Linkshandige vrouw, ca. 40 jaar
Ik heb vele jarenlang een zonne-allergie gehad. Deze werd altijd zichtbaar als ik met mijn paard met korte mouwen ging rijden en wanneer ik met mijn ouders onderweg was in de zon.
Ik heb er eigenlijk nooit zo op gelet waar en hoe, het had alleen maar gejeukt en een handpalm grote uitslag gegeven. Op de eerste 2 seminardagen vertelde dhr. Pilhar van een geval met zonne-allergie en de sporen. Ik dacht bij mezelf, dat probeer ik uit.
Ik was met mijn ouders op paaszaterdag in een T-shirt gaan wandelen, daarmee ik de uitslag zou krijgen. Ik wilde uiteindelijk weten waar deze zich bevond. Het kwam ook direct! Na 20 minuten jeukte het en na 1 uur had ik twee grote rode pukkels aan de onderarm links buiten en aan de onderarm, ook links buiten. Ik ben linkshandig!
Voor mij was duidelijk: het scheidingsconflict kon niet mijn moeder betreffen. Mijn vader ook niet, want met hem had ik nog nooit problemen. Mijn man kon het ook niet zijn, want met hem in de zon kreeg ik nooit problemen. Mijn paard ervaar ik als mijn kind (denk ik), dus het paard zou ik op mijn moeder/kind-zijde verwachten.
Ik studeerde twee dagen “conflict met gescheiden willen worden”. In eerste instantie kwam ik er niet achter. Dan bracht ik mezelf in een lichte trance en zocht zo naar een antwoord, die ik dan ook per ommegaande kreeg:
Ik had vele jaren lang een cerebraal verlamde vrouw verzorgt, haar veel bezocht, ging met haar naar de bioscoop etc. Op een heel mooie zomerdag was ik met haar bij mijn paard, daarna ben ik met haar naar mijn ouders aan het meer gereden, waar mijn ouders voor haar haar lievelingseten hadden gekookt. Tot het eten klaar was ging ik met haar naar het strand, waar veel kinderen speelden. Plotseling verlangde ze zeer heftig dat ik haar in het water zou rijden en laten verdrinken. Ik was op z’n zachtst gezegd ontzet. Ze schreeuwde luid en probeerde om de rolstoel zelf in het water te rijden. Ik zei haar, dat ik in de gevangenis zou komen als ik haar zou ombrengen. Dat was haar om het even. Dat de kinderen zouden moeten toekijken was haar ook om het even. (Ik kan best begrijpen dat het zo geen vrolijk leven is, wanneer je 100% op de hulp van anderen bent aangewezen.)
Ik bracht haar terug naar mijn ouders, eenvoudig weg van het strand. Ze herstelde zich echter niet meer en tobde verder. Ze weigerde het eten, dat mijn vader de hele middag voor haar had gekookt. Ik bracht haar vervolgens weer terug naar het verzorgingstehuis. De hele weg lang schreeuwde ze op mij in. Ik was vertwijfeld.
Ik brak het contact af, maar het brak mijn hart. Ik kon daarmee niet omgaan. Ik had haar 7 jaar lang wensen vervult. Deze ene kon ik niet vervullen. Ik had al die jaren (het was in 2002) een zeer slecht geweten, omdat ik het contact had verbroken.
Toen in in de trance op paaszaterdag de situatie zag, heb ik mij met haar verzoend. Ze was weliswaar al 4 jaar ervoor overleden, maar het slechte geweten was desondanks nog gebleven, daarom was de uitslag er nog.
Nu ben ik het kwijt en ik was al x-maal in de zon, bij mijn ouders, bij het paardrijden en mijn huid is volledig in orde.
Bedankt Dr. Hamer
Opmerking van H. Pilhar
Wanneer men de Germanische heeft begrepen, dan staat tussen iemand en zijn gezondheid noch een arts, noch een medicijn. Genezen kan alleen het lichaam zelf, als de oorzaak is opgelost.
In het bovengenoemde geval hing het spoor in de lucht. Met andere woorden: de oorzaak (gescheiden willen worden) was al jaren ervoor door de dood van de invalide opgelost, alleen had onze schrijvende vriendin zich dat nog niet gerealiseerd. En met het herkennen van het scheidingsconflict was deze ook direct als inhoudsloos herkend en het spoor (zon in combinatie met paard en ouders) had zich opgelost.
Het spoor is deel van het conflict. Is het conflict niet oplosbaar, dan is het spoor niet oplosbaar en moet dan worden gemeden, om recidieven te verhinderen. Is het conflict inhoudsloos, dan lossen de sporen zich op.
Alles draait zich om het conflict! Het DHS moet gevonden worden!
De therapie van de Germanische heeft geen bijwerkingen en kost niets. En daarom wordt de Germanische door onze zogenaamde volksvertegenwoordigers in de politiek, economie, geneeskunde, media en religie gehaat, want haar macht over het goedgelovige volk begint af te brokkelen. We beginnen dit juk af te schudden… en dat is goed zo!
