Kochse postulaten

Moeder Natuur heeft geen ‘ziekteverwekkers’ gecreëerd! Robert Koch, wiens naam het Robert Koch Institut draagt, formuleerde de ‘pathogeendetectie’ in zijn Kochse Postulaten. En deze Kochse Postulaten kunnen voor geen enkele microbe vervuld zijn, aangezien dit in tegenspraak zou zijn met de 4e biologische natuurwet (het ontogenetisch bepaalde systeem van microben).

Kopieer deze video, vertaal hem in andere talen en verspreid hem! Uw kinderen zullen u dankbaar zijn!

Beste vrienden van de Germanische Heilkunde van dr. med. mag. theol. Ryke Geerd Hamer!

Ons onderwerp: Iedereen die een ziekteverwekker claimt, moet deze ziekteverwekker kunnen aantonen!

De beroemde Robert Koch, aan wie het gelijknamige instituut in Duitsland zijn naam ontleent, deelde de mening van Louis Pasteur dat de microben “ziekteverwekkers” zouden zijn. Koch definieerde het aantonen van ziekteverwekkers in zijn zogenaamde Kochse Postulaten (postulaat: zonder bewijs aangenomen stelling). De Kochse Postulaten zouden deel moeten uitmaken van de RKI (Robert-Koch-Instituut) basiswet! Ze zouden tenminste bij meneer Drosten bekend moeten zijn. Deze Kochse Postulaten worden als volgt vereenvoudigd weergegeven:

1. het moet mogelijk zijn de ziekteverwekker in het zieke weefsel van een individu aan te tonen en te isoleren.
2. de ziekteverwekker moet in zuivere vorm kunnen worden gekweekt
3. de gekweekte ziekteverwekker moet precies die ziekte bij een gezond individu opnieuw veroorzaken
4. het moet mogelijk zijn de ziekteverwekker opnieuw te isoleren

Tot zover de richtlijnen van Robert Koch. En zo’n bewijs is nooit bereikt, het kan ook niet slagen bij geen enkele microbe! Omdat deze Postulaten in tegenspraak zijn met Biologische Natuurwetten, volgens welke zo’n ziekteverwekker niet kan bestaan! Elk valse bewering staat machtloos als hij ingaat tegen de Natuurwetten en wordt ontmaskerd als hersenspinsel.

Wat er nu precies niet kan worden vervuld in de Postulaten van Koch, wil ik u in deze video laten zien.

Vooraf enige toelichtingen:

De academische geneeskunde rekent schimmels, bacteriën en virussen tot de zogenaamd ziekteverwekkende microben. Er is ook de gemengde vorm genaamd schimmelbacterie of mycobacterie, die een tussenvorm zijn tussen schimmels en bacteriën. Mycobacteriën zouden onder andere ook verantwoordelijk zijn voor longtuberculose, volgens de academische geneeskunde, dat is onzin.

Schimmels, bacteriën en ook de mycobacteriën zijn zelfstandige levende wezens. Ze hebben een stofwisseling en kunnen zich ook voortplanten. Dus deze microben kan men kweken, net zo als men vrijwel elk levend wezen kan kweken.

Anderzijds zou het virus geen onafhankelijk levend wezen zijn. Het zou slechts een paar atomen groot zijn. Het virus zou zich kunnen vasthaken aan de genetische substantie van een tot nu toe gezonde gastheercel. Dit virus of deze genstof zou door de daarop volgende celdeling van de gastheercel worden gekopieerd. Men kan dus eigenlijk niet spreken van een vermeerdering van het virus. Eigenlijk zou men moeten spreken van het kopiëren van het virus. Maar het maakt niet uit! Door de celdeling van de gastheercel zijn er nu twee van dergelijke virussen in plaats van één. De academische geneeskunde kan daarom spreken van een toename van het virus.

In de vermeende virusgerelateerde auto-immuunziekte AIDS is daarom de academisch medische therapie een cytostatica therapie, die elke cel tijdens de celdeling doodt. Dit voorkomt ook dat het virus zich vermenigvuldigt, althans in de logica van de academische geneeskunde.

