11-02-2018
Op zondag 06-01-2018 bezocht ik mijn dochter in Oostenrijk, om gedurende de afwezigheid van haar en haar man, haar kinderen op de schoolbus te zetten en de geiten te verzorgen.
Ze wilden enkele dagen met elkaar alleen zijn.
Ik kwam rond drie uur in de middag aan en de begroeting verliep normaal.
Ongeveer een half uur later, bij een temperatuur van 25,6 ºC kreeg ik ijskoude handen en voeten. De kou was echt doordringend en bedekte mijn gehele lichaam, ondanks mijn dikke pullover, een vest en zittend bij de kachel.
De kou heeft zo’n 2,5 tot 3 uur aangehouden. Daarna kreeg ik het erg warm en begon te transpireren. Omdat ik de dag ervoor vanwege de rit slecht geslapen had ( dat gebeurt me iedere keer), kon ik nadat mijn dochter me had laten zien hoe de geiten verzorgd moesten worden naar bed en heb ik ook goed kunnen slapen.
Op zondag 07-01-2018 ben ik normaal opgestaan. Ik voelde me wat slap, omdat ik tijdens de nacht veel getranspireerd had. Ik ging echter mee naar de stal en kon nagenoeg zelfstandig de dieren verzorgen. Mijn dochter had alle instructies opgeschreven, zodat ik niets zou vergeten.
Tegen 10.00 uur vertrokken ze voor hun korte vakantie. Ik kreeg een heftige hoestbui met het ophoesten van slijm. De kinderen namen die zondag het koken voor hun rekening en ik deed de afwas.
‘s Avonds dobbelden we samen en ging ik op tijd naar bed, omdat het hoesten verergerde. De nacht was rustig, enkele malen het ophoesten van slijm en wat nachtelijke transpiratie, maar verder goed geslapen.
Op maandag 08-01-2018 ging om 06.30 uur de wekker af. Het kostte me moeite om op te staan en de kinderen naar de schoolbus te brengen, wat iedere ochtend een autorit van ongeveer 20 minuten is.
Het ophoesten van slijm hield aan en ik kreeg aanvallen van transpiratie.
Toen ik terug kwam voelde ik me zo zwak, dat ik de geiten in eerste instantie niet kon verzorgen. Ik moest eerst even een half uur gaan liggen. Toen heb ik mijzelf gedwongen om de geiten te voeren en daarna ben ik weer gaan liggen.Tegen de middag heb ik de geiten nog een keer hooi gegeven en moest daarna ook weer rusten en ben blijven liggen totdat ik de kinderen weer moest ophalen.
Tegen de avond heb ik de kinderen weer opgehaald van de bus. Die nacht had ik wederom nachtelijk transpireren en ophoesten van slijm gepaard gaand met heftige hoestbuien.
Op dinsdag 09-01-2018 hetzelfde ritueel, alleen moest ik nu het voederen onderbreken, omdat ik overvallen werd door krachteloosheid en ik had angst om niet meer terug in het huis te kunnen komen.
Op weg naar huis had ik een sterke buikloop (diarree). Toen ik daar eindelijk van was bekomen en me verschoond had, was ik niet in staat het toilet op tijd te bereiken en begon het ritueel weer opnieuw.
Dit hele proces heeft zo’n 2 uur aangehouden. Daarna ben ik weer naar de stal gegaan om de geiten verder te verzorgen. Dagelijks haalde ik de kinderen op van de bus en moest daarna weer meteen gaan liggen. Zij hebben het koken gedaan. Ik had nauwelijks eetlust en geen honger.
Nachtzweet, hoestbuien en het ophoesten van slijm hield aan.
Op woensdag 10-01-2018, kinderen naar de bus gebracht, kort wat gerust, de geiten verzorgd en weer gaan liggen en veel geslapen tot ik de kinderen weer moest ophalen. Op de terugrit getankt en ondanks mijn warme kleding, muts en handschoenen had ik het ijskoud.
