Wat is eierstokkanker, ovariumnecrose of het teratoom?
De Germanische Heilkunde® is een wetenschappelijke geneeskunde en ze is van toepassing op mensen, dieren en planten, zelfs voor het eencellige levende wezen – voor de hele levende kosmos – en ze heeft ontdekt dat er geen ‘ziekten’ zijn in de zin die eerder werd aangenomen, maar dat de symptomen, die we eerder ‘ziekten’ hebben genoemd, uit twee fasen bestaan ’Zinvolle Biologische Speciaalprogramma’s’ van de natuur, waarvan de veronderstelde ‘ziekte’ slechts één fase vertegenwoordigt. Dus tot nu toe hadden we niet alleen alle vermeende ‘ziekten’ verkeerd gezien, maar ook niet één van deze veronderstelde ‘ziekten’ correct kunnen behandelen.
De trigger van elke zogenaamde ziekte (niet alleen kanker) is altijd een biologisch conflict, een zeer dramatische shockervaring, DHS genaamd. En in de seconde van DHS begint de conflictactieve fase (ca-fase), dwz het autonome zenuwstelsel schakelt van het normale dag / nachtritme over naar permanente sympathicotonie of permanente stressfase, de patiënt denkt alleen dag en nacht aan zijn conflict, kan ’s nachts niet meer slapen, heeft geen eetlust meer, valt af, hij loopt op volle toeren en de verandering in het orgaan neemt zijn beloop. Deze onverwachte schok laat sporen achter in de hersenen die duidelijk te zien zijn met behulp van computertomografie van de hersenen, de zogenaamde Hamerse Haard (HH), wat betekent dat precies kan worden herkend welk type biologisch conflict de patiënt ondervond bij de moment van de shock, welk orgaan is aangetast, en ook of er celtoename of celafname is.
Alle conflicten of Zinvolle Biologische Speciaalprogramma’s (SBSen) verlopen altijd synchroon op 3 niveaus: in de psyche – in de hersenen – en in het orgaan.
In het geval van ovarium- of ovariumcarcinoom moeten we eerst onderscheid maken tussen feitelijke eierstokkanker, d.w.z. een compacte tumor, een zogenaamd teratoom, en interstitiële ovariumnecrose, een vermindering van het aantal cellen (necrose).
Nu kennen we drie verschillende kiembladen in de embryonale ontwikkeling, die al tijdens de ontwikkeling van het embryo worden gevormd en waaruit alle organen kunnen worden afgeleid: het endoderm, mesoderm en ectoderm, d.w.z. dat elke cel of elk orgaan van ons organisme bij één van deze kiembladen hoort.
Hierbij hoort een heel specifiek deel van de hersenen (hersenstam, kleine hersenen, hersenmerg van de hersenen en hersenschors), een specifiek type conflictinhoud en een specifieke locatie in de hersenen, een zeer specifieke histologie en ook specifieke kiemblad ger elateerde microben . Bovendien heeft elke zogenaamde ziekte een biologische betekenis die kan worden begrepen vanuit de ontwikkelingsgeschiedenis.
Het teratoom (kiembaancel-teratoom) behoort volgens de ontwikkelingsgeschiedenis nog tot de hersenstam, ook al bevindt het zich in het bovenste deel van de middenhersenen en neemt dus een uitzonderlijke positie in, omdat het een jong hersenstamgestuurd orgaan is. Het teratoom vertegenwoordigt als het ware de anachronistische hersenstamvorm van voortplanting, waarbij het organisme tracht terug te vallen op het oeroude voortplantingsprogramma.
Alle organen die door de hersenstam worden aangestuurd, geven in het geval van een conflict compacte tumoren van het adeno-celtype. De inhoud van het conflict bij eierstokkanker is altijd een zwaar verliesconflict, bijvoorbeeld een kind, een geliefde, maar ook een dier.
Voorbeeld: de moeder van een patiënt stierf plotseling in het ziekenhuis. De patiënte maakte zich nu de meest bittere verwijten dat ze haar moeder langere tijd niet meer had bezocht.
Doorslaggevend voor het DHS is niet alleen wat er is gebeurd (verlies van de moeder), maar de gebeurtenis moet ook conflictief zijn geweest. Normaal verdriet bij het overlijden van een naast familielid zonder DHS is natuurlijk geen ziekte, maar een heel normaal proces. Als er echter een DHS is opgetreden, hoeft het conflict niet automatisch een verliesconflict te zijn.
