Borstkanker bij vrouw
Een vrouw was met 20 jaar in “betere kringen” getrouwd en omdat ze een hekel aan koken en huishouden in het algemeen had, verwende haar man haar met een dienstmeisje en ook een kokkin. Alhoewel ze niets van koken begreep, speelde ze graag de strenge huisvrouw met als gevolg dat de ene na de andere kokkin met ruzie het huis verliet.
Bij een van deze gebeurtenissen leed ze het eerste DHS, een verhongeringsconflict met een levercarcinoom, omdat de kokkin haar uitgerekend op vrijdagavond in de steek liet, terwijl ze voor zaterdag een groot gezelschap voor het eten had uitgenodigd.
Elke keer, als er weer een kokkin met ruzie het huis verliet, leed ze een recidief van dit verhongeringsconflict. Intussen had ze echter al 3 jaar een kokkin, waarmee ze ook zeer tevreden was. Maar die zei haar op een dag, dat ze het afgelopen weekeinde was getrouwd. Daar leed ze weer een recidief en daarbij ook nog een partner-scheidingsconflict met een ductale melkgang-ulcus-kanker, rechts, omdat ze geloofde, dat deze goede kokkin haar in afzienbare tijd zou verlaten.
Maar ze ging niet. En zo kreeg ze voor het verhongeringsconflict weer een oplossing met nachtelijke zweten, zoals bij de vroegere recidieven. Daarentegen loste zich het partner-scheidingsconflict vreemd genoeg niet op, omdat de angst bleef, dat de kokkin toch nog zou kunnen gaan.
Helaas werd de kleine cirreuze knoop in de rechter borst, die zich intussen had gevormd, ontdekt, en de rechter borst geamputeerd. De linker borst werd “profylactisch” meteen meegenomen.
Af en toe, als het weer tot een ruzie kwam en de kokkin zonder een woord te zeggen het huis verliet, leed de patiënte een sterk recidief. En zodra ze weer een vervanger had gevonden, kreeg ze weer nachtelijke zweten (tbc)! Maar toen men uiteindelijk de longkanker door toeval ontdekte, was de diagnose als volgt: Mamma-ca met “lever- en botmetastasen”.
Eindresultaat: “Daar is niets meer aan te doen, alleen chemo en morfine”. Gelukkig kan ze nu door de Germanische Heilkunde de conflicten begrijpen en haar deel bijdragen tot verhindering van nieuwe recidieven en daardoor de chemo- en morfine-dood ontkomen.
Opmerking:
Als men zoals ik elke dag de schokkende noodlottige gevallen van deze arme mensen moet aanzien en weet, dat al deze gevallen eigenlijk in het geheel niet hopeloos moeten zijn, maar enkel door de arrogante onwetende academische geneeskunde met hun “nul-prognosen” zo hopeloos zijn, dan zou men van onmachtige woede en kwaadheid kunnen ontploffen.
Dit verhaal is uit het boek “Kurze Einführung in die Germanische Neue Medizin” van Dr. Geerd Ryke Hamer
