Ik ben 43 jaar en een rechtshandige vrouw.
Het is nu zeven jaar geleden, korte tijd nadat ik voor het eerst over de Germanische Heilkunde gehoord had, (destijds heette ze nog Neue Medizin) dat ik de Gouden Boeken van Dr. Hamer te leen had gekregen. Ik had toen een zeer heftige epileptische crisis ( = het midden van de genezingsfase).
Ik wist toendertijd nog niet dat ik kort daarvoor zelf een conflict had opgelost en mij een crisis te wachten stond.
Het basisprincipe van de ziekteprocessen had ik echter na het lezen van deze interessante boeken begrepen: er zijn nu eenmaal momenten waar men wat heftige symptomen heeft die dan ook weer overgaan. En dat kon achteraf bezien wel eens het belangrijkste zijn geweest dat ik tijdens de epileptische crisis aan kennis nodig heb gehad.
Ik zat op een rustige namiddag in het weekeinde alleen in de woonkamer te lezen.
De epileptische crisis begon zonder aankondiging.
Opeens kreeg ik zeer, zeer intensieve steken in de borstholte tijdens het ademen (men zou het ook als een kramp kunnen omschrijven), die het inademen nagenoeg onmogelijk maakten.
Omdat het zelfs bij een zeer oppervlakkige ademhaling heftig pijn deed, heb ik vervolgens maar geprobeerd om helemaal niet meer te ademen, dus de adem in te houden. Dit in de veronderstelling dat alles op de een of andere manier weer weg zou gaan; tijdens het adem inhouden voelde ik geen pijn.
Het was eigenaardig: ik heb vanaf het begin geen angst gehad, maar ben de hele tijd rustig gebleven! Ik was me er overigens al wel van bewust dat ik nu zelf iets beleefde, dat in de boeken als epileptische crisis wordt aangeduid. Er zijn toen ook nog wat andere gedachten door mijn hoofd geschoten.
Na enige tijd heb ik geprobeerd of het mogelijk was om langzaam en heel oppervlakkig adem te halen : de pijn stak al wat minder heftig, maar nog altijd behoorlijk sterk! Daarmee was het voor mij zeker dat het heftigste moment voorbij was en het vanaf nu beter zou gaan worden.
Het zouden twee minuten kunnen zijn geweest, maar ook een halve minuut: de tijd leek zeer lang te duren.
Het ademen ging dan weliswaar langzaam, maar lukte toch steeds beter tot ik weer volledig normaal kon ademen. De pijn werd daarbij geleidelijk steeds minder.
Later ben ik opgestaan en door het huis gaan lopen.
De pijn in de borstholte bleef echter nog een tijd lang aanhouden en pas na een goede tweeënhalf uur was ik weer volledig vrij van pijn.
Waarom ik destijds geen angst had weet ik tot op de dag van vandaag nog niet.
Een reden zou kunnen zijn dat, omdat ik mij kort daarvoor intensief met de Germanische Heilkunde had beziggehouden, ik waarschijnlijk wist dat zoiets ook zou kunnen gebeuren.
Ik ben er echter zeker van, dat de zaak heel anders gelopen zou zijn als ik in paniek was geraakt.
Dat deze epileptische crisis een myocardinfarct was heb ik pas later begrepen.
Voor dit bericht is het concrete conflict niet van belang. Conflicten heeft men constant en lossen zich meestal ook weer op, soms heel spontaan: dat is het leven!
Ik kan echter iedereen aanbevelen zich op tijd intensief bezig te houden met de Germanische Heilkunde.
Bedankt Dr. Ryke Geerd Hamer!
Bedankt familie Pilhar voor jullie activiteiten!
M.A.
Jammer dat mevrouw A. ons niet haar conflict wil vertellen, maar ook dat dient men te respecteren.
Gewild of ongewild heeft ze echter toch het een en ander verklapt, wat men kan ‘lezen’ als men de Germanische Heilkunde heeft begrepen…
Het was een epileptische crisis van het rechter hartmyocard (kramp) en de epileptische crisis van het linker middenrif (ademnood). Bij een rechtshandige betekent dat een overbelastingsconflict en dat ze een conflict “van het niet kunnen ademhalen” (buiten adem raken) tegenover de moeder of tegenover het kind heeft kunnen oplossen.
Ik ken mevrouw A. persoonlijk en wil ook niet verder aandringen. Misschien vertelt ze haar verhaal nog eens helemaal.
Overigens: dit myocardinfarct vertoont geen verstopte hartkransvaten!
