpijn was dan op vrijdag namiddag ietwat ‘intensief’, op zaterdag morgen alweer heel licht; en op zondag was nog juist te bemerken dat daar ‘met de tand iets aan de hand was geweest’, maar van pijn was geen sprake meer! En ik had helemaal niets gedaan (afgezien van me NIET daarover op te winden dat ik daar pijn heb).
Dit ligt nu ongeveer 5 jaar terug. Ik heb in de tussentijd nog tweemaal met de tanden conflictief gereageerd: elke keer op vergelijkbare wijze.
Nu is mij duidelijk: als ik mijn ergernis direct de volgende dag zou hebben opgelost – hoe ik dat ook gedaan zou hebben – dan zouden daarna in de vagotone fase vanwege de zeer korte conflictduur nagenoeg geen pijn bemerkbaar zijn geweest.
Monika A.
Opmerking van H. Pilhar:
Hartelijk dank aan Monika voor dit makkelijk begrijpbare ervaringsbericht.
Aanwijzing: Het is niet zo dat een tand over “meridianen” met bv de nier verbonden zou zijn. Dat zegt de Chinese geneeskunde. Hier zijn we bij de Germanische. Het kan natuurlijk wel zo zijn, dat iemand niet alleen een bijtconflict heeft lopen, maar ook een existentieconfict (nieren). De tanden en de nieren hebben kompleet verschillende conflictinhouden en verlopen.
Overigens: Sinds kort is de tandtabel leverbaar (in het Duits).
