Introductie in de Germanische Heilkunde deel 2
4 juli 2022
Geen reacties
Deze video wordt vanaf onze publieke videoserver afgespeeld.
Deze video is gecodeerd zoals al onze lesvideo’s. Hiermee kunt u testen of uw computer/telefoon onze gecodeerde video’s zonder problemen kan afspelen.
Korte inleiding in tijden van Corona
Er is nog nooit iemand als meester geboren! Ook voor de Germanische Heilkunde is een zekere studie noodzakelijk. Voor de therapeut is de Germanische Heilkunde een universitaire discipline. Voor de gewone burger behoort ze in het biologie onderwijs.
Moeilijker dan de theorie is de toepassing. Men dient ten opzichte van de patiënt voldoende empathie te hebben, om zich in de patiënt te kunnen verplaatsen. Dit “met de patiënt mee kunnen voelen” kan men niet leren. Men heeft deze empathie of men heeft ze niet. In de Germanische Heilkunde is het de kunst om de patiënt een “wijs advies” te geven, zodat hij zijn conflict kan oplossen. Jammer genoeg kan men de wijsheid ook niet leren. Men heeft ze of men heeft ze niet. Niet iedereen is geschikt als therapeut! Het is ook niet nodig dat iedereen therapeut wordt.
Om zichzelf met de Germanische Heilkunde te kunnen helpen, is een gemiddelde intellectuele begaafdheid voldoende. Een ieder die de wil daartoe heeft, kan de van Dr. Hamer ontdekte vijf Biologische Natuurwetten leren begrijpen. Hiervoor zou deze korte inleiding in de Germanische Heilkunde kunnen bijdragen. Ik wil jullie, geachte studerenden, slechts de “rode draad” in de Germanische Heilkunde laten zien. Het “moeten geloven” zal een “ik weet en heb geen angst” worden
Waar het op neer komt is, dat het in de Germanische Heilkunde om de oorzaak van ziekte gaat en daarmee om de causale therapie. Het gaat om ziekten die vanzelf ontstaan, dus om kanker, de chronische ziekten, de allergieën en de psychosen.
De Germanische Heilkunde geldt niet voor vergiftiging, verwonding en niet voor extreme ondervoeding zoals scheurbuik. Hierbij hoeft men ook geen conflict op te lossen.
De eerste door Dr. Hamer ontdekte Biologische Natuurwet wordt ook wel de IJzeren Regel van Kanker genoemd en beschrijft de oorzaak van ziekte.
De oorzaak van elke ziekte die vanzelf ontstaat, is monocausaal en daarmee ook verifieerbaar, de Biologische Conflictschok. In deze conflictschok ontstaat direct de Hamerse Haard in de hersenen en is met de ct-scan te fotograveren en daarmee bewijsbaar. In de conflictactieve fase is deze Hamerse Haard schietschijfvormig en scherp-randig.
Deze Biologische Conflictschok werd door Dr. Hamer vernoemd naar zijn gestorven zoon, het Dirk-Hamer-Syndroom (DHS). Door zijn tragische dood nam Dr. Hamer deze conflictschok voor het eerst waar en wel aan zijn eigen lichaam.
Dit DHS heeft altijd drie criteria:
Met het Biologische Conflict zijn we direct sympathicotoon in de stress met koude handen.
Vervolgens start er een Biologische Zinvol Speciaalprogramma, die ons oorzakelijk helpt om dit schokmoment op te lossen. Dat doen deze SBSen op drie verschillende manieren:
dan wel
Deze conflictactieve symptomen versterken zich zichtbaar met de conflictintensiteit en de conflictduur. Hoe langer het conflict dus duurt, des te groter wordt de tumor of de celafname en des te sterker wordt de functie-uitval. Zou men in deze conflictactieve fase slechts het symptoom “bestrijden”, zonder de conflictieve oorzaak op te lossen, dan zou het symptoom weer opnieuw optreden.
Ons lichaam doet dit niet op basis van een of andere kwaadaardigheid van Moeder Natuur, maar alleen om dit Biologische Conflict dan wel door een specifieke functieversterking of door een specifieke functie-uitval op te lossen. In principe is het orgaansymptoom de specifieke therapie van Moeder Natuur voor de oorzaak en helpt om dit Biologisch Conflict tot een oplossing te brengen.
Om vervolgens de Biologische Zin van ieder SBS te kunnen begrijpen, dient men de hele geneeskunde vanuit de evolutie te leren begrijpen.
100 jaar geleden formuleerde Ernst Haeckel de zin: “De ontogenese is een recapitulatie van de fylogenese”. Met andere woorden: De ontwikkeling van het embryo in het lichaam van de moeder is een recapitulatie van de afstamming van organismen. We hebben dus allemaal vanaf onze verwekking (Bevruchting van de moederlijke eicel door de vaderlijke spermium) de complete menswording over meerdere honderdmiljoenen jaren achter ons. In het lichaam van onze moeder hebben we dit in een versneld tempo van 9 maanden zwangerschap doorleeft. Kijken we dus terug in de embryonale ontwikkeling, dan kijken we daarmee terug in de ontwikkelingsgeschiedenis van de mensheid. Daarmee kunnen we zeggen, dat onze voorouders zo een ringvormig, wormachtig schepsel moeten zijn geweest. Zee-anemonen zien er vandaag de dag nog zo uit.
Deze Wetenschappelijke Diagnosetabel is als het ware het “klinische woordenboek” van de Germanische Heilkunde en mag in geen enkel huishouden ontbreken.
In de eerste kolom hebben we het desbetreffende Speciaalprogramma. In de tweede kolom de oorzaak, dus de geassocieerde conflictinhoud in het moment van het DHS. In de derde kolom is de lokalisatie van de Hamerse Haard in de hersenen beschreven. In de vierde kolom zijn de symptomen van de conflictactieve en in de vijfde kolom de symptomen van de conflict-opgeloste genezingsfase (pcl) omschreven.
Dr. Hamer heeft alle organen volgens weefseltype (de kiembladen) gesorteerd. Daarmee kon hij eindelijk een begrijpbaar systeem in de vele verschillende ziekten brengen.
