De lymfeklieren, waar gaat het over

Hoe zit het met de lymfeklieren?

In verband met borstkanker wordt in de academische geneeskunde ook altijd de lymfeklieren onder de oksel bij vrouwen verwijderd. Waarom is dat?

In feite zijn er twee verschillende processen

Vanuit academisch-medisch oogpunt zijn de lymfeklieren van de oksel momenteel een van de belangrijkste thema’s in verband met de kanker van de vrouwelijke borst.

In het Germanische Heilkunde® is het een onschadelijk randverschijnsel. Desalniettemin willen we ze uitvoerig genoeg behandelen.

Kortom, de lymfeklieren bevinden zich in het afvloeiingsgebied van de vrouwelijke borst, maar natuurlijk ook in dat van de arm. Als grotere metabolische processen aan de gang zijn vanwege een genezingsproces in de borst of arm, zwellen de verantwoordelijke lymfeklieren meestal op. Dit noemt adacemische geneeskunde een goedaardige zwelling. Er is geen celtoename maar alleen een zwelling van de lymfeklier.

De situatie is heel anders bij de lymfeklieren die door de academische geneeskunde op ontkennende wijze nog steeds als “kwaadaardig” worden geclassificeerd. Deze lymfeklieren maken gaten in de conflictactieve fase, d.w.z. necrose; Ze zien er onder de microscoop uit als een Zwitserse kaas. Ze behoren volgens de ontwikkelingsgeschiedenis tot het schoudergewricht, de humeruskop.

Wanneer de lymfeklieren gaten hebben, zien we bijna altijd osteolyse in het bijbehorende skeletgedeelte, d.w.z. botafname. Dit omvat altijd een inbreuk op de eigenwaarde op psychisch niveau. Dus, afhankelijk van welke borst wordt getroffen om in dit voorbeeld te blijven, een inbreuk op de eigenwaarde in relatie tot de moeder-/kind- of in een partner.

Dat kan men zich als volgt voorstellen:

Als een kind bijvoorbeeld een ongeluk heeft, dan maakt de moeder zich meestal de meest ernstige verwijten. Ze lijdt vaak op het moment van het moeder-/kindzorgconflict, bijvoorbeeld de rechtshandige vrouw voor de linkerborst, naast de borstklierkanker ook een inbreuk op de eigenwaarde: “Hoe kan ik zo onoplettend zijn, Ik was een slechte moeder!”

Vanaf dat moment, zolang het conflict nog actief is, vormen zich necrosen, gaten in het bot, in de humeruskop of de bovenste humerusschacht en tegelijkertijd vormen zich ook necrosen of gaten in de bijbehorende lymfeklieren. Hetzelfde kan aan de andere kant van de schouder gebeuren als de patiënt bijvoorbeeld denkt: “Oh God, ik was een slechte echtgenote of partner!“.

Als het tot een oplossoing van het conflict komt, in ons geval – als het kind weer gezond is en de moeder zich realiseert: “Het was niet mijn schuld”, d.w.z. komt het tot een psychisch herstel van haar gevoel van eigenwaarde in de moeder-/kind- of partnerrelatie, dan beginnen vanaf dat moment de genezingsprocessen in zowel het bot als de bijbehorende oksellymfeklier.

Het bot vormt dan oedeem tijdens de genezingsfase. Het botvlies rekt op, wat pijn veroorzaakt. Het schoudergewricht kan opzwellen, wat ook pijnlijk kan zijn, als teken dat het oedeem van het bot door de kraakbeenlaag naar het schoudergewricht stroomt. Er vindt dan een recalcificatie van de osteolyse plaats. Later heeft het bot dan meer calcium dan voor het hele proces.

In de lymfeklieren worden de ontstane gaten ook weer opgevuld met nieuwe cellen, waardoor de hele lymfeklier opzwelt.

De academische geneeskunde noemt dit heropvullen van de gaten met nieuwe lymfekliercellen “kwaadaardig“, hoewel dit niet zo is! Het is een heel positief proces waarmee men de patiënt zou moeten feliciteren.

In geen geval mogen deze lymfeklieren operatief worden verwijderd. Tenzij een lymfeklier zo groot is geworden dat het de patiënt mechanisch stoort of als het psychisch onaanvaardbaar voor haar is.

De academische geneeskunde gaat ervan uit dat de kankercellen vanuit de borst naar de lymfeklieren werden getransporteerd en daar op hol sloegen. Zoals gezegd is dit speculatie. Er is nog nooit een enkele borstkliercel van een adenoïde carcinoom in een lymfeklier ontdekt, maar in de lymfeklieren worden alleen lymfekliercellen opgenomen in de necrose die zich tijdens de conflictactieve fase heeft gevormd, en alleen in de conflictopgelosde genezingsfase.

Die Schulmedizin ging ja bisher von dem Wahn aus, es würden Krebszellen aus der Brust in die Lymphknoten transportiert und würden dort verrückt spielen. Das war wie gesagt, eine Spekulation. Man hat noch nie eine einzige Brustdrüsenzelle von adenoidem Karzinom in einem Lymphknoten entdeckt, sondern in den Lymphknoten werden in den Nekrosen, die sich während der konflikt-aktiven Phase gebildeten haben, auch wiederum nur Lymphknotenzellen eingebaut und das auch nur in der Konflikt-Lösungs-/Heilungsphase.

Dus nogmaals ter verduidelijking:

De lymfeklieren horen bij een bijbehorend bot. De bijbehorende inbreuk op de eigenwaarde is slechts iets zwakker dan wanneer het verantwoordelijke bot zelf zou zijn betroffen.

In de conflictactieve fase lijden de lymfeklieren hetzelfde als het bot, namelijk gaten of necrose. Onder de microscoop ziet zo’n niet-vergrote lymfeklier eruit als een Zwitserse kaas.

