Epilepsie is op zichzelf geen aanhoudende zogenaamde ziekte, maar – zelfs bij veelvuldige epileptische aanvallen – een chronisch terugkerende ‘genezingsverloop-constellatie’.
Epileptische aanval of epileptische crisis betekent tonisch-clonische aanval op het dieptepunt van de vagotonie in de genezingsfase, na een motorisch conflict. Zo’n conflict wordt altijd voorafgegaan door een heftige conflictervaring, een zogenaamd DHS (conflictshock). Bij alle motorische verlammingen komt het, net als bij het skelet of bij sensorische verlamming, op de links- en rechtshandigheid (klaptest) van de betrokken persoon aan:
Bij rechtshandigen hebben alle spieren aan de rechterkant te maken met partners, alle spieren aan de linkerkant met kinderen of hun eigen moeder. Voor linkshandigen is alles omgekeerd. In het geval van een verlamming beiderzijds, zijn altijd beide groepen betrokken bij het DHS, althans in gedachten. De enige uitzondering zijn die processen waarbij toevallig een specifieke spier lokaal is betroffen, bijvoorbeeld bij een ongeval. Dit heeft natuurlijk niets te maken met kinderen, partners of de eigen moeder. De bijzondere inhoud van het conflict is de conflictieve angst om niet te kunnen ontsnappen of te ontwijken. Een jong kind kreeg tijdens een vaccinatie een motorisch conflict toen men het in een handdoek had vastgewikkeld en ‘geboeid’ had.
Zo heeft ook elke spier en spiergroep zijn eigen conflictbetekenis:
Met de strekzijde van het been stoot bijvoorbeeld de rechtshandige persoon de partner weg en omhelst hem met de gebogen zijde. Afhankelijk van de intensiteit van het motorische conflict neemt de motorische verlamming toe, d.w.z. er gaat geen motorische code uit zolang er conflictactiviteit is. Er kunnen individuele spieren, spiergroepen of hele ledematen betroffen zijn.
Het grote gevaar is dan steeds, dat de patiënten meestal een tweede motorisch conflict krijgen – voornamelijk van de benen – als gevolg van de diagnostische shock, omdat hen wordt verteld dat ze mogelijk levenslang aan de rolstoel gekluisterd zitten, bijvoorbeeld bij de diagnose multiple sclerose. Dit conlict raken de meeste patiënten dan nooit meer kwijt.
Ook kinderen die worden geboren met een verlamming hebben intrauterien (in de baarmoeder) een zwaar conflict, DHS geleden, dat in het motorische centrum is ingeslagen.
Verreweg het meest voorkomende embryonale conflict is het cirkelzaag-conflict.
Wij mensen hebben net zulke aangeboren codes als de dieren. We hebben miljoenen jaren in dezelfde aardzone geleefd als de leeuw of andere roofdieren. Het gebrul van de leeuw is een waarschuwingsteken voor ons mensen. Dit is aangeboren en zelfs het embryo herkent het brullen van de leeuw al en wordt buitengewoon onrustig. Onze cirkelzaag bootst grofweg het gebrul en gesis van een roofdier na. De zwangere moeder van het embryo heeft haar instincten grotendeels verloren in onze beschaving. Niets vermoedend staat ze naast een draaiende cirkelzaag en zaagt er zelfs mee, niet wetende dat haar kind in haar lichaam in paniek raakt, want het kan alleen maar aannemen dat de moeder het volgende moment door de leeuw wordt opgegeten – inclusief het embryo. We zien dus een motorische of sensorische verlamming of een combinatie van beide na de geboorte. Onze hersenen hebben deze beschavingsgeluiden eenvoudigweg niet in hun programma, maar associëren ze met de gevaren die in ons programma zijn geprogrammeerd vanwege onze fylogenetische aanpassingen. Het DHS is altijd het begin van de conflictactieve fase en ook het begin van elke ziekte. Het is dus belangrijk om altijd terug te keren naar het DHS. Elke ziekte die een conflictoplossing heeft, heeft ook een ca-fase en een pcl-fase. En elke pcl-fase heeft, voor zover ze niet door wordt onderbroken door een conflict-actief recidief, een epileptische of epileptoïde crisis op het dieptepunt van de vagotonie.