De drie verschillend gekleurde kolommen stellen de drie kiembladen voor. De linker gele is het klierweefsel of endoderm. De middelste oranje kolom is het mesoderm en verdeeld zich onder in klierachtig weefsel en het bindweefsel. De buitenste rode kolom is het plaveiselepitheel of ectoderm, waartoe ook de functie-uitvallen behoren.
In het geval van een Speciaalprogramma van het klierweefsel ligt de Hamerse Haard altijd in de hersenstam. Men kan zeggen dat de hersenstam correleert met het klierweefsel.
Overeenkomend correleren de kleine hersenen met het klierachtige weefsel. Het hersenmerg van de grote hersenen met het bindweefsel. Het paveiselepitheel en de functie-uitvallen correleren met de hersenschors.
Als men vervolgens de hele geneeskunde vanuit de ontwikkelingsgeschiedenis betracht, dan begrijpt men niet alleen de Biologische Zin van het Speciaalprogramma, maar ook wat diegene in het moment van de Biologische Conflictschok heeft geassocieerd.
Onze voorouders hadden een oermond (muil), waardoor de voeding werd opgenomen en die de keutel weer uitwierp. Hij leefde in de oerzee. Zijn levensinhoud was vreten en zich vermeerderen. Zijn organen waren van het klierweefsel en zijn hersenen was de hersenstam. Zijn conflictpotentiaal was de voedingsbrok.
Was hij te langzaam om de voedingsbrok te pakken te krijgen, dan had hij een Hamerse Haard in de hersenstam in het relais voor de schildklier. De schildklier maakt vervolgens overeenkomstig de derde Biologische Natuurwet celtoename en een functieversterking. Op die manier worden er meer schildklierhormonen geproduceerd en daarmee is er een overfunctie van de schildklier (Morbus Basedow). Daardoor wordt het diertje daadwerkelijk sneller en kan daarmee de oorzaak “ik was te langzaam” oplossen. Krijgt het diertje de brok te pakken, dan stopt de celdeling van de schildklier en het nu niet meer nodige celoverschot wordt in de genezingsfase door de bijbehorende microben, de schimmels en schimmelbacteriën tuberculeus verkazend afgebroken.
Verslindt het diertje echter een brok die vervolgens onverteerbaar in de darm dwars ligt, dan heeft het de Hamerse Haard eveneens in de hersenstam, maar in het relais voor de darmvlokkencellen. Een stuk richting mond vermeerderen zich vervolgens de darmvlokken en er ontstaat een bloemkoolachtige darmtumor die literwijze verteersappen produceert om de vastzittende brok alsnog te kunnen verteren. Glipt deze brok uiteindelijk door, dan stopt de celdeling van de darmvlokken. In de genezingsfase wordt de nu niet meer benodigde darmtumor door de schimmels en schimmelbacteriën tuberculeus afgebroken.
Wat we hierbij nog dienen te begrijpen is dat Moeder Natuur associeert. Voor het diertje gaat het in de regel om de werkelijke voedingsbrok. Voor de huidige mens kan deze brok doorgaans ook geld of het huis zijn, dat men zich eigen wil maken en niet kan. Of de onverteerbare ergernis met de schoonmoeder, die iemand op de maag ligt.
Bij het klierweefsel hebben we dus altijd een celtoename in de conflictactieve fase en daardoor een functieversterking. De Biologische Zin ligt dus direct in de conflictactieve fase door een plus aan verteringssappen, om de brok beter te kunnen verteren of beter te kunnen opnemen of door meer slijm, zodat de brok beter naar binnen of naar buiten floept.
Als men echter de darmkanker wegsnijdt, maar niet het brokconflict oplost, dan komt het symptoom darmkanker terug. Moeder natuur wil daarmee de oorzaak oplossen!
De paradigmaverandering in de geneeskunde luidt vervolgens: Waar dient men zich in de therapie op te concentreren? Op het symptoom (zoals tot nu toe) of op de oorzaak? Vanzelfsprekend dient men de oorzaak, dus het conflict aan te gaan.
In de genezingsfase hebben we bij het klierweefsel door de schimmels en schimmelbacteriën altijd een tuberculeus, necrotische afbraak, vergelijkbaar met een appel die rot en uiteen valt.
We hebben van onze voorouders alles geërfd. Zijn spijsverteringsapparaat en ook de hersenen hiervoor. De hersenstam is vandaag de dag ons oudste hersendeel.
Onze voorouders verlieten de zee en veroverden het land. Hij had daarvoor bijkomende organen nodig: de binnenste huiden/vliezen, om zich tegen scherpe stenen te beschermen. Voor deze bijkomende organen had hij een aanvullende besturingseenheid nodig en moesten de kleine hersenen worden aangebouwd. De geassocieerde conflictinhoud hiervan luidt: Schending van de integriteit, bv. aanvals-, misvormings- of bezoedelingsconflicten.
Als men bv. door iemand voor gek wordt verklaard door op het voorhoofd te wijzen, dan kan men zich daar bezoedeld voelen. De Hamerse Haard ligt in de kleine hersenen in het relais voor de lederhuid. Volgens de derde Biologische Natuurwet maakt de lederhuid vanaf dat moment celtoename, waardoor “de muur naar buiten” dikker wordt. Er ontstaat een melanoom, dat groter en groter wordt, totdat men deze bezoedeling heeft kunnen oplossen. Het melanoom is dus de Biologische Zin! Met de oplossing van deze bezoedeling stopt de groei van het melanoom, dat in de genezingsfase door de verantwoordelijke microben, de schimmelbacteriën eveneens tuberculeus worden afgebroken. Het begint te bloeden en vochtig te worden. Het begint ook te stinken naar rottend vlees, zoals elke tuberculeuze genezingsfase doet. Aan het einde van de genezingsfase is het melanoom weg en kan ook medisch niet meer worden gediagnosticeerd.
Met de kleine hersenen werd bij onze voorouders ook het eerste sociale gedrag van Moeder Natuur ingeprogrammeerd.
