Dit ervaringsbericht laat duidelijk zien hoe belangrijk het is om een zwangere vrouw te beschermen tegen stress
Beste studenten en leraren Germanische Heilkunde,
Ik wil graag met jullie allemaal een ervaringsbericht delen en een beroep doen op alle (aanstaande) moeders (en natuurlijk alle andere lieve mensen).
Maar allereerst over mijn ervaring.
Mijn man en ik waren op huwelijksreis en genoten van ons samenzijn. De tijd voor het huwelijk was erg stressvol geweest en we waren blij dat we een pauze hadden. Het was een geweldige tijd en we zaten in een bubbel. Op de laatste dag van de reis hebben we een zwangerschapstest gedaan die eigenlijk niet nodig was. Zoals ik me al eerder realiseerde, pakte het positief uit.
Aangezien het mijn eerste zwangerschap was en veel vriendinnen van mij momenteel ook zwanger zijn of al een kind hebben, was ik op de hoogte van enkele kenmerken en op internet kun je ook van alles over dit onderwerp vinden.
Omdat mijn man en ik ons leven leiden met de Germanische Heilkunde en al veel over kinderen krijgen en zwangerschappen met elkaar hebben besproken, waren we erg blij dat ik zo snel zwanger was. We willen veel kinderen en we hadden het gevoel dat dit altijd een essentieel onderdeel van ons leven zou zijn.
Nu kwamen we weer thuis en waren weer snel in ons dagelijkse ritme.
Aan het einde van de eerste week thuis kwam mijn moeder op bezoek. Ze had met mij afgesproken dat ze vrijdagmiddag zou komen en ergens met me over wilde praten. Mijn ouders liggen momenteel in scheiding die geleidelijk aan steeds meer ontaardt in een rozenoorlog. De communicatie tussen de twee verloopt alleen via een advocaat, verklaringen worden op een verwrongen manier weergegeven en de krenten worden uit de pap gepikt. Ik heb het gevoel dat mijn vader zich terugtrekt uit de affaire en alleen maar eist en mijn moeder ‘uit wil kleden’.
Hij is destijds verhuisd en woont nu bij zijn nieuwe vriendin. Nu woont mijn moeder nog steeds met mijn jongere broer en zus in het huis van mijn vader en daarnaast op hetzelfde grondstuk wonen de ouders van mijn vader. Bovendien kiest mijn opa de kant van mijn vader en alles wat mijn moeder doet moet ze volgens hem verantwoorden. Bijvoorbeeld als ze aan het tuinieren is, dan verschijnt mijn opa een paar minuten later nadat ze is begonnen en eist hij verantwoording, waarom ze nu de plant weghaalt. De lijst kan eindeloos worden uitgebreid. Gelukkig ken ik maar een fractie.
Dus mijn moeder kwam die vrijdag en we praatten. In het bijzonder, wat er was gebeurd tijdens de periode van de huwelijksvoorbereiding en onze huwelijksreis. Ik had mijn man van tevoren verteld dat ze iets met me wilde bespreken en hij zei tegen me: ‘Let alsjeblieft op jezelf en het kind, zoals je moeder zich aankondigde, kan het alleen met je vader of opa te maken hebben.
Wil je het echt weten? Je weet hoe je je altijd voelde nadat ze je iets vertelde. (Elke keer na zo’n gesprek, voelde ik me voor mijn hoofd gestoten en huilde veel omdat ik het als erg oneerlijk voelde – elke keer.) Het is het belangrijkste dat je aandacht aan jezelf besteedt, en zeker nu je een kind draagt.’ Ik zei hem, dat ik haar voorheen had gevraagd niet met mij erover te praten, maar om wat met mijn vader te maken heeft, dat met haar vrienden of zus te bespreken. En als het te veel zou zijn, zou ik het gesprek nog steeds kunnen stoppen.
Ik zat dus tegenover mijn moeder en ze vertelde me dat ze niet langer in het huis wilde blijven en wilde verhuizen. Ze voelt zich steeds gecontroleerd door mijn opa. Hij had onlangs de sleutels van de werkplaats uitgewisseld zonder haar medeweten, maar in overleg met mijn vader, en nu eiste hij dat zij en mijn broer en zus voor alles naar hem toe komen om de sleutel te vragen. Logistiek gezien is dit moeilijk, omdat mijn grootouders in ieder geval een heel andere dag indeling hebben en het is oneerlijk, omdat er in de werkplaats ook door mijn moeder gefinancierde gereedschappen en andere van hun gebruiksvoorwerpen zijn. Mijn broer en zus hebben er ook hun goede fietsen staan. Maar mijn opa nam ze eruit en stopte het in zijn andere krappe schuur. Nu zijn er veel krassen op de fietsen en mijn zus huilde hierover.