De epileptische aanval of de zogenaamde epileptische crisis, die elke genezingsfase na een motorisch conflict min of meer duidelijk en dramatisch kenmerkt, ontstaat altijd op basis van hersenoedeem. De epileptische of epileptoïde crisis houdt in dat het oedeem wordt gestopt en wordt tegengegaan door het organisme zelf. Als het motorische conflict is opgelost, ontwikkelt er zich oedeem in de schietschijfringen in de hersenen. Daardoor verslechtert de motorische functie in deze pcl-fase (genezingsfase) tijdelijk. Bovendien zijn er ongecontroleerde spierschokken. Er is altijd een epileptische aanval met spierkrampen. Dergelijke corticale epileptische crises, die afkomstig zijn van een HH in de hersenschors, kunnen zich uitstrekken tot de gehele hersenschors en tonisch-clonische krampen veroorzaken, met tongbijten, schuimvorming in de mond, door het slaan van de tong, enz.
De essentie van de epileptische aanval of de epileptische crisis is een shock-instelling van het organisme, waarbij getracht moet worden het intra- en perifocale oedeem van de HH eruit te persen, omdat anders het corresponderende relaiscentrum bijna zou stikken vanwege het overmatige oedeem, wat zou betekenen dat de functie niet gegarandeerd is. Het is het overgangspunt naar renormalisatie, een quasi-fysiologische en verplichte conflictterugval die door de natuur is opgezet in het midden van de genezingsfase, quasi-denkbeeldig. In deze epileptische crisis beleeft de patiënt zijn hele biologische conflict van de actieve conflictfase nogmaals, maar in een stroomversnelling. Op deze manier bereikt het organisme dat het oedeem wordt uitgeperst en kan de renormalisatie worden geactiveerd met de diurese-fase (de zogenaamde plasfase). Vanaf dat moment streeft het organisme naar normalisatie, d.w.z. na deze epileptische crisis keert de spierinnervatie langzaam terug.
Het oude idee dat deze epileptische aanvallen hersencellen zouden vernietigen, was onjuist. Het enige feit is dat de aangetaste Hamerse Haard in de hersenen steeds meer littekens vertoont, wat ook het geval is bij alle andere Zinvolle Biologische Speciale Programma’s (SBS) met frequente recidieven. Hoe zorgeloos en eenvoudig onze hersenchirurgen met deze facultatieve kennis omgingen, blijkt uit het feit dat ze overal in het land ‘epileptische haarden’ probeerden te opereren, wat vervolgens meestal leidde tot onherstelbare verlamming van de betroffen spiergroepen en ook tot littekenepilepsie.
Als een patiënt twee motorische conflicten heeft, een in elk van de twee hersenhelften, dan bevindt hij zich niet alleen in een schizofrene constellatie, maar hij heeft ook een motorische waan, d.w.z. hij heeft vaak het probleem een stereotype beweging te maken, of een tik. Hij kan ook in een bepaalde situatie die heeft weer te maken heeft met het conflict, een bepaalde motorische handeling plegen die op zichzelf zinloos lijkt, maar die we kunnen begrijpen als we allebei de DHSen kennen.
Behalve de motorische biologische conflicten die een epileptische crisis hebben in de PCL-fase, hebben in principe alle ziekten in de hele geneeskunde een epileptoïde crisis. Epileptoïde betekent: epilepsie-achtig. Bij epileptoïde crises komen tonisch-clonische aanvallen niet voor zoals bij motorische conflicten, maar elk type biologisch conflict en ziekte heeft zijn eigen speciale type epileptoïde crisis. De inhoud van het conflict bij sensorische conflicten is de ‘angst van-het-niet-kunnen-voelen’, wat in de natuur meestal dodelijk is en verder de ‘angst-voor-verlies-van-lichaamscontact’ of ‘verlatenzijns-angst’.
