Hallo meneer Pilhar,
halverwege 2003 heb ik van een bekende over de Germanische Heilkunde ervaren (mijn vrouw leed aan eierstokkanker en is helaas – we hebben te laat van de Germanische gehoord – in 2004 gestorven).
Sinds deze tijd houd ik mij intensief bezig met de inzichten en vind deze ervaringsberichten die ik in de nieuwsbrieven krijg toegezonden heel goed. Ik heb alle boeken gelezen en was meerdere malen bij u op een voordracht.
Ik observeer doorlopend de verlopen in mijn lichaam en analyseer deze volgens de van Dr. Hamer gevonden wetmatigheden. Nu een gebeurtenis van 5 weken geleden:
Ik had op de autosnelweg een aanrijding buiten mijn schuld.
In ieder geval zag ik (het was vroeg en nog donker) ver voor mij de remlichten oplichten. Er waren drie rijbanen en ik reed op de middelste. Na inschatting van de situatie dat ik alleen met een directe noodstop de auto veilig tot stilstand kon brengen (ik had eigenlijk voldoende afstand tot mijn voorligger), begon ik het voertuig af te remmen (zijdelings kon ik niet uitwijken, omdat deze rijstroken vol bezet waren). Ik trapte met mijn voet vol op de rem en trok ook nog de handrem aan, zodat ik niet op mijn voorligger zou inrijden. Ik had het ook gered om kort voor mijn voorligger tot stilstand te komen, maar daar ramde er al één achterop mij en ik werd door de klap nu toch op mijn voorligger gedrukt. Achter mij klapten er nog meerderen op elkaar.
Er was echter niemand gewond, alleen de auto’s hadden deels behoorlijke schade.
Ik was blij dat ik de zaak nog relatief goed had doorstaan. Ik had een bedrijfsauto en was dus goed verzekerd. De hele week was ik topfit, zodat ik het ongeluk niet bij mijn arts wilde melden. Waarom zou ik? Ook deden zich ook geen verschijnselen van een whiplash voor. Ik dacht dat alles in orde was.
Maar 6 tot 7 dagen na het ongeluk kreeg ik steeds meer pijn in mijn rechter heup en in het been. Ik had mij noch ingespannen, noch een andere aanleiding waarmee ik deze sterke pijn kon verklaren. Het was een pijn die ik in zo’n vorm nog niet had meegemaakt. Het werd steeds erger. Ik kon ’s nachts niet meer slapen en wist niet hoe ik het been moest leggen, de pijn was constant aanwezig. Maar ik kon alles normaal bewegen. Ondertussen kon ik alleen nog maar hinken en heel langzaam lopen. Ik had ongeveer 7 verdere dagen veel pijn die niet minder werd.
Ondertussen dacht ik er natuurlijk over na, wat het geweest zou kunnen zijn.
En toen werd het mij allemaal duidelijk. Het was een eigenwaarde-inbreuk in het skelet. Het ongeval was dus een conflictschok. Alle criteria klopten. Het kwam zo plotseling onverwachts, ik was alleen in de auto en het was hoog dramatisch. Ondanks mijn inspanningen en eigenlijk snelle en bezonnen reactie had ik het eenvoudig niet voor elkaar gekregen om de auto onbeschadigd tot stilstand te brengen. Ik stond vol op de rem om te verhinderen dat mijn achterligger mij op mijn voorligger zou drukken (als men op zijn voorligger inrijdt, dan is men altijd schuldig!).
Ik had het eenvoudig niet gered – ik had gefaald!!
Nu wist ik wat er aan de hand was en bekeek het hele geval met mijn pijn optimistisch en met een glimlach. Ook tegenover mijn omgeving, die mij naar een arts wilde sturen, zei ik steeds dat het slechts nog een paar dagen zou duren en dan zou verdwijnen. Na acht dagen bemerkte ik dan een lichte verbetering (door het hinken had ik natuurlijk op de andere heup ook pijn gekregen door het eenzijdige lopen).
Nu werd het elke dag beter en ik kon steeds beter slapen. Ik had de nachten ervoor ook lichte verzwakking en nachtelijk zweten.
Veertien dagen na het uitbreken van de pijn was dan alles weer zover in orde en nu merkte ik er helemaal niets meer van.
Dat alles was voor mij weer eens een “leervoorbeeld” hoe alles natuurlijk functioneert en de wetmatigheden aan het eigen lichaam kunnen worden ervaren. In het bijzonder had ik geen angst en had de zekerheid dat de pijn een poosje zou duren en dan vanzelf weer weg zou gaan, zonder dat ik een arts bezocht of een of ander medicijn nam, alhoewel ik zo’n botpijn noch nooit heb gehad en ik me soms afvroeg wanneer het nou eindelijk zou ophouden; en het hield uiteindelijk op. Ik wist dat het niet zo lang kon duren, want ik had het conflict toch snel opgelost – ik had dus weinig conflictmassa opgebouwd.
Misschien kunt u meneer Pilhar, indien ik dit juist heb geïnterpreteerd, dit gegeven ook publiceren om de anderen te tonen hoe natuurlijk eigenlijk alles in de natuur afloopt, als men het zich bewust is en de nodige basiskennis heeft.
Hartelijke groeten en bedankt aan u en Dr. Hamer en verder veel succes.
