Een 58-jarige, rechtshandige zelfstandig onderneemster krijgt ten onrechte een veel te hoge belastingaanslag.
In 2011 leed ik een fundamenteel trauma, dat daarna een schijnbaar onoplosbaar conflict met zich mee droeg.
Na tien jaar volledig transparante boekhouding gevoerd te hebben in mijn kleine bedrijf, besloot de belastingdienst dat ze mijn bedrijfsstructuur niet accepteerden. Ze stuurden een naheffingsaanslag die volledig voorbij ging aan de grootte van ons bedrijf, met andere woorden die veel te hoog was. Later hoorde ik dat de hoogte van de aanslag weliswaar illegaal was (onwettig), maar dat de belastingdienst op een schikking zou hebben aangestuurd. Zouden we ons op de helft van het bedrag hebben getroffen, dan was er voor de belastingdienst het maximale uitgekomen.
Het was dus een gemene streek van de kant van de belastingdienst. Betekenis voor mij: Ook al betaalt niemand graag belasting, toch heeft men onderhuids het gevoel dat men een bijdrage levert aan het geheel, “met zijn handarbeid”. Ik had als kleine onderneemster steeds een bepaalde trots belasting te betalen. Door deze vordering voelde ik mijn werk, ja mijzelf en mijn loyaliteit met voeten getreden. Dat een ambtelijke autoriteit in een rechtsstaat met zulke smerige trucs werkt, had ik me voordien nooit kunnen voorstellen. Dit viel me zó koud op mijn dak dat ik er tot in het diepst van mijn wezen door was getroffen. Uit het niets was ik op het verkeerde been gezet. Het had me volledig van mijn stuk gebracht. Zelfs als ik bij een gerechtelijke beschikking nog maar de helft van het bedrag zou moeten betalen, dan nog zou ik de rest van mijn leven bij de belastingdienst in de schuld staan. En dat terwijl ik er steeds op bedacht was geweest geen schulden te maken.
Ik voelde dit werkelijk als een dodelijke slag tegen mij als mens en tegen mijn professionele en persoonlijke integriteit. Dit alles weerspiegelde zich snel op lichamelijk vlak met het volgende verloop:
Al op de terugweg naar huis, na het eerste gesprek met de belastingambtenaar werden mijn vingergewrichten pijnlijk en stijf. Daarna volgende ook mijn voeten, handgewrichten en ellebogen. Een bijbehorende algemene lichamelijke zwakte deed me besluiten een drie weken durende gezondheidskuur in de Allgäu te nemen.
Uit het verplichte medische onderzoek, inclusief bloedonderzoek, kwam de diagnose: “chronische polyartritis”.
De gezondheidskuur in de Allgäu gaf slechts kortdurende verbetering. Korte tijd later volgde er een extreem pijnlijke reuma-aanval, waarbij ik me meerdere dagen totaal niet kon bewegen. De vreselijke, bijna ondraaglijke pijnen werden iets minder, zodat ik weer wat kon lopen. Ondertussen deden bijna al mijn gewrichten vreselijk pijn, onder andere ook mijn schouder. Sterke gewichtsafname en lichamelijke uitputting waren het gevolg. Al snel kwam er een volgende aanval. Ik was arbeidsongeschikt.
Aan mijn vingergewrichten ontstonden de typische knobbels. Daarna kwamen die ook aan de polsen. Alles was gezwollen. Als zelfstandig ondernemer had ik de mogelijkheid om een half jaar time-out te regelen. Zo had ik tijd om uitgebreid met mijn genezing bezig te zijn. Dit betekende voor mij allereerst me op alle niveaus bewust te worden, waarom ik zo ziek was geworden.
Ik kende de Germanische al en was daar zeer dankbaar voor. Dit debacle was voor mij een gegeneraliseerde inbreuk op de eigenwaarde.
Ik heb me naast het concrete probleem met de belastingdienst ook nog met een fundamenteel eigenwaarde-thema vanuit mij kindertijd bezig gehouden. Zo was ik op een gegeven moment moedig genoeg om de belastingdienst te trotseren. Ik vond een ongewone oplossing, die ik hier niet verder wil bespreken. Ik heb geen medicijnen genomen. Met antireumatica en ontstekingsremmers ben ik ook niet begonnen.
Dat ik een paar maanden niet hoefde te werken was voor mij het belangrijkste. Daardoor kon ik met de hevige pijnen leven. Wat ik vooral moeilijk vond was, om me niet te laten beïnvloeden door de algemene hersenspoeling van:
- reuma of chronische polyartritis is ongeneeslijk
- zonder de nodige farmaceutica wordt de ziekte in de vorm van aanvallen steeds erger.
Vriendinnen stuurden me flyers van de reumaliga. Hierop stonden tachtigjarigen in een rolstoel afgebeeld, die met vergroeide handen een schuimrubber bal bewogen. O mijn God…..!
Doordat ik aan mijn genezing geloofde had ik de moed om de pijnfase te doorstaan.
Ik had dit nooit zonder de kennis van de Germanische gekund. Gelukkig ondersteunde mijn man mij op de juiste manier.
Over de algemene opvatting dat reuma het gevolg is van verkeerde voeding of te veel vlees kan ik zeggen dat ik sinds veertig jaar geen vlees eet en al jaren heel gezond eet. Zeker is het goed om bij zo’n ziekte de voeding als onderdeel van het genezingsproces te zien en aan te passen. Oorzaak van de ziekte was echter niet de voeding en voor zover ook niet het wezenlijke aspect van de genezing. Langzamerhand, aanvankelijk haast niet merkbaar, begon de genezing. Ik kreeg meer kracht en de pijnen werden beduidend minder.
Ook al was ik nog niet geheel hersteld, toch moest ik weer terug in mijn bedrijf. Echter het genezingsproces verliep nog sneller, omdat ik me tegenover de belastingdienst niet meer zo onmachtig en klein voelde.
Ondertussen (sinds ongeveer midden/eind 2014) beschouw ik mezelf als genezen. Ook al heb ik af en toe nog lichte pijnen in mijn vingergewrichten of een voorbijgaande stijfheid in mijn vingers. De knobbels zijn verdwenen. Ik heb weer kracht en ben weer volledig inzetbaar. Voorheen moest ik ademoefeningen doen om een kopje uit de kast te pakken of mijn broek aan te trekken. Nu kan ik weer bergwandelingen maken net als vroeger.
Jammer genoeg ben ik ook weer aangekomen.
Opmerking:
Dat is nu wat dr. Hamer bedoelt met onze wegwerpmaatschappij. Of het nu de belastingdienst, sociale verzekeringen, juridische geschillen of een parkeerboete betreft, ze bezorgen ons allemaal langlopende, onbiologische conflicten die vervolgens weer het nodige zakcentje bezorgen in de zakken van onze ‘verzorgers’. Ons kost het in menig geval het leven.
