Rokershoest, wat het niet was

Ik wil graag met een kort ervaringsbericht bijdragen dat onder andere laat zien hoe veranderingen in voeding blijkbaar tot succes kunnen leiden.

Ongeveer 17 jaar geleden begon ik ’s ochtends een soort “rokershoest” te krijgen, ongeveer 1 uur na het opstaan, zonder ooit gerookt te hebben. Ik had veel slijm en moest ongeveer een ½ tot 1 uur mijn keel schrapen en hoesten om mijn luchtwegen vrij te maken. Dit hield vele jaren aan totdat ik 5 tot 6 jaar geleden mijn dieet veranderde omdat ik een ontgiftigingskeur wilde volgen. Aan het ochtendlijke hoesten had ik niet eens gedacht. Pas na een paar maanden merkte ik dat het slijm verdwenen was en ik schreef dit succes toe aan het nieuwe dieet, dat onder andere alle zuivelproducten elimineerde, die vaak als slijmvormend worden beschouwd.

Toen ik me ging verdiepen in de Germanische Heilkunde, zocht ik naar een verklaring vanuit dit perspectief. Slijm wordt geproduceerd door de bekercellen van de bronchiën, het bijbehorende conflict is de angst om te stikken, of de luchtbrok die je niet naar binnen krijgt. Het bijbehorende DHS schoot me te binnen: toen ik nog op kleuterleeftijd was, verslikte ik mij in de auto in een zuurtje toen mijn moeder hard remde bij een stoplicht. Ik kreeg het er zelf niet uit, mijn moeder moest me bij mijn benen vasthouden en me door elkaar schudden. Dat was zeker heel acuut en dramatisch, totaal onverwacht en isolatief beleefd (ik zat alleen op de achterbank en moest mezelf eerst kenbaar maken). Ik heb ook mijn hele leven problemen gehad met het slikken van tabletten. Als kind kon ik het helemaal niet, ik kon zelfs geen druivenpitten doorslikken.

Pas als jong volwassene, na intensief oefenen, lukte het me om hele kleine pilletjes door te slikken, maar het was nooit makkelijk of prettig. Na het DHS vermeed ik consequent alle snoepjes, ik was doodsbang om mij te verslikken.

Maar zo’n 17 jaar geleden, na een paar vervelende ervaringen met angina, raakte ik eraan gewend om op hoestbonbons te zuigen. In de hoop nog meer keelpijn te voorkomen, had ik bijna 24 uur per dag kruiden- of honingpastilles in mijn mond. Toen ik vervolgens besloot om mijn dieet te veranderen, werden de snoepjes geschrapt zonder vervanging omdat ze “verboden” ingrediënten bevatten. Ik kon prima zonder, de kwestie van angina was al lang verdwenen (dat zou een ander ervaringsbericht zijn 😉 ). Dus ik vermeed het snoepspoor en had geen recidieven meer tot – ja, tot 3 weken geleden.

Ik neem af en toe vitamine B12 tabletten, die voorheen erg klein en smal waren. Blijkbaar heeft de fabrikant de vorm veranderd. De tabletten in de nieuwste verpakking zijn veel dikker, dus ik vond het moeilijk om ze door te slikken. Kort daarna merkte ik het ochtendslijm weer op. Niet zo sterk als eerst, maar duidelijk aanwezig. En na enig nadenken begreep ik de oorzaak: de dikkere tabletten hadden het SBS gereactiveerd en ik was op het spoor. Sindsdien los ik de tabletten op in een beetje vloeistof – en het slijm is weer verdwenen.

Is het niet fascinerend hoe met de Germanische alles logisch in elkaar past?

Als je het voorbeeld wilt gebruiken, voel je dan vrij om het te corrigeren, in te korten, enz.

Met vriendelijke groeten,

PF

Opmerking

Er valt niets te corrigeren of in te korten in dit ervaringsbericht. Perfect en heel duidelijk uitgelegd. Het preventief innemen van hoestpastilles vanwege een opgeloste angina komt voort uit de oude denkwijze en heeft het alleen maar erger gemaakt. Deze oorzaak of dit conflict kan nauwelijks worden opgelost en kan alleen worden vermeden. Het is heel gemakkelijk om zich te verslikken. Maar je hebt in ieder geval de werkelijke oorzaak achterhaald.