W. W.
Opmerking van H. Pilhar:
Een typische inbreuk op de eigenwaarde, als men de auto niet tot stilstand brengt (het rechter been remt de auto, moeder/kind of partnerzijde niet bepalend)!
De Germanische leert ons hoe ons lichaam functioneert. Deze kennis behoort tot onze algemene ontwikkeling en zal spoedig (!) op school bij biologieles worden bijgebracht. Beloofd! Alleen het heersende onrechtsysteem dient nog te worden afgeschaft en door een echt rechtsysteem te worden vervangen. Samen krijgen we dat voor elkaar…
Als we de kennis van deze samenhangen in ons hoofd hebben, zoals we de omgang met de computer of de auto in het hoofd hebben, dan hebben we het volgende grote voordeel; bij de meeste speciaalprogramma’s hebben we de eerste symptomen in de eerste dagen of weken na het conflict. En dan hebben we het conflict (van het orgaansymptoom komen we op de conflictinhoud) nog vers in het geheugen – dit was pas kort geleden gebeurd en is eenvoudig te herkennen aan zijn criteria: hoog-acuut dramatisch, isolatief ervaren en als een donderslag bij heldere hemel.
Onze schrijvende chauffeur beschrijft zijn conflict toch zeer goed.
En met het conflict weten we de oorzaak. We weten wat we moeten doen (conflictoplossing) en hoelang de genezing zal duren. Daardoor raken we de angst kwijt en zijn baas in onze oerpersoonlijke aangelegenheid (niemand was bij ons conflict aanwezig, niemand kan dat weten. Niemand kan iemand zijn leven leven, dat kunnen we alleen zelf. En niemand kan iemand genezen, want genezen kan alleen het lichaam zelf. In de Germanische is de patiënt de baas en moet deze functie ook uitoefenen! De therapeut is en blijft helper, in de regel een goede en ervaren vriend.)
Bij het conflict worden ook de sporen meegeprogrammeerd, die de chronische conflictverlopen veroorzaken. Met de kennis van het conflict vindt men ook de sporen!
De conflictinhoud wordt geassocieerd! onze chauffeur had doorgaans ook met territorium-angst of schrikangst kunnen reageren. Dan had hij de bronchiën of het strottenhoofd erin betrokken. Dus één en dezelfde gebeuren kan zeker verschillend worden ervaren (geassocieerd). Net zo goed had hij met een frontaalangst of anders kunnen reageren. Zeer mooi omschrijft onze chauffeur zijn ervaring het niet te hebben geklaard! En dit ervaren in het moment van het conflict bepaalt de locatie van de Hamerse Haard in de hersenen en daarmee het orgaanprogramma. Het bot heeft altijd een eigenwaarde-inbreuk als conflictinhoud (oorzaak). En elk bot heeft bovendien nog een specifieke eigenwaarde-inhoud. Dat onze bestuurder met heup en been reageerde, heeft eveneens zijn reden in zijn ervaring (het niet te redden). Zou hij een intellectuele eigenwaarde-inbreuk (ongerechtigheid van de wereld) hebben geleden, dan zou dit op de nekwervels zijn gegaan.
Juist bij het bot is de pijn in de genezingsfase vaak heftig.
Patiënten in de academische geneeskunde associëren pijn met kanker en grijpen vrijwillig naar de hun rijkelijk aangeboden morfine. Met morfine praktiseert men echter “euthanasie”. In de diepe vagotonie, als de patiënt dus gloeiend warme handen heeft, dan is vaak een enkele toediening van morfine genoeg om hem om te brengen vanwege zijn hersenoedeem en de plotseling optredende sympaticotone werking van de morfine, dat dit oedeem laat “samentrekken” (zoals de “gouden shot” bij drugsverslaafden)! De morfine verlamt echter ook de darm en de patiënt die al in de conflictactieve fase amper heeft gegeten, verhongert nu in de genezingsfase waarin hij zonder morfine zou kunnen ‘schransen’. Het neemt hem ook nog zijn zelfvertrouwen, die hij echter nog nodig heeft om door de genezingsfase te komen. Patiënten onder morfine zijn willoos en laten zich nog makkelijker “inslapen”!
Als de patiënt echter deze biologische samenhangen heeft begrepen, als hij weet dat de pijn in de botten genezing betekent, dan verandert het subjectieve gevoel van de patiënt en – leest u nogmaals het ervaringsbericht van onze chauffeur. Hij verdraagt daardoor zijn pijn veel makkelijker en dat zonder bijwerking! Hij laat zich ook niet in paniek brengen, omdat hij zeker van zijn zaak kan zijn. Onze chauffeur gelooft niet meer, hij weet dat de Germanische juist is! En met elke persoonlijke ervaring wordt hij zekerder en zekerder.
En pas door weten raakt men de angst kwijt!
Pijn is geen objectieve grootte, maar een subjectieve grootte! Als het kind zich bv bezeert en daarom huilt, dan is het vaak voldoende dat de moeder zacht over de wond blaast of haar hand erop legt en het kind heeft het snel weer vergeten.
Ons als Germanische geneeskundigen wordt voor voorgeworpen, dat we de patiënten laten lijden, ze niet een adequate pijnbehandeling geven! We geven de bal terug! Aan pijn sterft men niet, echter wel aan morfine en aan paniek veroorzaken!
Maakt u de Germanische tot uw hobby!
Met vriendelijke groet,
Helmut Pilhar
