Een moeder schrijft …
Onze zoon, 4 jaar oud, had steeds met onregelmatige tussenpozen en vaak ’s nachts sterke bloedneuzen en dit al sinds langere tijd. In koude tijden had hij het vaker, wat we aan de droge verwarmingslucht toeschreven. Mijn man, die zich al heel lang met de Germanische Heilkunde bezighoudt, meende dat het een neusconflict moest zijn. Steeds weer bedacht ik waaraan het zou kunnen liggen, want het ging mij aan het hart als mijn zoon weer zo’n heftige bloedneus had.
Toen ik met mijn man tijdens de vakantie met de cabrio langs de oevers van het Gardameer reed, viel mij volslagen onverwacht het inzicht te binnen wat de oorzaak van dit neusconflict was.
Onze zoon had altijd van noten gehouden. Ook toen hij nog amper tanden had, kauwde en sabbelde hij al aan noten. Zo ook in oktober toen hij destijds 15 maanden oud was. Hij had net een klein stukje walnoot in zijn mond, waar hij al een tijdlang op sabbelde, toen hij bij het spelen over een doos struikelde. Hij wond zich daar vreselijk brullend over op. Daardoor verslikte hij zich in het stukje noot en kreeg geen lucht meer. We probeerden natuurlijk alles om het stukje weer uit zijn keel of waar het dan ook stak te krijgen, temeer omdat hij al een beetje blauw aanliep. Gelijktijdig belden we de noodarts. Toen deze aankwam ademde onze zoon godzijdank alweer. Alleen een lichte pieptoon die er voorheen niet was, kon je horen tijdens het ademen. Op grond daarvan meende de noodarts dat het nodig was dat in het ziekenhuis te laten onderzoeken. Achteraf gezien was dat een fout, want de behandeling die we daar kregen was vreselijk. Het was één grote paniekfabriek, nog voor dat onze zoon überhaupt onderzocht werd.
In ieder geval verlieten we toen met onze zoon op eigen verantwoording (natuurlijk moesten we tekenen) het ziekenhuis, hoewel hij bij het ademen nog steeds een lichte pieptoon produceerde.
Ik was de mening toegedaan dat hij iets in zijn neus had zitten, want vooral als ik mijn zoon borstvoeding gaf, hoorde je deze pieptoon zeer duidelijk.
Precies 14 dagen later, op dezelfde dag van de week en bijna hetzelfde tijdstip als toen hij zich destijds in de noot verslikte, was ik net bezig om op de woonkamervloer zijn luier te verschonen, toen hij plotseling kokhalsde en een klein opgezwollen stukje walnoot uitspuugde.
Bij het liggen moet het stukje noot dat in de neus stak losgekomen zijn en terug in de keel gegleden zijn, waarop hij het dan uitspuugde. En natuurlijk was daarmee ook de pieptoon weg. Iets later begon toen zijn neus te bloeden.
Nu was ons ook de samenhang duidelijk, want altijd wanneer hij noten at kreeg hij kort daarop een bloedneus. Zo had hij natuurlijk in het koude seizoen vaker een bloedneus, omdat er dan meer walnoten en pinda’s waren. Tijdens de vakantie had hij geen bloedneus, omdat we geen noten meenamen en er daar geen noten waren.
En omdat hij noten nog altijd zeer graag mocht en ook vaak at, had hij natuurlijk overeenkomstig vaak bloedneuzen. Natuurlijk moet hem destijds dat stukje noot in de neus hebben gestoord. Ons zou dat ook storen, wanneer we 14 dagen lang iets in onze neus zouden hebben!
Toen we met dit inzicht na de vakantie thuis kwamen, sprak ik direct met mijn zoon hierover. Ik vroeg hem of hij zich het voorval kon herinneren. Hij ontkende. Ik vroeg hem toen of hij dit verhaal wilde horen, waarop hij ja zei. Dus vertelde ik hem, wat er destijds was gebeurd en tot slot meende ik, dat het nu niet meer kon gebeuren, omdat hij nu zoveel tanden had , dat hij de noten nu kon kauwen en bovendien was zijn neus ook al veel groter geworden en kon er nu niets meer in blijven steken.
Dat hij heel goed luisterde en mij ook begreep merkte ik toen hij plotseling heel heftig moest niesen. Vanaf dit moment had hij 6 weken lang geen bloedneus meer. Dan bloedde hij op een dag weer en we gingen het hele verhaal nogmaals door. Toen hield het bloeden weer op. Nu is het hele gebeuren 2 maanden geleden. Toen ik enkele dagen geleden met mijn zoon in de keuken zat, wilde hij nog een walnoot eten. Die gaf ik hem en prompt, 10 minuten later toen hij in bed lag kreeg hij weer een heftige bloedneus. Voor ons betekent dit dat we walnoten voor onbepaalde tijd van het menu van onze zoon moeten schrappen. Dat is voor niemand een probleem, temeer omdat hij andere noten kan eten zonder een bloedneus te krijgen.
Opmerking van H. Pilhar:
Verstandig besluit van de moeder! Wanneer het conflict niet oplosbaar is – en dat is het niet voor de knul – dan moet men eenvoudig het spoor vermijden.
Misschien later, wanneer hij ouder is en werkelijk een “grote neus” heeft, kan hij over dit conflict heen groeien.
