Geachte meneer ing. Pilhar,
vandaag wil ik u graag een kort ervaringsbericht toesturen:
Mijn rechtshandige 12-jarige dochter had sinds enige maanden vele wratten op de rechter voetzool. Omdat het er steeds meer werden, keek ik in mijn seminaraantekeningen bij “wratten”. Volgens Dr. Hamer was het een scheidingsconflict (wil gescheiden worden of wil niet gescheiden worden). Ik dacht bij mezelf: “Waar heeft mijn dochter een scheidingsconflict? We zijn er toch altijd, er was geen scheiding.”
Toen viel mij te binnen, dat ze sinds langere tijd elke avond panisch alle rolluiken sloot en controleerde of de voordeur, de kelderdeur en de garagedeur goed gesloten waren. Ik had destijds ook met haar erover gesproken waarom ze dat deed. Ze zei me dat ze bang was dat er bij ons zou worden ingebroken en dat ze ontvoerd zou worden. (In de omgeving waar mijn ouders wonen was destijds ingebroken en daarover had het kind zich zeer ongerust gemaakt.) Dat was de samenhang! Dat was de angst voor de scheiding!
We spraken met onze dochter en probeerden haar duidelijk te maken dat ze geen angst hoefde te hebben. Wij waren uiteindelijk toch thuis.
Meneer Pilhar, U zegt in uw seminars altijd, dat de beste conflictoplossing de reële oplossing is. Die kwam op de volgende wijze: Ik had problemen met slapen en hield het snurken van mijn man niet meer uit. Dus richtte ik mijn eigen kamer in op de begane grond. Toen ik deze kamer ongeveer 2 tot 3 maanden bewoonde, viel het mij op dat mijn dochter de deuren en ramen niet meer controleerde. Korte tijd later stelde we vast, dat de wratten aan het verdwijnen waren. Ze werden steeds vlakker en zijn nu nog amper te zien.
Ik sprak met haar. Ze zei me: “Mama, sinds je onder slaapt, ben ik niet meer bang dat iemand mij ontvoerd!”
Zoals gezegd, een klein voorbeeld van de Germanische. Op mij heeft het zeer veel indruk gemaakt.
Een hartelijke groet en bedankt voor uw inspanningen om de Germanische onder het volk te brengen!
M.E.
