Een vader schrijft …
Ons vijfde kind deed op 1-jarige leeftijd geen moeite om zich te draaien, te kruipen of zich bij het zitten de benen te strekken. De kinderarts zei: “Dat is niet erg, sommige zijn gewoon later in de ontwikkeling.”
We probeerden veel, maar niets, hij bleef eenvoudig waar hij was. Opvallend was echter dat hij met zijn voetjes zeer ‘handig’ was. Hij gebruikte ze bij het spelen als handen: hij lag bijvoorbeeld op zijn rug, hield of draaide een emmertje met zijn voeten en legde er met zijn handen speelgoed in.
Toen hij ouder dan een jaar was gingen we naar ergotherapie en deden bewegingsoefeningen. Het succes was slechts matig. Toen hij ongeveer 18 maanden oud was, kon hij zich net op zijn zijde draaien, kruipen deed hij niet.
We kenden allebei de Germanische en ik zei toen tot mijzelf: nu zoek ik met de Germanische Heilkunde of ik iets vind. Achteraf weet ik eigenlijk niet, waarom ik daar niet eerder op gekomen ben.
En zo begon ik te analyseren:
aanwijzingen voor conflictactiviteit vond ik direct. Hij had vaak koude handjes en vooral voetjes. Hij sliep ’s nachts niet door, maar werd vaak wakker (1-4x). Als men dan naar zijn bedje ging en hem een paar maal over zijn hoofdje aaide dan sliep hij direct weer in – regelmatig – men hoefde hem niet eens uit bed te nemen. Tot nu toe dachten we altijd dat dat was omdat hij met 4 en 6 maanden al 2 x een anaal-fistel aan zijn anus had, die elke keer gedurende langere tijd op pijnlijke wijze behandeld moesten worden. Hij had echter een goede eetlust.
Wat waren zijn symptomen? Bewegen kon hij zijn benen, zelfs uiterst behendig – een waar aapje, bijna alsof hij vier handen had. Hhhm….? Maar hij deed amper iets waarvoor hij kracht nodig had, bijvoorbeeld trappelen, stoten, wegdrukken… Onze andere kinderen vonden het bijvoorbeeld leuk om tijdens de luier verwisselen met de voetjes tegen de buik te trappelen, – hij lag echter stil.
Had hij met zijn benen mogelijk een motorisch conflict geleden? Er viel ons niet in. We konden ons er helemaal niets bij voorstellen. Baby’s kunnen uiteindelijk nog niet lopen en hij had zichzelf ook niet ingeklemd. Hoe kan hij dan een motorisch conflict aan de benen lijden, wanneer hij niet kan lopen of kruipen? In een vorig leven? Karma? Nee, dat ging ons dan toch te ver …
Wat inenting betreft kwamen we erop dat verlamming als inentingschade vaker met de Germanische Heilkunde wordt betracht als een “motorisch conflict van het niet kunnen ontkomen“, door het vast inwikkelen in een handdoek, daarmee het rustig kan worden geprikt en de baby niet zo kan spartelen. Een “conflict van het niet kunnen ontkomen”. Tja, hij is echter niet ingeënt…
Maar wacht eens! Ik heb hem toch als baby bij het schoonmaken van de fistelwonden aan zijn bibs de beentjes vastgehouden, daarmee mijn vrouw het beter en vooral voor hem sneller kon doen, totdat de pleister er weer op zat! Ik kreeg kippenvel… Natuurlijk heb ik het altijd bijzonder goed gedaan. Ik hield voorzichtig, maar goed de benen vast en gelijktijdig het bovenlichaam, zodat hij niet kon trekken. Hij had altijd als een speenvarken geschreeuwd. Het samentrekken van de draden moet vreselijk pijnlijk zijn geweest. Het was erg. Mijn vrouw was altijd blij, dat ik hem zo goed vast hield, daarmee het veel sneller ging en hij niet zo lang pijn had. Maar zeker is zeker, daarbij kon hij zich geen millimeter bewegen. Wanneer dat geen conflict is van het “niet kunnen ontkomen”!
We waren blij dat we iets hadden gevonden dat het zou kunnen zijn. Nu hoefden we alleen nog maar met hem erover te spreken, hem zijn gevoel te laten uitspreken en dan met hem te overleggen voor een oplossing van het conflict. Hhhmmm….., helaas kon hij noch spreken noch zoiets begrijpen.
Dan maar anders: “Wie niet horen wil, moet maar voelen“, waren mijn gedachten. Wanneer hij het verbaal niet kon begrijpen, dan moest hij het maar ervaren.
Ik had het idee hem nogmaals door de situatie te voeren en hem dan echter te tonen, dat hij het conflict kan oplossen! En zo hebben we het gedaan. We hebben hem weer neergelegd en ik heb zijn beentjes vastgehouden terwijl mijn vrouw rond zijn bibs drukte, zodat hij weer aan de situatie zou worden herinnerd. Alleen al toen ik zijn beentjes vasthield, was alle vrolijkheid uit zijn gelaat verdwenen. Zijn ogen waren door de schrik vergroot! Hij verwachtte elk moment de heftige pijn. Het was zo duidelijk te zien! Mijn vrouw drukte nog een beetje rondom zijn bibs (hij had daar al een hele tijd niets meer). Hij was helemaal verkrampt, panisch en kort voor een pijnlijk brullen… Ik hield hem losser vast – niets. Ik liet hem bijna los, alleen mijn handen raakte hem nog aan. Eigenlijk had ik verwacht dat hij nu zou trappelen – niets – roerloos. Hij bewoog zijn benen niet.
