Hallo Helmut,
We hadden weer een leerzame beleving die we ook met andere ouders willen delen.
Voor een ieder die ons niet kent… we zijn een kleine familie die, ietwat ongewoon, op ons zeilschip in het Caribisch gebied leeft. Onze 5-jarige zoon is aan boord geboren en kan overeenkomstig goed zwemmen. Hij spring ook enthousiast over de reling in zee. Alles dagelijks geoefende praktijk.
Laatst kwamen we terug van het strand en zoals gewoonlijk sprongen we allemaal, inclusief onze hond nog eenmaal in het water om ons van het zand te bevrijden voordat we aan boord gingen. Onze zoon vond het leuk om onze hond keer op keer weer in een hoge boog terug in het water te gooien. Mijn aanmaningen dat het wel genoeg was sloeg hij in de wind.
Toen hij wederom naar de hond greep, gaf ik hem een kleine duw van achteren die hij niet had verwacht. Hij viel in het water, ging kopje onder en kwam met wijd opengesperde ogen weer boven en spuugde water.
Mijn vrouw en ik lachten zoals hij steeds had gelachen als hij de hond in het water had geworpen. Hij kon echter onze humor niet waarderen. We douchten hem af en gingen samen aan land naar de plaatselijke bibliotheek. Daar viel ons voor het eerst op dat zijn gedrag naar andere kinderen toe anders was, moeilijker.
Op de thuisreis stopten we nog 2 uur lang bij een boot van een vriend van ons om wat bij te praten. Na enige tijd viel ons op dat onze zoon uitslag kreeg over het hele lichaam. Onze vriend zocht direct na op het internet naar mazelen. Wij hadden hem in het verleden al verteld over de Germanische. Hij had dit alleen uit beleefdheid aangehoord, want zijn denken had het niet veranderd. Zeer besmettelijk was het eerste dat hij had gevonden. Hij las voor dat als men mazelen verwaarloost dat dit tot impotentie kon leiden… ;-)))
Voor een ieder die jonger dan 30 is: Toen ik naar school ging waren de mazelen de gaafst mogelijke ziekte. Symptomen: een paar rode vlekken en een brede lach op het gezicht, omdat het een week schoolvrij betekende.
Toen we terug op ons schip waren, gedroeg onze zoon zich als een klein kind, dat oververmoeid tegen het inslapen vecht. We stuurden hem dus direct naar bed. Aan boord hebben we zoals gewoonlijk studentenmädchen lopen.
De volgende morgen wekte mijn vrouw mij met lichte opwinding. Ik moest ons kind eens bekijken. Zijn gezicht, de handen en ook de voeten waren gezwollen, links (partnerzijde, hij is linkshandig) meer dan rechts. Ook was een rode huid en lichte uitslag zichtbaar. Voor ons was het snel duidelijk dat hij de dag ervoor, toen ik hem onvoorzien in het water duwde en hij onvoorbereid kopje onder ging een scheidingsconflict had geleden en met de nierverzamelbuisjes moet hebben gereageerd. Naast de opgezwollen lichaamsdelen was zijn hele lichaam spoedig bedekt met zeer sterke uitslag en grote rode vlekken. Hoewel hij licht warm aanvoelde toonde de thermometer niet meer dan 36,7°C. Ook had hij lichte jeuk.
We gelastten hem dus bedrust en zochten in het internet ter vergelijking naar afbeeldingen van mazelen, rodehond en waterpokken. De gevonden beelden zijn echter zo aspecifiek, dat het volgens gebruikelijke diagnostiek alles of niets had kunnen zijn, of zelfs alles tegelijk. De symptomen werden in verloop van de dag minder en de volgende morgen was nog maar een lichte uitslag zichtbaar. Natuurlijk wenste hij als gewoonlijk om naar het strand te gaan.
Ik bedacht me, dat als we eerst eens over de reling springen en enkele rondjes om het schip zwemmen, dan wordt hij sympathicotoon en de rest van de uitslag zal dan ook zijn verdwenen. Dan kunnen we naar het strand. En zo was het ook. Zodra we uit het water kwamen waren alle symptomen weg. Dus bereidden we ons voor op het strand. Echter nog voordat hij was afgedroogd, was zijn hele lichaam weer dicht bezaaid met uitslag en ook de zwellingen waren plotseling weer zeer sterk aanwezig. Binnen enkele minuten.
O, mijn hemel! Als hij op zeewater een spoor heeft, dan is dat voor ons leven een catastrofe.
Dus eerst maar weer in bed, ook al was het onder protest. Amper een half uur later waren alle huidsymptomen opnieuw verdwenen. Alleen zijn gezicht was nog wat gezwollen. De rest van de dag verbleef hij aan boord. Onze zorg was dat hij hopelijk geen blijvend spoor op de zee zou hebben.
De volgende morgen waren alle symptomen afgenomen. De eerste test wilde ik aan het strand doorvoeren. We bleven 2 uur, speelden op het strand en zwommen gezamenlijk vrij ver de zee in. Zijn lichaam reageerde niet. Ook toen we terug aan boord waren, sprongen we nog enige malen gemeenzaam in het water en ook daar reageerde hij niet op, alles helemaal normaal.
Zouden we gelovigen van de klassieke geneeskunde zijn geweest, dan zouden we nu iedereen vertellen dat onze zoon zijn kinderziekten al heeft gehad en dus immuun zou moeten zijn. Ik heb hem echter vast beloofd dat hij geen angst hoeft te hebben dat ik hem in het water zou duwen zonder het eerst te zeggen. Deze vorm van immunisering vertrouw ik meer dan zijn lichaam met kwik, formalhyde en aluminium te vergiftigen. Hoe ziekelijk is dat wel niet?
Voordat het tot inentingen kwam waren mazelen dit…
https://www.youtube.com/watch?v=mDb0ZS3vB9g
Echter met de vaccinaties maken ze mazelen beslist binnenkort tot een sterfplichtige ziekte.
Opmerking van Helmut:
Aan de foto’s te zien ga ik voor netelroos (Urticaria). in ieder geval is het een opgelost scheiding.
