Een vader die zich zorgen maakt om zijn zoon, schrijft…
Hallo,
Eerst een paar woorden over mezelf: ik ben een rechtshandige man en 48 jaar oud. Door de zogenaamde “Corona-Plandemie” werd ik een systeemrebel en werd ik me ook bewust van de Germanische Heilkunde, waarvan ik nog nooit had gehoord. In de afgelopen tien maanden heb ik vier boeken en verschillende artikelen over de Germanische Heilkunde gelezen, een aantal lezingen gezien en meer dan tweederde van de onderwijsvideo’s van Helmut Pilhar bekeken, die ik ten zeerste kan aanbevelen.
Maar ik geloof niet alles klakkeloos en heb de juistheid van de vijf biologische natuurwetten die dr. Hamer heeft ontdekt reeds kunnen verifiëren op meer dan honderd ziektegevallen in mijn kennissenkring, waarvan meer dan dertig op mijn eigen lichaam. En om eerlijk te zijn, het is erg leuk. Vooral als je wekenlang naar een oorzaak zoekt en plotseling het “aha” effect krijgt. Soms is het echt detective werk. Ik ben er zelfs in geslaagd om vier allergieën bij een vriend op te lossen. En dankzij mijn kennis heb ik verschillende keren kunnen anticiperen op symptomen zoals verkoudheid en keelontsteking.
In een volgend ervaringsverslag zal ik interessante voorbeelden geven van kniepijn. Deze zal gaan over longembolie, wat ik onlangs aan den lijve heb ondervonden.
Op vrijdag 09.10.2021, zat ik achter mijn computer te kijken naar een lesvideo van Helmut Pilhar. Ironisch genoeg ging de video over het hart. Plotseling had ik een zeer sterke pijn in mijn linker onderborst. Het was een sterke kneep, alsof de spieren onder de ribben verkrampten. Ik moest ook zwaar ademen. Gezien de video die ik bekeek, dacht ik onmiddellijk aan een hartaanval en longembolie.
Ik zou zeggen dat iemand die niet vertrouwd is met de Germanische Heilkunde zich onmiddellijk doodgeschrokken zou zijn en misschien zelfs in het ziekenhuis zou zijn opgenomen (met de gebruikelijke gevolgen, zoals verkeerde diagnose van een hersentumor door oedeem -> hersenoperatie -> doodsangst -> ronde longen -> chemotherapie etc. – het begin van het einde). Maar ik bleef kalm, ademde diep en langzaam in en uit. Ik wist dat ik in een genezingsfase zat en dat het ergste snel voorbij zou zijn. Het was niet ondraaglijk slecht. Ik viel niet flauw of zo, maar het soort pijn was nieuw voor me en het veroorzaakte een soort angst. Het kwam plotseling en ging na een minuut of twee langzaam weg.
Instinctief controleerde ik mijn handen en merkte dat ze kouder waren dan normaal. Dus ik was zeker niet in de vagotonie. Het moest een epileptoïde crisis zijn. De pijn zat te diep voor een hartaanval. Dus was het een longembolie? Ik wist dat een territoriumverlies de oorzaak moest zijn, maar spontaan kon ik geen territorium bedenken dat ik verloren had. Dus wat was het dan? Pijn in de crisis gaf aan dat het een programma van het ectoderm was, die bijvoorbeeld paste bij de longembolie.
Ik heb meteen gegoogled wat de mogelijke oorzaken van dit soort pijn waren. Ik kon de hartaanval praktisch uitsluiten. Maag- en darmklachten voelen anders aan. Klachten van de milt, de lever, het buikvlies en de alvleesklier waren ook niet erg waarschijnlijk. Ten eerste zouden dergelijke pijnen waarschijnlijk geleidelijk komen of langer aanhouden en ten tweede zouden de pijnen meer aanwezig zijn in de vagotonie, niet in de crisis. Afgezien daarvan was ik mij niet bewust van enig conflict dat dergelijke symptomen in de genoemde organen had uitgelokt. Dus het was bijna zeker gerelateerd aan de longen.
Dus voor zover het een longembolie was, moet ik onlangs een territorium verloren hebben. Maar met de beste wil van de wereld kon ik niets bedenken. Dus ik ben het voorlopig vergeten. De volgende dag moest ik permanent naar de plee rennen om te plassen, waarschijnlijk vijftien keer die dag. Het was me onmiddellijk duidelijk dat ik me in de plasfase bevond, direct na een epicrisis, waarin het lichaam het opgeslagen water uitperst, vooral het hersenoedeem. Dit was de bevestiging dat het de epileptoïde crisis van de dag ervoor moest zijn geweest.
Ik herinnerde me dat ik maanden eerder een angstaanval had gehad door een schokkend nieuwsbericht. Op dat moment wist ik al dat ik waarschijnlijk snel keelontsteking zou krijgen. En inderdaad, zo’n vier dagen later, nadat ik over de schok heen was, was mijn stem weg. Het duurde ook ongeveer vier dagen om te genezen. Aangezien de angst voor de schrik zich toen op mijn strottenhoofd had gevestigd, moet ik als mannelijke rechtshandige tijdens het territoriumconflict op een conflictueuze vrouwelijke manier hebben gereageerd, hetgeen betekent dat de linker vrouwelijke hersenhelft de overeenkomstige speciale programma’s in mij start. Dit betekent dat een oud actief territoriaal conflict de rechterkant moet hebben afgesloten en dat ik daarom tijdens territoriale conflicten op een quasi conflictueuze vrouwelijke manier, d.w.z. met de linker hersenhelft, reageer. Dit betekent dat een hartaanval momenteel uitgesloten is voor mij, maar een longembolie, zoals blijkbaar gebeurd is.