De melkklieren zijn ontwikkelingshistorisch omgebouwde zweetklieren van de lederhuid, waardoor we het mamma-carcinoom eveneens in de kleine hersenen vinden.
Als het kind van de moeder een ongeluk krijgt en zij een zorgconflict om haar kind associeert, dan heeft ze de Hamerse Haard in de kleine hersenen en reageert direct met een celtoename van de melkkliercellen, een zg. mamma-ca. De Biologische Zin ligt hierbij dus in de conflictactieve fase door een celtoename meer moedermelk te kunnen produceren, om het kind dat een ongeval had een hogere overlevingskans te kunnen geven. Wordt het kind weer gezond, dan is deze toename van moedermelk niet meer nodig en de celdeling van de melkklieren stopt. In de genezingsfase wordt het inactieve mamma-ca net zoals het melanoom door schimmelbacteriën tuberculeus afgebroken. In elke tuberculeuse genezingsfase treedt er ook nachtelijk transpireren op.
Toen hadden onze voorouders een bewegingsapparaat met botten, spieren, pezen, kraakbeen, etc nodig. Voor deze bijkomende organen werd het hersenmerg van de grote hersenen aangebouwd. Het hersenmerg is de zetel van de eigenwaarde. Een mens met een gezonde eigenwaarde heeft een rechte houding. Iemand die een inbreuk op de eigenwaarde heeft die heeft problemen met zijn bewegingsapparaat zoals scoliose, Bechterew, spit, botkanker, anemie, leukemie enz.
Let op: Met het hersenmerg zijn we thans in de grote hersenen en volgens de derde Biologische Natuurwet is er hier in de conflictactieve fase een celafname in plaats van een celtoename. Deze celafname wordt bij bindweefsel necrose en bij botten osteoporose genoemd.
Kan men in de natuur de inbreuk op een eigenwaarde niet oplossen, dan worden deze gaten groter en groter tot het bot breekt of de pees scheurt. In de natuur is men dan prooi en zou worden gegeten. Hier helpt Moeder Natuur dus niet direct. Bij deze programma’s dient men het conflict eerst op te lossen! In de genezingsfase worden dan met ondersteuning van de verantwoordelijke microben, de bacteriën, deze gaten onder zwelling weer opgevuld.
Aan het einde van de genezingsfase neemt de zwelling weer af. Het bot en de pees blijven echter dikker dan ze voorheen was. Vergelijkbaar met een genezen botbreuk die bij de breukplaats eveneens verstevigd blijft. Een dikker bot is beter dan een dunne. Deze functieversterking bij het bindweefsel is blijvend voor de rest van het leven. Dit is de reden dat Dr. Hamer deze bindweefselgroep ook wel de “Luxegroep” noemt. Hier helpt Moeder Natuur niet direct, maar pas aan het einde van de genezing, maar dan wel levenslang.
Ons jongste hersendeel is de hersenschors. Dit is ook het meest complexe hersendeel. Hier wordt het sociale samenzijn gecoördineerd en daarbij gaat het om scheidingsconflicten en de territoriumconflicten. De hersenschors stuurt het plaveiselepitheel en de functie-uitvallen.
Als in de natuur het jong van de moeder wordt gescheiden, dan is dat een zekere dood voor het jong. “Lieve moeder, je jong zal je niet meer zien! Vergeet het!”
In de actieve fase van een scheidingsconflict hebben we een beperkt kortetermijn geheugen. Alzheimer zijn dus vele of zware scheidingsconflicten.
Daar waar het meeste contact van de moeder tot het kind wordt geassocieerd, ulcereert bij haar de buitenste huid. De huid begint te schilferen en wordt ruw. Thans is er het beeld van een droge neurodermitis. Men kan het zich voorstellen alsof er een lijmlaag heeft losgelaten. Dat doet geen pijn, omdat het gepaard gaat met een sensorische verlamming van de buitenste huid. Deze plaats is sensorisch ongevoelig. Deze doofheid van de huid helpt de moeder samen met haar beperkte kortetermijn geheugen, om haar kind makkelijker te vergeten en om haar leven verder te kunnen leiden. Moeder Natuur is genadig! Zou tegen verwachting in het kind toch nog de weg naar moeder kunnen terugvinden, dan herkent de moeder het kind niet meer. Ze is het vergeten.
Kan de moeder haar scheidingsconflict oplossen, dan wordt de ulceratie van de buitenste huid met behulp van zwelling en ontsteking weer opgevuld. Deze genezingsfase van het plaveiselepitheel verloopt echter zonder microben, want virussen bestaan met grote waarschijnlijkheid niet. De huid wordt rood, ze is warm, jeukt en doet pijn. Dan spreken de dermatologen van een verslechtering van de huid die in werkelijkheid een genezingsfase is. Tot zulke opgeloste scheidingsconflicten behoren exceem, bloeiende neurodermitis, netelroos enz.
Met behulp van de territoriumconflicten construeert Moeder Natuur de biologisch natuurlijke rangorde, oftewel de alfawolf en de volgwolf. In de natuur mag alleen maar de sterkste zijn genen doorgeven. In de natuur is een enkele wolf niet in staat om te overleven. Hij moet zich in een roedel organiseren om succesvol te kunnen jagen. Om het roedel te laten functioneren is er een structuur nodig, een aanvoering.
De klassieke territoriumstrijd!
De sterkere overwint de zwakkere. De zwakkere heeft vervolgens zijn territorium verloren. Hij heeft zijn Hamerse Haard in het territoriumgebied, om precies te zijn: in het relais voor de kransslagaders. Bij dit territoriumverliesconflict ulcereert het plaveiselepitheel van de kransslagaderen, waardoor het volume (doorsnede) groter wordt en meer bloed naar de hartspier kan stromen. Het hart wordt sterker! De zin van dit speciaalprogramma ligt dus weer in de actieve fase, dit wordt gerealiseerd door celafname een functieversterking.
