Beste Helmut,
je zult je er zeker aan herinneren, wij waren in 2014 op je seminar in Dresden. Je had ons uitgenodigd en gevraagd de “casus 15” voor te stellen die is op genomen in het boek Studentenmädchen van dr. Hamer.
Destijds waren wij op zoek naar een nieuwe woning, omdat we uit Dresden weg wilden. Na enkel mislukte pogingen hadden we een woning gevonden die ons beviel en ook de verhuurders gaven een betrouwbare indruk. Tot er herhaalde malen een loonstrookje werd gevorderd, die wij niet hebben, omdat we zelfstandig zijn. Toen schreef dr. Hamer een garantstelling, waarin stond dat in geval van nood zijn uitgeverij de huur zou betalen.
Toen de verhuurder de naam “Hamer” las, schreef hij ons een venijnig bericht en stortte het aanbetaalde geld (borg en 1e huur) terug op onze rekening en we hadden geen woning. Hij betitelde ons als dubieus en crimineel. Dat was voor mij een gemeen, achterbaks conflict, wat achteraf duidelijk werd toen ik de oplossing kreeg.
De oplossing van dit conflict kwam toen we in december 2014 toch een nieuwe woning vonden en het huurcontact ondertekend was. Op 2 februari 2015 (een week voor de verhuizing) zo tegen de middag waren plotseling mijn handen ijskoud. Als ik me eraan stootte, was het alsof ik een elektrische schok kreeg. ‘s Avonds werd ik steeds kouder, in bed kon ik niet ophouden met rillen, het bed schudde ervan. In de nacht kreeg ik ongelooflijke darmkolieken, ik moest ongeveer 20 keer naar het toilet. Mijn vochtverlies kon ik niet aanvullen, na elke slok moest ik direct weer naar het toilet. Dat heeft zo 3 dagen geduurd. Daarnaast had ik last van hevige hartritmestoornissen, met tachycardie (versnelde hartslag), met tussenpozen van 1 seconde. De hele borstkas deed mij pijn, ribben, spieren, mediastinum, ik kon alleen nog maar zittend slapen.
Op 3 februari werd het nog heftiger, ongelooflijke rectumspasmen, ik heb op het toilet zitten huilen en me de bovenbenen tot bloedens toe open gekrabd om de pijn niet zo te voelen. Ik heb steeds gedacht, als er nu geen bloed komt, dan klopt de Germanische niet. Een dag later had ik bloed en slijm bij de ontlasting, dat was een opluchting.
Op 5 februari begonnen mijn bovenarmen pijn te doen, tot in het mediastinum, een ondraaglijke pijn, heel heel heftig, ook nu weer met hartritmestoornissen. Ik dacht: “Dit redt mijn hart niet” en wachtte al op “het witte licht aan het eind van de tunnel”. Wat er nog bij kwam was een heftige piep in beide oren.
Op 6 februari kreeg ik het weer warm, ik sliep en zo tegen de morgen lag ik in een aquarium. Het hele bed en ook de matras waren nat van het zweet. De rectumspasmen en de diarree werden minder. Ik was in een totale vagotonie en kon me op de dag van de verhuizing ter nauwer nood op de been houden. Na elk stuk wat we hadden uitgeladen zat ik bij de verwarming en sliep in. Het was een uitdaging, want ik moest de verhuiswagen rijden. In deze week heb ik zo’n beetje alles gehad aan symptomen, want toen kreeg ik plotseling een “droge hoest”. Wat later een kleine longembolie bleek te zijn. We hadden slechts een persoon die hielp en ik kon bijna de trap niet op komen, ik leek meer op een oude stoomlocomotief, want er was ook nog een pericarduitstorting (het hartzakje zit dan vol met vocht en het hart moet dan tegen een extra druk in pompen).
Vanaf 13 februari werden de symptomen de een na de ander minder en daarna voelde ik niets meer. Ik was weer net zo krachtig als voorheen.
Waarom ben ik nog in leven vraagt men zich misschien af.
- Ik ken de Germanische en ik had de hele tijd geen paniek en ben niet naar een jezuieten-matrix-bedrieger gegaan, die me dan darmkanker, hartinfarct, embolie, longtumor (ik heb rechts een solitaire rondhaard, die nog uit 2013 is en als “casus 15” bekend is) en met weet ik wat niet al bang zou hebben gemaakt.
- Mijn vriendin (casus 15) had ook geen paniek.
- Ik ben linkshandig en heb blijkbaar mijn beide territoriumconflicten kort na elkaar gekregen, dat betekent: het eerste conflict ( betreft de coronair venen) bouwt niet veel massa op als het tweede conflict direct volgt. En die bouwt dan sowieso geen massa op.
Samenvatting: Als je de Germanische hebt begrepen, dan heb je de vrijheid begrepen en de paniekmakerij van de jesuieten-matrix vat geen bodem, zoals het ook hoort (of: de luchtballon loopt leeg, zoals het ook hoort)
Het gouden bord is weliswaar een negatieve prijs, maar liever negatieve propaganda, als geen propaganda. Hier ziet men heel duidelijk hoe men probeert met plakband het beschadigde kaartenhuis bij elkaar te houden. Werkelijk smerig, zou ik zeggen.
Met vrije groet,
Christof uit de Saksische Schweiz
Opmerking van H. Pilhar:
Petje af! Een bewonderenswaardige beschrijving van meerdere crises gelijktijdig!
Ja, als men de Germanische kent heeft men minder angst en daardoor nemen de overlevingskansen toe……
