Meestal was het echter zo, dat ze in de nacht bij ons in bed kropen. Dit was voor mij tijdens de vroege dienst altijd een probleem. Het bed was te krap en ik kreeg tijdens deze weken eenvoudigweg te weinig slaap.

Destijds kende ik weliswaar de Germanische Heilkunde, maar mijn kennis was nog gering. Werkelijk begrepen had ik het nog niet en geïntegreerd in ons leven hadden we het nog helemaal niet.

Op een dag zei onze zoon dat hij een eigen kamer wilde. Omdat we een verdieping lager al kinderkamers hadden voorbereid, konden we zijn wens relatief snel vervullen. We zorgden nog voor een paar meubels voor hem en hij kon al intrekken.

Het stapelbed in de andere kamer nam ik weg en ik zette er een normaal bed neer, zodat mijn dochter meer plaats had om te spelen. Na een paar dagen kwam mijn zoon echter weer bij ons in bed en hij wilde weer boven slapen. Omdat in de kinderkamer nu een eenpersoonsbed stond zou dat betekenen dat hij dan bij ons in bed moest en dan zou ik tijdens de vroege dienst weer geen nachtrust hebben. Om hem direct de wind uit de zeilen te nemen en verdere discussies af te kappen (totaal verkeerd, zoals ik vandaag de dag weet) trad ik behoorlijk autoritair op en zei: “Jij wilde een eigen kamer, dan blijf je ook maar daar. Ik heb ook mijn slaap nodig!” Ik stond hem echter toe om in het weekeinde een uitzondering te maken, omdat ik dan niet hoefde te werken.

Kort daarop stelden we op een zaterdag rode vlekken op zijn buik vast. Onze eerste gedachten waren natuurlijk medisch gestoeld. Hij zal toch geen neurodermitis hebben? ’s Maandags waren de vlekken dan weer weg en waren we gerustgesteld. De daarop volgende weekeinden kwamen de vlekken echter weer en we waren weer ongerust. Waarom alleen maar in het weekeinde? We overlegden wat we in het weekeinde anders deden, anders aten, andere kleren aantrokken, etc. Plotseling schoot mij de Germanische Heilkunde te binnen. Ik belde een bekende die daarvan zeer veel weet en vroeg hem om raad.

Hij wilde weten wanneer onze zoon deze vlekken had en waar. Ik gaf als antwoord dat het altijd in het weekeinde was en hij ze altijd op de buik had. Hij zei dat het wel duidelijk was. De jongen is door de week van iemand gescheiden en in het weekeinde, wanneer de vlekken komen, dan is de scheiding er niet meer en hij komt in de genezing. Nu moeten we alleen nog bedenken waarvan hij zich door de week gescheiden voelt.

Natuurlijk was het voor mij direct duidelijk waarom het zich handelde. Dus nam ik nog dezelfde dag het eenpersoonsbed weg en bouwde het stapelbed weer op. Onze zoon mocht nu elke dag weer boven slapen. Vanaf deze dag had hij geen rode vlekken meer.
Hij kreeg echter witte vlekken, hoofdzakelijk in het gezicht. Deze had ook met de scheiding van ons en de wens naar een eigen kamer te maken (vitiligo). Ik was ervan overtuigd dat deze vlekken weg zouden gaan als hij werkelijk in zijn kamer mocht slapen. Als hij oud genoeg is en op zichzelf wil zijn.

Nu is hij 14 jaar en wil zijn eigen kamer en wil daar ook met rust gelaten worden. Hij voelt zich daar prettig. Sindsdien zijn ook de witte vlekken verdwenen. Af en toe, misschien een spoor, zou men kunnen menen dat de kleur in zijn gezicht niet overal gelijk is. Hij heeft een zeer donker huid.

We hebben ons sindsdien intensiever met de Germanische Heilkunde bezig gehouden en leven ook zo goed als het gaat volgens de natuurwetten. We gaan met onze kinderen en met onze vrienden waardig om. Natuurlijk lukt ons dat niet altijd, maar we werken er niet-kritisch aan.

Ik wil nog dr. Hamer en jou, Helmut hartelijk bedanken voor jullie onvermoeide inzet voor de Germanische Heilkunde. Zouden we dit niet geweten hebben, dan waren we vermoedelijk, zoals de meeste ouders, van de ene naar de andere arts gerend, zouden we allerlei allergietests hebben laten doen, diëten opgesteld, verschillende vezels in kleding gemeden, etc…

Onder eigen verantwoording leven met zichzelf en met anderen.

Hartelijke groeten,

R.

Opmerking van H. Pilhar:

De vitiligo heeft als conflictinhoud een bruut, lelijk scheiding. Het kind moet deze lelijke, brutale scheiding met zijn gelaat geassocieerd hebben. Dan wel in reële zin, omdat hij aan het gezicht werd geliefkoosd of in overdrachtelijke zin, bijv. “Hier hoef je je gezicht niet meer te laten zien.” En deze lelijke, brutale scheiding is nog steeds niet definitief opgelost, zoals de vader beschrijft. Er is nog steeds een spoor.

Met de Germanische zijn we ook gedwongen om onze interpersoonlijke relaties te heroverwegen. Tot dusver hebben we niet beter geweten … Nu weten we beter en kunnen we ook slimmer handelen.