En knal: DHS over de hele lijn. Zoals later bleek, een gemeen half-genitaal conflict. Er is dus een conflict in het barmoederslijmvlies. Vanaf nu groeide het slijmvlies zowel door mijn zwangerschap als door het conflict.
Ik ‘zorgde’ vaak voor mijn broer en zus, omdat mijn ouders het huis in elke vrije minuut renoveerden en afmaakten. Elk probleem of onrecht dat hen overkomt en waarvan ik hoor, maakt me absoluut manisch en erg opvliegend. Ik heb ook een zeer hechte band met mijn moeder, we begrijpen elkaar blindelings en bellen elkaar soms tegelijkertijd, omdat we op hetzelfde moment aan elkaar denken.
Ik was zo boos op mijn opa en toen mijn moeder vertelde dat het mijn vader niet kon schelen dat de sloten waren veranderd en dat het zijn zaken niet waren omdat hij daar niet meer woont, was ik er nog meer geobsedeerd door. Ik kon er alleen nog maar aan denken hoe ik hun beide mijn ongenoegen over de situatie kon mededelen. Op dat moment zou ik graag naar allebei zijn gegaan en tegen hen hebben geschreeuwd, hoe ze zo durfden te doen tegen mijn broer en zus en mijn moeder.
Ik vertelde mijn moeder meteen dat ik hier ontzettend boos van werd en we spraken er ook meteen over. Ik dacht ook dat ik dan snel een meer ontspannen manier van denken zou hebben (mijn opa is oud, heeft veel meegemaakt, je kunt hem toch niet veranderen …), maar het was nog niet helemaal af voor mij. Het smeulde relatief onopgemerkt verder. Nog voordat ze me deze nieuwe berichten vertelde, dacht ik: “Zeg haar dat je het niet wilt horen.” Maar de nieuwsgierigheid won.
Op dinsdagavond (4 dagen later), toen mijn man en ik het vrijdagbezoek nog eens de revue lieten passeren, kwam het verhaal van mijn moeder, samen met mijn jeugdherinneringen aan mijn grootvader, weer in mijn bewustzijn. Ik was toen nog de jongste kleindochter en speelde veel met mijn twee oudere nichten, die toen nog op het naastgelegen terrein woonden. Meestal kreeg ik de wind van voren vanwege een paar wandaden, omdat de andere twee zich altijd goed uit de situatie wisten te redden. Dus ik voelde me altijd het wat minder geliefde kleinkind, omdat ik duidelijk minder omarmd en geknuffeld werd door mijn opa. In die tijd hield ik er sowieso niet van om door hem omarmd te worden, daarom was ik altijd een beetje verrast als mijn nichten een afscheidskus op de wang kregen en ik net goed genoeg was voor een handdruk.
Op deze dinsdagavond kwam alles naar boven. Mijn man nam me in zijn armen en luisterde naar mijn snikken en vertelde me dat hij er alles aan zou doen om ervoor te zorgen dat onze kinderen zich nooit zo zouden voelen en dat hij als ik dat wil, mij zal vergezellen naar elke ontmoeting met mijn opa en verdedigen als hij me ooit opnieuw enig onrecht of kwaad wil doen, ook al is het onbewust. Hij is gewoon een oude man met een stomme jeugd, en hij heeft ook zijn sporen en kan niet uit zijn obsessieve denken komen. Met dit gesprek kon ik het conflict oplossen en viel ik opgelucht, maar toch verdrietig in slaap.
De volgende dag was ik erg uitgeput en moest ik een afspraak afzeggen omdat ik me een beetje raar in mijn buik voelde (typische genezingsfase symptomen voor dit geval). Ik was een beetje bang, ging toen maar naar bed en wachtte tot het beter werd. In de middag merkte ik spotting (vaginale afscheiding met bloed) op nadat ik naar het toilet was gegaan. Ik werd nog banger en zocht het internet af naar goed aflopende bloedingen tijdens de zwangerschap en was weer redelijk gerustgesteld.
Mijn man had donderdag en vrijdag vrij en hoefde niet naar zijn werk te gaan. We wilden het lange weekend gebruiken voor een aantal activiteiten, waaronder een kastopruimingscampagne die ik al heel lang wilde doen. Ondertussen had ik een menstruatieachtig gevoel van stromend vocht, ging naar het toilet en zag ineens een donker roodbruine bloeding. Ik huiverde meteen en had het gevoel dat dit waarschijnlijk het einde was voor mijn baby. Ik was doodsbang dat het zou afkomen en ging met grote ogen terug naar mijn man in de woonkamer. Ik vertelde hem alles, hij gaf me moed en hoop en begon het studentenmädchen af te spelen. (Vanaf nu draaide het 24/7 – maar een beetje zachter als we onszelf afleidden met een film.)