Het conflict zou bijvoorbeeld ook als een territorium conflict kunnen worden ervaren of helemaal niet als een biologisch conflict, als men al met de dood van de moeder had gerekend. Of als het verlies optreedt met ruzie, dan kan een vrouw bijvoorbeeld borstkanker krijgen in plaats van eierstokkanker. Het conflict kan ook worden gezien als een scheidingsconflict met sensorische verlamming in de ca-fase en kan, afhankelijk van het kind/moeder of partner, ook een ductaal melkgangencarcinoom in de linker- of rechterborst veroorzaken. Alleen het gevoel bepaalt waar het biologische conflict inslaat.
In de conflictactieve fase groeit het quasi oorspronkelijke oer-embryo als een teratoom volgens het oude hersenschema (d.w.z. in sympathicotonie). Maar deze oeroude vorm van voortplanting is tegenwoordig niet meer levensvatbaar en wordt daarom in de pcl-fase (genezingsfase) weer afgebroken door mycobacteriën.
Gelijktijdig met de groei van het teratoom, vermenigvuldigen de schimmels en mycobacteriën (bijvoorbeeld Tbc, indien aanwezig) zich ook in de ca-fase, maar slechts zoveel als later nodig zijn om de tumor af te breken.
De Biologische Zin, die hier in de ca-fase ligt, is de oude vorm van voortplanting nadat het familielid is overleden. Zoiets als wat we tegenwoordig ‘klonen’ zouden noemen.
ls de patiënte erin slaagt haar biologische conflict op te lossen, komt ze in de tweede fase van het “Speciaalprogramma”, de genezingsfase. De kanker stopt, stopt met groeien, ook al is de groeistop wat vertraagd, aangezien elk embryonaal weefsel nog de ‘embryonale groeispurt’ heeft. Tegelijkertijd worden de schimmels en mycobacteriën, die zich vanaf het DHS proportioneel vermenigvuldigd hadden in overeenstemming met het kiemblad en met de tumor, actief en ruimen ze de overtollige geworden tumor op door verkazende necrotisering. Wat echter aan het einde van de genezingsfase aan tumor weefsel er nog is, blijft en kan – maar hoeft niet, omdat het geen ongemak veroorzaakt-operatief worden verwijderd.
Terwijl het teratoom zich niet van het herseniveau naar het orgaanniveau kruist, omdat de handigheid nog geen rol heeft gespeeld in de hersenstam, gedraagt het zich vanaf de kleine hersenen anders. Simpel gezegd, de rechter kleine hersenen en de rechter grote hersenhelft zijn verantwoordelijk voor de linkerkant van het lichaam en vice versa – de linker kleine hersenen en de linker grote hersenhelft zijn verantwoordelijk voor de rechterkant van het lichaam.
Links- en rechtshandigheid begint in de hersenen, meer precies, het begint bij de kleine hersenen (mesoderm), omdat vanaf de kleine hersenen alles afhankelijk is van de lateraliteit van de patiënt, d.w.z. van het orgaan naar de hersenen of van de hersenen naar het orgaan is de correlatie altijd duidelijk. Links- en rechtshandigheid is alleen van belang als het gaat om de correlatie tussen psyche en hersenen en hersenen en psyche, omdat het ook het conflict / hersenpad bepaalt. Dus ook over welke “ziekte” men kan lijden bij welk conflict. De klaptest (applaus) is de veiligste methode om de handigheid te bepalen: als de rechterhand boven is, ben je rechtshandig en omgekeerd, als de linkerhand boven is, ben je linkshandig.
De situatie is compleet anders bij ovarium necrose (interstitieel), waarbij de Hamerse Haard zich bevindt in het occipitaal-basale hersenmerg van de grote hersenen, in de onmiddellijke nabijheid van de middenhersenen, maar tot een ander kiemblad behoort. Omdat alle organen die worden aangestuurd door het hersenmerg van de grote hersenen, bij een conflict necrose veroorzaken, d.w.z. celrafname
Bij ovarium necrose zijn er echter twee conflictaspecten:
1. Verliesconflict (kind, vrouw, echtgenoot, ouders, vrienden, dier) door overlijden of weggaan.
2. Gemeen, half-genitaal conflict met een man of met een zeer mannelijke vrouw.
Half-genitaal betekent hier dat de focus van de conflictinhoud niet alleen ligt op het genitale gebied (in reële of figuurlijke zin), maar dat de genitale thematiek verschijnt als ‘begeleidende muziek’, wat dit conflict duidelijk onderscheidt van het seksuele conflict.