Speelt hij het niet klaar, ondanks dit speciaalprogramma, en het in vermogen versterkte hart om zijn territorium terug te veroveren, dan resigneert hij. Hij geeft het op en schikt zich onder. Daardoor kan hij de conflict-intensiteit naar beneden transformeren en hij kan daarmee oud worden zonder aan verzwakking te sterven. Hij heeft zich met zijn conflict gearrangeerd en heeft daar vrede mee. Hij blijft daarbij in een zg. hangend actief conflictverloop en bouwt daardoor constant verder conflictmassa op. Met de resignatie sluit zich echter ook de mannelijke territoriumzijde, waardoor hij vrouwelijk en homo-erotisch wordt. Bij ons mensen vindt zo’n resigneren na 6 maanden plaats. Bij een conflictmassa van meer dan 9 maanden mogen we dit territoriumconflict helemaal niet meer oplossen, omdat we de crisis, het klassieke hartinfarct, niet zouden overleven.
Over het hartinfarct is nog te zeggen, dat niet de afgesloten kransslagader in de genezingsfase daarvan de oorzaak is, zoals de academische geneeskunde foutief aanneemt, maar in de crisis van het hersenrelais geen signalen meer bij het hart komen, waardoor het ophoudt met kloppen. Het hartinfarct is dus een zuiver hersensymptoom. Een bypass operatie is geen oorzakelijke therapie. Bovendien vormen de kransslagaderen bij een werkelijke afsluiting in korte tijd zelf echte omleidingsknopen van bloedvaten. Een programma van de natuur dat onmogelijk zou zijn, want dan zou diegene al aan de afsluiting zijn gestorven. Als vervolgens het vrouwtje in de natuur haar eisprong heeft, dan staat de alfa ter beschikking. De volgwolf heeft helemaal geen zin, want door de actieve Hamerse Haard in het relais voor de kransslagaderen is zijn libido nagenoeg nul. Daarmee heeft het vrouwtje haar kinderen altijd van de beste, van de alfa.
Tot slot wil ik u nog kort de zeer interessante functie-uitvallen uitleggen. Ze worden allemaal gestuurd vanuit de hersenschors. Hun conflictactieve fase is de functie-uitval, zoals bv. het verlies van de reukzin. Geen van deze functie-uitvallen geeft celtoename of -afname, waardoor er hier in de genezingsfase ook geen “ontsteking” kan zijn. Het gaat bij de functie-uitvallen om de zenuwen. En zenuwen delen zich vanaf de geboorte niet meer.
De Biologische Zin van deze functie-uitvallen ligt eveneens weer direct in de conflictactieve fase. Moeder Natuur helpt dus weer direct, zelfs met functie-uitval. Bij een motorisch conflict van het niet kunnen ontvluchten, met een verlamming van de beenspieren. En dat is niets anders dan de bekende doodhoudreflex! Wat doet de haas, die niet meer kan vluchten? Juist! Hij houdt zich dood. Zover de Biologische ordening van de verschillende Speciaalprogramma’s, waar ik afsluitend nog op terug kom.
Op het moment van de conflictschok wordt er geassocieerd. Er volgt een onwillekeurige gedachtenindeling, de zg. conflictinhoud. Deze conflictinhoud bepaalt de lokalisatie van de Hamerse Haard in de hersenen en daarmee de orgaanziekte. Dit verloopt bij de ongeborene in de moederbuik, bij de kleuter, de volwassenen en zelfs bij de dieren analoog. Deze conflictschok is de oorzaak van de orgaanziekte en dient in zijn totaal te worden begrepen, om daaruit een oorzakelijke therapie te kunnen afleiden.
De tweede van Dr. hamer ontdekte Biologische Natuurwet beschrijft de tweefasigheid van alle Zinvolle Biologische Speciaalprogramma’s, in zoverre dit conflict kan worden opgelost. Met het conflict begint de kanker, met de conflictoplossing stopt de kanker! Het stopt dus de celtoename, het stopt de celafname en het stopt de functie-uitval. Dit principe is voor iedereen makkelijk te begrijpen en wetenschappelijk eenvoudig aan te tonen.
Kan het conflict niet worden opgelost, dan blijft het systeem éénfasig met alle consequenties. De patiënt bouwt constant conflictmassa op. De celtoename en de celafname wordt groter en groter. De functie-uitval neemt steeds grotere dimensies aan. De patiënt blijft in continue stress, vermagert en verzwakt.
Met de conflictoplossing komt de grote opluchting!
Het vegetatieve zenuwstelsel schakelt direct om van sympathicotonie naar vagotonie. De patiënt krijgt direct warme handen, kan weer vrij slapen en krijgt weer trek. Elke genezingsfase verloopt met een oedeemvorming in de hersenen en op orgaanniveau.
In de hersenen verdwijnen de scherpe randen van de Hamerse Haard en het hersenrelais kleurt vervolgens in de ct-scan donker door de oedeemvorming. We kunnen in de ct-scan dus ook zien of een conflict nog actief is of reeds kon worden opgelost. Deze oedeemvorming is een ruimtevragend proces en kan overeenkomende hersensymptomen veroorzaken zoals misselijkheid en hoofdpijn.
Op orgaanniveau ontstaat door de oedeemvorming eveneens een zwelling met bijbehorende pijn.
Zo individueel als de mensen zijn, zo individueel zijn hun conflicten en daarmee zijn conflictoplossingen altijd individueel! Er is geen patentoplossing mogelijk!
In de regel lossen we onze conflicten instinctief op met het dwangmatig denken dat ons de Biologische Conflictschok heeft geschonken. Alle gedachten cirkelen direct rondom het probleem. De patiënten dromen ’s nachts van hun niet opgeloste conflicten. In feite is het hele organisme gericht op de conflictoplossing. We hebben geen rust, zolang we niet op het antwoord voor dit probleem komen, door bijvoorbeeld te scheiden en een nieuw leven te beginnen.
Soms lossen we onze conflicten ook wel toevallig op! Toevallig wordt de schoonmoeder door de bliksem getroffen en dan ziet de wereld er plotseling heel anders uit.
Echter, met het weten van deze biologische samenhangen kunnen we dit Biologische Conflict nauwkeurig opsporen en van dit conflict een patiëntspecifieke therapie afleiden. De kern van de therapie is, dat de patiënt een grote opluchting ervaart. We helpen hem dus om een “wijze raad” uit zijn conflict te halen. want dan stopt de kanker, zonder dat we de patiënt op enigerlei traditionele wijze hebben “behandeld”! Deze “wijze raad” is zoals gezegd de grote kunst in de Germanische Heilkunde.
