Een moeder schrijft…
In de winter van 2009/2010 kreeg mijn dochter Kathrin ongeveer 30 tot 40 kleine wratten, alleen aan de rechter bil. Ze kwamen niet allemaal tegelijk, maar de ene na de andere.
Helaas heb ik er in de boeken van Dr. Hamer niets over gevonden. Ik wist alleen dat huidveranderingen twee verschillende conflicten konden zijn.
- Bezoedelingsconflict
- Scheidingsconflict
Ergens in januari 2004 heb ik een afspraak bij de huidarts gemaakt, in de hoop dat er een zalf was die die kleine wratten zou laat verdwijnen.
We gingen vaak naar het zwembad en het nieuwe zwemseizoen stond voor de deur. Ik dacht dat we problemen konden krijgen als ik met een kind met “besmettelijke wratten” in het zwembad zou gaan. Ik geloof dat natuurlijk niet, waar u weet wel hoe de meerderheid van de artsen daarover denkt.
Op 9 februari 2004 (het was de verjaardag van opa, daarom weet ik het nog zo precies) hadden we de afspraak bij de huidarts. Er is natuurlijk geen zalf voor, dat zou toch veel te eenvoudig zijn geweest. Diagnose: “waterwratten”.
De huid van Kathrin werd met een verdovingszalf ingewreven en dan werden de wratten met een soort lepeltje verwijderd. Ze had natuurlijk behoorlijk theater gemaakt. Als beloning kreeg ze dan de gewenste carnevalspruik.
In verloop van de tijd kwamen dan weer ongeveer 30 kleine wratten op dezelfde plek. Ik vroeg steeds weer mensen, die zich met de Germanische Heilkunde bezig hielden, of ze mij het conflict konden vertellen. Helaas tevergeefs. Ik overlegde telkens weer wat het zou kunnen zijn. Ik was toen ergens in het voorjaar bij een voordracht van meneer Pilhar. Na de voordracht heb ik het hem dan gevraagd. Hij zei mij dat het zich om een scheidingsconflict handelde. Dat wil zeggen: ze wil op deze plek een scheiding of ze had op deze plek een scheiding die ze niet wil hebben.
Dhr. Pilhar vroeg mij toen waar op de bibs zich deze wratten bevonden. In het moment dat ik hem antwoordde, dat ze vrij laag, op hoogte van het zitbeentje zaten, was mij duidelijk waarom Kathrin deze wratten had gekregen.
Ze is rechtshandig, dat wil zeggen dat ze op haar partnerzijde zitten.
Kathrin’s lievelingspaard Neptun stond bij ons bezoek op de manege niet meer in de stal. Alles was leeg geruimd. Hij was gestorven.
Ik kan je zeggen, dat was wekenlang, zelfs maandenlang een enorm gedoe. Er is geen avond voorbij gegaan dat ze niet heeft gehuild.
Ik heb van de eigenaresse een foto gekregen. Die staat overigens nog steeds op haar buro.
Elke keer als we op de manege waren en ze de lege stal zal, dan had ze een nieuw conflict. Dat was het spoor.
Het was mij direct duidelijk, dat ze de stal niet meer mocht zien. Ik ging er eenvoudig niet meer met haar naar toe. We zijn toen wat vaker naar een ponykamp gereden. Daar mocht ze dan rijden en vond spoedig haar nieuwe lievelingspaard.
Vanaf de dag dat we de stal van Neptun hebben gemeden, heeft ze er geen enkele wrat meer gekregen. Ze jammerde toen steeds dat de wratten jeukten. ’s Nachts krabde ze dan de kleine wratten weg. Het had dan behoorlijk gebloed en de kleine plekjes genazen, net als kleine puistjes. Ze had geen wratten meer gekregen, hoewel ze af en toe nog op de manege van Neptun komt. Ze heeft haar conflict opgelost.
De wratten zijn in een tijdsbestek van ongeveer een half jaar gekomen. We waren ongeveer 1 tot 3 maal per week op de manege van Neptun.
Dat komt ongeveer overeen met 60 wratten.
Opmerking van H. Pilhar:
Wratten zijn het resultaat van een zogenoemde “hangende genezing” van een scheidingsconflict, waarbij de buitenste huid (het epidermis) betroffen is. In de actieve fase van het scheidingsconflict ontstaan er ulceraties en de huid is verdoofd. In de genezingsfase wordt het plaveiselepitheel weer opgebouwd en het doet pijn (buitenste huidschema). In een hangende genezing wordt steeds meer plaveiselepitheel opgebouwd en er ontstaan wratten. Een hangende genezing komt voor als er sporen zijn. Het spoor zorgt voor een recidief van het conflict en onderbreekt de genezingsfase. Komt men weer van het spoor af, dan schakelt het lichaam weer over op genezing, totdat men weer op een van de sporen komt.
Het conflict zelf wordt geassocieerd. Het kind had de dood van haar geliefde paard als scheiding geassocieerd. Zelfs de plaats waar de scheiding plaatsvindt wordt in het moment van het conflict bepaald. In dit geval was het de bibs, omdat het kind het paard bereed. Op deze plaats had het kind de scheiding geassocieerd, om precies te zijn, op de partnerzijde. Het kind had het grote paard als “partner” ervaren. Het kind reed op de partner “paard”, daarom reageerde de huid op de partnerzijde op die plaats waar het contact werd verbroken.
En het spoor was de lege stal van de gestorven partner Neptun.
Een conflict is pas opgelost als het inhoudsloos is geworden.
Het was verstandig van de moeder om de stal van Neptun te mijden en een vervanging voor Neptun te zoeken. Door vermijding van de sporen worden recidieven voorkomen en wordt men weer volledig gezond. Toen deze vervanging was gevonden, werd de dood van Neptun daardoor inhoudsloos. Het kind heeft het daardoor kunnen verwerken. En nu kan het langs de lege stal van Neptun gaan, zonder te reageren. Het spoor (de lege stal van de gestorven partner Neptun) heeft zich opgelost.
Is dat alles niet reuze (bio)logisch en oneindig menselijk?
Men ziet met dit geval zeer mooi, hoe individueel verschillend de verhalen van de patiënten zijn. Van scheidingen zijn er honderduizenden! De ene wil gescheiden worden, de andere niet. De ene wil zich van een partner scheiden, de andere niet van het kind. De ene associeert de scheiding aan het hoofd, de andere aan de kont. Er zijn onder deze veelvoud amper twee dezelfde gevallen. En toch hebben ze allemaal de van Dr. Hamer ontdekte biologische natuurwetten en wetmatigheden gemeen. Met deze kennis kan men dan ook wetmatig te werk gaan. De Germanische Heilkunde heeft geen bijwerkingen, kost bijna niets en stelt het leven centraal. De Germanische Heilkunde is voor een ieder begrijpbaar.
[ux_gallery ids=”10647″]