Voorbeeld: de zeer mannelijke stiefmoeder van een jong meisje haalde alle bloemen in de tuin (die haar moeder had geplant) en zelfs op het graf van de overleden moeder eruit.
De necroses worden niet opgemerkt in de conflictactieve fase, tenzij toevallig een kleinere eierstok onder de microscoop van een histoloog komt. De necroses zijn hier in de ware zin de eierstokkanker. Dit resulteert in een afname van de oestrogeenproductie, wat kan leiden tot amenorroe.
In de genezingsfase worden, net als in de andere mesodermale grote hersenen gestuurde organen, de necrose opgevuld met nieuwe cellen. En aangezien er praktisch geen kapsel van de eierstok is, worden ovariumcysten van verschillende grootte (die van binnen vocht bevatten) gevormd, die aanvankelijk vloeibaar zijn, later verharden (stollen), d.w.z. worden gevuld met zogenaamd interstitieel mesodermaal weefsel. Deze cysten, verhard met interstitieel weefsel, worden ten onrechte eierstokkanker ‘kanker’ genoemd, zelfs ‘snelgroeiende eierstokkanker’ omdat de interstitiële weefselcellen toenamen in de eerst vloeibare cyste.
Aan het begin van de genezingsfase zuigt de cyste zichzelf overal aan de buikorganen vast, wat tot nu toe verkeerd werd geïnterpreteerd als ‘invasieve groei’. Dit kwam eigenlijk alleen doordat de cyste zichzelf moest voorzien van bloed uit de omgeving, omdat binnen 9 maanden een echt bloedsysteem met slagaders en aders ontstaat, die dan ook zelfvoorzienend wordt.
Zodra de eigen bloedvoorziening(ovariumcyste-slagader en -ader) verzekerd is, laten de verklevingen vanzelf los. De cyste vormt nu een 1 cm dik, taai kapsel, zodat deze als ze mechanisch stoort gemakkelijk operatief kan worden verwijderd. De verharde, oorspronkelijke ovariumcyste produceert later zoveel oestrogeen dat de vrouw er 10-20 jaar jonger uitziet.
Het Biologische Zin van de verhoogde oestrogeenproductie ligt in het feit dat de vrouw er veel jonger uitziet en een veel groter libido heeft en als jonger ogende vrouw, aantrekkelijker is voor mannen. Dit geeft haar de kans om binnenkort weer zwanger te worden. De ‘laatste fase’ van dergelijke Speciaalprogramma’s is dus precies waarmee men de patiënten zou moeten feliciteren.
Hetzelfde gebeurt omgekeerd bij mannen, in het geval van interstitiële testiculaire necrose, doordat de in de pcl-fase vergrote testikel zoveel testosteron aanmaakt dat de man mannelijker wordt dan voorheen.
Ook bij de nier produceert de verharde niercyste uiteindelijk urine en stelt de nier dus in staat beter urine te produceren dan voor de ‘ziekte’, zodat hij na de genezingsfase zelfs een functioneel pluspunt heeft ten opzichte van daarvoor. Dit is ook hier de Biologische Zin, die zich altijd aan het einde van de genezingsfase bevindt in de organen die worden aangestuurd door het hersenmerg.
In het geval van cystes aan de eierstokken en nieren, die het ritme van de zwangerschap volgen en negen maanden nodig hebben om verhard (stevig) te worden en die de door het organisme voor hen bestemde functie kunnen overnemen, mag de operatie niet worden uitgevoerd voordat negen maanden zijn verstreken. Bij dergelijke voortijdige operaties zijn alle ‘geïnfiltreerde’ organen in de academische geneeskunde mee eruit geopereerd (omdat, zoals hierboven beschreven, gedurende deze tijd de cysten zijn vergroeid met de andere buikorganen om hun eigen bloedsysteem op te bouwen), zodat zo’n buik na zo’n maximale operatie vaak slechts nog een lege ruimte was.
