Januari 2010 kreeg mijn toen 20 maanden oude nichtje koorts.
Ze woonde rond die tijd met haar moeder bij haar grootouders. Na drie dagen – die middag was de koorts bijzonder hoog- werd ze ineens erg rustig en kwam in een soort bewusteloosheid terecht (absence). Haar handen verkrampten naar binnen en haar lippen liepen blauw aan. Na ongeveer een halve of één minuut, het leek voor ons wel een eeuwigheid, werd ze weer zichzelf en begon te huilen.
Opa en oma probeerden, met een zetpil en vochtige wikkelingen om de kuiten de koorts omlaag te brengen, en dat lukte ook.
De volgende dag gebeurde hetzelfde nog een keer, in een afgezwakte vorm. De absence (even weg zijn) duurde minder lang. Daarna werd de koorts minder, en twee dagen later was ze weer op de been.
Toen, vier jaar geleden, was het allemaal erg emotioneel, maar achteraf bezien lijkt het allemaal erg logisch. Wat was er gebeurd? We deden onderzoek.
Mijn ouders en mijn zus kennen de Germanische Heilkunde en gingen de zaak na. Ze vonden, dat de absence overeenkomt met de eleptoïde crisis in de genezingsfase van een scheidingsconflict. Mijn nichtje moet dus een contactverlies geleden hebben met haar moeder, familie of vrienden, en dat conflict ook weer hebben opgelost. De verkrampte handen moeten aan een motorisch conflict toegeschreven worden, waarbij halverwege de genezingsfase een epileptische crisis optreedt. Als dat het geval was, dan moet het zijn dat ze iemand niet heeft kunnen vasthouden, danwel afweren. Ook dit conflict moet ze hebben opgelost.
Na rijkelijk beraad vond men tenslotte de oorzaak van het conflict, en in een klap werd alles duidelijk:
Een paar weken voordat het gebeurde, was ik bij mijn ouders op bezoek, en heb ik samen met mijn nichtje een sneeuwpop gemaakt in de tuin. Ik betrok haar zo goed het ging bij het spel. Ze was heel geïnteresseerd, rolde ijverig de sneeuw tot een bol, klopte de sneeuw vast en zocht samen met mij steentjes om de knopen en de ogen van te maken, en al snel was de sneeuwpop klaar. Vanuit het keukenraam kon je hem goed zien staan. Ik nam de kleine op de arm en liet haar de sneeuwpop zien. En toen ik weer weg was, klom ze meer dan eens op de hoekbank in de keuken en keek naar haar nieuwe vriend.
Maar toen deed de sneeuwpop, wat sneeuwpoppen vroeger of later plegen te doen: hij smolt weg. De sneeuwman was er plotseling niet meer, en dat veroorzaakte kennelijk bij mijn nichtje een scheidingsconflict. Ze riep telkens weer als ze uit het raam keek: sneeuwpop weg, sneeuwpop weg? Veel meer dan dat kon ze toen nog niet zeggen.
De vraag is nu, hoe mijn nichtje haar conflicten weer heeft opgelost.
Een tijdje later, toen er weer voldoende nieuwe sneew lag, heeft opa samen met haar een nieuwe sneeuwpop in de tuin gemaakt. De sneeuwpop was dus weer terug, weliswaar een stuk groter ditmaal, maar dat speelde kennelijk geen rol. Want het verliesconflict, en het conflict van “niet kunnen vasthouden” kwamen in oplossing. Het gevolg waren de boven beschreven symptomen: koorts, absence, verkrampte handen en blauwe lippen, op twee opeenvolgende dagen. Het probleem was nu opgelost, maar nu rees een nieuw probleem: ook de nieuwe sneeuwpop zou een keertje smelten. De “echte” oplossing zou zijn, dat de sneeuwpop voor altijd zou blijven. Hoe moesten we dat aanpakken?