Op zondag 11.09.2021, slechts twee dagen na de pijn, vielen de schellen van mijn ogen. Ik wist opeens welk district ik kwijt was. Ik was noch mijn huis, noch mijn baan kwijt, laat staan mijn vrouw. Mijn twee zonen en ik spelen regelmatig tafeltennis. Vijf keer per week trainen en toernooien in het weekend. Aangezien vooral mijn jongste zoon zeer gemotiveerd is, grote doelen nastreeft en door de Corona-Plandemie ook kostbare trainingstijd heeft verloren, probeert hij nu bijna elk toernooi mee te nemen om ervaring op te doen. Daarom heb ik een zogenaamd TTBW Race toernooi georganiseerd in de club waar hij als speler is ingeschreven. Het kostte me wat moeite, maar ik deed het graag omdat het in de eerste plaats voor mijn zoon was. Dat was mijn terrein waar ik mezelf wilde verwezenlijken.
Helaas ging het eerste toernooi niet door vanwege te weinig deelnemers (waarschijnlijk ook vanwege de korte termijn). Maar ik had een tweede datum in gedachten en had ook enkele verplichtingen, zodat waarschijnlijk genoeg spelers zich voor die dag zouden hebben ingeschreven. Alles wat ik nodig had was een bevestiging van het hoofd van de afdeling. Maar plotseling kreeg ik een annulering zonder enige uitleg. Het trof me acuut, geïsoleerd en totaal onverwacht. Ik was mijn territorium kwijt, wat me erg had geërgerd.
Vanaf dat moment begonnen de kransslagaders te zweren (d.w.z. weefsel af te breken) voor een betere bloedtoevoer naar het hart, met de biologische zin om de grasmat gemakkelijker te kunnen heroveren. Maar al snel wist ik een alternatieve oplossing: Ik zou het toernooi op mijn club kunnen organiseren. Dus deed ik mijn voorstel aan de mensen die daar de leiding hadden. Het duurde een paar dagen voordat ik eindelijk het groene licht kreeg. Vanaf dat moment was mijn conflict opgelost, want ik had mijn territorium terug, zij het bij een andere club.
Onder zwelling werd het aangetaste weefsel van de kransslagaders weer opgebouwd, waardoor korsten (plaque) ontstonden, die uiteindelijk naar de longaders werden gespoeld, hetgeen daar tot verstopping leidde en dus tot longembolie in de crisis. Omdat het conflict zo kort duurde, was het niet zo erg. Als het langer dan negen maanden had geduurd, zou het waarschijnlijk fataal voor me zijn afgelopen.
Een klein maar interessant detail aan het eind: ik wilde het toernooi exclusief voor mijn zoon maken. In het geval van het ectoderm (waartoe de bloedvaten van het hart behoren) speelt ook de handigheid een rol. Voor een rechtshandige zoals ik, heeft de linkerkant van het lichaam altijd te maken met moeder of kind. Aangezien ik nu het territorium voor mijn kind had gecreëerd, moest mijn linkerkant ook worden aangetast. En inderdaad, ik had de pijn in mijn linkerborst.
Conclusie: koude handen en pijn in de crisis, opvallende plasfase daarna, passende conflictshock bij alle drie de criteria, alsmede handigheid – alles klopte voor honderd procent – nogmaals!
Maar het gaat nog verder: Helaas ben ik ook de grasmat van mijn thuisclub kwijtgeraakt. Het hoofd van de afdeling weigerde mijn gecertificeerde Corona-testcertificaten, die door de vereniging waren goedgekeurd, te aanvaarden. Het georganiseerde TTBW Race toernooi werd ook afgelast, ik werd ontheven van mijn functie als team captain en verbannen van verdere wedstrijden.
Normaal gesproken zou ik nu een ander, nog groter verlies van grondgebied hebben moeten lijden. Maar voor mij was het niet meer onverwacht door verschillende onaangename discussies. Ik heb zelf mijn post opgegeven, en zal met mijn andere zoon en een andere teamgenoot verhuizen naar de club waar mijn jongste zoon al speelt. Dat betekent dat ik mijn nieuwe stamgrond al heb. En het afgelaste toernooi was ook geen probleem, want we vonden snel een alternatief.
Maar de problemen waren er. Ik leed aan een territoriumoorlog en een stinkconflict. Als gevolg daarvan had ik een beetje diarree en de verwachte lichte verkoudheid gedurende een paar dagen na de oplossing van het stinkende conflict, nadat het hoofd van de afdeling mij een redelijk verzoenende afscheidsmail had gestuurd.
De vijf biologische natuurwetten zijn zo exact dat je je wekker er praktisch op kunt instellen.
M.H.
Opmerking door HPilhar
Een zeer goed ervaringsbericht waar je veel van kunt leren. Let op: In het hele gebied speelt de handigheid een rol, maar niet de partner- en moeder/kind-kant.
Ik wens u succes met het zoeken naar een standvastige vereniging.
