Gezond mensenverstand zou zo iets eenvoudigs en ook iets verheugends zijn, passend bij de ziel van de patiënt en iets zo all-round medisch. Maar het simpelste is het moeilijkst. In het grijze verleden, werden de helderste in de zin van gezond verstand artsen, tovenaars en medicijnmannen, degenen die alle ups en downs van de menselijke ziel kenden.
De therapie van kanker volgens het systeem van de Germanische Heilkunde® bestaat in de eerste plaats in het uitleggen van de verbanden aan de patiënt, van het wegnemen van de angst voor ‘metastase cellen’ die rondkruipen in het lichaam, van het duidelijk maken van het mechanisme van het ontstaan en verloop van zijn ziekte, die hij meestal al zelf heeft gevoeld. Het verschilt diametraal van de huidige therapie van de academische geneeskunde en zijn alternatieven. De patiënt, de lijdende of duldende, werd daar alleen symptomatisch behandeld, of het nu gaat om ‘staal, straal en chemie’, morfine of met zemelen, sojas, maretakspuiten, rode biet, rechtsdraaiend melkzuur, enz.
Dit hele (on)systeem is nu verouderd. De patiënt wordt een ‘agent’, een co-operator die zijn eigen conflict moet oplossen, misschien met wat hulp, maar in principe moet hij het zelf oplossen. De echte oplossing is altijd de beste en meest duurzame, is een definitieve oplossing. Er is geen one-size-fits-all oplossing, die over het algemeen op voorhand kan worden gegeven. Er zijn alleen de best mogelijke oplossingen voor elk individueel geval. Natuurlijk zijn er ook conflicten die niet in reële termen kunnen worden opgelost en die geestelijk moeten worden aangepakt. Een religieus idee kan ons helpen op dezelfde manier als de aanmoediging van een dierbare persoon, volgens het motto: gedeeld lijden is half lijden. Dit was waarschijnlijk te allen tijde ook een belangrijk moment van religies om mensen te helpen in zulke echte onoplosbare conflicten om een geestelijk beheer van het conflict te bereiken. We kunnen de patiënt alleen vertellen hoe hij gezien vanuit de kennis van de Germanische Heilkunde® uit zijn situatie kan komen. Of hij kiest voor dit pad of een soortgelijk pad is uitsluitend zijn eigen keuze. Bij ons is de patiënt echt het hoofd van de procedure. In het geval van complicaties kan de arts vervolgens opnieuw worden geraadpleegd.
Als de patiënt echter voortdurend heen en weer wordt geslingerd tussen de opvattingen van de academische geneeskunde en het systeem van de Germanische Heilkunde®, zoals in het verleden vaak het geval was, dan krijgt hij of zij steeds afwisselend douches. Maar hij houdt het niet lang vol, want hij loopt al op de allerlaatste druppel van zijn reservetank. Zelfs de diagnose van kanker! of de nomenclatuur ‘gegeneraliseerde metastase’ werpt de patiënt onmiddellijk in de diepste orcus van hopeloosheid. Zelfs de huidige mening dat kanker niet kan stoppen met groeien, is voor de meeste patiënten een doodsvonnis of een vermeend doodsvonnis. Daarom is het zo rampzalig voor patiënten als ze worden verdeeld tussen hoop en paniek en tussen activiteit en passiviteit. Deze ‘wisselende buien’ zijn eigenlijk de ergste van alle complicaties.