Toen kregen haar moeder en mijn ouders het geniale idee: ze bestelden via het internet een vrij grote sneeuwpop van pluche. De geheime missie werd in drie stappen doorgevoerd: ten eerste werd de sneeuwpop in de tuin optisch aan de pluche-versie aangepast. Hij kreeg dus een zwarte hoed op en een sjaal om, en hij werd ook een beetje kleiner gemaakt. Voor mijn nichtje was ook deze sneeuwman aceptabel. Wat later werd dan de echte sneeuwpop platgemaakt en vervangen door die van pluche. De derde stap was, dat opa en mijn nichtje de “sneeuwman” samen in huis haalden. Het ging allemaal vlekkeloos, en sinds die tijd zijn de beschreven symptomen weggebleven.
De kleine vindt haar sneeuwman nu nog steeds geweldig, maar dat niet alleen: ze heeft grote interesse voor alles wat sneeuwman is. Een paar dagen geleden – vier jaren na het voorval dus – vertelde ze me over een scène uit de film “de ijskoningin” die ze onlangs had gezien. Vol enthousiasme vertelde ze me over die “grappige sneeuwman”, die zijn armen en zijn lijf had verloren. En de lievelingsfiguur van de hele film was… wie zou dat gedacht hebben… de sneeuwman.
Ik hoop dat we de gebeurtenissen van toen juist hebben ingeschat. Het is toch wel bijzonder, dat kinderen met niet-levende wezens zo’n hechte band kunnen vormen. Maar één vraag is nog open: waarom had mijn nichtje de beschreven symptomen op twee achtereenvolgende dagen? Was er sprake van een recidief?
Hartelijke groeten,
Fam. D.
Commentaar van Helmut Pilhar:
Sir Karl Popper (wetenschapstheoreticus) heeft ooit iets gezegd als: er zijn zoveel werelden als er breinen zijn. En de wetenschap heeft de taak, een gemeenschappelijke noemer te vinden, waar iedereen zich in kan vinden.
Hij bedoelde daarmee, dat iedereen zijn eigen kijk op de dingen heeft
Een scheidingsconflict kan men alleen oplopen in verband met een levend wezen (sociaal verband, hersenschors). Men knuffelt met zijn ouders, met de kinderen, met de partner en ook met een geliefd dier. In relatie tot een laptop kan men geen scheidingsconflict oplopen, met een laptop knuffelt men niet.
Een kind echter kan zijn liefste pop, of een pluchedier waar het van houdt, of zelfs de geliefde sneeuwman zonder probleem als levend beschouwen, en in het geval dat het geliefde object wegvalt, een scheidingsconflict oplopen. Elk individu heeft zijn eigen waarneming, en dat is het enige dat telt!
Om de Germanische Heilkunde te kunnen begrijpen, moet men in staat zijn om zich in te leven in het individu op het moment dat het conflict optreedt. Men moet dus kunnen invoelen, wat hem of haar daarbij door het hoofd ging. Want dat is het conflict, en de oorzaak. Een conflictief moment dus (DHS). Dit gaat ook volledig buiten het verstand om. De conflictinhoud, die bepaalt welk conflict er gaat lopen, wordt geassocieerd.
Met intellectueel psychologisch gepraat komt men daar geen stap verder.
Het kind heeft echter beslist ook een motorisch conflict geleden, “niet kunnen vasthouden” (handen, koortskramp)
Één enkele conflictieve gebeurtenis kan best meerdere speciaalprogramma’s in gang zetten.
Dat het meisje nog een tweede keer verkrampte, zal als oorzaak hebben, dat de zaak voor haar toch nog niet definitief was opgelost (de nieuwe sneeuwpop zal immers ook weer wegsmelten). Pas de maatregelen van de verstandige, invoelende familie waren in staat om het probleem definitief uit de wereld te helpen. Ofwel de crisis, die ook wel twee of drie dagen kan duren, was nog niet ten einde.
Werkelijk een kostelijk verhaal!
Zo zie je, dat met de kennis van de Germanische Heilkunde alles niet zo’n vaart meer loopt.
