Een vrouw schrijft …
Maandag: 22.09.2008: mijn zuster had al sinds drie weken heftige pijnen. Eerst merkte ze een verdikking ter grootte van een handpalm, die onder haar linker borst begon en zich vervolgens steeds meer om de borstkas en de rug uitbreidde. Ze is conflictactief en kan niet slapen. Alleen overdag misschien één of twee uurtjes. De toestand wordt steeds dramatischer. Ondertussen is er nachtelijk braken bijgekomen. Ze begeeft zich met heel lichte bagage op weg (het contact met een kleine rugzak doet al pijn) en wil binnen 3 dagen naar mij toe wandelen. Ze wil een oplossing vinden dan wel afdwingen. Ze vlucht voor haar familie en vriendinnen, die natuurlijk allemaal precies weten wat men in haar geval zou moeten doen.
Dinsdag: langdurige regenval. Ik haal mijn zus ’s avonds onderweg op. De twee wandeldagen hebben haar verder uitgeput. Heftige pijn, ik kan haar nog niet omarmen. Elke aanraking doet pijn. Ze kan maar weinig eten. Ik ben geen therapeut en dus zoek ik eerst maar informatie over de conflictinhoud bij de Germanische Heilkunde. Mijn zus vraagt mij om op het internet naar een gesprekstherapeut te zoeken, die zij kent en die op z’n minst al van de Germanische Heilkunde heeft gehoord.
Woensdag: voor het telefoongesprek richt ik voor mijn zus een retraite-ruimte in: een zachte stoel met armleuningen, een knuffel-deken, thee, kaarslicht en een vrij uitzicht op de tuin (en een kotsemmer voor het geval dat). Ik laat haar alleen en ze spreekt ongeveer 1,5 uur, slaapt wat en wandelt dan naar het volgende dorp. Ze blijft ook in de volgende nacht conflictactief met braken. Het gaat haar slechter dan ooit, constant heeft ze pijnaanvallen, die dan meer dan een uur aanhouden. Ze kan geen nachthemd op de huid verdragen en wiegelt haar bovenlichaam naar voren en naar achteren. Ze jammert als een hond.
Donderdag: overdag schijnt mij haar toestand iets stabieler en we gaan een blokje om (ongeveer 3 km met pauzes). Ze maakt met de therapeut voor morgen nog een afspraak voor een gesprek. Ze vraagt mij ’s nachts om in het forum van de Germanische Heilkunde (Duitsland) naar hulp te zoeken. Helaas vind ik weinig concreets over neurofibroom. Ik lees niets over de dramatiek die ik hier naast me heb. Ik lees echter dat het bij dit aanrakingsconflict om het afdoden van een zorggevoel gaat. Ik schrijf het groot op een notitieblaadje en geef het aan mijn zus. Ook lees ik iets van eventueel optredende gerstenkorrels in de genezing. Een jaar geleden had ze een grote op haar rug.
Vrijdag: de nacht was chaotisch. Ze wil ook helemaal niets meer eten. In het gesprek met haar therapeut heeft ze de zorgen die ze op haar werk heeft centraal gesteld. ’s Nachts vind ik haar weer jammerend in de woonkamer, volledig vertwijfeld en door ondraaglijke pijn gekweld. Ik zet voor ons thee, steek een kaars aan en probeer met rust en hardnekkigheid een onderzoek naar de oorzaak te doen:
Dus, de eerste tekenen van een “zenuwontsteking” (neurofibroom) liggen 4 weken terug en houden verband met een bezoek aan een seminar. Ze bemerkte een pijnlijke zwelling onder de huid van de linker borst, zo groot als een handpalm. Het seminar was echter zeer aangenaam en de zwelling verdween weer. Ik vroeg haar naar de inhoud van het seminar een dag voor de zwelling. Wat werd daar besproken dat haar zo diep heeft aangegrepen? Iets waarover ze tot nu toe nog niet had gesproken?
Ja, het ging er heel losjes aan toe en men sprak over hoe men van medewerkers afkomt, de slechte en ook de goede medewerkers. Mijn zus begint te huilen en vertelt dat ze als senior chef weliswaar nog in de firma meehelpt, maar verder geen invloed meer heeft op het personeelsbeleid. Ze had niet kunnen verhinderen dat een zeer goede medewerkster, die voor haar zoiets als een dochter was, de firma van het ene op het andere moment had verlaten. Aan dit voorval werd mijn zus op dit seminar pijnlijk herinnerd.
