5e Biologische Natuurwet

De wet van het begrip van elke zogenaamde ziekte als onderdeel van een (vanuit de ontwikkelingsgeschiedenis begrijpbaar) Zinvol Biologisch Speciaalprogramma van de Natuur

Toen ik in 1981 de ‘IJzeren Regel van Kanker’ en de tweefasigheid van ziekten ontdekte en deze in oktober 1981 als habilitatie aan de Universiteit van Tübingen voorlegde, dacht ik dat ik de verbanden tussen kanker had ontdekt.

Twee jaar later, tijdens mijn verdere onderzoek, merkte ik dat niet alleen carcinoomziektes, maar ook alle andere ziektes duidelijk deze twee biologische principes volgen.

In 1987 slaagde ik erin om op basis van embryologie en gedragsonderzoek de derde en vierde biologische wet te vinden. Tot mijn verbazing ontdekte ik dat alle ziektes in de hele geneeskunde kunnen worden verklaard volgens deze vier biologische principes en in elk afzonderlijk geval kunnen worden gereproduceerd. Door deze biologische visie kwam ik bijna onvermijdelijk tot een bijna adembenemend gevolg:

Toen ik de ziektes van de individuele kiembladen afzonderlijk bekeek, ontdekte ik dat er duidelijk een biologische zin is. Ik merkte dat de zogenaamde ziektes geen zinloze natuurfouten zijn die bestreden moeten worden, maar dat elke ziekte een betekenisvolle gebeurtenis is, waardoor ik letterlijk voor ieder afzonderlijk moest afvragen: Waardoor is deze ‘ziekte’ ontstaan? Welk biologische zin heeft het?

Het bleek dat we bij veel ziektes de biologische zin alleen uit de embryologie kunnen begrijpen. Verder kwam naar voren dat we de biologisch-sociale context moeten meenemen in het begrip van de biologische zin. Ten slotte rees bij mij de vraag of ons eerdere begrip van de aard van ziektes met de term ‘ziekte’ gewoon niet verkeerd was, omdat we ons niet bewust waren van de biologische zin van ‘ziektes’.

Ik heb kunnen bewijzen dat de biologische zin van de zogenaamde ziektes afhangt van het kiemblad. Dit is enorm belangrijk en zelfs een van de centrale pijlers voor het begrijpen van de gehele Germanische Heilkunde®. Dit gaf me een volledig nieuw nosologisch begrip van de vroegere term ziekte. Om deze reden kunnen we eigenlijk niet meer spreken van ziekte in vroegere zin, maar van een Zinvol Speciaalprogramma van de Natuur. Het begin van dit speciaalprogramma, het DHS, is al een zinvolle gebeurtenis om dit Zinvolle Biologische Speciaalprogramma (SBS) in te schakelen.

Aangezien we de vermeende ‘ziektes’ niet langer begrijpen als ‘kwaadaardigheid’, defecten van de natuur of Gods straf hoeven te zien, maar als onderdelen of afzonderlijke fasen van onze Zinvolle Biologische Speciaalprogramma’s van de Natuur, is sindsdien de biologische zin die in elke SBS vervat zit natuurlijk van doorslaggevend belang. Het SBS heeft een zinvol biologisch doel of: met het SBS moet iets zinvols of biologisch zinvol noodzakelijk worden bereikt. Zoals we echter hebben gezien (schema), bevindt het biologische zin zich dan in de conflictactieve fase en een andere keer in de fase waarin het conflict is opgelost. Hier heeft Moeder Natuur eenvoudig de vrijheid genomen om beide, zij het op de juiste manier, in verschillende kiembladgroepen te realiseren, hoewel de door de oude hersenen bestuurde organen en de door de hersenschors bestuurde organen anderszins lijnrecht tegenover elkaar staan ​​in hun gedrag:

De organen die worden aangestuurd vanuit de oude hersenen zorgen ervoor dat cellen zich vermeerderen in de ca-fase, de organen die worden aangestuurd vanuit de hersenschors zorgen ervoor dat er een celafname is in de ca-fase. Maar wat de biologische zin betreft, mogen we niet vergeten dat Moeder Natuur (zie schimmels en mycobacteriën) de pcl-fase al in gedachten heeft vanaf DHS. Dit komt omdat de mycobacteriën (Tbc) zich vermenigvuldigen vanaf het DHS, maar die echter worden ingezet na de conflictolyse, d.w.z. dienovereenkomstig worden slechts zoveel mycobacteriën ‘voorgeproduceerd’ als achteraf nodig zijn om de tumor te verwijderen.

