In april 2009 gebeurde het volgende:
Samen met mijn moeder stond ik op een bruggetje in onze tuin. Ik keek naar het water en zag dat er een vishaak vastzat in de bodemfolie van de vijver. Waarschijnlijk was mijn zoontje weer gaan vissen en zijn vishaak kwijtgeraakt. Ik maakte me meteen zorgen, want er zat een gat in de vijverfolie! De rand was lek en het water kon dus weglopen.

De plek was niet zo ver bij mij vandaan. Ik leunde over de brug en probeerde met een stok de haak te verwijderen. Plotseling verloor ik mijn evenwicht. De brug helde over en kieperde na enkele seconden helemaal om. Ik had geluk en kwam in het ondiepe water terecht.

Mijn moeder stond ook op de brug, dicht bij de oever. Zij viel op de kant waar grote stenen lagen. Haar voet zat geklemd onder de gekantelde brug. Ik kan het mij allemaal niet zo goed meer herinneren, maar mijn moeder vertelde me later dat ik de brug moest optillen om mijn moeders voet te bevrijden. Het was allemaal niet zo simpel.

Toen ze bevrijd was, kon ze haar rechtervoet niet meer bewegen en ze vermoedde dat hij gebroken was. Dat was inderdaad het geval. Het gevolg: mijn moeder moest de daarop volgende weken met krukken lopen. Ik maakte mezelf natuurlijk verwijten omdat ik zo onvoorzichtig geweest was. Voor mij was het duidelijk: het komt door mij, ik was de schuldige!

Van april tot juli heeft moeder met krukken gelopen. Pas eind september realiseerde ik me dat dit voorval allang voorbij was en mijn moeder weer gewoon liep.

Symptoom: ondraaglijke pijn in de hiel
Kort na die realisatie had ik een stekende, bijna onverdraaglijke pijn in mijn voet ter hoogte van de hiel. ’s Morgens bij het opstaan kon ik alleen maar hinkend in de badkamer komen. Heel opmerkelijk, en het stelde me ook gerust: hoe meer ik mijn voet belastte, hoe minder de pijn werd.

Ik begon nu na te denken en de Germanische Heilkunde erop naslaan. Het kon eigenlijk alleen het hielbeen zijn, en daarmee het mesoderm met necrose in de conflictactieve fase. Dan verwijzen de symptomen dus naar een inbreuk op de eigenwaarde. Maar in welke richting moest ik zoeken?

Ik begon de feiten op een rijtje te zetten:
Ik ben een linksklappende vrouw, de rechterhiel speelde op, dus dat is de kant van moeder/kind. Met mijn zoontje was alles in orde. Maar met moeder niet! Daar was toch de gebroken voet en dan nog wel door mijn schuld. Dat was natuurlijk de oplossing van het raadsel. Zo simpel! Ik moest nu nog bekijken hoelang het genezingsproces ging duren.

Snel uitgerekend: het DHS was eind april en de conflictduur tot eind september. (Ook al was mijn moeder eerder hersteld, ik had het mij pas eind september echt bewust gerealiseerd.) Dat was dus een periode van vier maanden. Inmiddels zijn er tweeënhalve maand voorbij. En de aanvankelijk onverdraaglijke pijn wordt hoe langer hoe minder.

Mijn lichaam geneest zichzelf
Omdat ik alles volledig kan reconstrueren en weet wat er in mijn lichaam gebeurt, komt het niet in mij op om een pijnstiller te nemen. Mijn lichaam geneest zichzelf, zoals Moeder Natuur het reeds duizenden jaren gedaan heeft! Ik weet: pijnstillers onderbreken dit proces en stellen de genezing uit, dus dan duurt het alleen maar langer. Is de natuur niet geniaal?

Vruchtbare bodem
Ik wil Dr. Hamer bedanken voor zijn vastberadenheid en zijn moed. Hij heeft ons het grootste geschenk gegeven dat een mens geven kan. Met zijn kennis heeft hij onze angst weggenomen. Het is alsof een ondoorzichtige wirwar ineens een rechte weg wordt, met een begin en een einde, zonder “eventueel” of “misschien”. Het leven van mijn gezin is door de kennis van de Germanische Heilkunde enorm veranderd.

Heel veel dank ook aan u, mijnheer Pilhar. U brengt ons met uw seminars iedere keer weer een stuk verder. Eveneens dank aan onze goede vriend Bert. Hij heeft ervoor gezorgd dat de Germanische Heilkunde bij ons in vruchtbare bodem gevallen is. Wij kunnen ons ondertussen een leven met de klassieke geneeskunde niet meer voorstellen.

Hartelijke groeten,
SABINE F.

Opmerking van Helmut Pilhar:
Mensen zijn sociale wezens, die door en voor elkaar conflicten kunnen lijden. Bijvoorbeeld wanneer men zich schuldig voelt. In dit geval heeft de dochter een inbreuk op de eigenwaarde geleden. De symptomen van dit conflict verschenen in het hielbot, op de plaats waar de spieren via de pezen zijn aangehecht. Die plek had ze geassocieerd met het niet meer kunnen lopen van haar moeder. Is dit niet fascinerend?
Dit is een zeer plastisch voorbeeld van een inbreuk op de eigenwaarde. De dochter beschrijft ook heel mooi haar conflictoplossing. Deze kwam pas toen “ze zich realiseerde” dat haar moeder reeds geruime tijd weer kon lopen.