Ik wachtte. Dan voelde ik toch een kleine beweging in zijn benen. Ik overdreef en deed alsof hij mijn handen had weggedrukt, deed de handen en armen hoog en deed een stap achteruit. Hij keek mij alleen maar aan. Ik ging weer naar hem toe en hield zijn benen vast, niet zo sterk als voorheen. Mijn vrouw drukte weer wat op zijn bibs. Nu kwam er toch een wat duidelijkere beweging in zijn beentjes. Ik liet mijn handen en mijzelf weer overdreven weggaan. Zijn ogen waren weer op mij gericht. Ik deed dit misschien 10 tot 15 maal. Elke keer werd zijn beenbeweging iets duidelijker en uit zijn ogen verdween langzaam de angst en paniek. Dat was duidelijk zichtbaar. Op het eind deed het hem zelfs plezier en hij had erbij gelachen. (Terwijl ik dit schrijf, moet ik aan de zin van Dr. Hamer denken: “Een conflict is opgelost als de betreffende er om kan lachen.” Wat een waarheid!!!) Hij had nu een glimlach op zijn gezicht. Ik hield hem, hij drukte zijn beentjes door en ik liet mij naar achter op mijn rug rollen. Het was al te zien hoe hij ‘vrij’ werd. Zijn beentjes hadden nagenoeg geen kracht, hij had misschien het gewicht van mijn hand weg kunnen drukken. Maar hij maakte de strekbeweging met zijn benen om ‘weg te stoten“. We vonden het fantastisch om te zien, hoen hij zich had veranderd. Het was laat in de middag en kort voor zijn gewoonlijke middagslaapje. We besloten om het de komende dagen te herhalen.
We waren de volgende morgen duidelijk verrast: Hij had de nacht doorgeslapen! Voor het eerst in maanden! Overdag stelde we vast dat zijn handjes warmer waren en hij ook veel stabieler was, veel minder jengelde. We speelde nogmaals het spel. Hij had geen paniek meer in zijn ogen, maar hij was er direct bij om verder te spelen, om mij ‘om te gooien’. Na 2 dagen hielden we het spel voor gezien, we wilden het niet te vaak doen. We waren ook al verrast dat hij tweemaal door had geslapen. De nachten erop sliep hij ook door. Het was dus geen toeval geweest. Maar aan zijn behoefde tot kruipen konden we nog niet niets merken.
In de vijfde nacht begon hij om 2 uur plotseling te huilen. Ik wilde hem met een aai over zijn hoofd zoals gewoonlijk geruststellen, maar nee, hij huilde verder en ik nam hem uit zijn bed. Bij het dragen op de arm is hij anders altijd direct weer ingeslapen, maar nu liet hij zich niet sussen. Ik dacht al: is het de epileptoïde crisis? Waarschijnlijk. Hij was voor ongeveer 40 minuten niet te troosten. Ik had hem op de arm en hij huilde en jammerde. Dan werd hij binnen enkele minuten rustig en sliep in mijn armen weer in. Ik legde hem terug in zijn bedje en hij sliep de rest van de nacht door, net als alle daarop volgende nachten. Zouden we het verloop met de epiletoïde crisis niet hebben gekend, dan zou ons deze duidelijkheid waarschijnlijk niet zijn opgevallen.
Zijn kruipgedrag verbeterde zich dan merkbaar heel langzaam twee weken na de conflictoplossing. Het was duidelijk te zien, dat hij steeds actiever werd, zich draaide, kroop, oprichtte en dan zelfs zou lopen. Hij maakte ongeveer 6 tot 7 weken na de conflictoplossing zijn eerste stapjes achter een kleine poppenwagen. Kort daarop liep hij alleen en ook direct stabiel, zonder vaak te vallen.
Nu is hij tweeënhalf jaar en heeft alles ingehaald. De medische controles bevestigen een normale ontwikkelingsstand.
..zou er zich niets hebben veranderd, dan hadden we nu misschien een kind waarbij een of andere arts met betekenisvolle ernst een vermoeden op MS zou hebben uitgesproken…
Men kan zich niet voorstellen hoe gelukkig we zijn, dat we de Germanische Heilkunde hebben leren kennen en ons daarmee bezig hebben gehouden. Hartelijk dank aan Dr. Hamer. Het is amper te bevatten welke draagwijdte de ontdekkingen van Dr. Hamer hebben. Petje af voor deze man en zijn doorzettingsvermogen!
René, vader van 5 kinderen
Opmerking van H. Pilhar:
Is dat niet een mooi ervaringsbericht? Toen ik het bericht de eerste keer las, liepen de rillingen me over de rug. Net als nu bij het schrijven van deze regels. René, dat hebben jullie fantastisch gedaan! Dat is een voorbeeld van toegepaste Germanische Heilkunde!
De vader beschrijft ook heel mooi de vegetatieve symptomen van de actieve en de genezingsfase, samen met de crisis.
Anale fistel: dat is iets heel interessants! Deze dingen bewijzen de originele ringvorm. Daarover meer in de ‘Vermächtnis’, dus snel 😉
Karma …: De Germanische van Dr. Hamer begin met de bevruchte eicel en eindigt met de dood van het individu. Ze zegt niet, wat er voor de bevruchting was en ook niet wat er na de dood zal volgen. Of er een leven voor of na de dood is, daarover laat hij zich niet uit. Hij beperkt zich op dat, wat hij kan bewijzen. En als men een conflict zoekt, dan alstublieft altijd in dit leven!
