Een acht-jarige jongen, die tot dan volgens zijn leeftijd normaal was ontwikkeld, raakte van het ene moment op het andere in de schizofrene constellatie.
Dat gebeurde als volgt: De ouders wilde ’s avonds naar een kleine party met vrienden. Om middernacht wilden ze terug zijn.
Ze vroegen een 18-jarige nicht, om op de woning te passen, terwijl de beide kinderen, de 13-jarige dochter en de destijds 8-jarige broer zouden slapen.
Amper waren de ouders vertrokken, of de beide kinderen kropen weer uit hun bed en haalde de nicht over om televisie te mogen kijken.
Ze wilden de ouders daar ook niets van vertellen.
Op de televisie liep een griezelige horrorfilm, waarin kinderen ’s nachts uit hun bed werden ontvoerd. De kidnapper kwam zachtjes door de slaapkamerdeur en pakte dan zijn slachtoffer van achter. De beide meisjes van 18 en 13 genoten van de griezelfilm. De 8-jarige jongen geloofde het echter blindelings, zoals we dat later reconstrueerden. Hij keek met wijd opengesperde verschrikte ogen achter de sofa vandaan en leed direct meerdere conflicten. Daarmee was hij ogenblikkelijk in de schizofrene grote hersenschors-constellatie.
Vanaf dat moment wilde hij iedere nacht bij zijn moeder in bed slapen, wat bij een 8-jarige jongen nog net tolereerbaar is. Maar hij wil nu als bijna 13-jarig nog steeds bij zijn moeder in bed slapen. Zijn moeder zegt: “Hij is als een 8 jarige!”
Een jaar geleden probeerde men de jongen uit het bed van de moeder te krijgen. De jongen kreeg vervolgens absences gecombineerd met motorische epilepsie. Bij de aanvallen verdraaide hij de ogen altijd naar boven. Dat hij de ogen naar boven verdraaide, had een reden:
Toen men hem weer in zijn eigen bed gestopt had, lag hij met zijn hoofd naar de deur. Zo kon hij iemand, die ’s nachts stil door de kinderslaapkamer-deur binnen kwam, om bijvoorbeeld iets te halen, eerst zien, als deze aan het hoofdeinde van zijn bed verscheen. Natuurlijk dacht hij, zoals hij later trouwhartig vertelde, altijd aan de boze kidnapper uit de horrorfilm. Als hij zijn absences met oogverdraaiing kreeg, dan kon de “arme jongen” natuurlijk direct weer bij zijn moeder in bed slapen.
In de school krijgt hij vaak aanvallen, men houdt daar rekening mee.
Hij zit met 13-jarigen in de klas en gedraagt zich als een 8-jarige. Hij is echter de primus van de klas.
De ouders kwamen vertwijfeld bij mijn vrienden. Geen arts had hun raad kunnen geven. Altijd ging het alleen om verschillende tabletten, die hij zou moeten hebben. De jongen werd onder de diagnose “epileptische aanvallen met absences” behandeld.
Toen we allen tezamen de griezelfilm als de oorzaak van het geheel hadden gevonden en de jongen dit ook bevestigde, maar vroeger met geen woord daarover had gesproken, was dat voor de beide ouders een grote opluchting.
Nu wist men toch tenminste, waar men moest beginnen!
Dit verhaal is uit het boek “Kurze Einführung in die Germanische Neue Medizin” van Dr. Geerd Ryke Hamer