Ik kreeg menstruatieachtige buikpijnen en de bloeding werd meer en meer. Ik ging naar bed en wilde gewoon gaan liggen en niets doen. Mijn man deed de boodschappen en ik lag in bed, dacht na of probeerde te slapen. Beetje bij beetje zag ik kleine stukjes slijm en ik dacht bij mezelf, nou als het maar zulke kleine stukjes zijn, is er nog steeds een kans dat alles goed komt.
Vrijdag had ik meer positieve gedachten en de bloeding werd niet erger, nam later op de dag zelfs af. Ik kreeg weer nieuwe moed voor mijn baby. Tussendoor belden we een verloskundige om te vragen wat ze van de situatie vond en zelfs een gynaecologe, die ons vertelde dat je nu toch niets op een echo zou kunnen zien en aangezien alle afspraken volgeboekt waren, kon ze me alleen een aanbod doen voor een afspraak over 8 maanden, ook nu in een voor de hand liggende noodsituatie … Wat absoluut nutteloos. Dus besloten we om gewoon te wachten en de tijd ontspannen in bed door te brengen. Achteraf bezien was dat absoluut de enige juiste beslissing. Eigenlijk ook logisch. In de genezingsfase heb je rust nodig.
Zaterdag verliep ook rustig. Ik stond ook weer op voor andere dingen dan alleen om naar het toilet te gaan en ruimde wat kleren op die er sinds donderdag lagen. Toen dat eenmaal was gebeurd, voelde ik een lichte pijn in mijn urethra. Dus ik had mijn territorium weer gemarkeerd (orde in huis herstelt en geen rondslingerende kleren meer) en dus een verder conflict opgelost. Deze pijn verdween zelfs na een paar uur volledig.
We maakten ons ’s avonds klaar om naar bed te gaan. Nadat ik naar het toilet was geweest, ontdekte ik een verse rode bloeding en een relatief groot stuk slijmvlies en een paar seconden later zelfs nog een, groter dan ooit tevoren. Ik had meteen het gevoel: dat is het, dit is mijn baby. Ik ging naar mijn man en riep hem om het ook te zien. We konden niets vinden dat leek op een grote cluster van embryo-achtige cellen, maar ik voelde me gewoon anders. De kenmerken die gedurende 1-2 dagen waren genegeerd, zoals een ander gevoel van de borsten en op de een of andere manier een leegte in de onderbuik, waren nu duidelijk. Mijn man bleef me geruststellen dat het voorbij kon zijn, maar als dat niet het geval was, dan had de baby me meer dan ooit nodig. Maar ik voelde het gewoon niet meer.
Toen ik dit aan mezelf toegaf, voelde ik een oneindig verdriet. Ik huilde veel tranen op de schouder van mijn man en kon niet geloven dat het nu voorbij zou zijn. Ik gaf onze baby een naam en nam afscheid van zijn ziel en nodigde hem uit om ons weer te bezoeken bij ons hopelijk binnenkort volgende kind en elkaar dan te leren kennen.
Daarmee en met het vertrouwen in Moeder Natuur dat alles zijn zin zou hebben, voelde ik me beter.
Misschien was het nu gewoon ‘meer nodig en belangrijk’ om te leren altijd naar het gevoel te luisteren. Omdat dat de enige manier is waarop ik mijn kinderen later kan beschermen als ze in mijn armen liggen. Hier is een gezond egoïsme naar de buitenwereld op de juiste plaats en erg belangrijk. En dat is ook mijn dierbare advies aan alle moeders en zwangere vrouwen en natuurlijk aan iedereen die het moeilijk vindt om hun gevoelens te vertrouwen en te uiten, ook al heb ik er zelf nog problemen mee dit toe te passen:
Niets is belangrijker dan uw gevoel voor de situatie. U weet het beste wat u nodig heeft en waar u zonder kunt. Er is voor elke situatie een goede weg (die vaak omslachtiger is, maar op dat moment het minst grote euvel is) en het is ons recht om ons de tijd te nemen om deze goede weg te vinden en te volgen. Dat is onze vrije wil. Laten we het bewust gebruiken en zo onze dierbaren beschermen. Veel onaangename dingen gebeuren uit koudheid, maar in sommige situaties heb je van tevoren al een slecht voorgevoel. We moeten dit gevoel veel meer toelaten en nastreven om de vermijdbare onaangename dingen te vermijden. En omdat je vaak niet alleen bent met je voorgevoelens, heb je af en toe geweldige ervaringen als je je ongemak uit en dan samen naar een oplossing zoekt. Daarom wens ik jullie allemaal veel moed en vertrouwen dat je nooit alleen bent en dat het altijd goed is om naar dat gevoel te luisteren.