Er zijn een aantal complicaties die we ook moeten vrezen tijdens het genezingsproces. Dit omvat niet alleen de herstelprocessen in de hersenen, maar ook de herstelprocessen rond de kankertumor, zoals ze gebruikelijk zijn in elk herstelstadium na een zogenaamde ziekte bij vagotonie; zoals in het geval van hepatitis, griep ed. Hier ervaart de patiënt het als heel normaal dat hij een paar weken slap is, zelfs bij hepatitis een paar maanden moe is. Als een zogenaamde kankerpatiënt echter zijn hepatitis in de genezingsfase heeft en slap en moe is, hoewel hij zich verder goed voelt, is hij geneigd het als iets abnormaals op te vatten. Veel patiënten die in staat waren om op hun benen te staan tijdens hun actieve kankerziekte (sympathicotoon!) Worden nu zo slap in de vagotonie na de conflictoplossing dat ze niet eens uit bed kunnen komen vanwege pure schijnbare zwakte. De patiënt die aan kanker heeft geleden, moet eerst leren dat deze toestand zeer goed, wenselijk en ideaal is. Na een botbreuk voelt elke patiënt dat het normaal is dat het gebroken bot tijdens genezing pijn doet. De patiënt krijgt te horen dat de breuk moet regenereren, dat de callus daar moet ontstaan, en dat doet soms pijn. Bij een patiënt met osteolytische haarden is het in wezen hetzelfde. De osteolyse moet opnieuw kalkhoudend worden, het gebied rond het bot vertoont veel zwelling, dit proces kan zeer hevige pijn veroorzaken, vooral in de wervelbotten, wanneer de tussenwervel foramina vernauwd wordt en daardoor op de zenuwen die uit het ruggenmerg komen worden gedrukt. Veel patiënten hebben zo hevige botpijn dat ze de pijn nauwelijks kunnen verdragen. Maar als de patiënt nu weet dat de pijn deel uitmaakt van het genezingsproces, dat eindigt in het opnieuw verkalken van het bot, dan is hij veel beter in staat de pijn te verdragen. De vagotonie in de genezingsfase, na langdurige sympathicotonie in de ca-fase, is dus als regen over het uitgedroogde land.
Alles wordt nu hersteld. Niet alleen in de hersenen worden reparaties uitgevoerd, maar in het hele lichaam worden de taken die zijn blijven liggen of die zijn uitgesteld nu opgepakt: bijvoorbeeld het abces dat op een laag pitje werd gehouden laait nu weer op, of de sijpelende bloeding, die minimaal is gehouden door vernauwing van de bloedvaten, neemt plotseling toe, het verloren gewicht wordt aangevuld, en last but not least worden de kankertumoren zelf of de necrose hersteld, opnieuw gecalcificeerd of herbouwd of afgebroken door microben. Al deze normale en welkome processen kunnen echter complicaties veroorzaken, zoals in het geval van bloedingen of als het oedeem vitale routes blokkeert: zoals bij difterie de luchtwegen, bij bronchiaal carcinoom de bronchiën, bij galwegen-carcinoom de galwegen. Daarom mag geen enkele complicatie worden onderschat.
We maken in principe onderscheid tussen complicaties in de conflictactieve fase (ca-fase), zoals functionele stoornissen bij bijv. diabetes en complicaties in de genezingsfase. Op cerebraal niveau hebben we de meeste complicaties in de genezingsfase, wanneer het lokale hersenoedeem optreedt als teken van genezing, de intracraniale druk toeneemt en we moeten oppassen dat de patiënt niet in coma raakt. In deze fase kunnen koffie, thee, glucose, vitamine C, Coca-Cola en een ijspakking op het hoofd helpen in lichtere gevallen, net als in grootmoeders tijd. In de genezingsfase heeft 60-70% van de patiënten geen medicatie nodig. U kunt deze beslissing echter pas nemen als u door de CT overtuigd bent dat het echt niet nodig is. Mensen moeten worden geadviseerd bij hun medecreaturen in de leer te gaan. Elk dier dat zich in de genezingsfase bevindt, gedraagt zich rustig, slaapt veel en wacht rustig af tot de (normotone) krachten weer terugkomen. Geen enkel dier gaat in deze pcl-fase (genezingsfase) zonder noodzaak de zon in, omdat ze hersenoedeem hebben en hun instinctieve codegedrag vertelt hen dat direct zonlicht op dit hersenoedeem alleen maar slecht kan zijn. Koelende kompressen op het hete gebied van de Hamerse Haard (HH) zijn precies wat nodig is, vooral ’s nachts tijdens de vagotonische fase van het dagelijkse ritme. Patiënten in de pcl-fase lijden het meest ’s nachts, tot ongeveer 3 of 4 uur’ s ochtends, wanneer het organisme terugschakelt naar het dagritme. Naar mijn ervaring overleeft 95% van de patiënten deze complicaties. En de overige 5% kan waarschijnlijk nog worden verlaagd als de patiënten, met name die met hersencomplicaties, met een intensieve behandeling de kritieke tijd kunnen doorstaan.
