Geachte heer Pilhar,
we hadden al kort e-mailcontact, ik woon sinds 25 jaar in het buurland Bolivia.
Ik zou u iets willen vertellen over onze dieren in relatie tot de Germanische Heilkunde en als u dat goed vindt, kunt u het als ervaringsbericht op uw pagina publiceren:
Allereerst leven onze dieren bij ons in Zuid-Amerika op een heel groot stuk land. Ze leven hier zo natuurlijk mogelijk, zoeken hun eigen voedsel, paren en bevallen zelfstandig en zonder problemen.
Sinds ik de Germanische Heilkunde heb leren kennen, heb ik veel aha-ervaringen gehad, vooral achteraf.
Een van mijn geiten is onlangs overleden. Twee dagen later hadden de anderen allemaal volledig haarverlies. En niet alleen haaruitval, maar echt haaaaaruitval. Het was zo erg dat ik er een nieuwe geit van had kunnen breien. Hoewel ze maar een paar uur per nacht in de open stal doorbrachten, leek het elke ochtend alsof het had gesneeuwd. Ik herinnerde me dat dit eerder was gebeurd en ik was altijd verbaasd dat ze dan van jas wisselden, wat op het normale tijdstip maar een klein beetje merkbaar is. Nu ben ik slimmer en weet dat de geiten een scheidingsconflict hebben geleden. Na twee weken was het weer voorbij.
Door de jaren heen hebben we gemerkt dat dieren die een ongeval of een medische reddingsoperatie overleefden, ons steeds enkele weken of maanden later zo uit het niets stierven. Dat was een mysterie voor ons. Met de kennis van vandaag, lijkt het erop dat ze het opgelopen trauma niet konden oplossen en daarom toch nog stierven?
Bijvoorbeeld: onlangs kreeg een kuiken per ongeluk met een hamer op zijn snavel. We voeren kuikens met termieten, d.w.z. we hakken termietenheuvels in stukken en dan is er altijd een behoorlijk geharrewar van kuikens en termieten. Door zijn hebzucht raakte de hamer de snavel van een van de kuikens. Natuurlijk was hij erg geschrokken. Ik behandelde de versplinterde bovensnavel door hem opnieuw in vorm te drukken en er constant aloë op te doen. Gewoon een dag vloeibaar voedsel en dan pap. Het genas allemaal snel en het kuiken was weer helemaal in orde. Ongeveer 8 weken later hoorde ik een heftig gefladder achter de patio. Ik ging kijken en de kip lag op de grond, spiertrekkend en fladderend, het leek alsof het een echte Sint-Vitusdans uitvoerde en stierf binnen een halve minuut. Helemaal uit het niets, helemaal gezond, op weg naar de waterbak.
Een van mijn favoriete kippen had legproblemen, waaraan kippen ook kunnen overlijden. Dit is dus een stressvolle situatie voor een kip. Zij probeerde tot ’s middags een ei te ‘baren’ en bleef tussendoor slapjes hangen. Ik smeerde de kloake in met olie, maar er was absoluut geen vooruitgang. Dus ik gaf de kip een warm zitbad. Het dier ontspande onmiddellijk. Ik voelde het ei en duwde het naar de uitgang en het viel eruit. Daarna was de kip weer helemaal in orde. En opnieuw: weken later, binnen een paar dagen, viel het plotseling helemaal naar beneden in de hiërarchie, hoewel het niet anders was dan normaal. Ik kon niets opvallends zien. En kort daarna ’s morgens vroeg lag het dood op de slaapstangen.
