Beste Helmut,
We hebben elkaar in de zomer van 2010 in Frankfurt am Main leren kennen (seminar 1).
Ik ben de rolschaatser waarover de joodse professor (W.) schrijft (Hij wordt door zijn eigen landgenoten tot op heden niet geaccepteerd).
Omdat het niet speelde, heb ik het thema Medizin ofwel Germanische Heilkunde indertijd terzijde gelegd.
Eind 2010 gebeurde er echter iets dat ik hier middels mijn ervaringsbericht zou willen vermelden.
Eind 2010 wilde mijn vrouw onze 2-jarige zoon niet langer de borst geven, omdat we ook nog een 1-jarige dochter hadden, die de moedermelk harder nodig had.
Onze tweejarige zoon die ook borstvoeding kreeg, ervoer dit blijkbaar als “mama vindt mij niet meer lief…”.
Mijn vrouw, die bekend was met de wetenschap van de Germanische Heilkunde, wist dat conflicten consequenties hebben, maar had er in dit geval niet bij stil gestaan. Deze situatie met 2 kinderen borstvoeding geven was gewoon te veel voor haar.
Ergens begin 2011 moet onze zoon zijn conflict hebben opgelost: “mama houdt weer van me…” en kreeg hij hoge koorts.
In enkele uren was zijn lichaamstemperatuur gestegen tot boven de 40 graden.
Hij doorleefde een uitgesproken vagotonie met een bijna 48 uur durende slaap.
Daarna kwam de pijn. Waar kon die nu optreden? Als hij op zijn onder- en bovengebit wees werd me alles duidelijk: hij wees precies naar de plek die met de borstvoeding samenhing!
Hij opende steeds weer zijn mond en wees op zijn onder- en boventanden.
Mijn vrouw is (ex-)verpleegkundige en ik was bijna 20 jaar werkzaam op een ambulance.
Daarom zijn we allebei vertrouwd met ziekteverschijnselen.
Het kostte ons enige overwinning om de genezing plaats te laten vinden zonder een arts te raadplegen.
We waren ons er immers van bewust dat een arts na een bloedonderzoek onze zoon naar het ziekenhuis zou verwijzen om hem chemo te laten toedienen.
De volgende dagen waren overwegend vagotoon: onze zoon sliep veel en had tussendoor pijn en maakte een “zieke” indruk.
Hij was niet in staat om op te staan.
Als hij probeerde zelfstandig te lopen viel hij gewoon om.
Ook kwamen er spontane bloedingen in zijn mond en wang (als uitgedrukte pukkels).
We bleven bij ons idee, dat dit de genezingsfase zou moeten zijn.
Ongeveer 4 dagen later zakte de koorts, maar de pijn bleef. Die hield ongeveer 4 weken lang aan.
Omdat we wisten dat de reguliere diagnose ‘leukemie’ zou zijn, hielden we ons uiterst stil over de toestand van onze zoon.
In de tussentijd bestudeerde ik de boeken van de Germanische Heilkunde nog eens en werd mijn/onze overtuiging bevestigd.
Ook onze 3 oudere kinderen (8, 10, en 11 jaar) hadden we er bij betrokken. Zo konden ze rechtstreeks ervaren dat de programma’s van de natuur zinvol zijn!
Tot op heden blijven we ons verbazen: een klein kind dat alle symptomen van “bloedkanker” had is weer volledig gezond!
Mama zorgde goed voor haar protegé door hem te tonen dat ze hem niet benadeelde of anderen voortrok.
Ongeveer 6 weken nadat de koorts uitbrak, met de typische symptomen van leukemie, hebben we nu een volledig herstelde jongeling, verblijd met volle gezondheid en levenslust. We zijn overgelukkig en diep dankbaar.
Hartelijk dank aan Dr. Hamer en U, beste Helmut, voor jullie werk!
Ik heb aan de universiteit van Sandefjord het bedrag overgemaakt dat onze ziektekostenverzekering elke maand, voor niet voorziene uitgaven per wettelijke aanslag inhoud.
Met de beste groeten,
Dieter M.
Opmerking van H. Pilhar:
De behandeling van de reguliere geneeskunde “bestrijden van kanker” gaat volgens de door Dr. Virchow ingeslagen weg: “de oorzaak van de ziekte moet in de cel gezocht worden”!
Dr. Virchow is o.a. bekend om zijn spreuk: “Er zijn al zoveel lijken ontleed en nog nooit is er een ziel gevonden”!
Daardoor heeft hij wezenlijk bijgedragen aan de huidige beestachtige geneeskunde, waarin de psyche (ziel) min of meer ontkend wordt.