Zondag waren er nog wat slijmvliesstukjes, maar over het algemeen was ik weer behoorlijk fit en heb ik delen van de dag niet in bed doorgebracht. Ondertussen wisten we ook de exacte inhoud van het conflict en sloegen rustig gade wat er zou gaan gebeuren. Wat fijn dat deze geweldige kennis van de SBSe je zo kalm kan laten zijn. Maandag ging mijn welzijn weer bergafwaarts. Mijn man nam ziekteverlof om bij mij te zijn en voor het huishouden te zorgen. Ik had weer duidelijke buikpijn en laat in de avond ook periodieke pijnpieken.
Het waren wel weeën, welliswaar nog relatief zwak, maar toch typisch. Ik was de hele tijd sterk geconcentreerd, mijn handen waren koud en elke aanraking, aanspraak of geluid was buitengewoon vervelend. Ik ging elke 30 minuten naar het toilet en elke keer kwam er een groot stuk slijmvlies. Toen ik dinsdagochtend vroeg na een ‘wee’ weer naar de wc ging kwam er een deel van de placenta. Later die ochtend baarde ik een ander stukje placenta. Daarmee was ik er eindelijk zeker van dat het, naast het opgeloste conflict en dan zelfs voor een zwangerschap de overmatig vele slijmvliesstukjes, ook om een miskraam ging.
We hebben toch nog een afsrpaak gemaakt bij een andere gynaecologe en bij deze echo bevestigde ze de laatste 0,1% voor 100% zekerheid dat de zwangerschap helaas voorbij was. Ze zag nog steeds een opeenhoping van slijmvliezenstukjes, die in de loop van de komende dagen en met de volgende menstruatie zouden verdwijnen. Hoewel ik zeker wist dat de zwangerschap voorbij was, hadden mijn man en ik dit gesprek en het onderzoek nodig om het eindelijk af te kunnen sluiten. Om een zeer onwaarschijnlijke buitenbaarmoederlijke zwangerschap uit te sluiten, nam ze bloed af. Ze vroeg naar mijn bloedgroep en ik zweeg, omdat ik wist waar ze het over had, dat ik resusnegatief ben. De verplichte resus-negatieve uitleg heeft plaatsgevonden, maar we zullen er geen gebruik van maken. We hebben veel ervaringsberichten over het onderwerp “Rhesus-negatieve vaccinatie niet gelezen, maar hebben nog steeds veel gezonde kinderen” en we zijn er ook zeker van dat vrouwen vóór 1900 niet automatisch miskramen kregen alleen omdat ze Rh- waren. Bovendien heeft Dr. Hamer ook gezegd dat deze injecties zinloos zouden zijn en een bevriend dokter bevestigde het mij ook nog eens.
De volgende 2 dagen bleven er steeds wat slijmvliesresten af komen, maar het werd langzamerhand steeds minder. Ik voelde de behoefte om weer iets buiten bed te doen, maar na 5 minuten raakte ik buiten adem en moest ik weer naar bed. Het is nu eenmaal ook hier een kraambed.
Toen de assisente van de gynaecologe een paar dagen later belde en me de uitslag gaf, had ik het nog een keer zwart op wit. Er had geen vermenging van bloed tussen moeder en kind plaats gevonden (en alles verliep volledig normaal en natuurlijk), daarom was het vanuit academisch medisch oogpunt niet nodig om een vaccinatie te geven. Alleen de HCG-waarde was nog hoog (568 U / l). Logisch, want eerst moet de hormoonbalans zichzelf reguleren. Waarbij dat al echt een goede waarde was. Omdat bij een normale zwangerschap dit hormoon gedurende deze tijd op bijna het hoogst mogelijke niveau is. Toch stemde ik in met een tweede test om de HCG-waarde te bepalen, deze test vond 2 weken later plaats en resulteerde in een waarde van 12 U / l. Normaal is 2 U / l. De gynaecologe wilde doorgaan met het afnemen van bloed totdat de waarde weer binnen de norm was, maar ik weigerde.
1,5 week na de placenta bevalling stopte het bloeden en was ik weer fit. Natuurlijk waren er nog wat meer pauzes nodig dan normaal, maar dat was normaal. De gynaecologe adviseerde ons om tot de volgende menstruatie anticonceptie te gebruiken om alle restanten van het slijmvlies te verwijderen. Ik heb zoveel slijmvlies verloren, je zou denken dat er niets meer over is.
We blijven vertrouwen in onszelf en in Moeder Natuur. Dit is tot nu toe nooit verkeerd gebleken.
Opmerking van HPilhar
Hartelijk dank voor dit gedetailleerde verslag. Ik hoop dat u in de nabije toekomst veel kinderen krijgt.