De door Dr. Hamer ontdekte 4e Biologische Natuurwet – het ontogenetisch bepaalde systeem van de microben – legt meer in detail uit dat de schimmels en schimmelbacteriën zich vermenigvuldigen in het organisme vanaf de conflictshock (DHS) in de sympaticotone (koude) conflictactieve fase, terwijl de bacteriën zich vermenigvuldigen vanaf het moment dat het conflict is opgelost dus in de vagotone (warme) genezingsfase. Als bijna algemeen bekend mag worden aangenomen het feit dat champignons kunnen worden gekweekt in een koude en vochtige omgeving, en bacteriën daarentegen alleen groeien in een warme broedmachine. Een fenomeen dat in de academische geneeskunde blijkbaar niet nader onderzocht mag worden. Want dan zou de academische geneeskunde de menselijke psyche in haar benadering moeten betrekken en dat is precies wat ze zoveel mogelijk probeert te vermijden. Het credo van de academische geneeskunde is: ziektes hebben met de psyche niets te maken.

Laten we nu tot het 1e Kochse Postulaat komen, het aantonen van de vermoedelijke ziekteverwekker in het zieke weefsel.

In het geval van een schimmel, bacterie of mycobacterie is dit bewijs vanwege hun omvang niet bijzonder moeilijk en kan worden gedaan met een lichtmicroscoop. De academische geneeskunde heeft bij het virus vanwege zijn moleculaire grootte aanzienlijke moeilijkheden. Dit wordt ook aangegeven in de uitgebreide literatuur over de omstreden PCR-test. Men probeert immers een bepaalde zandkorrel aan te tonen in een grote hoop zand (genaamd cel). Het aantonen van virussen is allesbehalve betrouwbaar. Het 1. Kochse Postulaat kan bij het virus slechts in beperkte mate worden vervuld. Met andere woorden: Als je zoiets kleins hebt geïsoleerd bij een zieke persoon kun je niet honderd procent zeker zeggen dat het is wat je zoekt! Het kan ook een andere zandkorrel van deze cel zijn.

Het 2e Kochse Postulaat eist de kweek van de geïsoleerde “ziekteverwekker” in zijn zuivere vorm.

In het geval van schimmels, bacteriën en schimmelbacteriën is dit heel goed mogelijk met een geschikt milieu, zoals ik al heb aangegeven. Maar hoe moet je een virus in zijn pure vorm kweken? Waarbij dit virus altijd een gastheer nodig heeft voor zijn eigen vermenigvuldiging? In het geval van een virus kan er geen sprake zijn van pure vorm. Om virussen te vermenigvuldigen, maakt de academische geneeskunde gebruik van alle mogelijke trucs. En wat ze daarbij precies vermeerdert, kan ze niet met zekerheid vasstellen.

Het allerbelangrijkste punt is echter het onmogelijke bewijs van het 3e Kochse Postulaat.

Hierbij dient aangetoond te worden dat deze microbe een ziekte veroorzaakt ofwel de oorzaak is van de ziekte. Deze microbe, nu geïsoleerd en gekweekt in zijn pure vorm, zou nu bij een gezond persoon dezelfde ziekte symptomen moeten veroorzaken. En dat is volgens de 4e Biologische Natuurwet van Dr. Hamer niet mogelijk!

Nu moet u weten dat elke infectie of ontsteking altijd een vagotone genezingsfase vertegenwoordigt. Maar geen enkele microbe kan vanuit zichzelf een genezingsfase veroorzaken! De door de conflictoplossing gestarte genezingsfase is de oorzaak dat de microbe tot haar eigenlijke werk of opdracht wordt geactiveerd. Namelijk de eerder in de conflictactieve fase ontstane oude hersenen gestuurde tumoren tuberculeus af te bouwen of om de eerder ontstane nieuwe hersenen gestuurde gaten weer op te vullen. De microben zijn de chirurgen van de natuur en werken steevast alleen in een vagotone genezingsfase. Met andere woorden: om een ​​microbe bij haar werk te kunnen waarnemen, moet aan deze gebeurtenis een conflictactieve fase, inclusief conflictoplossing door mens of dier vooraf zijn gegaan.

De beste manier om de verwarring van oorzaak en gevolg te zien, is bij de brandweerman! Alleen omdat je deze brandweerman bij elke grote brand tegenkomt, kan niet worden gezegd dat hij de oorzaak is van de brand! Iedereen weet dat de brandweerman vuur bestrijdt en niet veroorzaakt. En zo is het met ook de microben! Alleen omdat de brandweerman zijn brandslang aanzet wordt er daarom nog geen vuur ontstoken. Alleen omdat een microbe in een gezond organisme wordt ingebracht, kan er geen genezingsfase worden gestart.

Dus volgens de 4e Biologische Natuurwet kan het 3e Kochse Postulaat nog nooit zijn vervuld! Noch bij schimmels, noch bij bacteriën en ook niet bij mycobacteriën of virussen. Met andere woorden en meer specifiek geformuleerd: Er zijn geen ziekteverwekkers en daarom is er ook geen infectie!

