De vader schrijft …
Ons vijfde kind deed op eenjarige leeftijd geen moeite om zich te draaien, te kruipen of zijn benen te strekken bij het zitten. De kinderarts zei: “Dat is niet erg, sommige kinderen zijn gewoon later in de ontwikkeling.”

We probeerden veel, maar er veranderde niets, hij bleef eenvoudig waar hij was. Opvallend was echter dat hij met zijn voetjes heel ‘handig’ was. Hij gebruikte ze bij het spelen als handen: als hij bijvoorbeeld op zijn rug lag, hield of draaide hij met zijn voeten een emmertje zodat hij er met zijn handen speelgoed in kon leggen.

Toen meer dan een jaar was, gingen we naar ergotherapie en deden we bewegingsoefeningen. Het succes was slechts matig. Met 18 maanden kon hij zich net op zijn zij draaien, maar kruipen deed hij niet.

Mijn vrouw en ik kenden allebei de Germanische Heilkunde en ik besloot uit te zoeken of ik iets op die manier kon vinden. Achteraf weet ik eigenlijk niet waarom ik daar niet eerder op gekomen ben.

En zo begon ik te analyseren:

Aanwijzingen voor conflictactiviteit vond ik meteen. Hij had vaak koude handjes en vooral voetjes. ’s Nachts sliep hij niet door, maar werd vaak wakker (zo’n één tot vier keer). Als we dan naar zijn bedje gingen en hem een paar maal over zijn hoofdje aaide, dan sliep hij direct weer in – meestal. We hoefden hem niet eens uit bed te nemen. Tot nu toe dachten we altijd dat dat was omdat hij al tweemaal een anaalfistel op zijn anus had, met 4 en 6 maanden. Gedurende langere tijd moesten we die op pijnlijke wijze behandelen. Hij had echter een goede eetlust.

Wat waren zijn symptomen?
Hij kon zijn benen goed bewegen, zelfs uiterst behendig. Als een waar aapje, bijna alsof hij vier handen had. Maar hij deed amper iets waarvoor hij kracht nodig had, bijvoorbeeld trappelen, stoten, wegdrukken… Onze andere kinderen vonden het juist leuk om tijdens het verwisselen van de luier met de voetjes tegen de buik te trappelen – hij lag echter stil.

Had hij met zijn benen mogelijk een motorisch conflict geleden? Er viel ons niets in. We konden ons er helemaal niets bij voorstellen. Baby’s kunnen uiteindelijk nog niet lopen en hij had zichzelf ook niet ingeklemd. Als hij niet kan lopen of kruipen, hoe kan hij dan een motorisch conflict aan de benen lijden? In een vorig leven? Karma? Nee, dat ging ons dan toch te ver…
De Germanische Heilkunde heeft het over verlamming als intentingsschade: het kind leidt een motorisch conflict omdat het niet weg kan komen als het geprikt wordt. Soms worden kinderen zelfs in een handdoek gewikkeld, zodat de baby niet spartelt en rustig gevaccineerd kan worden. Een “conflict van het niet kunnen ontkomen”. Tja, maar onze zoon is niet ingeënt, dus dat kon het ook niet zijn…

Maar wacht eens! Ineens wist ik het…
Ik heb hem als baby bij zijn beentjes vastgehouden, toen mijn vrouw de anale fistelwonden aan zijn anus schoonmaakte. Dat was voor hem een zeer pijnlijk proces en dat wilden we daarom zo snel mogelijk doen. Ik kreeg kippenvel… Natuurlijk heb ik het goed willen doen. Met een voorzichtige maar stevige greep hield ik zijn benen en zijn bovenlichaam vast. Zo kon hij niet trekken of duwen. Hij schreeuwde het uit als een speenvarken. Het moet heel pijnlijk zijn geweest. Het was echt erg. Mijn vrouw was altijd blij dat ik hem zo goed vasthield – want daarmee ging het sneller en had hij minder lang pijn. Maak één ding is zeker: hij kon zich geen millimeter bewegen. Dat moet dus zeker een conflict zijn van het “niet kunnen ontkomen”!

We waren blij dat we iets hadden gevonden wat het zou kunnen zijn. Het enige wat we nu nog moesten doen, was het er met hem over hebben. Zodat hij uiting kon geven aan zijn gevoel en we met hem konden overleggen wat een oplossing zou kunnen zijn voor het conflict. Maar… helaas kon hij nog niet praten en dit ook nog helemaal niet begrijpen.

Dan moeten we het anders oplossen. Ik dacht: “Wie niet horen kan, moet maar voelen.” Als hij het verbaal niet kon begrijpen, dan moest hij het maar ervaren.

Ik kwam op het idee om hem nog een keer de situatie te laten ervaren, en hem dan te tonen dat hij het conflict kon oplossen. En zo hebben we het gedaan. We hebben hem weer neergelegd zoals toen en ik hield zijn beentjes vast terwijl mijn vrouw rond zijn bibs drukte. Hij herinnerde zich zichtbaar de situatie. Op het moment dat ik zijn beentjes vasthield, was alle vrolijkheid uit zijn gelaat verdwenen. Door de schrik waren zijn ogen vergroot – hij verwachtte elk moment de heftige pijn. Het was zo duidelijk te zien! Mijn vrouw drukte nog een beetje rondom zijn bibs (hij had daar al een hele tijd niets meer). Hij was helemaal verkrampt, panisch en stond op het punt om te gaan brullen… Ik hield zijn beentjes wat losser vast – er gebeurde niets. Ik liet hem bijna los, alleen mijn handen raakte hem nog aan. Eigenlijk had ik verwacht dat hij nu zou trappelen, maar er gebeurde niets en bleef roerloos. Hij bewoog zijn benen niet.

