Ductale borstkanker
Tot ze 50 was, leefde de patiënt heel normaal, zoals we het zouden zeggen. Dan verliet ze haar echtgenoot en daardoor leed ze een scheidingsconflict voor de partner, met een ductale melkgang-ulcus-kanker in de rechter borst.
Omdat ze de Germanische Heilkunde nog niet kende, werd ze met chemo en bestraling “behandeld” en leed destijds in het ziekenhuis ook een “vluchtelingconflict”, omdat ze zich verlaten, alleen gelaten, in de steek gelaten, eenzaam had gevoeld. Maar omdat de patiënt altijd zeer trots op haar borsten was geweest, leed ze nu een inbreuk op de eigenwaarde met osteoporose in het sternum en de parasternale ribben, alsook een verminkingconflict, een gordelroos-achtig melanoom op organisch niveau.
Dan stierf helaas ook nog haar moeder en hoewel haar dood voor de vrouw niet onverwacht kwam, had ze echter het gevoel van het “moederziel-alleen-gelaten-zijn” niet in kunnen schatten.
Zo troffen nu twee nieuwe conflicten met volle kracht samen:
- Vluchtelingsconflict (van het moederziel-alleen-gelaten-zijn) – met een nier-verzamelbuis-ca op organisch niveau.
- Scheidingsconflict van de moeder – met een ductale melkgang-ulcus in de linker borst.
Door de oedeemvorming van de bot-osteoporose in de genezingsfase, in het gebied van de parasternale ribben, drukte zich thans het transsudaat door het rib-periost rechts en links naar voren in de spieren en naar binnen door de pleura rechts en links alsook doorheen het pericard. Daardoor had ze doorlopend aan beide zijde pleura-uitstortingen en een pericard-uitstorting (zogenaamde tamponade van het hartzakje = compressie van het hart, door de vloeistof in de hartbuidel).
Zonder dit actieve vluchtelings-conflict zouden deze transsudatieve uitstortingen natuurlijk niet zijn ontstaan, omdat het transsudaat doorlopend door het organisme zou zijn geresorbeerd.
Als ze naar het ziekenhuis moet voor het afpuncteren, omdat vooral de linker pleura-uitstorting is “volgelopen”, dan zet ze automatisch regelmatig weer op het ziekenhuis-vluchtelingsconflict-spoor, die ze bij de eerste chemo-“behandeling” had geleden. Dan scheidt ze nog slechts 200 ml urine uit en de pleura-uitstortingen lopen des te sneller vol.
En als, wat bij iedere tweede pleurapunctie statistisch normaal gesproken gebeurt en bij deze patiënte al meermaals gebeurd is, de schoolarts weer een pneumothorax heeft veroorzaakt, dat is een inklappen van de longvleugel, dan staat de oncoloog enkel nog met een gesuikerde morfinespuit voor haar bed en wil met haar alleen nog over morfine praten, “want met al die ‘metastasen’ heeft het toch geen zin meer!”
Dit verhaal is uit het boek “Kurze Einführung in die Germanische Neue Medizin” van Dr. Geerd Ryke Hamer