Met de oplossing van het conflict begint nu echter de genezingsfase met zijn specifieke symptomen. Deze genezingsfasen verlopen vagotoon en vaak met koorts. In zo een genezingsfase is de patiënt slap en moe. Hij moet zich uiteindelijk van de inspannende conflictactieve fase herstellen, waarbij hij op zijn reserves liep. Genezingsfasen gaan gepaard met ontsteking van het weefsel. De voorheen ontstane tumoren worden tuberculeus afgebroken en de voorafgegane necrosen onder zwelling weer opgevuld.
In het algemeen verloopt de conflictactieve fase minder opvallend dan de genezingsfase. Nu, in de genezingsfase, meent de patiënt dat hij ziek zou zijn. De genezingsfase duurt ongeveer net zolang als de conflictactieve fase heeft geduurd. In het midden van de genezingsfase treedt ook altijd de crisis op die we later nader zullen bekijken.
Het ontogenetisch (ontwikkelingshistorisch) bepaalde systeem van de microben.
We hebben de microben nodig als chirurgen. Geen chirurg kan bijvoorbeeld een prostaat-ca verwijderen, zonder de zenuwen te beschadigen, waar dan weer een blijvende incontinentie en ook impotentie uit volgt. De microben kunnen daarentegen een inactief prostaat-ca afbreken, zonder de zenuwen te beschadigen. Zo een man is dan noch incontinent, noch impotent.
Alle microben houden zich streng aan de grenzen van het weefsel en zouden nooit een ander kiemblad bewerken. De zenuwstrengen blijven in de Biologische Genezingsfase met tuberculose dus onaangeroerd. Alle microben werken uitsluitend in de vagotone genezingsfase.
In de voorafgegane conflictactieve fase zijn bij de oude hersenen gestuurde organen tumoren ontstaan, die door celtoename en functieversterking hielpen om het opgetreden conflict op te lossen. Maar nu in de genezingsfase is het conflict opgelost en is deze tumor overbodig. Hij heeft ook geen celdeling meer en is inactief. Met de oplossing van het conflict krijgen de microben de opdracht van de hersenen om hun werk als chirurgen te beginnen en deze overbodig geworden tumor tuberculeus te verkasen, necrotisch af te breken. De tumor valt uit elkaar overeenkomstig een rottende appel. In deze oude hersenen gestuurde genezingsfase vindt dus altijd een tuberculose plaats en een typisch symptoom hiervoor is het nachtelijk transpireren. Als u de kletsnatte pyama kent, dan is dat altijd een dubbele reden tot vreugde:
Bij het hersenstam gestuurde klierweefsel hebben we in de genezingsfase als bijbehorende microben de schimmels en schimmelbacteriën. De schimmelbacteriën noemt men ook wel mycobacteriën. Bij het door de kleine hersenen gestuurde klierachtige weefsel zijn de bijbehorende microben de schimmelbacteriën.
Schimmels en schimmelbacteriën breken dus onnodig weefsel af.
Bij het vanuit het hersenmerg gestuurde bindweefsel zijn de bijbehorende microben de bacteriën. De bacteriën helpen mee om de necrose en de osteoporose van de voorafgegane conflictactieve fase weer op te vullen.
De ulceraties van het plaveiselepitheel worden eveneens onder zwelling en ontsteking weer opgevuld, maar zonder microben! De virussen bestaan naar grote waarschijnlijkheid helemaal niet.
Omdat geen enkele microbe een genezingsfase veroorzaakt, maar integendeel in een genezingsfase werkt, kan er ook geen besmetting bestaan.
Als we aannemen dat dr. Hamer met zijn beweringen gelijk heeft, dan bestaat er helemaal geen “kwaadaardigheid” in ons lichaam, er bestaat dan ook helemaal geen besmetting, er bestaan dan helemaal geen kankerverwekkende stoffen … Zou dat niet bevrijdend zijn? We zouden deze ongegronde angsten kwijtraken en zouden lichter door het leven kunnen marcheren! We zouden deze huidige corona-hype als dat herkennen wat het is, namelijk de grootste roof van vrijheid van de wereldbevolking en de installatie van een globale hiërarchische werelddictatuur, dus het tot slavernij brengen van de mensheid. Misschien is dat ook de reden dat Dr. Hamer sinds 4 decennia door Deep State wordt bestreden en doodgezwegen.
Met de conflictoplossing valt de patiënt zienderoog in een diepe vagotonie. De bloedvaten stellen zich van nauw op wijd en hij krijgt warme handen tot koorts aan toe. In de hersenen en op orgaanniveau wordt in de betrokken gebieden oedeem opgeslagen. De patiënt bevindt zich in de zg. exsudatieve fase. Door deze oedeemopslag ontstaan zwellingen die wederom verschillende symptomen veroorzaken, zoals hersendruk en pijn. De patiënt voelt zich zichtbaar zieker.
Om dit “in de vagotonie vallen” te stoppen heeft Moeder Natuur de crisis ingebouwd. De crises zijn kiembladafhankelijk overeenkomstig. Eigenlijk zijn de crises hersensymptomen. Er zijn de crises van de hersenstam, kleine hersenen, hersenmerg en hersenschors. Alle crises verlopen sympaticitoon met vernauwing van de bloedvaten, koude extremiteiten en koud zweet. De patiënt is in de crisis ijskoud. Hij heeft het koud en voelt koud aan. Al naar gelang conflictmassa kan deze crisis een seconde piek zijn en hoeft niet te worden bemerkt. Hij kan echter ook meerdere dagen duren met voor-, hoofd- en nacrisis.
De meest imposante crises zijn die van de hersenschors. Hier hebben we naast de reeds beschreven symptomen nog de absence, de migraine, de levercoma, de longembolie, het hartinfarct of de epileptische aanval etc.