We ontdekten een kalf met een vrij groot gat net onder de vagina. Door de staart die erop lag en de vreemde kleur van het kalf, merkten we het niet meteen. Mijn man rook de wond. We moesten het vangen en een paar dagen vastgebonden houden, wat zeker een hoop stress is voor een vrij dier, ook al was de moeder er vaak bij. We hebben het gat schoongemaakt, een injectie met vitamine K en blauwspray om de maden te doden en daarna twee keer per dag krachtige aloë-spoeling (goed diep om de wond te reinigen). Het genas heel snel, ook omdat de maanstand precies goed was. Het kalf kon snel weer met de kudde mee rennen. Ongeveer een kwart jaar later lag hij op een ochtend dood in de wei. Precies zo: dik, rond en gezond. Geen slangenbeet, dat merk je aan de reactie van de gieren. Dieren met een gifbeet worden drie dagen niet aangeraakt door de gieren die overal in de bomen zitten. Evenzo worden dieren die medicatie bevatten volledig genegeerd en helemaal aan de wormen overgelaten.
Dit zijn slechts een paar voorbeelden van vele, de hele zaak is nu logisch voor ons. Het valt op dat het altijd weken of zelfs maanden later gebeurt. Ik sprak met andere eigenaren die dat ineens ook merkten. En natuurlijk zijn er ook overwegingen of reddingsoperaties überhaupt zinvol zijn? Of laten we het helemaal aan de natuur over? Deze vraag rees en in de praktijk ziet het er nu zo uit dat we de (halfwilde) runderen vaak niet meer helpen (wij hebben ook tamme), omdat de behandeling zelf weer veel stress oplevert of zelfs voor hen een trauma. Het geneest dan meestal vanzelf, of soms niet. Maar we helpen altijd als het dier lijkt te lijden.
Een ander verhaal: katten krijgen hier soms verlamming van de achterhand. Niemand heeft me kunnen vertellen waarom dat is, er zijn veel theorieën, maar we moesten een paar katten verlossen omdat ze niet zomaar zo snel doodgaan, ze kunnen zichzelf niet meer krabben en hun tong kan nergens meer komen. Het hoofd wordt bijvoorbeeld erg zwaar aangetast door vlooien enz., wordt korstig en ze lijden er echt onder. Ik zag altijd heel vroeg wanneer het er eentje betrof. Een beetje onzekerheid bij het springen op de stoel en ik leed weer mee. Toen we weer zo’n poes hadden, ze sleepte haar achterste weer helemaal achter zich aan, las ik net het boek ‘Gesprekken met God’ en over het bedanken. En ik heb het uitgeprobeerd. (U stuurt nu waarschijnlijk een ‘gebed’ naar de hemel, meneer Pilhar.) Twee of drie keer per dag ging ik met haar in het gras zitten, keek haar aan en stelde me haar gezond en wel voor, ik bedankte het universum voor het herstel van de kat. Dit deed ik meerdere minuten lang. Ze sleepte over het gras en ik zag haar de hele tijd gezond. En op een ochtend opende ik de slaapkamerdeur en ze liep in perfecte gezondheid over het terras naar me toe. En het vreemde was dat ik niet eens verrast was. Ik wist gewoon dat dit zou gebeuren. Anderhalf jaar later zocht ik haar ’s morgens vroeg omdat ze niet bij het huis was en niet op mijn roepen reageerde. Ik vond haar onder een kaasjeskruidstruik bij het huis. Ze was dood en lag daar, het hoofd richting huis, alsof ze gewoon op de weg naar huis dood was neergevallen. Ze was in uitstekende gezondheid en ook nog niet oud. Maar wat nog vreemder is, is dat we geen enkel geval van kattenverlamming meer hebben gehad bij de vele katten die volgden en dat was meer dan 10 jaar geleden.
Dan is er nog het onderwerp mastitis, het grootste probleem in de moderne melkveehouderij die wreed is tegen dieren. Dieren die met jongen worden gemolken, krijgen nooit mastitis. We hebben in meer dan 20 jaar geen enkel geval bij onze runderen en geiten gehad. Men kan hun kroost niet bij de dierenmoeders weghalen om alle melk voor zichzelf te hebben en dan geloven dat deze procedure geen effect op het dier zou hebben en de schuld geven aan denkbeeldige bacteriën. Men moet delen met het jonge dier, wat alleen maar eerlijk is.