Dr. Virchows persoonlijke beschouwing is door Dr. Hamer wetenschappelijk weerlegd en dat al 30 jaar geleden.
De 2-jarige in dit ervaringsbericht had een psychisch conflict (eigenwaarde inbreuk / e.w.i.) geleden en ook weer op kunnen lossen.
Hoe zulke SBSen verlopen is dankzij Dr. Hamer na te lezen in zijn boeken.
Dit soort SBSen verloopt bij mens en dier hetzelfde.
Bij een inbreuk op de eigenwaarde als volgt:
In de actieve fase ontkalkt het bot en het bloed heeft een anemie(armoede), zonder verdere pijn.
In de genezingsfase recalcificeert het bot (vult zich opnieuw met kalk in) onder zwelling van het periost (beenvlies) wat pijnlijk is. Tevens begint het beenmerg weer met de bloedaanmaak, en wel overmatig (leukemie).
Slapte is een typisch symptoom van de genezingsfase.
Bijna niemand hoeft aan leukemie te sterven, tenzij je de arme patiënt met zijn leukemische herstel in paniek brengt (“Bloedkanker”).
Meestal is dan de catastrofe compleet, want dan komen de vervolgconflicten. En daaruit is nauwelijks te ontsnappen.
Bij de Germanische Heilkunde zeggen we ook wel “gelukkig, de leukemie is er”!
Gelukkig kon je je e.w.i. oplossen. Oplossen moet je hem, want anders sterf je aan bloedarmoede of breken je ontkalkte beenderen.
Elk rugpijntje gaat met een kleine leukemie gepaard.
Bij de reguliere geneeskunde zou men van het kind een bloedmonster genomen hebben en door de veranderde bloedlichaampjes zou men de diagnose “bloedkanker” stellen.
De onrijpe leukocyten, die net door het beenmerg nieuw geproduceerd zijn, worden als kwaadaardig aangemerkt.
De logica van de reguliere geneeskunde is: “we weten niet, waarom ze veranderd zijn, maar we zullen deze veranderde bloedlichaampjes proberen uit te moorden met gifgas-derivaten”.
Maar enkele mensen overleven deze nagenoeg dodelijke “therapie” en de weinigen die het overleven zijn voor de rest van hun leven beschadigd (onvruchtbaar enz.).
De stelling dat je sterft als je niets doet is een ongefundeerde bewering. Er bestaat namelijk geen enkele studie die aantoont wat er gebeurd, als je bij kanker-patienten “therapeutisch” niets doet. Geen enkele! Ze onderbouwen het alleen met “niets doen is ethisch gezien onverkoopbaar”!
De ziel interesseert deze universitaire professoren en doktoren heel weinig.
Blijkbaar zijn deze “goden in het wit” er aan gewend dat zo’n kind, na vele maanden lijden met de gevreesde bloedingen (bloedarmoede door chemo) uiteindelijk toch in de kist het ziekenhuis verlaat.
Dat zullen we moeten accepteren, want er iets aan veranderen willen deze heren professoren allerminst.
Deze oncologen kennen dr. Hamer. Net als alle andere oncologen hem kennen. In het jaar 2005 hebben we alle oncologen nog een brief gestuurd.
Zoals de slager een dier behandeld, zo behandelen oncologen hun kanker-patiënten, zielloos!
Hij laat zich als “expert”, “vermaard om zijn kunde”, “kanker-specialist” enz. in onze samenleving vereren… kort gezegd: afschuwelijk!
Ik ben blij, mijn bijdrage te hebben kunnen leveren, in dit ervaringsbericht.
Ik feliciteer deze ouders met hun gezond verstand.
PS
Wat zou er gebeurd zijn met deze jongen als dit 100 jaar geleden had plaatsgevonden op een boerderij ergens in Duitsland?
Wat hadden de ouders gedaan? Wat hebben we vroeger gedaan in zo’n geval? Niets!
De moeder had zich instinctief meer om het kind bekommerd en de jongen was net zo weer gezond geworden.
Zie je hoe belangrijk het is om niet in paniek te raken?
Zonder paniek redden we het bijna altijd.
De reguliere geneeskunde probeert ons te beheersen met bijgelovige angst (net als de priesters)!
Dr. Hamer probeert deze angst van ons af te nemen, met behulp van de prachtige biologie van onze wijze moeder natuur.
Help mee om de Germanische Heilkunde legaal te maken.
Als ze legaal is heeft ook uw kind een kans.
Helmut Pilhar