De crisis zelf beleven alle patiënten. Het kritische punt, vooral bij grote conflictmassa, ligt altijd kort na de crisis!
De crisis heeft de opdracht om het roer als het ware weer richting gezondheid te sturen en daarom mag men een sympaticotone crisis niet met vagotoon werkende substanties onderdrukken. In tegendeel! Men dient de crisis bijvoorbeeld met koffie te versterken.
Was de crisis te zwak of was de conflictmassa te groot, dan valt de patiënt na de crisis in de dood! Was de crisis sterk genoeg, dan redt de patiënt het na de crisis om weer in de eutonie (gezondheid) te komen. In dit geval zeiden de vroegere artsen: De patiënt is over de berg! De crisis was dus deze kritische “Berg”.
Met de conflictoplossing gaat het de patiënt door de oedeemvorming slechter en slechter. In de crisis menen de patiënten dat hun lichaam doordraait en dat ze zelfs moeten sterven.
Met het begin van de crisis wordt het oedeem uitgeperst en de patiënt heeft een plasfase. Opvallend vaak moet hij naar het toilet. Na de crisis begint het hersenrelais en het orgaangebied littekenweefsel te vormen. Nu bevindt de patiënt zich in de litteken-restitutieve fase. Vanaf dan gaat het beter en beter. Aan het einde van de genezingsfase is de patiënt zo goed als nieuw. De tumoren zijn door microben afgebroken, de gaten zijn weer opgevuld. De functie-uitvallen zijn verdwenen. Er blijven slecht littekens in de hersenen en op orgaanniveau, die echter in de regel niet storen. De patiënt is weer volkomen gezond.
Dit verdwijnen van kanker en het herwinnen van de gezondheid noemt men spontane genezing. Zoals bekend heeft een spontane genezing geen bijwerkingen en kost amper geld. In de Germanische Heilkunde is de spontane genezing het overduidelijke doel! Genezen kan alleen het individu zichzelf door het uit de weg ruimen van de oorzaak.
Een klein voorbeeld van een crisis die u zelf misschien als eens heeft meegemaakt. Na een opgeloste territorium-ergernis, het plaveiselepitheel van de kleine curvatuur van de maag betreffend, zijn de maagproblemen direct weg, maar nu wordt u echter misselijk. De misselijkheid heeft zijn hoogtepunt in de crisis, namelijk de absence (plaveiselepitheel) en een epileptische aanval van de dwarsgestreepte spieraandelen van de kleine curvatuur van de maag. Men moet overgeven, is gecentraliseerd en ijskoud. Daarna valt men terug in de vagotonie. Men krijgt weer warme handen en de misselijkheid verdwijnt. Dit overgeven was dus een crisis.
Het tot nu toe omschrevene is de ene opdracht van de crisis, namelijk het roer weer richting gezondheid sturen.
De andere opdracht van de crisis is te controleren of het conflict zich in redelijke tijd heeft kunnen oplossen. Heeft men te lang nodig gehad, dan sterft men kort na de crisis.
Deze drastische selectie van Moeder Natuur wil ik aan de hand van het hartinfarct uitleggen:
Nemen we de strijd om het territorium bij de herten. De zwakkere wordt door de sterkere verdreven. De zwakkere lijdt daarbij een territoriumverliesconflict. Hij kan dit conflict niet oplossen, blijft conflictactief en bouwt verder conflictmassa op. Wanneer echter de wolf het alfahert grijpt, dan denkt het tot nu toe ondergeschikte hert: “Dat komt goed uit! Ik kan het roedel weer overnemen!” Daarmee lost hij ook daadwerkelijk zijn territoriumconflict op en komt in de genezingsfase en in de crisis. Dan controleert Moeder Natuur de tot nu opgebouwde conflictmassa en als deze een kritische grens overschreden heeft – bij ons mensen zou dat bij een territoriumverliesconflict 9 maanden zijn (een ervaringswaarde)- dan zegt Moeder Natuur consequent: Daar heb je veel te lang voor nodig gehad. Je bent niet de beste om het recht op voortplanting terug te krijgen. En voordat je in het roedel voor verdere onrust zorgt, laat ik je sterven!”
Van die strekking dient men zich de selectie van Moeder Natuur voor te stellen.
Er is echter ook de abusievelijke conflictoplossing.
Nemen we aan dat de medewerker in het bedrijf op grond van zijn degradatie een territoriumverliesconflict lijdt. Hij is conflictactief en vermagert. Na 6 maanden schikt hij zich, als hij tegen zichzelf zegt: “Die paar jaar tot het pensioen slik ik ook nog wel. Mij inzetten voor deze stomme firma doe ik zeker niet meer!” Daardoor kan hij zijn conflict naar beneden transformeren en zou daarmee als volgwolf oeroud kunnen worden. Ook de angina pectoris neemt af. Echter, met de pensionering begint voor deze voormalige medewerker een nieuw leven. De problemen in de firma behoren tot het verleden en nu kan hij zich eindelijk wijden aan zijn hobby, zijn volière. Daar kan hij zich tot president benoemen en vervolgens tot generaal-gouverneur. Nu heeft deze vers gebakken gepensioneerde echter plotseling weer zijn territorium, lost daarmee zijn territoriumverliesconflict op, die ruim over 9 maanden actief is geweest en ca. 6 weken na de pensionering sterft hij aan het hartinfarct.
Onze minister van Sociale Zaken zou deze gebeurtenis omschrijven als “maatschappelijk aanvaardbare vervroegde uittreding”.
Abusievelijk was de conflictoplossing daarom, omdat er in de natuur helemaal geen pensionering bestaat! In de natuur zou deze medewerker, cq. volgwolf voor altijd in het roedel zijn gebleven en had daarmee oud kunnen worden.
In de Germanische Heilkunde zouden we deze medewerker direct na het conflict hebben kunnen adviseren: “Pas op met het pensioen! Ga liever niet met pensioen! Blijf in de firma bv. als nachtportier, misschien zelfs zonder betaling, daarmee je je elke dag opnieuw kunt ergeren en daarmee dit territoriumverliesconflict niet oplost. Je hebt niets aan je pensioen!”