De natuur heeft gedurende vele miljoenen jaren de shocktoestand ontwikkeld en ook haar therapie. Elke ziekte heeft zijn zeer specifieke pcl-symptomen die optreden bij het oplossen van het conflict. We noemen deze korte fase van het omslagpunt of het begin van contraregulatie een epileptische of epileptoïde crisis. Bij coronaire-ulcus-kanker noemen we het een hartaanval. Het wordt niet ontkent dat de genezingsfasen ook hun gevaren hebben.
In het geval van een hartaanval, bijvoorbeeld als het conflict langer dan 9 maanden duurt, zoals ons onderzoek naar hartaanvallen in Wenen heeft aangetoond, nemen de overlevingskansen aanzienlijk af volgens de huidige stand van de academische medische behandeling. De patiënten kregen hun epileptoïde crisis altijd 3 tot 6 weken na de conflictolyse. Geen enkele patiënt heeft het overleefd die een terriorium-conflict had gehad dat langer dan 9 maanden had geduurd, waarbij ‘normale’ conflictactiviteit een voorwaarde is.
Dit kan aanzienlijk worden verminderd als de behandeling van tevoren kan worden gestart, dwz in de 3-6 weken van vagotonie vóór de epileptoïde crisis of hartaanval en als het hersenoedeem kan worden verminderd met behulp van cortison en koeling van het hoofd. Dit kan het sterftecijfer bij hartaanvallen gemakkelijk terugbrengen tot minder dan de helft.
Elke ophoping van oedeem in de genezingsfase heeft zijn piek of zogenaamd overgangspunt. Als de patiënt deze crisis heeft overleefd en de toestand stabiel blijft, d.w.z. zonder paniek en zonder herhaling van conflicten, heeft de patiënt meestal de hele ziekte overleefd.
De pcl-fase is voor de arts doorgaans veel moeilijker dan de ca-fase. We moeten de patiënt niet alleen leren dat de symptomen die hem tot dusverre als erg werden gepresenteerd, nu in de meeste gevallen moeten worden verwelkomd, maar ook reëele medische crises moeten worden overwonnen. Laten we bijvoorbeeld denken aan de eerste fase van de leukemie-genezing of aan de epileptoïde crises, die ons nu ook op het gebied van medicatie voor een nieuwe uitdaging stellen. Tot nu toe kenden we ze slechts, als we ze al kenden en dan nog onder een hele andere naam of we begrepen ze verkeerd. Gezien de hele batterij medicijnen die elke patiënt in een ziekenhuis krijgt, weet meestal geen arts wat, wanneer, waar en hoe werkt. Men had zich in principe volledig vergist!!
Nu zijn er in de Germanische Heilkunde® zeer nauwkeurige criteria gevonden voor wat bijvoorbeeld typische conflictactieve symptomen zijn op psychisch, op cerebraal en organisch niveau en wat typische symptomen zijn in de genezingsfase, op psychisch, cerebraal en organisch niveau. Daarnaast zijn er de typische symptomen op alle 3 niveaus in de epileptische of epileptoïde crisis, die voor elke ziekte een beetje verschillen, maar ook specifiek voor elke ziekte, met betrekking tot de cerebrale en organische symptomen en natuurlijk ook typisch voor de psychische en de vegetatieve symptomen.
De epileptische of epileptoïde crisis is het gevaarlijkste moment in het verloop van het biologische conflict bij veel hersenschorsconflicten, bijv. myocardinfarct, longembolie, longlysis, absence na een scheidingsconflict, enz. Bij sommige ziekteverlopen is zelfs de pcl-fase veel gevaarlijker dan de conflictactieve fase. Hun preventieve afzwakking is daarom van cruciaal belang. Germanische Heilkunde® is een strikte, logisch samenhangende natuurwetenschap, maar tegelijkertijd ook de meest humane en de natuurwetenschap met de grootste verantwoordelijkheid van alle wetenschappen. Ze is gemakkelijk te begrijpen voor zowel patiënt als arts. Ze is uitsluitend gebaseerd op slechts 5 Biologische Natuurwetten – in tegenstelling tot de huidige hypothesen-geneeskunde.
