Medio 2011 werd er bij mijn vrouw ductale borstkanker gediagnostiseerd. Ik zie de chirurg nog voor ons zitten. De manier waarop hij vertelde wat ons te wachten stond in het komende jaar, gevolgd door de uitspraak “maar wij gaan u beter maken” maakte bij ons allebei het gevoel los dat er iets niet klopte. In tegenstelling tot het advies om vooral niet te gaan zoeken naar alternatieve informatiebronnen, zijn wij uiteindelijk bij de Germanische Heilkunde terecht gekomen. Sindsdien hebben wij diverse workshops en lezingen gevolgd, de boeken en tabellen aangeschaft en bestuderen we bijna dagelijks allerlei voorkomende gevallen. De borstkanker van mijn vrouw konden we in verband brengen met het plotselinge overlijden van haar vader in 2004. De oplossing van het onbewuste conflict konden we in verband brengen met het opruimen van haar ouderlijk huis na het overlijden van haar moeder in 2010.
In mijn werk als taxichauffeur in het ziekenvervoer heb ik dagelijks te maken met mensen die in series van 20-30-40 keer bestraald worden. Of die als gevolg van de chemo- en bestralingstherapie een hangende genezing van de wond hebben lopen en daarvoor 40 tot 60 keer naar de hyperbare zuurstoftherapie in het ziekenhuis worden gebracht. Zo nu en dan krijg ik de kans om met deze mensen in gesprek te komen over hun ziekteproces en hoe ze dat beleefd hebben. Voor mij zijn dat kansen om de Germanische Heilkunde te bestuderen en te testen. Ik kan bevestigen: tot nu toe klopt het elke keer, zonder uitzondering!! (zoals dr. Hamer zegt: “zu überprüfen am nächstbesten Fall”).
Hierbij een opsomming van een aantal praktijkvoorbeelden:
- Vrouw, 80 jaar, ductale borstkanker. Haar 1e kind overleed 24 uur na de geboorte. Ze heeft dit trauma nooit goed kunnen verwerken. Het kindje werd anoniem begraven en de moeder kon of mocht daar zelf niet bij zijn. Twee jaar geleden kreeg ze een brief van het kerkgenootschap dat het grafveld beheerd, met de mededeling dat er alsnog een monument met namen geplaatst zal worden. Tevens kreeg zij ter nagedachtenis voor thuis een beeldje. Daarna ductale borstkanker links gediagnostiseerd, gevolgd door reguliere behandeling (behalve chemo). Doordat zij op jonge leeftijd met rechts heeft moeten leren schrijven (onder andere), is zeer waarschijnlijk de handigheid door elkaar geraakt. De vraag “in welke hand draagt u een kind” leverde wel heel duidelijk een antwoord op (nl. rechts)
De vrouw werkte haar hele leven in het ziekenhuis, maar had zelf het gevoel gehad dat ze niets moest laten doen aan haar borstkanker. Echter op aandringen van familie is ze toch overgegaan tot regulier laten behandelen met nare bijwerkingen, zoals o.a. een wond die niet goed wilde genezen. - Vrouw, 47 jaar, ductale borstkanker. Bij terugkomst van vakantie plotseling geconfronteerd met het overlijden van haar 26 jaar oude poes. Ze ziet erg tegen de nog komende chemo-kuur op maar is er van overtuigd “dat je nou eenmaal geen keus hebt”. Te veel op het reguliere spoor om in gesprek nog dingen te kunnen verhelderen, maar overduidelijk een geval conform de germanische Heilkunde.
- Man, 65 jaar, prostaatkanker. De kanker is aan het licht gekomen door afwijkende PSA-waardes na een routinecontrole i.v.m. leeftijd. Verder heeft verder geen enkele klacht van medische aard. “Ik wilde dat ik deze controle nooit had gedaan” was zijn commentaar, hij ervaarde erg veel ongemakken door de behandeling.
Hij leed aan een territoriumverliesconflict na voortdurende overlast vanuit een naburig studentenhuis (oudere man t.o.v. jonge mensen!) Hij woont nu in een buitengebied van de stad. Vermoedelijk zouden een tijd na de verhuizing de symptomen vanzelf zijn weggegaan en had hij de hele reguliere behandeling achterwege kunnen laten. - Vrouw, ca. 40 jaar, 5 jaar geleden reguliere borstkankerbehandeling gehad. Mijn vragen tijdens de 1e rit terug van de sessie hyperbare geneeskunde: “mag ik vragen, jouw borstkanker was die ductaal of glandulair?”, zij: “glandulair”. Ik: “heb jij je destijds zorgen gemaakt om een dierbare, iemand uit je gezin of je familie?” Zij (mij totaal verbaasd aankijkend): “wie ben jij, wat stel jij nou voor vragen, ben je soms helderziende?”. Ik weer: “nou vertel, was dat zo of niet?” Bleek dat ze een dochter heeft waarover ze zich (nog steeds) zorgen maakte i.v.m. psychisch/gedragsproblemen. Ik weer: “ben je links- of rechtshandig?” . Zij: “rechtshandig”, ik zeg: “dan zat het links”, dat klopte dus. Deze vrouw is nog steeds enigszins conflictactief t.a.v. haar dochter. Ik ben benieuwd of ze daar nog wat aan gaat doen. Zelf had ze altijd al het gevoel gehad dat de situatie met haar dochter er mee te maken had.
Wat mij opvalt is als je de mensen zo specifiek op de oorzaak aanspreekt dat ze dan op een hele heldere manier reageren. Alsof ze een extra impuls uit het onderbewuste of zo krijgen, waardoor ze herinnerd worden aan wat ze eigenlijk zelf al weten. Het verschil in spreken en non-verbaal is heel subtiel, maar voor mij wel duidelijk waarneembaar.
Het is bijzonder interessant om de onderliggende oorzaken van de verschillende soorten kanker te onderzoeken. Soms ligt het antwoord erg aan de oppervlakte; soms moet je wat dieper doorvragen. Het klopt in ieder geval altijd. Daar waar ik de kans krijg ondervraag ik de mensen naar hun ziekteproces, maar mijn stille wens is dat ik de mensen te spreken krijg vóórdat ze hun reguliere behandeling ondergaan om zo toch een mogelijke verandering in het denken en handelen van mensen t.a.v. hun eigen welzijn en gezondheid op gang te brengen.
Overigens, met mijn vrouw gaat het heel goed. Ze heeft nu, een jaar na de diagnose en zonder zich te laten behandelen, nog steeds een voelbare verharde plek in haar borst, maar daar heeft ze op geen enkele wijze last van. De plek lijkt bovendien op geen manier te veranderen van vorm of stevigheid. Dat dit restant van het celoverschot niet verdwijnt kan een gevolg zijn van het ontbreken van micro-organismen door vaccinaties en overmatig gebruik van antibiotica in haar jeugd, maar is in ieder geval nog steeds geen aanleiding tot regulier medisch ingrijpen.