We willen het hier niet eens hebben over de daaruit voortvloeiende volgconflicten van deze arme patiënten. Als u de negen maanden wacht, opereert men echter helemaal niet als het om kleine cysten tot 12 cm gaat, omdat deze cysten de functie vervullen van hormoonproductie of, in het geval van de niercyste (de zogenaamde Wilms-tumor, die men in de geïndureerde (verharde) vorm nefroblastoom noemt) urine-uitscheiding zoals het bedoeld is door het organisme.
Alleen in extreme gevallen waarin deze cysten ernstige mechanische problemen veroorzaken, bijvoorbeeld als ze erg groot zijn (6-8 kg), is na negen maanden – na de verharding van de cyste – een operatie geïnduceerd.
Zo’n operatie is dan technisch een kleine operatie, omdat alle verklevingen inmiddels zijn losgemaakt en de cyste is omgeven door een taai kapsel.
Dit biologische proces werd voorheen verkeerd begrepen en als een ‘kwaadaardige infiltrerende tumorgroei’ gezien. De fout werd dan tegelijkertijd gemaakt: als geïnfiltreerde ’tumordelen’ tijdens de operatie uit een semi-verharde cyste vloeiden en daarna het resterende deel van de negen maanden doorgroeide en zogenaamd opnieuw geopereerd moesten worden. Ze werden daarom als bijzonder ‘kwaadaardig’ beschouwd, wat een grote vergissing was, omdat deze veronderstelde ‘metastasen’ netjes oestrogenen produceerden, net als de moedercyste.
We hebben nog steeds de chirurg nodig voor oude hersengestuurde tumoren (net zoals we de jagers in het bos nodig hebben omdat we geen wolven meer hebben) omdat we de tuberculose hebben afgeschaft die deze oudehersenen-tumoren anders chirurgisch zouden opruimen (zie 4e Natuurwet).
Zoals we nu kunnen zien, was de hele prognose van de huidige zogenaamde academische geneeskunde alleen ogenschijnlijk correct, namelijk vanwege de paniek die ze verspreidde, wat meestal een nieuw DHS bij de patiënt veroorzaakte en de daaruit voortvloeiende volgconflicten (zogenaamde ‘metastasen’ ) die daardoor ontstonden, wat volgens de huidige kennis helemaal niet gaat. In werkelijkheid had ze het helemaal mis. Want bij de dieren zien we uiterst zelden zogenaamde metastasen, d.w.z. secundaire kankers en de meeste overleven. De paar procent die in de academische geneeskunde de zogenaamde vijfjaarslimiet bereiken, zijn gewoon degenen die, om wat voor reden dan ook, uit de paniek zijn gekomen en natuurlijk ook hun conflict hebben opgelost.
Terwijl in het geval van de oudehersenen-gestuurde eierstok-tumoren de tumor die niet meer nodig was, maar voorheen bruikbaar was, in de genezingsfase weer wordt opgeruimd, mits er al mycobacteriën aanwezig waren tijdens het DHS (de Biologische Zin ligt hier in de ca-fase), wordt er bij de door het hersenmerg van de grote hersenen gestuurd eierstok-necrose, de cyste pas in de genezingsfase gemaakt, die vervolgens binnen negen maanden verhardt en oestrogenen produceert. Dus hier ligt de Biologische Zin in de pcl-fase.
Dit laat zien hoe belangrijk een nieuwe nomenclatuur is wanneer het begrip van processen die we voorheen ‘ziekte’ noemden, is veranderd.
Dus wat waren onze zogenaamde ‘ziekten’? Welnu, de symptomen die we kenden, blijven bestaan, maar alleen zij! We moeten ze volledig opnieuw classificeren en opnieuw evalueren omdat we een heel ander begrip hebben gekregen.
Als we kijken naar de 2e Natuurwet, de wet van de twee-fasigheid van alle zogenaamde ziekten (nu Biologische Speciaalprogramma’s) bij de oplossing van het conflict, moeten we vaststsellen dat we veel meer vermeende ziektes geloofden te kennen dan dat er Speciaalprogramma’s zijn, omdat we elk van de twee fasen als een aparte ziekte beschouwden.
