Borstkanker omdat ze haar moeder niet wilde verplegen

De moeder van de rechtshandige patiënte was gevallen en daarom zou zij de verzorging overnemen. De patiënte wees dit echter af. Daardoor maakte ze zich echter spoedig verwijten en had constant een slecht geweten, omdat ze de verzorging van haar moeder had geweigerd.

Ze leed dientengevolge aan een borstklierkanker in de linker borst. Toen ze werd geopereerd, loste zich gelijktijdig het conflict op, bijna automatisch, omdat ze nu (zelf ziek) van de verplichting tot verpleging van de moeder was ontheven. Daardoor voelde ze zich van schuld vrijgesproken, want ze moest nu toch aan zichzelf denken.

Twee jaar later leed de patiënte een nieuw DHS. Haar man snakte ’s nachts naar adem. Hij had waarschijnlijk een long-embolie en riep voortdurend: “Lucht, lucht.” De patiënte raakte in paniek en rende naar het raam en trok alle vensters open. Daarbij leed ze een doodsangst-conflict voor haar man, die dan met zwaailicht en sirene in het ziekenhuis op de intensive care werd gebracht en daar ook na enige weken stierf.
Met de dood van de echtgenoot werd dit doodsangst-conflict ook weer automatisch opgelost, want de doodsangst voor haar man was dus, door de dood zelf, nu inhoudsloos geworden.

De patiënte had echter in deze nacht nog een verder DHS geleden, als het ware plaatsvervangend voor haar man, namelijk een aanvalsconflict tegen de longen (“lucht”), met een pleura-carcinoom of mesothelioom.
Toen ze ook dit conflict uiteindelijk kon oplossen, kreeg ze in de genezingsfase een pleura-uitstorting, natuurlijk met syndroom, schoolmedisch: alles “kwaadaardig”. Door de nieuwe diagnose-mededeling, dat ze nu “metastasen” van haar borstkanker zou hebben van voor twee jaar, leed ze opnieuw een doodsangst-conflict, maar dit maal voor zichzelf.

Daarna vond ze de weg tot de Germanische Heilkunde.

Alhoewel de patiënte zich eigenlijk zeer goed voelde en intussen ook de tromboflebitis van de linker arm was genezen, werd ze doorlopend belaagd, zich te laten puncteren en cytostaseren. Wie zou ze geloven? Een dokter, die iedereen als charlatan declareert, ofschoon niemand een argument tegen hem heeft, of toch liever de slimme professoren, honderden in getal, die zulke serieuze gezichten trekken, ook als ze geen hoop meer kunnen geven? De dochter van de patiënte was verpleegkundige, dat versterkte nog eens het hele dilemma. De sympathieke patiënte, die eigenlijk alleen haar leven wilde redden, in plaats van twistappel van een enorme medische strijd te worden, stierf uiteindelijk. Het spijt me voor haar uit de grond van mijn hart!

Opmerking:
Op deze plaats moet misschien nog iets worden vermeld:
Als men een DHS met een doodsangst om een ander mens lijdt, krijgt men maar een enkele rondhaard in de longen, daarentegen bij een doodsangst-conflict voor zichzelf, al naar gelang van de intensiteit en duur van het conflict, de hele long vol.

Dit verhaal is uit het boek “Kurze Einführung in die Germanische Neue Medizin” van Dr. Geerd Ryke Hamer