Een echtpaar vloog van Senegal naar Brussel.
Tijdens de vlucht kreeg de echtgenoot een hartinfarct.
Catastrofe! Hij werd lijkbleek, snakte naar adem, lag op de grond in de gang van het vliegtuig. Zijn vrouw was ervan overtuigd, dat hij elk moment zou sterven!
Hij stierf echter niet. Men landde in Brussel, alwaar hij naar het ziekenhuis werd gebracht en werd weer gezond.
Niet alleen de vlucht was voor de vrouw als een hel, ook de drie daarop volgende weken waren verschrikkelijk. Ze nam aan gewicht af, kon niet meer slapen, had constant angst voor het leven van haar man.
Biologisch gezien had ze een doodsangstconflict voor een ander mens geleden.
Na deze verschrikkelijke drie weken kalmeerde ze uiteindelijk en het kwam tot een conflictolyse (CL).
Deze patiënte had het geluk, uit Afrika tbc-mycobacteriën te hebben meegebracht. Ze zweette de daarop volgende drie weken ’s nachts, in het bijzonder tegen de morgen, soms vijf nachthemden vol en had lichte nachtelijke koorts. In de long had ze een longkanker (adeno-carcinoom van de alveolen), die thans door de tuberkelbacteriën werd afgebouwd en die ze uithoestte. De resttoestand is dan een kleine caverne (holle ruimte), een zg. gedeeltelijke longen-emfyseem.
In de daarop volgende tijd leed de patiënte vaker zulke zweetperioden, soms korte, soms langere.
Kort voor het begin van een verdere langere zweetperiode vond men een adeno-carcinoom in de longen, nog voordat de zuurvaste staafjes (tbc) de tijd hadden, de “tumor” af te bouwen en te laten uithoesten.
Nu ging ze door voor zwaar “longkanker” patiënt.
Men wilde zelfs “uit voorzorg” de ene longvleugel operatief verwijderen en daarbij chemotherapie, bestraling en de gewoonlijke procedure doorvoeren.
Toen men echter aan de andere kant verdere longkankers ontdekte, werd de patiënte ongeneeslijk verklaard en haar een spoedige dood voorspeld.
Omdat de Neue Medizin in België enigszins bekend is, vond ze een arts, die de patiënte vertelde, dat volgens hem hier alleen Dr. Hamer zo’n zwaar geval zou kunnen oplossen. En zo kwam ze bij mij.
Het geval was werkelijk niet zo eenvoudig te verklaren, want de patiënte had een wat merkwaardig bijspoor. Nadat we die hadden gevonden, was de rest enkel routine.
Welk bijspoor had ze?
Wat was zo dramatisch geweest, dat men het in het geheel niet kon overzien. Het leek mij zeer waarschijnlijk, dat de echtgenoot nieuwe hartaanvallen (angina pectoris) of vergelijkbare kritische situaties geleden moest hebben, waarbij de echtgenote (patiënte) weer doodsangsten voor hem moest hebben gehad.
Als dit het geval was geweest, dan had alles zonder twijfel geklopt. Maar de echtgenote bestreed zeer energisch: nee, mijn man gaat het goed, hij heeft nooit meer een aanval gekregen, hij is volledig gezond en hij heeft ook niet meer met een vliegtuig gevlogen.
Daar kwam bij mij de reddende gedacht:
“Is er dan misschien iemand uit uw familie die met het vliegtuig gevlogen heeft?”
“Dat wel, dokter, maar daarbij is niets gebeurd.
Maar nu U zo vraagt, daar schiet me te binnen: de laatste zweetperiode had ik, nadat mijn dochter van drie weken vakantie van Tenerife is teruggekeerd.
Meent U, dat het daarmee verband kan hebben?
Overigens herinner ik me, dat ik de gehele tijd dat ze met haar man en kinderen weg was, steeds weer heb gedacht: Als ze maar weer terug zouden zijn!”
De rest was weer routine.
Het was zeer nauwkeurig te reconstrueren, dat de patiënt elke keer, als een of ander familielid (zuster of kinderen) met het vliegtuig onderweg was, een panische angst had, die ze bij een “verstandige” overweging helemaal niet kon verklaren. Telkens, als het familielid weer was teruggekeerd, had ze haar nachtzweetperiode. Thans had ze juist weer een langere nachtelijke zweetperiode met lichte verhoging en het hoesten was ook begonnen.
Daarop heeft men een röntgen van de thorax gemaakt en de longkanker ontdekt.
Het tweede spoor was dus … het vliegtuig!
Zoals een spoorbaan uit twee spoorstaven bestaat, waarop de trein rijdt, zo heeft de patiënte bij het dramatische hartinfarct van de echtgenoot op de vlucht van Senegal naar Brussel 2 conflict-componenten geleden:
- Doodsangst-zorg-conflict
voor de echtgenoot vanwege het hartinfarct - Vliegtuig-angst-conflict
omdat ze in het vliegtuig zo hulpeloos gevangen zaten
Beide componenten waren sindsdien complex met elkaar verbonden en bij elke van deze componenten schakelde ogenblikkelijk het doodsangst-zorg-conflict in.
We zouden ook kunnen zeggen: sindsdien was ze allergisch voor hartinfarcten en hartaanvallen (die echter gelukkig niet zijn voorgekomen) en vliegtuigen!
De therapie bestond uit de patiënte de samenhangen bewust te maken, de oorzaken uit de weg te ruimen en verder … helemaal niets te doen, maar moeder natuur indien mogelijk niet te storen.
Opmerking:
Het spoor of bijspoor betekent in de Germaanse Nieuwe Geneeskunde, dat een patiënt – om het even dier of mens – die eenmaal een biologisch conflict heeft geleden, heel makkelijk weer op het spoor geraakt, als het tot een recidief (weer opleven van het conflict) komt. Het recidief kan daarbij zelfs uit maar een component van het conflict bestaan (zie “vliegtuigallergie”). Dat is voldoende, om het volle conflictrecidief te activeren. Zulke conflictrecidieven verlopen aan ons intellectueel bevattingsvermogen voorbij. We kunnen ze enkel intuïtief registreren en vermijden.
Dit verhaal is uit het boek “Kurze Einführung in die Germanische Neue Medizin” van Dr. Geerd Ryke Hamer