Voorbeeld: Als een brok die te gretig is ingeslikt, zodat de concurrent het niet zou krijgen, vastzit in de darm omdat het te groot is, dan krijgt de persoon een koliek. Samen met deze koliek die in dit geval het DHS is, wordt nu een Zinvol Biologisch Speciaalprogramma geactiveerd, d.w.z. een darmkanker groeit nu proximaal, d.w.z. naar boven of naar de mond toe. Dat betekent een snelle celtoename (academische geneeskunde: sterk mitotische groei, zeer kwaadaardig)! Tegelijkertijd vermenigvuldigen de mycobacteriën zich net zo snel (op voorwaarde dat het individu ten minste één van de soort in voorraad heeft). De biologische betekenis is: darmkanker bestaat uit miljoenen ‘wegwerpcellen’, die bijzonder sterk spijsverteringssap produceren, voor eenmalig gebruik. Er worden letterlijk liters spijsverteringssap geproduceerd en de te grote klomp wordt verteerd, verkleind en op een gegeven moment is hij klein genoeg en glijdt erdoorheen. Dat is conflictolyse.

Vanaf dit moment werken de mycobacteriën, aangestuurd door de hersenen – maar ook wetende uit vele miljoenen jaren ervaring welke (wegwerp) cellen ze wel en niet mogen afbreken – en bewerken alleen de wegwerpcellen, dus de tumor. Het geheel gebeurt onder sterk, typisch nachtelijk zweten tegen de ochtend en een hoge, later subfebrile (milde) temperatuur. De nieuw gevormde cellen worden eenvoudigweg door het slachtoffer afgebroken en wat later overblijft is een littekenplek.

De patiënt moet nu leren begrijpen hoe hij dit kan overdragen. Bij ons is dit ‘gemeen onverteerbaar conflict’ vanwege de ‘onverteerbare brok’ normaal gesproken geen brok voedsel meer, maar een ‘onverteerbaar brok in figuurlijke zin’. Dus: een auto, een huis, een erfenis, een stukgelopen zaak of een verloren rechtszaak. We reageren echter nog steeds op een biologisch ‘archaïsche’ manier, alsof het nog steeds het onverteerbare stuk voedsel was dat ons het ‘gemene onverteerbare conflict’ had veroorzaakt.

Een vergelijkbaar proces gebeurt in de vrouwelijke borst: (biologische betekenis: in de ca-fase)

Als een rechtshandige vrouw een moeder / kindconflict lijdt, dan groeit een adenoïde borstkanker in haar linkerborst, d.w.z. het borstweefsel vermenigvuldigt zich. De biologische zin is eenduidig om het kind, dat nu bv. door een ongeval een ontwikkelingsstoornis heeft, hulp te bieden door meer moedermelk te krijgen. Het organisme van de moeder probeert de opgetreden schade te compenseren. Dus zolang het conflict voortduurt, groeit de zogenaamde borstkliertumor, met andere woorden: de melkwoekering gaat door.

Pas op het moment dat de baby helemaal in orde is, volgt de oplossing van het conflict d.w.z. de borstklier stopt met groeien. Een caverne blijft later. Dit kan een totale holte zijn die min of meer gevuld is met vloeistof of een soort verdund gebied, zoals een spons of Zwitserse kaas. Hoe dan ook, de borst ziet er ongeveer zo uit als voorheen, en is ook volledig functioneel, zowel wat betreft de huidige borstvoeding als de toekomstige borstvoedingsmogelijkheden. Deze processen vinden natuurlijk meestal plaats bij vrouwen in zogenaamde beschaafde landen buiten de periode van borstvoeding.

