Search
Close this search box.

Verschillende oogkwalen – hoe ze ontstaan

Biologische Speciaalprogramma's

Inleiding

De ‘moderne’ geneeskunde was vergeten hoe ze de individuele patiënt echt moesten onderzoeken, niet alleen hun organen, maar ook hun psyche en hersenen. Daardoor hebben ze nooit een verband kunnen vinden tussen de psyche en organen, in het bijzonder nooit tussen conflicten en organen.

Met de gereedschappen, dwz de kennis van de 5 biologische wetmatigheden van de Germanische Heilkunde®, en de kennis van de typische symptomen van het verloop op de 3 niveaus, psyche-hersenen-orgaan, kan men nu voor het eerst in de geneeskunde causaal en min of meer reproduceerbaar zinvol werken. Het is gebaseerd op de ontwikkelingsgeschiedenis of embryologie! Als we al deze verschillende tumoren, zwellingen, zweren of functie uitvallen rangschikken volgens deze ontwikkelingsgeschiedenis of volgens hun criteria, de verschillende  kiembladen, dan rangschikt zich alles plotseling als vanzelf. Volgens de  IJZEREN REGEL VAN KANKER en de wet van de tweefasigheid van alle ziektes, mits het tot een conflictopgelossing komt, is dit de allereerste systematische classificatie van de gehele geneeskunde.

Het DHS (conflictschok) is de spil van de gehele Germanische Heilkunde®. Het is geweldig dat we nu echt kunnen rekenen en begrijpen. In onze gedachten moeten we voor dit moment van het DHS in de huid van de patiënt kruipen en ons voorstellen hoe de algemene situatie was in de seconde van het DHS. Waarbij de inhoud van het conflict op het moment van de DHS zowel bepalend is voor de lokalisatie van de Hamerse Haard (HH) in de hersenen (de zogenaamde schietschijfconfiguratie) als voor de kanker of kankerequivalent cq. kankerachtige ziekte in het orgaan. De Biologische Conflicten zijn allemaal archaïsche conflicten en zijn analoog van toepassing op mens en dier. In het verleden beschouwden we de zogenaamde ‘psychologische conflicten’, of beter psychologische problemen, als de enige belangrijke conflicten. Dat was een fout. Alleen biologische conflicten veroorzaken veranderingen in de hersenen, bij mens en dier.

De wet van de tweefasigheid van alle ziektes zegt dat elke ziekte een conflictactieve (ca-fase) en een conflictopgeloste fase (pcl-fase) heeft – op voorwaarde dat het conflict wordt opgelost.

We weten uit het ontogenetische systeem van tumoren en kankerequivalenten dat alle organen die door de oude hersenen worden aangestuurd, cellen (tumoren) maken in de conflictactieve fase, terwijl alle organen die door de grote hersenen worden aangestuurd, celafname (necrose, zweren, gaten of functie uitvallen) in de conflictactieve fase hebben.

Dit omvat ook visuele stoornissen.

Het netvlies

oog
oog

In het geval van een angst-in-de-nek-conflict, dat zijn HH in de visuele cortex van de hersenen heeft, hebben we bepaalde problemen als we het hebben over kankerequivalenten, omdat neurologen ons uitleggen dat de staafjes en kegeltjes van het netvlies in wezen nog steeds deel uitmaken van de hersenen. In ieder geval is het zeker dat op psychisch en cerebraal niveau aan alle 5 wetmatigheden van de Germanische Heilkunde® exact wordt voldaan.

Het is bekend dat de visuele zenuwvezels elkaar gedeeltelijk kruisen. De linker visuele cortex ontvangt alle stralen die van links komen (en in beide ogen op de rechter helften van het netvlies vallen), de rechter visuele cortex ontvangt alle stralen die van rechts komen (en in beide ogen de linker helften van het netvlies raken). De vezels van de fovea centralis behoren echter tot de laterale helft en leiden de beelden daarom voornamelijk naar de tegenoverliggende visuele cortex.

oogzenuw
oogzenuw

Om de psychische kant van biologische conflicten te begrijpen, moet men ze samen met de orgaanmanifestatie ontwikkelingshistorisch kunnen herleiden. Alle benamingen van deze biologische conflicten zijn zo gekozen dat ze zowel voor het zoogdier (reëel) als voor ons mensen (in mogelijk figuurlijke zin) kunnen gelden.

Angst-in-de-nek-conflict betekent een gevaar dat je niet in de ogen kunt kijken, dat van achteren dreigt of op de loer ligt, en dat je niet kunt afschudden.