Ik wachtte rustig. En toen voelde ik toch een kleine beweging in zijn benen. Ik overdreef zijn beweging en deed alsof hij mijn handen had weggedrukt: ik hield mijn handen en armen omhoog en deed een stap achteruit. Hij keek mij alleen maar aan. Ik ging weer naar hem toe en hield weer zijn benen vast, niet zo sterk als voorheen. Mijn vrouw drukte weer wat op zijn bibs. Nu kwam er toch een wat duidelijkere beweging in zijn beentjes. Ik liet mijn handen en mijzelf weer overdreven wegduwen. Zijn ogen waren steeds op mij gericht. Ik deed dit misschien 10 tot 15 keer. Zijn beenbewegingen werden steeds duidelijker en uit zijn ogen verdween langzaam de angst en paniek. Dat was heel goed zichtbaar. Op het eind had hij er zelfs plezier in en lachte erbij. (Terwijl ik dit schrijf, moet ik aan de zin van dr. Hamer denken: “Een conflict is opgelost als de betreffende erom kan lachen.” Wat een waarheid!!!)

Hij had nu een glimlach op zijn gezicht.
Ik hield hem weer vast, hij drukte met zijn beentjes door mijn greep en ik liet mij naar achter op mijn rug rollen. Het was meteen te zien hoe hij ‘vrij’ werd. Zijn beentjes hadden nagenoeg geen kracht, hij kon misschien alleen het gewicht van mijn hand wegduwen. Maar hij maakte de strekbeweging met zijn benen om ‘weg te stoten’. Het was voor ons fantastisch om te zien hoe hij veranderde.
Het was laat in de middag en kort voor zijn gewoonlijke middagslaapje. We besloten om dit de komende dagen te herhalen.
De volgende ochtend waren we heel verrast: voor het eerst in maanden had hij de nacht doorgeslapen! Overdag ontdekten we dat zijn handjes warmer waren en dat hij ook stabieler was, hij jengelde minder. We speelden het spel nog een keer. De paniek in zijn ogen was weg en hij wilde meteen verder spelen en mij omver gooien.

Na twee dagen zijn we met het spel gestopt, we wilden het niet te vaak doen. We waren ook al verrast dat hij tweemaal door had geslapen. En ook de nachten daarna sliep hij gewoon door. Het was dus geen toeval geweest. Zijn behoefte om te kruipen was alleen nog niet merkbaar.

In de vijfde nacht begon hij om 2 uur plotseling te huilen. Zoals gewoonlijk wilde ik hem met een aai over zijn hoofd geruststellen. Maar dit hielp niet, hij bleef huilen. Ik nam hem uit zijn bed. Normaal gesproken viel hij altijd in slaap als ik hem in mijn armen nam, maar ook zo was hij niet te sussen. Ik dacht toen: is dit soms de epileptoïde crisis? Waarschijnlijk. Voor ongeveer veertig minuten was hij niet te troosten. Ik had hem op de arm en hij huilde en jammerde.

Uiteindelijk werd hij ineens binnen een paar minuten rustig en viel hij in mijn armen in slaap. Ik heb hem in zijn bedje gelegd en hij sliep de rest van de nacht door. En zo ging het ook de nachten erna. Als we het verloop van de epileptoïde crisis niet hadden gekend, dan zou ons dit waarschijnlijk niet zijn opgevallen.

Twee weken na de conflictoplossing verbeterde zijn kruipgedrag.
Hij werd steeds actiever. Hij draaide zich, kroop, richtte zich op en begon uiteindelijk zelfs te lopen! Zo’n zes tot zeven weken na de conflictoplossing nam hij zijn eerste stapjes achter een kleine poppenwagen. Niet lang daarna liep hij zelfstandig, vanaf het begin stabiel en zonder vaak te vallen.

Hij is nu tweeënhalf jaar en heeft alles ingehaald. De medische controles bevestigen een normale ontwikkeling.

Stel dat we de oorzaak niet hadden gevonden en er niets was veranderd, dan had een of andere arts misschien de diagnose MS uitgesproken…

We zijn onvoorstelbaar blij dat we de Germanische Heilkunde hebben leren kennen en dat we ons daarin verdiept hebben. Hartelijk dank aan Dr. Hamer. Het is nauwelijks te bevatten hoe belangrijk zijn ontdekkingen zijn. Petje af voor deze man en zijn doorzettingsvermogen!

René, vader van 5 kinderen

Opmerking van Helmut Pilhar:
Is dat niet een mooi ervaringsbericht? Toen ik het bericht de eerste keer las, liepen de rillingen me over de rug. Net als nu bij het schrijven van deze regels. René, dat hebben jullie fantastisch gedaan! Dit is een voorbeeld van toegepaste Germanische Heilkunde!

De vader beschrijft ook heel mooi de vegetatieve symptomen van de actieve en de genezingsfase, samen met de crisis.