07.12.2009
In april 2009 gebeurde het volgende: ik stond samen met mijn moeder op een bruggetje in onze tuin.
Toen ik naar het water keek, zag ik een vishaak, die vastzat in het folie van de vijver. Het was niet zo ver bij mij vandaan. Waarschijnlijk was mijn zoontje weer gaan vissen en is hij een vishaak kwijtgeraakt. Ik ben een beetje in paniek geraakt. Er zat een gat in de vijverfolie! De dijk was niet meer dicht, het water kon weglopen enz…..
Ik probeerde met een stok, geleund over de brug de haak te verwijderen. Plotseling verloor ik mijn evenwicht en de brug helde over om na enkele seconden helemaal om te kiepen. Ik had geluk en kwam in het water terecht aan de zijde waar het gelukkig niet zo diep is. Moeder stond op de brug dicht bij de oever en zij viel op de kant waar grote stenen lagen. Haar voet zat geklemd onder de gekantelde brug. Ik moest de brug opheffen om moeders voet onder de brug uit te helpen. Dat was niet zo simpel. Ik kan het mij in elk geval niet meer herinneren, ik weet alleen wat moeder mij later vertelde. Ze kon haar rechter voet niet meer bewegen en vermoedde dat hij gebroken was. Dat was ook het geval. Het gevolg: moeder moest de daarop volgende weken met krukken lopen.
Ik maakte mezelf natuurlijk verwijten omdat ik zo onvoorzichtig geweest was. Het stond vast voor mij: ik was de schuldige!!!!!
Tot juli heeft moeder met krukken gelopen. Pas eind september realiseerde ik me dat heel dit voorval al lang voorbij was. Kort daarna had ik stekende, bijna onverdraaglijke pijn in mijn voet ter hoogte van de hiel. ’s Morgens bij het opstaan kon ik alleen maar hinkend in de badkamer komen. Mijn enige troost was: hoe meer ik mijn voet belastte, hoe minder de pijn werd. Ik begon nu na te denken. Het kon eigenlijk alleen iets als het hielbeen zijn (dus mesoderm met necrose in de conflictactieve fase). Het moest dus een inbreuk op de eigenwaarde zijn. Maar in welke richting moest ik zoeken? Ik begon de feiten op een rijtje te zetten. Ik ben een links-klappende vrouw, de rechter hiel speelde op, dus moeder/kind-kant. Met mijn zoontje was alles in orde, maar met moeder niet! Daar was toch de gebroken voet en dan nog wel door mijn schuld. Dat was natuurlijk de oplossing van het raadsel. Zo simpel! Ik moest nu nog bekijken hoelang het genezingsproces ging duren. Kort gerekend: DHS eind april, conflictduur tot einde september (alhoewel moeder reeds veel eerder hersteld was, ik had het mij pas eind september echt bewust gerealiseerd). Dat was dus een periode van 4 maanden. Sindsdien zijn er 2½ maand voorbij. De aanvankelijk onverdraaglijke pijn wordt hoe langer hoe minder.
Omdat ik dit alles volledig kan reconstrueren en weet wat er aan het gebeuren is, komt het niet in mij op om een pijnstiller te nemen. Mijn lichaam geneest zich zelf, zoals moeder natuur het reeds duizenden jaren gedaan heeft!!! Pijnstillers onderbreken en stellen de genezing uit. Daarom duurt het dan steeds langer. Is de natuur niet geniaal?
Ik wil Dr. Hamer bedanken voor zijn vastberadenheid, zijn moed en vastbeslotenheid. Hij heeft ons het grootste geschenk gegeven dat men een mens geven kan. En hij heeft onze angst weggenomen. Uit een ondoorzichtige wirwar wordt plots een rechte weg met een begin en een einde, zonder “eventueel of misschien”. Het leven van mijn gezin heeft zich door de kennis van de Germanische Heilkunde enorm veranderd.
Heel veel dank ook aan U Mijnheer Pilhar. U brengt ons met uw seminars iedere keer weer een stuk verder. Eveneens dank aan onze goede vriend Bert. Hij heeft er voor gezorgd dat de Germanische Heilkunde bij ons in vruchtbare bodem gevallen is. Wij kunnen ons ondertussen een leven met de klassieke geneeskunde niet meer voorstellen.
Hartelijke groeten,
SABINE F.
Opmerking:
Men kan een conflict lijden voor een ander, bv. wanneer men zich “schuldig voelt”. In dit geval heeft de dochter eeninbreuk op de eigenwaarde geleden in het bot op de plaats waar het spierstelsel via de pezen is aangehecht en dat voor haar moeder die nu niet meer kon lopen. Is dit niet fascinerend?
Overigens kan een dier, bijv. een hond, een conflict lijden voor zijn baasje. Diegene die beweren dat een dier geen ziel heeft…!!!!!!!!!!!
Dit is een zeer plastisch voorbeeld van een inbreuk op de eigenwaarde De dochter beschrijft ook heel mooi haar conflictoplossing. Deze kwam pas toen “ze zich realiseerde”. Haar moeder kon reeds geruime tijd weer lopen. Dit is een mooi voorbeeld om aan te tonen dat ieder mens zijn eigen realiteit heeft, waar een therapeut zich in moet kunnen inleven. Het toont ons ook hoe moeilijk het is een onwetende een bewijs voor te leggen. (ja maar! Hoezo, waarom niet direct? Nee, dat geloof ik niet.)
Ik waardeer het zo van wanneer mensen proberen te begrijpen en te leren!
Wanneer de Germanische Heilkunde eenmaal de standaard zou zijn, dan zouden onze kinderen haar van kinds af aan leren. Er is geen belangrijker kennis dan de kennis over hoe ons lichaam functioneert. Het lichaam waar we een heel leven in doorbrengen. Wanneer onze kinderen dan een conflict hebben (wat altijd mogelijk is), dan hebben ze bij het eerste symptoom hun conflict nog vers in het geheugen, want het is nog maar net gebeurd. Daarmee wordt dadelijk de oorzaak en het gevaar herkend. En het gevaar kan worden weggewerkt. Men weet dan dat dat alles niets kwaads heeft in zijn bedoelen. Onze kinderen zijn dan baas over hun oorspronkelijke eigen zaken en therapeut noch medicament staan tussen hen en hun gezondheid. Niemand heeft het recht om met het leed van patiënten geld te verdienen. Geen verzekering, geen werkgever en geen enkele autoriteit heeft zich te mengen in deze zo persoonlijke zaken. Wanneer dit weten gemeengoed wordt, dan hebben we niet veel therapeuten nodig. Ook de behoefte aan ziekenhuizen zal minder worden. De mensen worden dan vrij.
Helmut Pilhar