Nu we weten dat praktisch elke kanker hersensymptomen moet veroorzaken nadat het conflict is opgelost – zelfs als de patiënt ze niet zou opmerken – kunnen ze ook steeds duidelijk worden gezien in het computertomogram (CT) van de hersenen als een zogenaamde Hamerscher Haard. In de toekomst zullen ze ook nauwgezet kunnen worden gediagnosticeerd. En als de patiënt dat ook weet, dan hoeft hij niet meer bang te zijn als hij hoofdpijn, misselijkheid, duizeligheid, dubbelzien en dergelijke opmerkt als symptomen die hem voorheen volledig in paniek konden brengen. In de overgrote meerderheid van de gevallen verloopt het zonder al te veel problemen.
Wij dokters moeten de vele mogelijke complicaties, zoals we die bij elke andere ‘ziekte’ zien, als een taak voor ons als doktoren opvatten. We moeten altijd tegen onszelf zeggen: wat brengt het de patiënt als hij niet aan kanker overlijdt, maar aan een vermijdbare complicatie die bijvoorbeeld profylactisch had kunnen worden vermeden. Dood is dood. Het waren bijna uitsluitend patiënten die al waren opgegeven door de conventionele geneeskunde die de weg naar mij vonden. En ik heb veel mensen moeten zien sterven, die ik in mijn situatie en met de primitieve middelen waarover ik beschikte niet meer kon helpen, omdat mijn voormalige collega’s hadden geweigerd te helpen. Velen van hen hoefden niet te sterven. Ik ben er vrij zeker van dat als slechts een paar van mijn voormalige collega’s zouden helpen, vooral neurochirurgen en intensive care-artsen, we deze complicaties snel onder controle zouden hebben.
Kankertherapie moet worden onderverdeeld in 3 niveaus:
Psychisch niveau: praktische psychische therapie met gezond verstand
Cerebraal niveau: follow-up en behandeling van cerebrale complicaties
Organisch niveau: therapie voor organische complicaties
We moeten ons er echter altijd van bewust blijven dat alles in ons organisme altijd gelijktijdig, synchroon verloopt. In geen geval mogen we terugkomen op het verdelen van de Germanische Heilkunde® in speciaal gebieden: de ene kijkt naar de psyche, de tweede naar de hersenen, de derde naar de organen. In principe moet eerst onderscheid worden gemaakt tussen de conflictactieve fase (ca-fase) en de conflictopgeloste fase (pcl-fase). Als het verantwoordelijke conflict nog steeds actief is bij de patiënt, moet men eerst het DHS, de conflictschok, ontdekken. Hiermee ken je al de maximale duur van het conflict, de inhoud van het conflict en de orgaanmanifestatie. Met name de kennis van het verloop van het conflict, in het bijzonder de intensiteit van het conflict, is erg belangrijk om de omvang van het conflict te kunnen inschatten.