Thuis aangekomen ben ik gelijk weer gaan rusten, de kinderen zorgden voor het eten.
Nachtzweet, heftige hoestbuien en het ophoesten van slijm hield aan.
Op donderdag 11-01-2018 ‘s morgens zelfde procedure, in de namiddag voelde ik me zo verzwakt dat ik angst had om auto te rijden. Ik belde de buurman en hij haalde de kinderen van de bus en ook nu weer werd ik liefdevol door hen verzorgd.
In de avond kwamen mij dochter en haar man terug van hun korte vakantie.
Ze waren erg bezorgd over mijn toestand en hoe slecht het met me ging. Het transpireren, de heftige hoestbuien en het ophoesten van slijm hielden aan.
Op vrijdag 12-01-2018 verzocht ik mijn dochter om kippenbouillon en een gekookt ei. Dat was het eerste waar ik echt zin in had. Nu ik niet meer voor de geiten en de kinderen hoefde te zorgen, bleef ik bijna de gehele dag in bed. Alleen voor het eten dwong ik mezelf ertoe om op te staan.
Omdat het toilet aan de andere kant van een koude gang lag en niet verwarmd was, kostte het mij veel overwinning om naar het toilet te gaan. Want daarna kreeg ik het weer erg koud. We overlegden samen hoe ik weer naar huis zou komen, want het was een rit van ca. 560 km en ik durfde dat nog niet aan.
Mijn dochter bracht me tot Dresden, omdat ze van daaruit een gunstige treinverbinding had naar huis. Oorspronkelijk zou mijn man me afhalen van Dresden, maar vlak voor het treinstation had ik het gevoel zelf van Dresden naar huis (60km) te kunnen rijden.
We belden mijn man af en ik heb die afstand naar huis goed afgelegd.
Op zaterdag 13-01-2018 kwam een goede vriendin op bezoek en bracht me een warme soep mee.
Van zondag 14-01-2018 tot 23-01-2018 heeft het nachtelijk zweten en het ophoesten van slijm aangehouden. Vrienden van de Germaanse studiegroep en een buurvrouw hadden tot die tijd de zorg voor de maaltijden op zich genomen, wat ik met eetlust at.
Mijn man zorgt liefdevol voor me, maar laat me mijn eigen weg gaan. Behalve weegbree hoestsiroop heb ik geen enkel medicijn tot me genomen.
Ik drink veel water en kokoswater, wat me goed doet. Twee maal per dag loop ik de 10 meter lange overloop op en neer, zodat mijn spieren niet nog meer verslappen.
Als ik praat dan komen de hoestbuien.
In de nacht van 23-01 tot 24-01-2018 heb ik voor het eerst geen last van nachtelijke zweten, daarentegen een vreselijke hoestaanval, zonder slijm. De hoest zat wat meer ter hoogte van het strottenhoofd. Ik had het gevoel dat ik stikte. Een alternatief middel van Urs Surbeck hielp me deze hoestaanval te meesteren.
Ik bracht het op hals / borst hoogte aan en het hoesten werd gelijk minder.
Ik heb die dag ook mijn longen laten controleren, maar de longen waren vrij. Als ik zou willen kon ik een röntgen laten maken, maar dat heb ik niet laten doen.
Op 26-01-2018: het hoesten neemt af, ophoesten van slijm is zo goed als weg, maar als ik te veel praat dan moet ik nog wel hoesten.
Vandaag lekker de frisse lucht in wat me erg goed gedaan heeft.
Op 11-02-2018: Nog steeds bij het langer praten kreeg ik een zwaardere stem en moest ik mijn keel schrapen, daarom vermoed ik dat het strottenhoofd meespeelde.
Wat was nu het conflict?
