De destijds 14-jarige jongen leed een drievoudig DHS:
Ergernisconflict (lever/galgang-/maag-ulcus) en een intellectuele eigenwaarde-inbreuk-conflict (onrechtvaardigheid met osteoporose van de halsvervelkolom), existentieconflict met nier-verzamelbuis-ca.
Hij, die in muziek verreweg de beste van de klas was, een bevlogen organist was en als enige in de klas noten kon lezen, kreeg uit boosheid van de lerares een drie voor muziek!
De jongen irriteerde zich begrijpelijkerwijs enorm en leed een sterke inbreuk op de eigenwaarde. Want zijn eigenwaarde baseerde zich voor een groot deel op het feit, dat hij zo muzikaal was.
Hij dacht vanaf dat moment voortdurend aan deze onrechtvaardigheid en ergerde zich dag en nacht, nam aan gewicht af, omdat hij geen honger meer had, kon ’s nachts niet meer slapen en had vaak de neiging tot braken.
Na twee maanden zei hij echter tot zichzelf: “Wat zou het, dan krijg je toch weer bij het volgende rapport een 10, dan is alles weer in orde!”
Maar nu werd hij zo uitgeput en moe, dat hij op school nog amper mee kon komen.
Toen werd de acute lymfoblasten-leukemie vastgesteld en met chemo behandeld.
Als hij dan na maanden weer naar school ging, dan komt het tot een echt conflict-recidief-DHS, want de lerares had hem ondanks de intussen bekende ziekte volledig onterecht nogmaals een drie gegeven.
Vanaf dat moment gebeurde dat, wat de cytostatica-pseudo-therapie niet voor elkaar had gekregen. Het aantal leukocyten daalde door de nieuwe conflict-actieve fase en de daardoor bepaalde beenmergdepressie snel tot leukopenie. Weer nam de jongen snel aan gewicht af, had doorlopend braakneigingen en braken, kon weer niet meer slapen en moest doorlopend aan de drie in muziek denken. Hij had exact hetzelfde conflict als recidief geleden. Het was gewoonweg belachelijk:
In deze tweede conflict-actieve ziektefase, als de jongen steeds aan gewicht afnam, overgaf, niet kon slapen en constant aan zijn drie in muziek moest denken, dan zou de jongen “gezond” zijn, volgens informatie van de artsen, omdat het bloedbeeld een leukopenie toont, alhoewel in werkelijkheid precies het tegendeel het geval was!
Toen de jongen zich, zoals hij vertelde, met kerst heeft gezegd:
“Ach, die lerares die kan me wat”, en zo heeft hij opgehouden, zich over de drie te ergeren.
Vanaf dan kreeg hij weer eetlust, nam weer aan gewicht toe, kon weer slapen en tot groot gejammer van de artsen steeg het aantal leukocyten weer, als goed teken van de genezing van de inbreuk op zijn eigenwaarde en als teken van de recalcificering van het bot tot op 103.000!
Echter dan, toen het hem duidelijk goed ging, werd over hem als het ware een doodoordeel uitgesproken: leukemie-recidief, geen overlevingskansen!
Dit verhaal is uit het boek “Kurze Einführung in die Germanische Neue Medizin” van Dr. Geerd Ryke Hamer
