Een verdere, zeer belangrijke ontdekking
De Germanische Heilkunde® heeft zich in de afgelopen jaren stormachtig verder ontwikkeld. In het bijzonder op het gebied van de psychoses (constellaties) en op het gebied van de syndromen, waarbij HET SYNDROOM een beslissende rol speelt.
Dat de Germanische Heilkunde® zich verder heeft kunnen ontwikkelen is eigenlijk verwonderlijk gezien de nagenoeg totale onderdrukking:
- ondanks 27 openbare verificatieconferenties,
- ondanks officieel verlopen verificatie aan de universiteit van Düsseldorf,
- ondanks verificatie aan de universiteit van Tyrnau (Trnava) – op 8 en 9 september 1998 – hoewel ondertussen overal in het geheim meer artsen in binnen- en buitenland bevestigen dat de Germanische Heilkunde® juist is.
Desondanks:
- hebben we nog geen ziekenhuis waar patiënten met genezingscomplicaties goed kunnen worden behandeld volgens de Germanische Heilkunde®.
- We hebben geen doktoren die openlijk Germanische Heilkunde® durven te praktiseren of die in alle rust of zonder angst voor ontdekking volgens de Germanische Heilkunde® kunnen werken, hoewel Germanische Heilkunde® de hele geneeskunde omvat – en niet alleen kanker.
HET SYNDROOM
Wat ik al vanaf het begin slechts kon vermoeden, is mij de laatste jaren tot absolute zekerheid geworden. Namelijk dat HET SYNDROOM een Zinvol Biologisch Speciaalprogramma (SBS) in de genezingsfase en een actief SBS = vluchtelings-, existentie- of alleen-gelaten-voelen-conflict met waterretentie door de nierverzamelbuisjes is en van zeer groot belang is.
Want overal komen we HET SYNDROOM tegen:
- geen pleura-uitstorting zonder SYNDROOM,
- geen ascites van enige omvang zonder SYNDROOM,
- geen hepatomegalie (vergrote lever) zonder SYNDROOM,
- geen jicht zonder SYNDROOM, waartoe ook de vroeger zg. acute gevallen van gewrichtsreuma (bv. zeer dikke knie) behoren,
- geen sterk hersenoedeem zonder SYNDROOM.
Daarmee krijgt HET SYNDROOM klinisch een beslissende betekenis. We komen het SYNDROOM overal tegen, bijvoorbeeld als we plotseling 5 tot 10 kilo aan gewicht toenemen: SYNDROOM of vocht vasthouden.
Dit archaïsch Speciaalprogramma, in het bijzonder als het beiderzijds actief is, laat duidelijk zien hoe ver we met onze civilisatie zijn vervreemd van de regelsystemen van de natuur en ons instinct.
Het verweer dat we dan onze Biologische Programma’s moeten veranderen is volledig onzinnig, want het enige dat we kunnen veranderen is onze civilisatie en ons economisch systeem. Moeder Natuur verlangt niet van ons dat we haar regelsystemen respecteren. Ze straft ons ongenadig af als we haar natuurwetten misachten. We dienen daarom weer bescheiden te worden en te proberen volgens deze regelsystemen van de natuur te leven.
Het vluchtelingsconflict
Als iemand bijvoorbeeld twee keer per jaar door zijn bedrijf naar een ander deel van het land wordt overgeplaatst (met of zonder familie), dan wordt hij (archaïsch) twee keer de woestijn ingestuurd. Even zo vrouw en kinderen, sommige familieleden worden dan dik omdat ze alle vrienden hebben verloren, voelen zich volkomen alleen in een vreemde omgeving.
Voor mensen of dieren die in de woestijn van de dorst dreigen te sterven is elke druppel water van levensbelang. Deze noodzaak lijkt bij de landdieren absolute prioriteit te hebben, want zonder water is er geen metabolisme (stofwisseling).
Dus als oedeem wordt opgeslagen in ons organisme tijdens een genezingsfase, b.v. in het geval van hepatitis, niercyste, eierstokcyste, botosteolyse bij de recalcificatie of zwelling van de borst in de pcl-fase van ductale borst-ulcus-ca (melkgangcarcinoom) en er is een nierverzamelbuis-ca in de actieve fase, dan wordt er excessief water opgeslagen.
Tot dusver hebben we dit niet kunnen verklaren omdat we hebben geprobeerd de omvang van de zwelling te relateren aan de conflictmassa. Dat klopte maar gedeeltelijk. Voorwaardelijk betekent: zolang er geen waterretentieprogramma liep, d.w.z. er was geen actieve nierverzamelbuis-ca.
Dit betekent: niet alleen de voorheen opgedane conflictmassa was bepalend voor de mate van zwelling van een orgaan of zijn omgeving (in de zogenaamde transudatieve effusie), maar ook een gelijktijdig begeleidend vluchtelingsconflict met verzamelbuis-ca in de actieve fase.
Voorbeelden van SYNDROOM
Tot nu toe gold bijvoorbeeld een verhoging van de levertransaminasen als teken van een hepatitis. Afgezien van het feit dat dit niet klopte, worden de laboratoriumfeiten niet betwist. Want hoe hoger de transaminasen stegen, des te groter leek de conflictmassa te zijn geweest, des te sterker het genezingsproces, des te groter het gevaar bij de epileptoïde crisis (coma hepaticum genaamd) met of zonder galstuwing (anicterische hepatitis).
Nu komt er nog een heel nieuw gezichtspunt bij:
In het geval van hepatitis, dat onschadelijk zou moeten zijn in termen van de omvang van het conflict, kunnen de transaminasen, in het bijzonder de gevoelige gamma-GT, omhoogschieten als de lever een enorme hepatomegalie (vergroting) maakt als gevolg van een bijkomend actief vluchtelingsconflict (zoals in het geval van Olivia Pilhar).