In de conflictactieve fase bevindt de HH zich in het rechter of linker visuele cortex occipitaal, voor de retina helften. Het resultaat is een toenemend verlies van gezichtsvermogen van een bepaald netvliesrelais.

Tijdens de genezingsfase vormt zich niet alleen het obligate oedeem in de visuele cortex, maar vormt zich ook het genezende oedeem tussen de sclera en het netvlies, wat leidt tot een netvliesloslating. Hoewel dit een goed genezingssymptoom is en ook bij een niet te lange conflictduur omkeerbaar, d.w.z. het verdwijnt ook vanzelf, treedt er in eerste instantie een dramatische verslechtering van het gezichtsvermogen op juist door deze loslating van het netvlies.

In het geval van laterale loslatingen van het netvlies, met meerdere recidieven die leiden tot optische verlenging van de oogappel ontstaat er bijziendheid. Dit omdat het loslaten van het netvlies wordt gefixeerd tussen het netvlies en de sclera door de openingen tussen het netvlies en de sclera.

Verziendheid is het gevolg van het loslaten van het dorsale netvlies, met talrijke recidieven, en de resulterende verslechtering tussen het netvlies en de sclera, waarbij de oogappel visueel korter wordt.

Als het loslaten van het netvlies optreedt op het punt van het scherpste zicht, spreekt men van macula degeneratie.

Als beide visuele cortex zijn aangetast, d.w.z. een HH aan de rechter en linker kant van de visuele cortex actief (komt overeen met twee angst-in-de-nek-conflicten), bevindt de patiënt zich in een schizofrene constellatie en heeft een achtervolgingswaan. Deze is niet zo gek als we eerder dachten, maar die in feite een poging vertegenwoordigt om de angst in de nek kwijt te raken, dat wil zeggen, het conflict op te lossen. De patiënt vermijdt consequent alles, ook al zijn de gelegenheden zo klein, door zijn ‘waan’, die we tot nu toe gewoon niet begrepen hebben.

Het glaslichaam

Angst-in-de-nek-conflict met een bijzonder aspect, waarbij het paramediale deel van de visuele cortex is betroffent, betekent dat de angst gevoeld wordt achter het oog, als oriëntatiecentrum van het bewustzijn.

In de conflictactieve fase wordt het glaslichaam gedeeltelijk vertroebeld. De biologische zin is dat met de ogen van de zogenaamde prooidieren, die meestal naar de zijkant kijken, het gevaar van achteren nagenoeg bedekt of vertroebeld is, maar het zicht naar voren van de vluchtroute vrij blijft zodat het prooidier veilig zijn ontsnappingsroute naar voren kan vinden zonder in paniek achterom te kijken naar het roofdier. Er is een soort ‘waas’ van het achterwaarts zicht, een gedeeltelijke vertroebeling van het glasvocht, de zogenaamde ‘groene staar‘. Daarom is slechts een deel van het glasvocht vertroebeld (oogkleppenfenomeen). De roofdieren kunnen het zich veroorloven om met beide ogen vooruit te kijken, omdat ze veel minder bang hoeven te zijn voor een ander roofdier.

In de genezingsfase neemt ook de vertroebeling van het glaslichaam weer af, met glaslichaamoedeem, een zogenaamd glaucoomvorming, een toename van de druk in het oog. Vaak wordt het oedeem naar achteren geduwd door de opening van de oogzenuwingang. Noch in de ca-fase, noch in de genezingsfase mag je met laser werken, omdat dit het glaslichaam onherstelbaar vernietigt.

Voorbeeld: een patiënte maakte een overval mee waarbij een man haar in het donker probeerde te verkrachten op weg naar huis vanaf de metro. Ze kreeg meteen verschillende conflicten. Toen ze wilde vluchten en de man van achteren kwam, leed ze aan een angst-in-de-nek conflict voor de overvaller (de verkrachter). De patiënte kreeg jarenlang recidieven, d.w.z. het conflict bleef jarenlang actief omdat ze altijd met dezelfde metro naar haar werk moest en altijd dezelfde weg naar huis had. Ook in de winter, als het vroeg donker werd, zag ze achter elke struik een verkrachter op de loer liggen. Ze vermoedde niet dat het dit conflictspoor was die haar beide glaslichamen (groene staar) vertroebelde.