Aangezien dit feit waarschijnlijk het moeilijkst te begrijpen is voor het grote publiek, wil ik het graag toelichten met een voorbeeld:

Het is bekend dat longtuberculose na elke oorlog toeneemt. Longtuberculose is de genezingsfase van longblaaskanker. De oorzaak van longblaaskanker en dus ook de oorzaak van longtuberculose, is een doodsangst-conflict!

Tijdens de oorlog reageerden veel mensen begrijpelijkerwijs met een doodsangst-conflict en vervolgens met longblaaskanker. Vertaalt vanuit de biologische taal betekent het de dood als je niet kunt ademen: “Ik moet nu sterven!” De biologische zin is de longblaaskanker zelf! In de conflictactieve fase vermenigvuldigen de longblaasjes zich, waardoor het organisme beter lucht kan opnemen, om dit doodsangst-conflict beter te kunnen oplossen. Als de oorlog voorbij is, kunnen deze mensen hun doodsangst oplossen. De longblaasjes stoppen met zich te vermenigvuldigen. Met de conflictoplossing schakelen de hersenen de mycobacteriën in, die zijn toegenomen in de actieve fase, zodat ze nu deze longblaasjes, die niet langer nodig zijn, tuberculeus verkazend kunnen afbreken. Tijdens deze genezingsfase hoest de persoon vaak bloed op en de academische medici stellen de diagnose “longtuberculose”. Zouden de academische medici nu een mycobacterie nemen van deze longtuberculosepatiënt en het bij een gezond persoon implanteren, die geen longblaaskanker in de genezingsfase heeft, dan kan dat bij deze gezonde persoon geen longtuberculose veroorzaken. Punt! Een zwaluw maakt nog geen zomer!

Met dit Zinvol Biologisch Speciaalprogramma (SBS) van de longblaasjes, stelt de academische geneeskunde in de conflictactieve fase de diagnose longblaaskanker. Tijdens de genezingsfase stelt ze longtuberculose vast. In de academische geneeskunde zijn dit twee totaal verschillende dingen. In werkelijkheid horen deze twee fases als een tandem bij elkaar. De oorzaak van de longblaaskanker is de doosangst De oorzaak van longtuberculose is de oplossing voor deze doodsangst. Aan het einde van deze tuberculeuze genezingsfase is deze longblaaskanker door de mycobacteriën afgebroken en wat overblijft is een holte. De longblaaskanker is verdwenen. De academische geneeskunde is nu geneigd te spreken van een “wonder”! Dit “wonder” van spontane genezing hebben we te danken aan deze mycobacteriën en hun werk! De microben zijn niet onze vijanden, zoals de academische geneeskunde meent. Het zijn onze chirurgen en ook vuilnismannen die de overtollige longblaasjes opruimen die niet langer nodig zijn.

Let op! De Germanische Heilkunde is niet van toepassing op vergiftiging! Wij mensen zijn bijvoorbeeld geen aaseters. Als je rotte vis eet, is dat onverteerbaar voor ons lichaam en reageert men met braken, diarree of iets dergelijks! Ons lichaam ziet een kadaver als een onverteerbare brok. Het kadaver maakt voor de aaseters niets uit.

Het 4e Kochse Postulaat, het opnieuw isoleren van de ziekteverwekker, die identiek moet zijn aan het origineel, mislukt vanwege het niet kunnen vervullen van het 3e Kochse Postulaat en hoeft niet verder te worden besproken.

Om tot de kern van de inhoud van dit bericht te komen:

qHet Robert Koch Institute heeft in deze coronahype noch een duidelijk bewijs van het virus geleverd, noch kan het bewijzen dat dit virus de ware oorzaak is van ziektes zoals griep, loopneus of hoesten Men vraagt ​​zich terecht af op welke basis onze politici hun lockdown-beslissingen nemen? Volgen ze allemaal een Deep State-richtlijn?

Laatste opmerking:

De academische geneeskunde heeft tot dusver geen enkel bewijs kunnen leveren van een microbe als ziekteverwekker. Als ze dat zou kunnen, zou Dr. Hamer’s 4e Biologische Natuurwet wetenschappelijk zijn weerlegd.

Moeder Natuur creëert niets slechts! Het enige kwaad zijn de sekteleden die deze schepping in afzonderlijke delen ontleden en erover willen heersen. Deze sekteleden willen voor god spelen, maar het zijn echte duivels!

Tot ziens, tot de volgende video