Als we de kalveren verkopen, raken ook onze moeders in shock, waardoor ze binnen de kortste keren hun ‘hete dagen’ hebben. Sommigen van hen de volgende dag, de reactie van de stieren is duidelijk. Onze kalveren zijn bij verkoop driekwart tot een jaar oud, maar sommige zijn nog ‘aan de borst’. Veel koeien zijn dan weer drachtig, maar sommige ook niet, wat snel verandert als hun kalf plotseling weg is.
Als de moeders de melkbar voor hun kroost voor altijd sluiten, raken de kalveren vaak in shock. Velen zijn dan zichtbaar van slag, hebben opeens teken, vallen af, wat niet te wijten kan zijn aan het verlies van melk, omdat ze zelf al lang gras eten, ze komen een beetje apathisch over, etc. Ze moeten nu hun dorst lessen bij de waterplaatsen. We dachten altijd dat dit de bacteriële verandering was die deze apathie veroorzaakte. Al zien we ook dat veel kalveren bij het melken nog af en toe bij de waterplaats drinken, zonder enige consequenties. Deze apathie verdwijnt na enkele weken weer. De teken verdwijnen, ze worden weer dikker en dartelen weer. Dus het is het trauma van afgenaveld worden.
Als onze kippen geen haan hebben, wat momenteel het geval is, neemt een vrouwtje deze rol op zich, ze begint zelfs te kraaien (dat klinkt als een haan met een gebroken stem, maar is te herkennen als een gekraai, maar daar zou de haan ze om uitgelachen, dat geklungel). Ze bestijgen ook hun medekippen en die reageren ook precies zoals bij een haan. Ze hurken van tevoren en schudden zich daarna.
Ik heb zojuist in een van uw ervaringsberichten gelezen dat parasieten zoals teken alleen in bepaalde genezingsfasen voorkomen. Ik begrijp dat nog niet helemaal (zie het proces van het afnavelen bij de kalveren). Wat we in de loop der jaren hebben gezien, is dat bijvoorbeeld tekenplagen consequent alleen voorkomen bij dieren die om wat voor reden dan ook ‘zwak’ zijn. Dergelijke fasen bestaan altijd kort voor en na de geboorte bij runderen en geiten (als een dracht net zoals een SBS verloopt, is dan de geboorte de genezing? De dieren hebben ook na de geboorte nog een tijdlang teken). En onze dieren hebben ook teken als voorteken van een naderen de dood, zelfs als er aan het dier niets te zien is.
Het DHS waar geiten onder lijden, ontgaat me. Als ze echt ergens bang voor zijn, vluchten ze snel naar huis of stal. We weten altijd wanneer er iets is geweest wat hun van slag heeft gebracht. Dat komt maar zelden voor, hoogstens als er een zwerfhond of zoiets rondstruint. Ons land is groot, maar ze gaan nooit echt ver weg, de voedselvoorraad is overal overdadig. Ze hebben echte kleine bergketens van stenen in de buurt van het huis om te klimmen. Ze lummelen graag wat, daar houden ze erg van, ze leven zo vrij als wilde geiten. ’s Avonds komen ze vrijwillig naar de open stal en ’s morgens vroeg kunnen ze vertrekken wanneer ze maar willen.
Mijn in rang laagste geit heeft vaak teken tijdens het tekenseizoen, zij wordt vaak aan de kant gestoten door haar collega-geiten. Maar buiten het tekenseizoen heeft ze ook maanden, dan heeft ze geen teken en wordt ze net zo goed aan de kant gestoten. Alle andere hebben zelden of nooit een teek of alleen bij de bovengenoemde voorwaarden.
