“Onze zoon van vier kreeg met onregelmatige tussenpozen hevige bloedneuzen. Vaak ’s nachts, en dit al langere tijd. In de koudere maanden gebeurde het vaker, waardoor we dachten dat het door de droge lucht van de verwarming kwam. Mijn man verdiepte zich al jarenlang in de Germanische Heilkunde, en hij vermoedde dat het om een neusconflict ging. Ik bleef intussen zoeken naar een mogelijke oorzaak, want het deed me verdriet als onze zoon weer zo’n heftige bloedneus kreeg.”

Onverwacht inzicht
“Toen ik samen met mijn man in Italië op vakantie was, viel mij volslagen onverwacht het inzicht te binnen wat de oorzaak van dit neusconflict was: walnoten! Onze zoon had altijd van noten gehouden. Zelfs toen hij nog bijna geen tanden had, kauwde en sabbelde hij er graag op. Zo ook in oktober, toen hij vijftien maanden oud was. Terwijl hij een klein stukje walnoot in zijn mond had, struikelde hij tijdens het spelen over een doos. Hij schrok en begon hard te huilen. Precies op dat moment verslikte hij zich in het stukje noot. Hierdoor kreeg hij geen lucht meer.”

Paniekfabriek
“We deden natuurlijk alles om het stukje weer uit zijn keel te krijgen, of waar het ook vast zat. Zeker toen we zagen dat hij al een beetje blauw begon aan te lopen. Tegelijkertijd belden we de spoedarts. Toen die aankwam, ademde onze zoon gelukkig alweer. Alleen was er tijdens het ademen een lichte pieptoon te horen. De arts vond dat hij daarmee naar het ziekenhuis moest voor onderzoek. Achteraf gezien was dat geen goed besluit, want wat we daar aantroffen was één grote paniekfabriek, nog voordat onze zoon überhaupt onderzocht werd.

Uiteindelijk besloten we op eigen verantwoordelijkheid het ziekenhuis te verlaten, hoewel hij nog steeds die zachte pieptoon liet horen bij het ademhalen. Ik had toen sterk het gevoel dat er iets in zijn neus moest zitten, want vooral tijdens het voeden hoorde ik het geluid heel duidelijk.”

Losgekomen stukje walnoot
“Veertien dagen later, op dezelfde dag van de week en bijna op hetzelfde tijdstip, verslikte hij zich opnieuw. Ik was op de woonkamervloer zijn luier aan het verschonen toen hij plots begon te kokhalzen. Even later spuugde hij een klein, opgezwollen stukje walnoot uit. Waarschijnlijk was het stukje noot dat in zijn neus zat, losgekomen toen hij lag. Het gleed terug in zijn keel, waarna hij het uitspuugde. Daarmee verdween ook de pieptoon. Even later begon zijn neus te bloeden, voor de eerste keer.”

De samenhang
“Nu zagen we ook de samenhang: telkens wanneer hij noten at, kreeg hij kort daarna een bloedneus. In het koude seizoen gebeurde dit vaker, omdat er dan meer walnoten en pinda’s waren. Tijdens vakanties gebeurde dit niet, omdat we geen noten meenamen en daar ook geen noten te vinden waren.

Omdat hij walnoten nog steeds graag at en er vaak van genoot, kreeg hij vanzelf ook vaak bloedneuzen. Het stukje noot in zijn neus moet hem destijds duidelijk hebben gestoord. Ons zou dat natuurlijk ook irriteren, als we twee weken lang iets in onze neus zouden hebben zitten!”

Heftig niezen
“Toen we na de vakantie thuis waren, vertelde ik mijn vierjarige zoon meteen wat er gebeurd was. Ik vroeg of hij zich het nog kon herinneren, maar dat was niet het geval. Toen vroeg ik of hij het verhaal wilde horen, en hij zei ja. Ik vertelde hem wat er destijds was gebeurd. En dat het niet nog een keer zou kunnen gebeuren, omdat hij inmiddels genoeg tanden had om goed te kunnen kauwen. En omdat zijn neus groot genoeg was waardoor er niets meer in kon blijven steken.

Dat hij goed luisterde en mij begreep, merkte ik toen hij ineens heel heftig moest niezen. Vanaf dat moment had hij zes weken lang geen bloedneus meer. Toen het later weer een keer gebeurde, vertelden we het hele verhaal opnieuw, waarna het bloeden weer stopte. Inmiddels is dit hele voorval twee maanden geleden.”

Het spoor blijft voorlopig actief
“Enkele dagen geleden zat ik met mijn zoon in de keuken, en hij wilde nog een walnoot eten. Ik gaf hem de noot, en tien minuten later, toen hij in bed lag, kreeg hij alweer een hevige bloedneus. Voor ons betekent dit dat we walnoten voorlopig van het menu van onze zoon moeten halen. Dat is voor niemand een probleem, vooral omdat hij andere noten wel kan eten zonder een bloedneus te krijgen.”

Opmerking van Helmut Pilhar:
Verstandig besluit van de moeder! Als een conflict niet oplosbaar is, is het het beste om het spoor gewoon te vermijden. Misschien, later wanneer hij ouder is en echt een ‘grote neus’ heeft, kan hij over dit conflict heen groeien.

Opmerking Academie Germanische Heilkunde:
De vader heeft het in dit ervaringsbericht over een neusconflict, maar het gaat hier om een biologisch conflict van ‘het gevaar niet geroken te hebben’. De conflictinslag vindt plaats op het moment van struikelen, waarop de jongen schrikt en de walnoot in de neus schiet. Vanaf nu wordt de walnoot geassocieerd met die gevaarlijke situatie uit het verleden.
In de actieve fase van dit conflict wordt het weefsel tijdelijk afgebroken om de doorgang in de neus te vergroten. Dat gebeurde dus toen het stukje noot nog vastzat. In de genezingsfase wordt het weefsel weer opgebouwd, waarbij zwelling optreedt en er bloedingen kunnen ontstaan.

Het lichaam van de jongen associeert walnoten nu met dit conflict, waardoor het automatisch neusweefsel afbreekt zodra hij een noot eet. Eenmaal in bed komt hij in de genezingsfase waardoor het weefsel zwelt en bloedingen ontstaan.

In dit ervaringsverhaal lezen we bovendien heel duidelijk hoe het onderbewuste ineens de oorspronkelijke gebeurtenis naar boven haalt: tijdens een vakantie in Italië. Zo gaat dat vaak. Het gaat er niet alleen om dat we de oorzaak zóeken, maar dat we er ook op vertrouwen dat we de oorzaak zullen “ontvangen”.