Algemeen
De Germanische Heilkunde® is een natuurwetenschap, zoals natuurkunde, scheikunde of biologie. Het vereist nauwkeurig diagnostisch werk, veel meer dan de vroegere symptoomgeneeskunde. Dit komt omdat de geneeskundige diagnose op 3 niveaus plaatsvindt: in de psyche, in de hersenen en in het orgaan. Deze 3 niveaus lopen altijd synchroon.
De IJzeren Regel van Kanker (ERK) stelt dat elke zogenaamde ziekte, d.w.z. speciaal programma van de natuur (SBS), in gang wordt gezet door een DHS (Dirk Hamer Syndroom), d.w.z. een zeer specifieke, biologische conflictshock, die in de seconde van het DHS een Hamer’s Haard veroorzaakt in het hersenrelais dat verantwoordelijk is voor het orgaan, hetgeen kan worden aangetoond in het computertomogram van de hersenen en overeenkomstige veranderingen, tumoren of verlammingen of functionele veranderingen enz. in het orgaan veroorzaaktt.
Dit betekent dat wij nu te maken hebben met een ander soort conflict, dan zoals we tot nu toe kenden. Als we het over conflicten hadden verstonden we daaronder psychologische conflicten die zich sinds de kindertijd hebben opgebouwd, maar we hebben het hier over biologische conflicten. Dit soort conflict kan zich voordoen bij mensen, dieren en op vergelijkbare wijze zelfs bij planten.
Het DHS is de spil van de gehele Germanische Heilkunde®. Daarom is het belangrijk dat we ons nogmaals realiseren dat in de seconde van het DHS, die de mens onverwachts “op het verkeerde been” zet, niet alleen een schok-ervaring als zodanig plaatsvindt, maar een conflict-ervarings-schok plaatsvindt die een zeer specifieke inhoud heeft!
De neus als ons reukorgaan behoort tot de gevoeligste organen.
Het verenigt de functies van de ademhalingswegen. Dat wil zeggen ze filtert, verwarmt, reinigt en bevochtigt, ter bescherming van de diepere luchtwegen. Doorgangen en gaten verbinden de neus met vier sinussen, die paarsgewijs en symmetrisch zijn aangelegd: voorhoofdsholtes, kaak-, zeefbeen- en wiggenbeenholtes. De neus reikt tot aan het labyrint van het zeefbeen (ethmoid), waar de hersenzenuw I, de nervus olfactoria zich bevindt. De reuk- of zenuwvezels verdelen zich over het midden en bovenste gedeelte van het neusslijmvlies. Zij monden rechtstreeks uit in de olfactorische tuberculii (knobbeltjes) van de basale hersenschors (buitenste kiemblad).
Zo vinden we hier het typische hersenschors-plaveiselepitheel, dat ook in het slijmvlies van de neus-keelholte te vinden is.
Alle plaveiselepitheelhuiden en -slijmvliezen ontwikkelen zweren, d.w.z. weefselatrofie, in de conflictactieve fase. In de conflictopgeloste fase wordt deze weefselafbraak, deze zweer, weer opgebouwd met nieuwe cellen, wat onder sterke zwelling plaatsvindt. We wisten dit nog niet eerder en hebben deze nieuwvorming van cellen, die de zweer weer moeten opvullen, in sommige gevallen voor zeer kwaadaardige tumoren gehouden.
Neusslijmvlies
De zweer in het neusslijmvlies heeft bijvoorbeeld altijd iets met het binnenste van de neus te maken en komt overeen met een zogenaamd stank-conflict.
Voorbeeld: Amerikaanse onderzoekers injecteerden ratten waarvan het meest gevoelige orgaan hun neus is, formaldehyde-oplossing, die wordt gebruikt voor desinfectie en waar de dieren meestal een grote boog omheen maken, in duizendvoudige concentratie meerdere keren per dag gedurende een jaar, in hun neus! Sommigen van deze arme dieren, op zo’n vreselijke manier gemarteld, leden een DHS tijdens deze procedure en ontwikkelden neusslijmvlieskanker. Conclusie: Formaldehyde is kankerverwekkend – dus het veroorzaakt kanker.
Elke mens zou waarschijnlijk ook een neus-ulcera hebben gehad in dezelfde experimentele opstelling met een geconcentreerd stinkmiddel. De genezing van deze ulcera werd toen ‘gevierd’ als carcinoom! Maar het bijzondere aan de zaak is: De dieren hebben ook een psyche net als wij mensen. Dit betekent echter ook dat dierproeven niet alleen onzinnig, maar ook een misdaad zijn, omdat men de resultaten toch niet op mensen kan overdragen.
De Hamerse Haard ligt hier in de hersenschors, diep basaal.
In de crisis, zoals altijd met plaveiselcel, hebben we de afwezigheid en moeten we ook niezen.
- In de conflictactieve fase vormen zich zweren in het neusslijmvlies, die niet bloeden, maar alleen ‘korsten’ geven. Hoe langer het conflict duurt, hoe groter en dieper de zweer is.
- In de pcl-fase (genezingsfase) worden de zweren opgevuld met nieuwe cellen, die geven ernstige slijmvlieszwelling, die we verkoudheid (rhinitis) of ‘allergische verkoudheid‘ noemen. Soms kunnen er bloedingen optreden.”
- In de crisis, zoals altijd met plaveiselepitheel, hebben we de absence, afwezigheid en moeten ook niezen.