Dit voorbeeld toont dat het niet altijd om een conflictoplossing gaat! Vaak is de therapie, daarmee degene kan overleven: “Blijf conflictactief!”
Als men nu de zogenaamde “ziekten” rangschikt volgens de kiembladen, dan herkent men de biologische orde van Moeder Natuur! Men zou bijna kunnen zeggen dat Moeder Natuur ons uitlegt hoe we dienen te leven, zodat we niet ziek worden. Ze dwing ons er biologisch toe, maar helpt ons direct in de nood.
Als we de taal van Moeder Natuur willen begrijpen, dan hoeven we alleen Dr. Hamer te bestuderen. Hij kan het volledig uitleggen. Als zijn leerling, denk ik dat ik zelfs kan zeggen dat dit precies is wat Dr. Hamer ons wilde vertellen: “Leef volgens de Biologische Wetten van Moeder Natuur!” Moeder Natuur was zijn Godin. Hij geloofde in haar. Ik als kleine technicus maak een buiging voor beiden.
Kiembladverwante Speciaalprogramma’s hebben kiembladverwant hun conflicten.
Bij de darm gaat het om de ergernis, om de onverteerbare brok. Bij de schildklier met zijn over- en onderfunctie gaat het eveneens om de brok: Men was te langzaam om de goede brok te krijgen (rechter kwab) of te langzaam om de slechte keutelbrok kwijt te raken (linker kwab).
Bij het leverparenchym (leverkanker) gaat het om het verhongeringsconflict in werkelijke zin! Bij de longblaasjes gaat het met de doodsangst om de luchtbrok! Bij het middenoor gaat het om de hoorbrok. Bij het oeroog met het vaatvliesmelanoom om de lichtbrok etc.
Al deze organen komen voort uit het klierweefsel. Al deze Speciaalprogramma’s hebben als oorzaak een brokconflict. Allen hebben hun hersenrelais in de hersenstam. Allen hebben celtoename in de conflictactieve fase en tuberculeuze afbraak in de genezingsfase. Allen hebben hun Biologische Zin direct in de conflictactieve fase door een functieversterking die direct helpt om deze brok op te lossen. Hun crises zijn, afgezien van koude extremiteiten, eerder onopvallend. In hun genezingsfase treffen we de schimmels en de mycobacteriën. Bij geen van deze programma’s heeft de handigheid betekenis. Het gaat daarom, dat de brok niet kan worden uitgescheiden of niet kan worden opgenomen.
Bij al deze bindweefsel speciaalprogramma’s gaat het altijd om de inbreuk op de eigenwaarde. Altijd is de handigheid beslissend! De Hamerse Haard ligt altijd in het hersenmerg van de grote hersenen.
Het bindweefsel necrotiseert in de actieve fase. Bij het kraakbeen noemt men dit artrose of slijtage. In de genezingsfase worden deze necrosen met ondersteuning van bacteriën en met behulp van zwelling en ontsteking weer opgevuld. Bij kraakbeen noemt men deze genezingsfase artritis. De crises zijn hier amper te merken, behalve dan deze koude centralisering. Maar de genezingsfasen hebben een aantal zeer slechte diagnoses zoals lymfklierkanker, botkanker, leukemie, borreliose etc.
Zou men een patiënt voor zich hebben met een lymfklierkanker onder zijn rechter oksel, dan laten we hem eerst in de handen klappen. Klapt hij rechts, dan weten we: deze mens heeft een conflict met zijn eigenwaarde met betrekking tot een partner kunnen oplossen! We kunnen vervolgens samen met de patiënt zijn inbreuk op de eigenwaarde (DHS) en de daar bijpassende oplossing (CL) als een detective onderzoeken. Deze eigenwaarde moet zijn opgelost, want anders zou hij geen zwelling van de lymfklier hebben. De therapeut zou hem feliciteren met het bereiken van de oplossing van het conflict en de patiënt zou blij zijn! De patiënt zou zich een iatrogeen volgconflict, veroorzaakt door een academisch-medische diagnose besparen: “U heeft Morbus Hodgkin en als u zich niet laat behandelen dan zult u sterven!” Aan het einde van de genezingsfase zou deze lymfklierzwelling weer teruglopen. De lymfklier kan een leven lang voelbaar vergroot blijven. En dat is uiteindelijk de Biologische Zin van de luxegroep aan het einde van de genezingsfase. Een dikke lymfklier is beter dan een dunnere.
Op dezelfde manier kan men telkens weer dezelfde verlopen bij het plaveiselepitheel met zijn scheidings- en territoriumconflicten duidelijk maken en daarmee ook begrijpen.
In de actieve fase ulcereert het plaveiselepitheel en wordt zonder microben, maar slechts met zwelling in de genezingsfase weer opgevuld. De Hamerse Haard ligt bij het speciaalprogramma van het plaveiselepitheel altijd in de hersenschors. De crises verlopen met vernauwing van de bloedvaten en bovendien met een absence. De handigheid is beslissend. De Biologische Zin ligt in de actieve fase dan wel door functie-uitval (sensorische verlamming) of door een ulceratieve verwijding van een of ander hol orgaan.
Moeder Natuur kan alles. Ze kan met celtoename een functieversterking bewerken, ze kan echter de biologische zin ook met een celafname bereiken. En soms zelfs door een functie-uitval een Biologische Zin realiseren, zoals bij de doodhoudreflex.
Wanneer men deze “Rode Draad” in de Germanische Heilkunde heeft gevonden, dan kan men het orgaanniveau herleiden! Hoe beter de therapeut de vele verschillende symptomen uit de Wetenschappelijke Tabel kan afleiden, des te preciezer zijn de aan zijn patiënt gerichte vragen. De therapeut weet exact waarnaar hij moet zoeken.
Als men het orgaansymptoom en daarmee het weefsel kent, dan weet men ook naar welk conflict men moet zoeken. Men weet of het orgaansymptoom tot de actieve of de genezingsfase behoort. Daarmee weet men of het conflict nog actief is of reeds kon worden opgelost. Een overeenkomstige gebeurtenis dient bij de patiënt in zijn psyche te worden vastgesteld. Men kent het tijdstip waarop dit conflict is gebeurd of moet zijn opgelost, namelijk kort voor het eerste orgaansymptoom. Weet men de handigheid, dan weet men ook of dit conflict met een partner of met moeder/kind heeft te maken.