Eind juni was ik bij mijn dochter voor haar 50ste verjaardag. Op de dag van vertrek zaten mijn man, mijn dochter en ik aan het ontbijt te praten. Onze schoonzoon was al naar buiten gegaan met koffie om een sigaret te roken.
Tijdens het gesprek gaven we onze dochter, in onze opinie, goedbedoelde adviezen hoe ze de omzet in hun net gestarte boerenbedrijf en de verkoop van de producten op de markt zouden kunnen verhogen.
Volgens onze mening was de instelling van onze schoonzoon wat de hygiëne betreft bij de verkoop van de levensmiddelen ( geitenkaas, groente) niet correct.
Dat komt doordat in ons vroegere werk specifieke regels betreffende de hygiëne een rol gespeeld hebben. Het ging om het dragen van een hoofdbedekking (vanwege lang haar) en het dragen van een schort of stofjas.
Na ons gesprek vertrokken we in volledige harmonie. Na ongeveer twee dagen belde mijn schoonzoon mij op en schold me uit voor valse slang, die achter zijn rug om gepraat had. Deze tirade duurde ongeveer 5 – 7 minuten, precies kan ik dat nu niet meer zeggen. Ik was noch boos op hem, noch kon ik hem antwoorden, omdat hij het telefoongesprek na zijn tirade verbroken had.
Mijn gedachte was op dat moment, “oeps, wat gebeurt hier nou?” Ik was volledig sprakeloos.
Enkele uren daarna belde mijn dochter en wilde zich verontschuldigen voor haar mans tirade.
Ik zei echter: “ Dat heeft me nou echt niet aangegrepen” en herhaalde mijn gedachte die ik tijdens het gesprek met hem had: “Oeps, wat gebeurt hier nou?”
Daarmee was het voor mij afgesloten.
In de tussenliggende maanden van eind juni tot begin januari dit jaar toen ik naar mijn dochter ging, had ik geen contact gehad met mijn schoonzoon. Hoe het daarna verliep beschreef ik in het bovenstaande.
Opmerking H. Pilhar.
Waarschijnlijk is het conflict ingeslagen toen de dochter haar moeder vroeg om op de boerderij te passen tijdens hun vakantie. Als dit verzoek begin december was, dus een maand voor het begin van de genezingsfase, dan zou dat kunnen passen.
Het had in ieder geval met de schoonzoon te maken!
Daarop duidt ook de “incontinentie” (= crisis van een territorium niet kunnen markeren, rectumsphinker / ringspier).
Strottenhoofd vermoedelijk wegens sprakeloosheid.
Bronchiën omdat ze in het territorium van de tegenstander moest verblijven (?).
De oplossing was het harmonisch afscheid.
Tot slot denk ik dat de genezing snel tot zijn einde komt.
Opmerking van De Germaanse:
Ik kan mij niet helemaal vinden in de diagnose van Helmut Pilhar. Volgens mij was het telefoongesprek met de schoonzoon in de zomer zowel een schrikangst (oeps), een territoriumangst (de schoonzoon begaf zich in haar ‘ervaringsgebied’, waarin ze (misschien) al eens een territoriumconflict had geleden) als wel een lelijke, onverteerbare ergernis (hij maakte haar uit voor slang en beschuldigde haar voor iets waarvan ze geen weet had).
Door de optredende zweefconstellatie (actief strottenhoofd en bronchiën) kon ze over het probleem ‘wegzweven’ en was het voor haar ‘geen probleem’.
Nagenoeg alle genezingsverschijnselen dienen dan van de darm (en eventueel pancreas ivm familie) te komen, want de zweefconstellatie bouwt nagenoeg geen conflictmassa op.
Natuurlijk is het niet mogelijk om aan de hand van deze beperkte gegevens een exacte diagnose te stellen. Maar het is wel een gelegenheid om er samen over van gedachte te wisselen, waardoor we meer inzicht krijgen hoe we op onze omgeving reageren. Daarvoor nodig ik je uit in onderstaand blog.
