Sympathicus en vagus
Het autonome zenuwstelsel bepaalt de reactie op de aangeleverde ‘informatie’ als verdraaglijk of niet verdraaglijk, afhankelijk van de structuur. Een onverdragelijk ervaringsconflict kan de weegschaal verschuiven ten gunste van de sympathicus zenuw en we zijn voornamelijk op de vlucht. Na het conflict te hebben overwonnen, slaat de weegschaal tijdelijk door naar de andere kant, de tegenspeler, het parasympathische zenuwstelsel, en bevinden we ons in een rustsituatie om de energie die we te veel hebben verbruikt weer op te bouwen. De harmonie van deze ’tegenspelers’ is onze gewenste normotonie
Aanwijzing
Eigenlijk zijn er – volgens het Hamers Kompas helemaal – zogenaamde ‘koude ziektes’ en zogenaamde ‘warme ziektes’. Een vagotone genezingsfase wordt altijd voorafgegaan door een koude stressfase. Altijd! Dat is de 2e Biologische Natuurwet van Dr. Hamer!
koude ziektes
zijn alle Zinvolle Biologische Speciaalprogramma’s van de conflictieve, sympathicotone fase. Deze patiënten hebben de neiging om koude ledematen te hebben.
warme ziektes
zijn alle Zinvolle Biologische Speciaalprogramma’s van de conflictopgeloste, vagotone genezingsfase. Deze patiënten hebben meestal warme ledematen of zelfs koorts.
crises
zodat nadat het conflict is opgelost, het ‘in de vagotonie vallen’ wordt gestopt, volgt er de zeer sterke en symptomatisch opvallende sympathicotone crisis. Daarna valt men terug in de vagotonie met zijn gevaarlijkste punt. Was de crisis sterk genoeg om het roer om te gooien naar eutonie of niet? Als de crisis voldoende sterk was, volgt vanaf de crisis langzamerhand de gewenste normale toestand van absolute gezondheid. Maar als de crisis te zwak was, dan valt men na de crisis in de diepste vagotonie, de dood!
Alle crises (inclusief hartaanvallen) zijn eigenlijk hersencrises.
