We spraken af om gemeenschappelijk het weekeinde door te brengen met goede vrienden. Omdat we zelf voor eten en drinken zouden zorgen, werd in overweging genomen of diegene die vroeg aan zouden komen voor de inkopen en het koken zouden zorgen, om uit eten te gaan of te laten bezorgen.
Zo was het afgesproken, maar het liep anders, omdat enkele mensen vroeg kwamen, sommige later en anderen nog later. Zo zaten we daar en wachtten terwijl de honger op kwam. Spontaan werd er het plan veranderd: een ieder zet op tafel wat nog beschikbaar is en als allen aanwezig zijn dan wordt gekeken of we nog naar het restaurant gaan.
Zo zaten we gemoedelijk in de keuken.
Helaas was dat bij één van de deelneemsters slecht aangekomen. Ze kwam de keuken binnen, sloeg met haar vuist op de tafel en maakte duidelijk dat dit haar totaal niet beviel. Zij was op het moment van de planverandering niet aanwezig geweest. We zaten daar en keken elkaar aan, totaal verrast omdat niemand hiermee had gerekend. Er werd druk heen en weer gedebatteerd en de onenigheid bleek snel vergeten, in ieder geval werd de stemming weer beter.
Ter afsluiting van de zondagmiddag spraken enkele vrienden nog af om bij de Italiaan te gaan eten. Een andere vriend die uit de buurt kwam en voorheen verhinderd was kwam mee. We zaten een tijdje samen en hebben wat gegeten. Bij de koffie was een Tiramisu van het huis. We hebben het genoten, gegrapt en gelachen. We namen later dan gepland afscheid met de wens elkaar spoedig weer te zien!
Toen we thuis kwamen reageerden mijn familie en ik met maag-darmklachten. We keken wat we hadden gegeten dat ons zo zwaar op de maag lag. Pas toen we vernomen dat het de meeste anderen ook zo was verlopen kwam ons de Tiramisu in herinnering. We waren er rotsvast van overtuigd dat we een salmonellavergiftiging hadden opgelopen. Vreemd genoeg hadden ook diegene die geen Tiramisu hadden genomen symptomen. Dat bracht ons aan het twijfelen. En bovendien had de vriend, die zelfs twee stukken had genomen helemaal geen reacties, hem ging het fantastisch.
Eén van de vrienden had bemerkt dat er een spanning in de ruimte was toen hij op vrijdag op het late uur aankwam. Hij vroeg na over een mogelijk brokconflict.
Het bijzondere was ook dat alleen die vrienden symptomen hadden die bij het hier boven beschreven moment in de keuken aanwezig waren toen heftig op de tafel werd geslagen. We vroegen na of diegene die symptomen hadden daardoor op de een of andere manier op het verkeerde been zijn gebracht en dit werd zonder uitzondering bevestigd. De heftige reactie van de vriendin was volkomen verrassend en ondanks het saamhorigheidsgevoel van de groep bleef een ieder geïsoleerd (één van de drie criteria) omdat het voorval niet meer werd besproken. We hebben het gebeuren “onder de tafel geschoven”.
Hoog-accuut dramatisch was het in ieder geval: goede vrienden zitten gemoedelijk bij elkaar en nuttigen meegebrachte waren, dat voor alle aanwezigen op de tafel beschikbaar werd gesteld totdat de rest van de groep zou zijn aangekomen. Een ieder hield zich voor de goede vrede terug om geen onaangename sfeer te creëren. Het voorval werd niet besproken, zodat de conflictoplossing pas optrad toen de betreffende vrouw was vertrokken. Uiteindelijk wist niemand of ze haar gedrag zou herhalen. Drie dagen conflictmassa, weliswaar omlaag getransformeerd en tot de epiletoïde crisis duurt het dan nog even, maar ze komt: overgeven met diarree.
Toch goed dat we de Germaanse kennen en niet langer de heerlijke Tiramisu als veroorzaker laten opdraaien.
Opmerking van Helmut Pilhar:
Een geniaal voorbeeld, ook om de zogenaamde “besmettelijkheid” als sage te doorzien! Bij zulke massafenomenen moet men slechts de gemeenschappelijke deler vinden. Dus het conflict dat allen als zodanig hebben ervaren. Omdat het daarbij om eten ging (brok), reageerde de dunne darm (bovenste en onderste deel). Let op: de crisis is de verstopping en de braak-diarree is de genezing.
