De man hielp zijn vriend bij de bouw van een huis, waarbij het volgende gebeurde: Het trappenhuis was al bekist en de betonmortel werd juist omhoog gepompt. Plotseling begaf de bekisting het en alles stortte in. De patiënt viel twee verdiepingen naar beneden en werd daar onder het beton bedolven.
Hij leed daarbij, wat men zich zeer goed kan voorstellen, een doodsangst-conflict, want het duurde een eeuwigheid, voordat men hem onder het beton en het bekistingsmateriaal vond en had bevrijd.
Eigenlijk had hij niets, buiten een paar schrammen. Hij droomde echter wekenlang, dat hij weer bedolven was en werd dan badend in het zweet wakker.
Op een dag rijdt hij met zijn tractor in het bos om hout te halen. Plotseling rijdt hij tegen een boom. Zijn beide zonen, die achter op de tractor zaten, sprongen eraf om na te zien, wat er was gebeurd. Ze vonden hun vader verkrampt met het schuim op de mond achter het stuur. In het ziekenhuis stelde men de diagnose epilepsie. Er werd ook nog een computertomogram van de hersenen gemaakt. Men diagnostiseerde “een hypodense zone met perifocaal oedeem”, oftewel Hamerse Haard, die men voor de oorzaak van het ongeluk hield. De longkanker had men tot op dan nog geheel niet ontdekt.
Echter nu volgde de ene schok na schok. De diagnose “epilepsie-lijder” en dat hij daarom zijn rijbewijs moest afgeven, was voor de patiënt een nieuw DHS, want hij woonde op het land en kon enkel met de auto naar zijn werk gaan. Toen men uiteindelijk de longkanker ontdekte, veroorzaakte dat een keten van verdere schokken, die niet meer waren te stoppen.
Opmerking:
Epilepsie is geen eigen doorgaande “ziekte”, maar een chronisch terugkerende “genezingsverloops-constellatie” (hangende genezing). De epileptische crisis treedt op het dieptepunt van de vagotonie in de genezingsfase na een motorisch conflict op. De conflict-inhoud is: niet te kunnen ontkomen of meekomen (benen), niet te kunnen vasthouden of afweren (armen, handen), niet te kunnen uitwijken (schouder/rugspieren) of zich geen raad meer weten (verlamming van de benen).
Bij de motorische conflicten is er altijd het grote gevaar, dat bij de patiënten meestal door een diagnose-schok (bv. “U heeft MS”) een tweede motorisch conflict inslaat. Het betreft dan hoofdzakelijk de benen, omdat men hen vertelt, dat ze voor de rest van hun leven in een rolstoel zullen zitten. Van dit conflict komen de patiënten dan gewoonlijk nooit meer los.
Dit verhaal is uit het boek “Kurze Einführung in die Germanische Neue Medizin” van Dr. Geerd Ryke Hamer
