Casus dialysepatiënt uit Vermächtnis deel 2

Deze dialysepatiënt had eigenlijk geen nierverzamelbuis-carcinoom-syndroom, maar twee recidiverend lopende vluchtelingsconflicten voor beide nieren elk één.
Dit begon tragische genoeg met een inenting tegen pokken toen ze anderhalf jaar oud was. Als men de inenting tegen pokken kent, dan weet men dat het de meeste kleine kinderen psychisch niet veel doet. Met name als de dokter het handig aanpakt doordat hij het technisch ook goed weet uit te voeren. Maar er hoeft maar een van de kleine kinderen te gaan huilen, of zich met alle geweld te gaan weren, zodat het met geweld moet worden vastgehouden en de andere kleine kinderen op de armen van de moeders die eventueel ook al de ruimte aanwezig zijn – en de dokter maakt mogelijk zulke inentingen voor de eerste keer en zeer onhandig – dan breekt bij de kleinen de hel los.
Dit waren dan de gevallen die daarbij een conflict van «het niet kunnen ontvluchten» leden. In de genezingsfase kregen deze gevallen dan een epileptische aanval met koorts etc. Ze werden dan met sirene en blauwzwaailicht naar het ziekenhuis gebracht….., daar werden ze om diagnostische reden opnieuw geprikt……, en ze kwamen daarmee weer op hetzelfde spoor….., en bij de latere oplossing van het conflict leden ze opnieuw een epileptisch aanval…..,

Om zo’n geval gaat het hier. Maar deze patiënte moest met anderhalf jaar nog drie weken extra in het ziekenhuis blijven «vanwege infectiegevaar». Daar lag ze samen met 115 andere kinderen in een grote ruimte («voor beter overzicht») waarin steeds meerdere kinderen huilden – moederziel alleen gelaten! Ze leed daar een vluchtelingsconflict.
Slechts eenmaal per week mocht haar moeder haar op de «infectieafdeling» van het kinderziekenhuis een uur komen bezoeken ….. en zij mocht dan ook maar een uur door het raam kijken «vanwege het infectiegevaar». Dit gold ook voor de overige familieleden van de kleine patiënte, zodat ze geen nieuwe infectieziektes het ziekenhuis zouden binnen brengen.
Sindsdien zijn er steeds weer controle onderzoeken bij deze patiënte en steeds komt ze daarbij weer op beide sporen.

1. Het motorische conflict van «het niet kunnen ontvluchten» (de injectienaalden en andere doktersinstrumenten)

2. Het vluchtelingsconflict van het zich in het ziekenhuis «moederziel alleen gelaten» voelen.

Bij de controles kwam er steeds, zoals de patiënte het zich precies herinnert, nog een extra vluchtelingsconflict bij:
3. De angst, in het ziekenhuis (min of meer weer in het onbekende) te moeten.

Terwijl de patiënte met de spuiten respectievelijk met het motorische conflict leerde om te gaan, bleven de beide vluchtelingsconflicten – op elke nier één – recidiverend actief. Met andere woorden: ze werden honderden malen geactiveerd en losten ook honderden malen weer op. En wel met nachtelijk transpireren en koorts, dus een niertuberculose.
Zeven jaar geleden werd een zogeheten «uremie» bij haar gediagnosticeerd die dialyse noodzakelijk maakt» (een vroeg vermoedt nierfalen). Sindsdien werd ze gedialyseerd. De eerste vier jaren werd bloeddialyse gedaan. Toen men geen bloedvaten meer vond die men kon aanprikken, werd er overgeschakeld op peritoneaaldialyse (dus dialyse via het buikvlies). Dit doet ze sinds drie jaar.
Bij elke dialyse komt ze weer op de beide «ziekenhuis-vluchtelingsconflicten». Zo bleef de hele zaak «chronisch recidiverend» en de nieren schrompelden «van binnenuit» steeds meer. Dat betekent dat het nierverzamelbuisweefsel steeds verder verkazend werd afgebroken.

In het laatste half jaar, sinds de patiënte de Germanische Heilkunde heeft leren kennen, probeert ze instinctief het juiste te doen: thuisdialyse middels het peritoneum (buikvlies). Maar ook deze mogelijkheid was snel afgelopen, omdat er zich in het peritoneum een ruimte vormde en zich uit deze ruimte een fistel naar de blaas vormde…….
De patiënte probeerde toen de dialyse volledig weg te laten. Dat gaat normaal gesproken ook want het organisme scheidt nog steeds 150 tot 200 ml. urine per dag uit en dat is voldoende om de substanties die noodzakelijk moeten worden uitgescheiden met deze minimale urine uit te scheiden. Daarbij laat het lichaam de creatinine waarde van 12 tot 15 mg% in het serum oplopen…. – maar dat gaat alleen met veel discipline. Dus wanneer de ingenomen vloeistof hoeveelheid (hierbij hoort ook de vloeistof die in de zgn. «vaste voeding» zit) niet meer mag zijn dan de uitgescheiden hoeveelheid urine plus de transpiratie vloeistof hoeveelheid (tussen 200 en 500 ml, bij koorts en bij inspannende lichamelijke werkzaamheden meer).