In de genezingsfase zwellen de lymfeklieren, als een goed teken van genezing, op om de necrose op te vullen. Als gevolg hiervan heeft zo’n lymfeklier celmitose (celdeling) en wordt daarom in de huidige geneeskunde als “kwaadaardig” beschouwd.

Dit in tegenstelling tot een lymfeklier in het drainagegebied van een abces, die bijvoorbeeld alleen gezwollen is door overbelasting, geen mitosen heeft en daarom als “goedaardig” wordt beschouwd.

Ook de ziekte van Hodgkin is een lymfeklier die tijdens de genezingsfase is opgezwollen en door celmitose weer wordt opgevuld.

Zelfs de milt is een lymfeklier, maar een speciale

Het conflict is altijd een inbreuk op de eigenwaarde in de bredere zin van het woord, veroorzaakt door een bloedende, grote wond: een bloedings- en verwondingsconflict. Dit conflict dient men puur vanuit de biologie te begrijpen.

In het wild is dit conflict van het grootste belang, omdat het altijd een kwestie van leven en dood is. Een bloedings- en verwondingsconflict betekent dat een individu gewond of zelfs ernstig gewond is. Het bloedt! Het is daarmee dus een biologisch conflict van een inbreuk op de eigenwaarde.

Het gewonde dier, dat nog kan vluchten, wacht niet tot het bloedverlies verdere verdediging onmogelijk maakt, maar verlaat het slagveld in allerijl. Dit lijkt de psychologisch-biologische betekenis van het conflict te zijn.

Voor ons mensen wordt het biologische bloedings- en verwondingsconflict al getriggerd als we bijvoorbeeld horen dat we “bloedkanker” hebben. Ook als we voortdurend bloedtransfusies krijgen, kunnen we recidives krijgen. In onze hersenen kunnen we geen onderscheid maken tussen bloedtransfusies en bloed verliezen.

Zelfs de voorstelling dat het getransfuseerde bloed besmet zou kunnen zijn met AIDS kan een bloeding en verwondingsconflict veroorzaken, ja uiteindelijk elk “bloedbeeld”.

In de conflictactieve fase is er een miltnecrose die gepaard gaat met trombocytopenie. Op het moment van het DHS (conflictschok), wat in de natuur meestal synoniem is met een hevig bloedende wond, haasten de trombocyten zich uit de bloedbaan naar de milt, waar ze worden verzameld en opgeslagen. Dit voorkomt trombose in de bloedvaten. Trombocytopenie is daarom een zeer verstandige noodmaatregel van de natuur. Tijdelijke miltnecrose is het gevolg, zodat de bloedplaatjes meer ruimte hebben in de milt.

Tijdens de genezingsfase vult de necrose zich weer op door celvernieuwing (mitosen), wat resulteert in een zwelling van de milt, een zogenaamde splenomegalie, die deels later blijft bestaan. Het doel hiervan is echter om ervoor te zorgen dat er meer bloedplaatjes ruimte hebben in de vergrote milt in het geval van een nieuwe bloedings- en verwondingsconflict.

Naar mijn mening is het bloedings- en verwondingsconflict één van de weinige, zo niet het enige conflict, mogelijk ook de lymfeklieren in het algemeen (omdat de milt slechts een speciale lymfeklier is), waarbij het organisme bijna een recidive verwacht. De eigenlijke biologische zin is daarom vermoedelijk preventie bij een nieuw bloedings- en verwondingsconflict.

Non-Hodgkin

Misschien moet hier echter vermeld worden dat het zogenaamde non-Hodgkin-“lymfoom” eigenlijk een kieuwboogkanker is die zich al in de genezingsfase bevindt. Conflictief komt het overeen met een frontaalangst- of kankerangstconflict.

In de conflictactieve fase: vorming van zweren (ulcera) in de oude, niet meer gebruikte kieuwboogkanalen, die bekleed zijn met plaveiselepitheel. Soms lichte pijn in de nek.

In de genezingsfase zwelt het slijmvlies rond de zweren (ulcera) in de kieuwboogkanalen op. Hierdoor ontstaan cysten die binnenin sereus vocht bevatten. Deze kunnen zich zelfs uitstrekken tot het middenrif in het mediastinum. Deze cysten worden dan ten onrechte centrocysteus-centroblastische non-Hodgkinlymfoom genoemd.

Vaak worden genezen kieuwboogcysten als zogenaamde kleincellige bronchiaalcarcinomen onjuist gediagnosticeerd. Volgens de terminologie die is afgeleid van de ontogenetische omstandigheden van de embryologie, is het kleincellig bronchiaalcarcinoom echter altijd een resttoestand na genezing van een plaveiselepitheelulcera in de kieuwboogkanalen in het mediastinum (achterste hartholte).

Echter, in het geval van de genezing van een plaveiselepitheelulcera treedt tijdelijke occlusie (afsluiting) van deze buisvormige organen (bronchiën, kransslagaders of kransaders, oude kieuwboogkanaal of intrahepatische galwegen) op als gevolg van de zwelling.

Mediastinale en retrocardiale kieuwboogkanaalulcera (plaveiselepitheel):

Kieuwboogcysten tijdens de genezingsfase. Na meerdere recidives ontstaat echter induratie van het zogenaamde centrocysteus-centroblasteus non-Hodgkinlymfoom.

Uitleg:

mediastinaal = behorend tot de achterste hartholte waarin zich de luchtpijp, de slokdarm, de aorta, de para-aortale en perifere lymfeklieren bevinden, de vena cava superior, de nervus phrenicus en de nervus recurrent laryngealis, die het strottenhoofd voedt.