Neusbijholtes
Ook het neusbijholte-slijmvlies geeft zweren in de conflictactieve fase. Hieraan ligt eveneens een stank-conflict ten grondslag: “Die hele zaak stinkt mij toe”– ook in overdrachtelijke zin. De Hamerse Haard is eveneens fronto-basaal gelegen
- In de conflictactieve fase ontstaan ulcera in de neusbijholtes, die praktisch geen klachten geven.
- Pas in de genezing, na oplossing van het conflict, zwelt het slijmvlies sterk op in het gebied van de ulcus. Hierbij wordt sereus vocht afgescheiden (loppneus)
- Aan het einde van de genezingsfase zijn de ulcera weer met nieuwe cellen opgevuld en genezen.De etterige verkoudheid ontstaat wanneer interstinale (binnenste) bacteriële slijmvliesdelen mee aangedaan zijn. Deze worden ook af en toe in de neusbijholtes aangetroffen.
De stank-conflicten zijn een van de meest voorkomende conflicten of recidiven die we in de loop van ons leven hebben. Maar elke conflictrecidief komt niet sluipend, maar alleen met een hernieuwd DHS. We noemen het ook wel ‘spoor’.
Allergische reactie
Sporen zijn extra aspecten van conflicten of extra percepties op het moment van het DHS. Als de patiënt later een dergelijk spoor tegenkomt, kan dit leiden tot een herhaling van het volledige conflict.
Natuurlijk heeft het recidiverende DHS, dat ons weer op het conflictspoor zet, niet de emotionele kracht nodig zoals bij de eerste keer. Je zou het ook een ‘krachtig herinnering’ kunnen noemen. De sporen, vaak zijn er zelfs meerdere, zijn dus geen slechte zaak, geen constante defecten van de natuur. In het wild, bijvoorbeeld voor het dier, zijn het ronduit vitale geheugensteunen: ‘Pas op, bij zoiets heb je destijds een DHS geleden, pasop dat je niet weer op het verkeerde been wordt gezet’.
Wij noemen zulke sporen allergiën.
In de Germanisch Heilkunde® hebben we de sporen of allergieën nog meer leren waarderen sinds we de 5e Biologische Natuurwet kennen. Want ook deze sporen, die ons soms storen, irriteren of zelfs hinderen en waarvan we daarom in de academische geneeskunde onwetend meenden dat ze ‘behandeld’ en bestreden moesten worden, zijn in principe nuttige biologische waarschuwingssignalen.
Hooikoorts is bijvoorbeeld een ontsteking van het neusslijmvlies die allergisch (door sporen ) wordt veroorzaakt. Zo was hooikoorts vroeger de meest voorkomende allergie, maar die is het nu niet meer. In het verleden vond de eerste liefde tussen 2 jonge mensen vaak plaats in het hooi. Als deze ontmoeting werd verstoord of niet harmonieus verliep, leidde dat vaak tot een DHS. De partner bij wie het DHS was ingeslagen, herinnert zich deze catastrofe in het hooi – zonder de verbanden te kennen – wanneer hij de hooigeur, d.w.z. de hooiallergenen (maar ook fotoristisch b.v. op televisie) weer waarneemt. Tijdens de genezingsfase zwellen de neusbijholten op, ook wel hooikoorts genoemd. De aan het hooi gerelateerde situatie had voor de patiënt ‘gestonken‘.
Neuspoliepen
Terwijl dus de door de grote hersenen aangestuurde organen celafname geven in de conflictactieve fase, geven de door de oude hersenen aangestuurde organen celtoename in de conflictactieve fase. Dit omvat ook de adenoïde vegetaties van de achterste keelholte, waarvan de aansturing is gelegen in de hersenstam (binnenste kiemblad).
- In de ca-fase ontwikkelt zich een bloemkoolachtig adeno-ca van secretorische kwaliteit, de ‘poliepen‘ van de neus- keelholte, nog afkomstig uit de resten van het oude darmslijmvlies. Het conflict omvat (linkerkant): ‘een brok niet kwijt kunnen raken’ of (rechterkant): ‘ een brok niet te pakken kunnen krijgen’. Ze ontstaan meestal als gesteelde gezwellen in de bovenste keelholte (pharynx) en groeien tot in de neus.
- Tijdens de genezingsfase komt het meestal tot een stinkende verkazing van de poliepen door schimmels (mycosen) of schimmelbacteriën (mycobacteriën) = polieptuberculose, maar alleen als deze microben al tijdens het DHS aanwezig waren.
De reukzin
Bovendien kennen we ook een vermindering van het reukvermogen.
Hierbij gaat het om een kankerequivalent (buitenste kiemlaag), d.w.z. een functieuitval of functievermindering, maar zonder celafname of -toename. Dit bevat een conflict van iets niet willen ruiken ‘ik vind deze geur of stank zeer onaangenaam’, ‘… dat zal toch niet waar zijn’. Hierbij veranderen de fila olfactoria, die een deel zijn van de hersenen, macroscopisch niet. Ze verminderen ‘alleen’ hun functie meer en meer naarmate het conflict langer duurt, namelijk met betrekking tot het waarnemen van een bepaalde geur (anosmie). Dit is ook de biologische zin, die ligt hier in de ca-fase. De ondraaglijke geur wordt gewoon ‘uitgeschakeld’, vervaagd.
In de genezingsfase – vergelijkbaar met acuut gehoorverlies – hebben de patiënten een plotseling reukverlies, d.w.z. ze kunnen niets meer ruiken aan de aangedane zijde (rechts of links), omdat in deze fase oedeem en glia worden opgeslagen in de fila olfactorie. Daardoor treedt een vernauwing, verstopping op. Na het einde van de genezingsfase komt het reukvermogen grotendeels terug.