We kochten bijvoorbeeld een geit met een jong geitje. Het jong leek gezond, maar ik ontdekte al snel dat het vrij dun was en dat de gekrulde vacht bedrieglijk was. Het leek een beetje apathisch qua gedrag en ik had geen goed gevoel. Ik observeerde het nauwlettend, het at bijvoorbeeld een plant met veel melksap die de anderen niet eten, misschien als medicijn, dacht ik. Geiten hebben hun ‘geneeskrachtige planten’, de ene dag eten ze gretig aan een ‘gifboom’, dan maandenlang geen enkel blad. Het jong was heel rustig en stil, zonder levenslust. Het werd van dag tot dag minder en ik wist dat het zou sterven. Op de laatste dag zat ik op het gras met het dier op mijn schoot, streelde het en praatte met het diertje toen ik een gewemel zag. Ik keek wat beter en zag dat het bedekt was met kleine witte teken. Ik bedoel echt dat het volledig bevolkt was met kleine witte teken. Ze kropen langs de randen van de ogen, rond en in de neus, over het hele gezicht. Toen ik wat in de vacht woelde, vond ik ze overal op de huid. Het jong was al ver gevorderd in het stervensproces en niet meer helemaal in deze wereld, het bewoog nauwelijks en een paar uur later was het dood. Toen ik na een tijdje terugkwam met de kruiwagen, was er geen teek meer te zien. Op mij kroop ook niets en ook de geiten hadden geen last van teken, hoewel ze de plaats regelmatig bezochten.
Een ander geval: ik had een geit die een hermafrodiet bleek te zijn. Uiterlijk zag ze er vrouwelijk uit, met een groot vleesuier. Toen ze negen maanden oud was, gaf ze melk, zodat ik haar op een gegeven moment ook melkte. Ik heb deze geit toen 3 jaar gemolken, ook al had zij nooit een jong gehad. In al haar gedrag was ze echter een bok. Ze besteeg de geiten, met alle tamtam die daarbij hoorde, kreunend, tong uit de mond, waakzaam. Het zag er heel raar uit hoe ze met haar bungelende uier op de geiten rammelde. Elke bok die kwam om te dekken, werd mannelijk op zijn plaats gezet. Maar ze was nooit agressief op zich. Ze was altijd dik en gezond en ze at altijd veel. Plots had ze een teek op haar hangoor, ze had er nog nooit een gehad. Dan nog een en dan meer en meer. Met het tweede wist ik al dat er iets mis was, ze werd langzaam dunner, eigenlijk niet echt dunner, eerder ouder, ze zag er ineens oud uit, als een oude geit, de ruggengraat stak er nu uit, de melk droogde op. De teken op het oor gingen ook niet weg, het waren geen massa’s, maar nogal wat en dat was abnormaal. Maar ze at en was overdag met de anderen buiten, ze was gewoon stiller en op een ochtend lag ze dood in de stal.
En nog een ding: toen we 20 hectare aangrenzend land kochten, had de eigenaar daar een klein melkveebedrijf. Zijn arbeider zei tegen ons, je zult daar niet veel plezier aan beleven, het land is totaal vervuild met teken. En later was hij verrast dat onze koeien daar geen tekenplaag hadden.
Nou, dat was een heel verhaal.
Hartelijke groeten uit het buurland
Opmerking van HPilhar
Indrukwekkende dierobservaties. Het onderwerp parasieten duikt de laatste tijd steeds vaker op. Dr. Hamer legde uit dat parasieten alleen komen als het lichaam ze roept – vergelijkbaar met microben. Er zullen echter ook parasieten zijn die slachtoffers aanvallen, zoals een roedel wolven een gezonde kudde schapen, bijvoorbeeld schurft. Er is nog veel te onderzoeken. Als de Deep State eindelijk is gevallen en de Germanische Heilkunde zijn triomftocht over de wereld maakt, heeft de Germanische een aantal proefschrift…..
We zijn op zoek naar mensen met een medische achtergrond voor de universiteit in voorbereiding die zouden willen helpen met verder wetenschappelijk-onderzoek. info@germanische-heilkunde.nl