Ik vroeg haar wat er gebeurde toen ze weer thuis kwam. Er moest iets gebeurd zijn waarover ze niet kon spreken. Ja natuurlijk, ze hoorde van nog een verandering binnen het bedrijf dat haar van haar stuk bracht. Weer ging het om een eersteklas en betrouwbare medewerkster waarmee mijn zus een heel hartelijke band had. De hele zaak is zo schandalig en welhaast pijnlijk, dat ze er ook niet met haar man over kan praten. Mijn zus moet ons gesprek onderbreken omdat haar maag rebelleert en ze moet overgeven. Als ze terug in de woonkamer komt zegt ze alleen: “Dat was het!!”
We gaan ’s morgens om 6 uur naar bed en we weten beide dat ze weer gezond wordt.
Zaterdag: na twee uur slapen is mijn zus weer opgestaan. De pijn is nog steeds ongelooflijk heftig. Ze eet wat havermout wat dan binnen blijft. De in de schil gekookte aardappels komen er ’s middags weer uit. We maken een wandeling in de heerlijke zonneschijn met enkele pauzes. ’s Avonds weer sterkere pijn dan overdag, maar om 23 uur merkt ze dat ze weer kan slapen.
Zondag: De nacht was veel beter, maar nog niet de grote bevrijding. Ontbijt met havermout. Mijn zus kan weer glimlachen en men merkt dat ze met grote stappen vooruit gaat. Ze is echter heel dun geworden en kan beter niet in de spiegel kijken. We zijn gelukkig. Het is zo’n geluk dat men wel kan janken. Dit geluk doordringt alles.
Tijdens de zonnige namiddag wandelen we er weer op los en genieten van de beginnende herfst. We belanden in een vredige koffietuin en het wordt mij duidelijk dat er nog iets moet zijn. Mijn zus vertelde mij vroeger al vaker over zo’n pijn in haar rug naast de wervelkolom (daar was al eens een talg-retentiecyste). Ik vroeg haar naar een verder zorgconflict. Zonder er lang over na te denken zei ze mij, dat dit de zorg om haar zoon uit haar eerste huwelijk moest zijn. Ze houdt haar zorgen liever voor zich, dan dat iemand over haar zoon spreekt en zijn gedrag mogelijk bekritiseerd. We spraken af dat ze vanaf nu al haar zorgen om hem direct met mij telefonisch zou bespreken. Het is een nette vent en we hadden een goede band. Ik zou nooit iets slechts over haar zoon zeggen.
We wandelden de 4 km terug zonder pauze. We zijn gelukkig en dat merkt ook de hond die zich al de hele dag zeer stil en bezorgd om mijn zus was geweest.
Maandag: Mijn zus bemerkt heuvelachtige plekken onder de borst. Daar schijnt zich iets op te lossen.
Dinsdag: Mijn zus wordt door haar man weer naar huis gebracht. Hopelijk is het niet te vroeg!
Woensdag: heuvelachtige plekken ook in het gebied van de buik.
Donderdag: De eerste nacht doorgeslapen, want ze kon tot dan toe nog niet op één zijde zonder pijn liggen. Ze kan nu ook weer goed eten.
Zondag: Sterke pijn aan de borstwervels. Is daar een inbreuk op de eigenwaarde in oplossing gegaan? Zij, de gezondheidstante, kon zichzelf niet helpen.
Maandag: De rechter zijde is helemaal goed en ze kan er zonder pijn op liggen. De linker zijde is nog heuvelachtig.
Woensdag: nu nog behoorlijke problemen aan de rug richting hart, alsof er diep onder de huid een ei ligt. Misschien weer een talg-retentiecyste op de plek waar er al eens een was? Ze kan en moet veel slapen!
Mijn zus was gezond en goed getraind, ze voedde zich bewust en ze wist op het moment dat de pijn begon dat ze de oorzaak zou vinden. Ze geloofde dat alleen te kunnen doen en zo is er kostbare tijd verloren gegaan. Ieder ander zou het geduld hebben verloren.
Ook al is mijn kennis ongelooflijk begrensd, op deze manier heeft het noodlot mij in een nacht gedwongen het principe van de Germanische Heilkunde te behartigen. Mijn beschrijving is het minste wat ik als dank aan dr. Hamer kan doen en misschien is het een hulp voor anderen in nood.
Elke S.
Opmerking van H. Pilhar
Het neurofibroom is geen zorg-, maar een aanrakingsconflict (ongemakkelijke aanraking) of pijnconflict (je botst tegen een scherp voorwerp aan).
U kunt snel een gerstenkorrel krijgen en veel mensen kennen dit symptoom. Maar het is verbazingwekkend dat het zo enorm is en zoveel pijn kan veroorzaken.
