Na het basis-seminar heb ik besloten dit met de Germanische Heilkunde van dr. Hamer aan te pakken. Ik had goed opgelet tijdens het seminar en ik begreep dat het om een scheidingsconflict moest gaan.

Het belangrijkste was het tijdstip van het ontstaan van mijn conflict te vinden. De eerste keer dat het mij werkelijk veel pijn had gedaan kon ik mij nog herinneren. De eerste keer dat ik ging dansen met te kleine schoenen, dat was in 1958. Maar hier kon ik eigenlijk geen conflict vinden. Dus moest ik verder zoeken om zo in het jaar 1947 te belanden. Plots wist ik waar het conflict ontstaan moest zijn. Na de oorlog was er een hulpactie opgestart. Een samenwerking van verschillende landen zoals Zwitserland, België, etc. Bij deze actie werden kinderen een half jaar naar het buitenland gestuurd om aan te sterken. Ik kwam in België terecht en had ontzettend veel heimwee en miste mijn moeder. Ik zie het nu nog voor mij. Ik zat langs de kant van een verharde weg en dacht dat één van de weinige auto’s die langs kwamen mij mee zouden nemen naar huis, mij naar mijn moeder zouden brengen. Zo gingen er uren voorbij. Plots kwam er een bijzonder grote en mooie auto. Hier moest mijn moeder inzitten! Ik sprong op en liep de auto tegemoet. De auto reed verder! Ik was diep geraakt. Dat is naar alle waarschijnlijkheid het conflict geweest.

Wat nu te doen? Ik tekende de situatie zo goed als het ging op papier en haalde er een foto van mijn reeds lang overleden moeder bij. Ik sprak met haar en vergaf haar dat zij mij, met de beste bedoelingen, in deze situatie had gebracht.
Ik stelde vast: dit kan nooit meer gebeuren.

1. Mijn moeder is reeds lang geleden gestorven – ze kan me dus niet meer wegsturen
2. De plaats waar ik geweest ben is onbekend voor mij
3. Ik ken ook de straat en de auto niet

Deze situatie kan niet meer opnieuw voorkomen.

Met deze erkenning verscheurde ik de tekening en was vol vertrouwen dat ik hiermee het conflict opgelost had.

Reeds de volgende dag was de pijn verdwenen en binnen een week was mijn plaaggeest volledig verdwenen. De huid heeft zich volledig hersteld alsof er nooit iets geweest was. En dat na 63 jaar! Van een “hamer” gesproken!

Groeten,

Karl P.

Opmerking van H. Pilhar

Een direct aangrijpend ervaringsbericht dat laat zien hoe onmisbaar de moeder voor het kind is – en hoe instinctloos moeders hun kinderen aan staatsinstellingen geven.

Dr. Hamer zegt dat de eksteroog een wrat is die naar binnen groeit als gevolg van druk (schoen).

De heldere 68-jarige heeft ons ‘geweldig’ geleerd! Dank u!