Ik stuur u hierbij een bericht over mijn moeder die aan kanker leed. Dankzij Dr. Hamer heeft ze weer een waardig leven.
U kunt het bericht natuurlijk publiceren. Ik hoop dat ik daarmee enkele mensen weer moed kan geven en misschien zelfs kan helpen.
3 Jaar geleden leed mijn moeder aan een maagperforatie. Er vond een Billroth II resectie plaats. Ook een stuk van de twaalfvingerige darm en de milt werden daarbij verwijderd. De artsen zeiden dat het goedaardig was.
Enkele maanden later klaagde mijn moeder over problemen bij het slikken, verlammingsverschijnselen en pijn aan haar linker been en arm. Er vond een onderzoek plaats naar de maag met een contrastmiddel. Ze had contrastmiddel ingeademd (door de slikverlamming) en als gevolg daarvan leed ze aan een aspiratiepneumonie.
Er werd een hersen-CT en een CT van de buikholte gemaakt. Daarbij stelde men een zogenaamde metastase van de hersenstam vast en een diffuse levermetastase. Men plaatste een maagsonde, omdat ze niet meer kon slikken. De artsen informeerden ons over haar toestand en zeiden dat bestraling en chemo geen zin meer zou hebben. Mijn moeder zou nog slechts uren tot dagen te leven hebben en men zou haar daarmee niet lastig moeten vallen. Ze voelde ook zelf aan dat het een aflopende zaak was en vroeg of we haar mee naar huis wilden nemen.
Van een bekende kreeg ik te horen over dr. Hamer en zijn methode om kanker te behandelen en ook over mevrouw dr. X uit XXX die met dr. Hamer samenwerkte.
Omdat ik als verpleegster de verzorging van zwaar zieke patiënten gewend ben, namen we mijn moeder mee uit het ziekenhuis naar ons thuis. Ik was natuurlijk sceptisch tegenover de Germanische Heilkunde, maar als het om je eigen moeder gaat, dan probeer je natuurlijk alles omdat je haar niet wilt verliezen.
Ik stuurde mevrouw dr. X de CT-beelden en zij gaf mij telefonisch aanwijzingen en zei mij dat mijn moeder een waterconflict had. Ik sprak er met mij moeder over en ze vertelde mij, omdat ze aan een meer was opgegroeid, enkele verhalen.
Bijv.: Een kleine buurjongen die ze erg mocht was indertijd in het meer verdronken. En ze voer eens met een andere buurjongen in een boot. Omdat ze niet kon zwemmen had ze een vreselijke angst om in het water te vallen en te verdrinken.
Deze angst voor water speelde haar later ook nog parten, toen ze zelf kinderen had. Wanneer wij (haar kinderen) aan het spelen waren en ze vond ons niet onmiddellijk, dan ging ze ons zoeken bij de beek.
Volgens dr. X kreeg ze ook in geringe mate cortison.
De toestand van mijn moeder verbeterde zich met de dag. Ze begon weer te eten en de maagsonde werd verwijderd. Ze werd steeds sterker en optimistischer. Al snel deed ze weer haar eigen huishouden. Ze werd actiever dan voorheen. De tuin werd haar grootste hobby. Ze gaat zwemmen en is veel op reis. Behalve een paar beperkingen bij het eten had ze 3 jaar lang een levenswaardig bestaan.
Drie maanden geleden is de hond van mijn moeder gestorven. Ze had de hond al 11 jaar. Omdat de kinderen het huis uit zijn, draaide natuurlijk alles om de hond. Hij werd vertroeteld en ze hield veel van hem. De dood van de hond was een grote schok voor haar. Ze werd depressief en kreeg weer problemen met slikken. We bezorgden haar natuurlijk snel weer een nieuwe hond.
Mijn moeder kwam in het ziekenhuis. Er werd een hersen-CT gemaakt. Men stelde weer een haard in de hersenstam vast. Men stelde in het ziekenhuis een gammabestraling voor die ze weigerde. Haar toestand werd steeds slechter. Ze was zeer verzwakt, had hevige pijn, hartklachten en spraakstoringen. Na een cortisontherapie werd mijn moeder uit het ziekenhuis ontslagen.
Ik stelde mij weer in verbinding met mevrouw dr. X en stuurde haar de hersen-CT-scan. Het was natuurlijk een scheidingsconflict (dood van de hond). Met cortison en de kleine hond gaat het intussen weer bergopwaarts. De pijn is weg, ze heeft weer een goede eetlust en maakt ook al weer plannen voor de toekomst.
Dr. X gaf ons allemaal zeer veel moed om deze moeilijke tijd door te komen. Zonder haar en natuurlijk dr. Hamer hadden we het niet gered. Ik heb zeer veel in mijn leven bijgeleerd en het positieve daarvan: ik ben niet meer bang voor kanker!