Dat is een zaak van discipline en – de vraag, of de patiënte dan ook werkelijk geen angst meer heeft, «weer naar het ziekenhuis te moeten gaan», want dat is weer één van de beide conflicten. Deze angst zit echter bij de meeste patiënten vast in de nek, ook bij onze patiënte. En zo liep het lichaam weer langzaam vol, langzamer dan anders, want één conflict was opgelost (ze was niet meer in het ziekenhuis), maar het andere was wel actief (ze had steeds angst toch weer naar het ziekenhuis te moeten). Haar lichaam was volgelopen met oedeemvloeistof, tot ze aan het eind 22 liter boven haar eigen droge gewicht had opgeslagen, creatinine 15 mg %.
Toen moest ze voor bloedanalyse naar het ziekenhuis, waar men in een serie van verschillende dialyses deze 22 liter weer uit haar lichaam dialyseerde.
Toen ze uit het ziekenhuis werd ontslagen zei men tegen haar dat ze een hopeloos geval was. Eigenlijk hoefde ze niet ook niet meer terug te komen maar er was de mogelijkheid van een niertransplantatie……
De nefrologen vergissen zich hier!

Want volgens de Germanische Heilkunde is de therapie als volgt:
Weliswaar zijn de zogeheten «parenchymzomen» van de nieren smal. Maar dat komt daardoor, dat hier door chronisch recidiverende genezing (= tbc) bijna alle nierverzamelbuisweefsel «wegverkaasd« is. Maar van het urineproducerende glomeruliweefsel is nog voldoende aanwezig om nog met voldoende urine de noodzakelijk uit te scheiden substanties inderdaad te kunnen uitscheiden – op voorwaarde dat het lukt om van beide vluchtelingsconflicten weg te komen en te blijven!
Nu heeft de patiënte een grote mogelijkheid: als ze met veel discipline probeert een hernieuwd vocht vasthouden te vermijden, dat ze zal bemerken dat zij zelf de chef van het hele gebeuren is en haar eigen vochthoeveelheid onder controle kan houden. Zelfs dan, als het ene vluchtelingsconflict (angst, weer naar het ziekenhuis te moeten) nog actief is gebleven. Zodra zij merkt dat zijzelf het spel controleert, heeft ze geen angst meer. Want nu hoeft zij ook werkelijk niet meer naar het ziekenhuis …… Het conflict zal zich oplossen ……. en als geen van de beide vluchtelingsconflicten meer terugkeert, kan ze met de nieren stokoud worden.

Langzaam maar zeker wordt het beeld van het nierverzamelbuis-ca-syndroom en de zogenaamde «nierinsufficiëntie», zoals we het vroeger hebben genoemd, ontsluierd. Bij sterke verhoging in het bloed van de substanties die met de urine moeten worden uitgescheiden, spraken we van «uremie».
Het is één en hetzelfde: de zwakkere vorm van het SBS is de «slechts vocht vasthouden vorm», die echter gevaarlijk kan worden door de complicatie bij het nierverzamelbuis-ca-syndroom.
De zwaardere vorm (blijkbaar ook het conflict betreffend) is die met verhoging in het bloed van de substanties die met de urine moeten worden uitgescheiden (creatinine en ureum in het serum).
De tuberculose ruimt de nierverzamelbuis-adeno-carcinomen weer op wanneer het tot een oplossing van het vluchtelings- of existentieconflict komt.
De chronisch recidiverende tuberculose – bij chronisch recidiverende conflict-recidiven – verkaast meer en meer het gehele tubulusweefsel (is nierverzamelbuisweefsel) en veroorzaakt zo de kleine geschrompelde of slechts nog sikkelvormige nieren met de «dunne parenchymzoom».
We geloofden vroeger steeds dat de nieren daarom niet meer konden uitscheiden (uremie), maar in werkelijkheid was het conflict (ziekenhuis-vluchtelingsconflict) of waren de beide conflicten nooit werkelijk opgelost, zodat de patiënten nooit van de dialyse afkwamen.

We begrepen het vroeger niet goed en hebben daarom ook alles of bijna alles verkeerd gedaan.