De ooglens

Bij de ooglens, die niets te maken heeft met de visuele cortex, maar  overeenkomt met een zeer sterk visueel scheidingsconflict (wanneer men iemand uit het oog verliest), zien we necrose van de lens in de conflictactieve fase. De Hamerse Haard bevindt zich hier in het sensorische cortexcentrum van de 1e trigeminale zenuwtak (oftalmicus) in de laterale grote hersenen, temporaal. De biologische zin is dat als iemand bij je wegloopt, je met een genecrotiseerde lens diegene langer kan volgen (zien) dan met de lens intact. Hierdoor kan de betroffen persoon nog beter in de verte kijken. En in de genezingsfase, wanneer het verloren individu (mens of dier) terug is, wordt de lens tijdelijk troebel (als teken van genezing), wat we dan cataract of grijze staar noemen. Als dit conflict maar één keer optreedt, klaart de lens weer op. Bij meerdere terugvallen neemt de vertroebeling echter steeds meer toe. In de huidige geneeskunde werd dit niet begrepen, vooral omdat de patiënt blind kan worden. Als men dienovereenkomstig zou wachten, zou de lens spontaan weer helder worden, mits het conflict definitief opgelost blijft. Het glaucoom, de verhoging van de intraoculaire vochtdruk, kan zowel in de genezingsfase van de glasvochttroebeling als in de genezingsfase van lensnecrose optreden. Maar glaucoom is altijd een teken van de genezingsfase.

Het hoornvlies

Bij de uleceratie van het hoornvlies is er een sterk visueel scheidingsconflict (iemand uit het oog verloren). In de genezingsfase wordt de ulceratie opnieuw opgevuld gepaard gaand met een tijdelijke troebeling van het hoornvlies: keratitis.

De epitheliale zweren van de oogleden en het bindvlies, conjunctiva komt conflictief ook overeen met een scheidingsconflict. In de conflictactieve fase ontstaan ​​zweren van de oogleden en het bindvlies: schilfering. Tijdens de genezingsfase zijn de oogleden rood gekleurd (blepharitis) en het bindvlies (conjunctivitis) rood.

De traanklieren

traanklier
traanklier

Bij een ulceratie van de traangangen vinden we altijd een conflict van gezien willen worden of niet gezien willen worden, met een HH frontomedio-lateraal-basaal. In de conflictactieve fase vormen zich ulceraties in de ectodermale kanalen van de traanklieren. Tijdens de genezingsfase zwelt het slijmvlies in de uitscheidingskanalen op, waardoor een opeenhoping en ernstige zwelling van de gehele traanklier ontstaat. Dit lijkt op een traankliertumor die het eigenlijk niet is.

Aan de andere kant heeft het traanklier-ca (acineus aandeel) zijn relais in de hersenstam (pons), behoort dus tot de oude hersenen (binnenste kiemlaag) en maakt daarom – zoals alle organen aangestuurd door de oude hersenen – een celtoename (tumoren ) in de conflictactieve fase. Hier betreft het een conflict van ‘de-brok-niet-te-pakken-krijgen, omdat men niet wordt gezien en daardoor gepasseerd wordt‘.

Voorbeeld: Een schilder kan geen galeriehouder vinden, zijn foto’s worden niet gezien, hij kan niets verkopen en kan dus de brok (verkoopopbrengst) niet vatten.

Met andere woorden, biologisch: bij een dier is een brok die het niet kan pakken eigenlijk een stukje voedsel. In het geval van mensen (patiënten) kan het net zo goed de verkoopopbrengst (foto’s) zijn, waarmee men uiteindelijk aan eten moet komen. Maar als niemand geïnteresseerd is in zijn foto’s, krijgt hij geen geld (brokken) en kan hij geen eten kopen.

Er zijn ook acini in de traanklieren die het traanvocht produceren. In extreme gevallen degenereren deze tot een compacte tumor die het ooglid naar buiten kan drukken. In de genezingsfase zijn zowel inkapseling als verkazing met stinkende uitloop mogelijk (koude abcesvorming, koud abces), etterende tranen (door schimmels en schimmelbacteriën). Wanneer de kliercellen volledig verkazen (recidieven), is het resultaat een mucoviscidose van de traanklieren, d.w.z. dat het traanvocht uitdroogt.

Aankondiging voor onderhoud van onze website

Op donderdag, 15 februari 2024 vanaf 8:30 uur CET gaat onze website voor onbepaalde tijd voor onderhoud uit de lucht.

De werkzaamheden zullen waarschijnlijk enkele uren duren.