Als de patiënt zich net in de genezingsfase bevindt en men het conflict en ook de oplossing voor dit conflict heeft gevonden, dan kan men de conflictmassa inschatten en zodoende weet men hoe lang deze genezingsfase nog zal duren en wanneer en welke crisis nog moet komen. Men kan dus een blik in de toekomst werpen! Net zoals men bij de zwangere vrouw de geboortedatum kan voorspellen. Dat is werkelijk fascinerend! En ik beloof u, als u op een dag aan een willekeurige casus voor de eerste keer deze biologische wetmatigheden heeft kunnen verifiëren, dan zult u schrikken! U zult een aha-ervaring hebben!
De door Dr. Hamer ontdekte vijf Biologische Natuurwetten zijn wetmatigheden in het levende. Ze verklaren de biologische samenhangen van alle Speciaalprogramma’s bij levende individuen. Speciale programma’s die Moeder Natuur aan haar eigen wezens heeft meegegeven op hun reis door het leven. Alsof Moeder Natuur uit ervaring wist dat zo’n moment van shock haar kinderen zou overkomen. Men kan dit ook ontwikkelingshistorie noemen, waarin Moeder Natuur haar wezens echt optimaal heeft ontwikkeld.
Geen enkele van deze conflictieve gebeurtenissen waren door het individu gewenst of zelf teweeggebracht. Altijd was het individu onvoorbereid en had hem op het verkeerde been gezet. Altijd was het individu op zichzelf aangewezen of voelde zich geïsoleerd.
Altijd was het voor het individu hoogacuut dramatisch, zodat hij zich vaak nog jaren later heel goed aan dit schrikmoment kan herinneren. Zoals een foto slaan de hersenen dit schrikmoment op. Altijd was de associatie een “onwillekeurige gedachtetoewijzing”. Dat gebeurt bij ons mensen en ook bij het dier analoog volgens deze Biologische Taal.
Als niet te scheiden individu verlopen de drie niveaus psyche-hersenen-orgaan altijd en absoluut synchroon. Dit Hamers Kompas dient men zich eigenlijk voor elk individueel niveau psyche-hersenen-orgaan en synchroon verlopend voor te stellen. Als men opmerkzaam is, dan kan men de reactie van het orgaan vaak direct na het DHS of direct na de conflictoplossing waarnemen.
Als de eerste Biologische Natuurwet de oorzaak omschrijft, dan beschrijft de tweede Biologische Natuurwet de oplossing. Deze beide eerste door Dr. Hamer ontdekte natuurwetten zijn ook de belangrijkste. De andere drie natuurwetten zijn meer van beschrijvende natuur.
Men komt dus van de eerste sympaticotone conflictactieve fase alleen met behulp van de conflictoplossing in de tweede vagotone genezingsfase. Kan dit conflict niet worden opgelost, dan blijft de eerste sympaticotone fase verder bestaan.
Let op: Voor natuurwetten bestaan geen alternatieven!
Met de Biologische Conflictschok, het DHS, start er vervolgens een speciaalprogramma, dat uit biologische zicht helpt om dit conflict tot een oplossing te brengen en om weer de normotonie (gezondheid) te herwinnen. De vanuit de hersenstam en de kleine hersenen gestuurde speciaalprogramma’s geven in de conflictactieve fase een celtoename. De hersenstam en de kleine hersenen noemt men de “oude hersenen”. De vanuit het hersenmerg en de hersenschors gestuurde speciaalprogramma’s geven in de conflictactieve fase een celafname. Het hersenmerg en de hersenschors (cortex) samen noemt men “grote hersenen” of “nieuwe hersenen”.
Vanuit de hersenschors worden bovendien ook de functie-uitvallen gestuurd. die noch celafname, noch celtoename geven.
De vierde Biologische Natuurwet, het ontogenetische (dus ontwikkelingshistorisch) bepaalde systeem van de microben, verklaart de microben als optimaliseerders van de genezingsfase en als de chirurgen van Moeder Natuur. De oude hersenen gestuurde tumoren worden met schimmels en schimmelbacteriën tuberculeus afgebroken. De necrosen in het bindweefsel worden door de bacteriën weer opgevuld. Bij het plaveiselepitheel worden de ulceraties eveneens onder zwelling weer opgevuld, echter zonder microben. De virussen bestaan niet.
Een besmetting of een infectie door microben veroorzaakt bestaat niet. Het gaat hierbij om genezingsfasen.
Met deze vijfde Biologische Natuurwet begrijpt de patiënt ook dat niet het symptoom in zijn lichaam het eigenlijke probleem is. Waarom zou hij ook iets moeten vrezen dat hem erbij helpt om de oorzaak van het probleem op te lossen? Hij begrijpt dat het eigenlijke probleem op zijn bedrijf of elders ligt. Hij zal op eigen initiatief oorzakelijk handelen en actief de oorzaak van zijn ziekte elimineren. Hij raakt de volledig ongegronde angst kwijt, dat er iets vreemds in zijn lichaam raast en hem zou willen opvreten.
Met het begrijpen van de vijfde Biologische Natuurwet verliest men de angst voor het symptoom. De Germanische Heilkunde maakt de patiënt tot chef van zijn persoonlijke aangelegenheden en daarmee vrij!
Als ik u afsluitend nog een advies mag geven: Maakt u de Germansiche Heilkunde tot uw hobby! Toegegeven, de studie is een beetje moeizaam. U kunt uzelf (en anderen) echter zeer efficiënt helpen.
Bezoekers vandaag : 11
Bezoekers laatste 30 dagen : 4668
Bezoekers dit jaar : 20589
Wie is Online : 1CONTACT en Support
Op donderdag, 15 februari 2024 vanaf 8:30 uur CET gaat onze website voor onbepaalde tijd voor onderhoud uit de lucht.
De werkzaamheden zullen waarschijnlijk enkele uren duren.