Hetzelfde geldt voor elke pcl-fase van andere SBSen, b.v. nier-, eierstok- of miltcysten, die dan enorme proporties aannemen en niet zelden springen. Zelfs het oedeem van Hamerse Haard in de hersenen, d.w.z. het intra- en perifocale oedeem in Hamerse Haard, is buitensporig groot bij het gelijktijdige actieve vluchtelingsconflict.
Maar hoe elegant en effectief Moeder Natuur dit zelf kan reguleren, d.w.z. dat ze weet hoe met haar eigen zinvolle biologische speciaalprogramma’s om te gaan maakt elke conventionele arts sprakeloos. Dit zal worden geïllustreerd met een klein voorbeeld:
concreet voorbeeld met een dier
7 jaar geleden hebben we 2 reuen uit ons boxer hondennest weggegeven aan Spanje. Een van hen (Rainer) aan een toen 9-jarige jongen, Pablo, die nu heel dicht bij ons woont. Pablo en Rainer waren vanaf het eerste moment één van hart en ziel. Het was bijna vanzelfsprekend dat Rainer aan het voeteneinde van Pablo’s bed mocht slapen.
In de afgelopen twee jaar ging Pablo voor het eerst elk jaar 3 weken naar Engeland. Rainer bleef thuis bij zijn ouders en leed zoals alleen een bokser kan. Een keer leed hij alopecia in het gebied op het linkervoorhoofd (linkspotig), waar hij vroeger afscheid nam van Pablo. De andere keer een motorische verlamming van het linker achterbeen omdat hij niet mee mocht.
Dit jaar was het nog erger toen Pablo voor 6 weken naar Engeland ging. Rainer had kort daarvoor beide ogen ernstig verwond aan een doornhaag.
Een week na Pablo wilden de ouders ook een week op vakantie. Rainer, voor wie we zorgden, was nauwelijks herkenbaar. Hij was gedesoriënteerd, urineerde heel weinig (oligurie), was licht in het hoofd en liep heel onhandig. Het linkeroog was blind en ernstig opgezwollen, het rechteroog alleen ernstig opgezwollen. Het was een hoopje ellende. Onze vrienden waren wanhopig. Rainer had 5 kg water opgeslagen en had een dubbel vluchtelingsconflict.
Ik kalmeerde ze en zei dat ze biologisch moesten leren denken. Bovendien had ik nog een geheim wapen, namelijk zijn moeder Muis. (Muis omdat ze als een kleine boxerpup eruitzag als een dikke witte muis).
Rainer was nauwelijks bij zijn moeder Muis en – aanvankelijk door een ruit van haar gescheiden – bij vader Rolf en broer Rocky, en hoewel ze elkaar al zeker 4 jaar niet hadden gezien, begon zijn toestand onmiddellijk te normaliseren. Hij scheidde grote hoeveelheden urine uit en werd liefdevol verzorgd door Moeder Muis.
Na een week haalden onze vrienden hun boxer bij ons op.
Maar de volgende ochtend belden ze ons weer in wanhoop: Rainer stopte opnieuw met plassen, at geen hap, dronk weer veel water, had geen ontlasting meer, was volledig gedesoriënteerd, wankelde met moeite en stootte daarbij oriënteringsloos zijn kop. Beide ogen waren dicht gezwollen.
Academisch gezien: acuut nierfalen – uremie – dialysegeval – hersenoedeem.
Ik zei dat ze hem terug moesten brengen naar moeder Muis voor onmiddellijke zorg. En zie daar: slechts een uur nadat hij bij moeder Muis was, kon hij ½ liter urine uitscheiden. Daarna raakte hij nog 7 liter water kwijt en was weer bijna helemaal normaal – behalve en ondanks de ogen.
Rainer bleef natuurlijk bij zijn moeder tot Pablo terug was. En zelfs toen verhuisde moeder Muis voor de zekerheid een paar dagen met hem mee naar het huis van Pablo’s ouders om de kloof te overbruggen.
Afgezien van het feit dat in elke dierenartspraktijk een hond in een dergelijke toestand onmiddellijk ingeslapen zou worden vanwege de hulpeloosheid van de dierenarts, moeten we ons nu realiseren dat onze gehele huidige geneeskunde grondig op zijn kop wordt gezet.
Overgedragen op een persoon, zou zo’n patiënt in heel Europa dialyse ondergaan, in eerste instantie natuurlijk als opgenomen patiënt. Daarbij zou het vluchtelingsconflict uiteraard worden geïntensiveerd en verstevigd.
Het idee dat een moeder een nierfalen kan oplossen door louter haar aanwezigheid, was tot dusverre in de conventionele geneeskunde ondenkbaar. Integendeel, door de patiënten naar een ziekenhuis te brengen – met alle beangstigende machines en de vreselijke en zielloze sfeer – hebben we dit gevoel van alleen zijn (van in de woestijn zijn) aanzienlijk vergroot.
Het is verbazingwekkend: de genezing van een wond, b.v. een gewond oog geneest ook met SYNDROOM, d.w.z. het oog zwelt enorm op. De enorme zogenaamde ontsteking werd in de academische geneeskunde beschouwd als een bijzonder kwaadaardig verloop van een wondinfectie, b.v. dat de kwaadaardige microben het hele orgaan zouden opeten.
Grote fout! We hebben gewoon alles mis in de academische geneeskunde! Toegegeven, we kenden HET SYNDROOM niet, en evenmin de 5 biologische natuurwetten. Maar nu kunnen we alles theoretisch gemakkelijk differentiëren en moeten we onze therapeutische aanzet volledig op een ander punt richten, in plaats van antibiotica: namelijk door deze patiënten het gevoel van veiligheid te geven.