Als een vrouw in de beschaving een moeder / kindconflict heeft terwijl ze geen borstvoeding meer geeft, dan groeit zo’n borstkliertumor en imiteert het doel om meer melk aan de baby te willen geven, weliswaar als kind maar meestal niet meer als zuigeling aanwezig is.

Het is anders met het water- en vloeistofconflict (cerebraal mesoderm). Hier zien we necrose in het nierweefsel in de conflictactieve fase en tegelijkertijd wordt de bloeddruk altijd verhoogd, wat echter als doel heeft om het gat dat zich door de necrose in het nierweefsel gevormd functioneel te compenseren, zodat er voldoende urine en ureum kan worden uitgescheiden. In de pcl-fase vormt de necrose van de nier een uitsteeksel dat gevuld is met vloeistof. We noemen dit een niercyste. Binnenin de cyste is er nu een sterke celtoename, waarbij op het einde na 9 maanden in plaats van de vloeistof een vast celweefsel is opgebouwd met een eigen bloedvatenstelsel. In die tijd is de cyste overal in het gebied ‘vastgegroeid’, maar later, als hij indureert (vastvormig) is, laat hij zichzelf weer los. Hier ligt de biologische zin in de pcl-fase, d.w.z. met permanente vergroting, zowel parenchymateus als functioneel, aan het einde van de genezingsfase. We kunnen nog niet helemaal begrijpen waarom moeder natuur dit hier afhandelt. Het is mogelijk dat een echte parenchymateuze en functionele orgaanvergroting die permanent is niet zo ‘even snel’ kan produceren zoals het geval is met de snelle mitose van de ‘wegwerpcellen’, omdat het er niet echt toe doet. Omdat deze cellen maar voor een korte tijd gepland staan ​​en dan sowieso worden afgebroken.

Bij carcinomen aangestuurd door de hersenschors bevindt de biologische zin zich weer in de ca-fase, maar in tegenstelling tot de celtoename in de oude hersenen aangestuurde organen wordt hier het tegenovergestelde bereikt, namelijk door celverlies in het plaveiselepitheelslijmvlies, dat vervolgens weer wordt opgebouwd in de genezingsfase.

Omdat echter niemand tot nu toe iets wist, werden de herstellingen of het opnieuw vullen van de necrosen en zweren in de pcl-fase ook wel kanker of sarcoom genoemd, omdat celtoename (mitoses) met grote cellen en grote kernen ook plaatsvindt – maar met het oog op genezing . Nu kunnen we ook begrijpen waarom we de ontwikkeling van kanker nooit hebben kunnen begrijpen, zolang we deze verbanden en vooral het ontwikkelingsmechanisme van onze biologische conflictprogramma’s niet begrepen. La medicina sagrada (zoals de Spanjaarden zeggen) heeft alles omgedraaid, niets klopt meer, behalve de feiten.

Maar niet alleen elk Zinvol Biologisch Speciaalprogramma heeft zijn biologische betekenis, maar ook de combinatie van dergelijke SBSen in de zin van een schizofrene constellatie heeft een heel bijzondere biologische zin, quasi een ‘bovennatuurlijke’. Dit betekent niets transcendent, ideologisch of spiritueel, maar het feit dat Moeder Natuur blijkbaar de mogelijkheid heeft of heeft geoefend om nieuwe dimensies te openen in ogenschijnlijk uitzichtloze situaties (bijv. psychoses), waarmee het individu nog een kans heeft om deze moeilijke situatie opnieuw het hoofd bieden. Ook hier opent de Germanische Heilkunde® nieuwe dimensies in zinvolle therapeutische zorg.

Met de 5e natuurwet is de Germanische Heilkunde® eindelijk compleet. Het is de quintessens of de quinta essencia. Wij mensen kunnen nu voor het eerst in alle bescheidenheid zien en zelfs begrijpen dat niet alleen de hele natuur geordend is, maar dat elk proces in de natuur zinvol is, zelfs binnen het kader van het geheel. En dat de processen die we voorheen ‘ziektes’ hadden genoemd, geen zinloze verstoringen waren die moesten worden gerepareerd door tovenaarsleerlingen, maar we zijn verbaasd om te zien dat niets van dit alles zinloos, kwaadaardig of pathologisch was.