Je moet weten of de patiënt links- of rechtshandig is en je moet ook het huidige hormonale niveau bepalen, bijvoorbeeld of een vrouw in de geslachtsrijpe fase is, in de menopauze is of de anticonceptiepil gebruikt. Hetzelfde geldt mutatis mutandis voor mannen. Je moet met de patiënt samenwerken om oplossingen te vinden voor zijn conflicten, vooral zijn paniek. Hoe meer charisma een therapeut heeft en hoe gezonder verstand hij bezit, des te beter zal hij kunnen helpen bij het vinden of overbrengen van een haalbare reële of psychische oplossing. Een oplossing die de patiënt in een dergelijke samenwerking heeft gevonden, lijkt mij de beste, omdat hij die volledig kan ondersteunen. De patiënt kan alleen uit zijn paniekconflict komen door zich gerustgesteld te voelen, net zoals het dier uit het paniekconflict komt zodra het zijn beschermende hol, zijn nest, zijn moeder, kudde, roedel, soortgenoten of iets dergelijks voelt! Allerlei soorten kalmerende middelen verdoezelen het beeld alleen maar en houden het risico in dat een acuut, actief conflict verandert in een subacuut, hangend conflict. Alle soorten opwinding zijn ook erg gevaarlijk en moeten worden vermeden, omdat elke opwinding zonder reden kan escaleren en op elk moment een nieuw conflict kan veroorzaken.
Als het verantwoordelijke conflict bij de patiënt al is opgelost, is het zaak zo snel mogelijk een hersen-CT te maken, omdat de epileptische crisis te verwachten is. De crisis kan een complicatie veroorzaken die vooraf moet worden beoordeeld. In het geval van een territorium conflict kunt u de dreigende hartaanval al inschatten met een plus / minus van 14 dagen, als u weet wanneer het conflict is opgelost en hoe de hersen-CT eruit ziet, en indien nodig voorzorgsmaatregelen kunt treffen als dat nodig blijkt. Er zijn echter ook hier conflicten die niet meer mogen worden opgelost.
Bij de Germanische Heilkunde® kan men opereren wanneer het redelijk lijkt, bijvoorbeeld als een natuurlijke spontane genezing te lang zou duren en te veel ongemak zou veroorzaken voor de patiënt, dat wil zeggen, wanneer een borst zo verwoest is dat een verder biologisch beloop voor de vrouw psychologisch onaanvaardbaar is. Medicamenteuze behandeling is zeker geen exclusief domein van de academische geneeskunde. Het wordt echter alleen in de Germanische Heilkunde® gebruikt om complicaties bij het natuurlijke genezingsproces te verlichten of te voorkomen. Het wordt niet gebruikt om kanker te behandelen, zoals gebruikelijk is bij zogenaamde chemotherapie, wat neerkomt op het verdrijven van de duivel.
Dus als je mij vraagt, hoe hoort kankertherapie er precies uit te zien?
De slimme, charismatische dokter weet toch waar ik het over heb. Als je een moeder vraagt hoe ze het verdriet van haar kind geneest, zal ze verbaasd antwoorden dat ze het niet weet, maar tot nu toe is ze er altijd in geslaagd haar kind te troosten en haar weer gelukkig te maken. En zoals ik geen vaste regels kan opstellen over hoe ik ‘psychotherapeutisch’ moet omgaan met een patiënt, kan ik helaas ook geen duidelijke regels opstellen over hoe iemand de familieleden van een patiënt, zijn bedrijfsbaas, collega’s of zijn buren moet behandelen, zodat ze kunnen ‘mee spelen’, zeker niet als ze zelf bij het conflict betrokken zijn. Omdat we niet alleen met de patiënt te maken hebben, maar ook zijn omgeving moet meedoen, anders kan de patiënt in de praktijk niet geholpen worden. Het wordt dus overgelaten aan de kunst en het instinct van de dokter. En vaak moet je het overlaten aan de Goden. De familieleden zijn er helemaal niet in geïnteresseerd of hun oom, zwager of vader in leven blijft en waardoor de hele ‘erfkwestie’ uit wordt uit gesteld. Er zijn ook grenzen aan de therapiemogelijkheden!
Met Germanische Heilkunde® hoeft de patiënt niet langer in paniek te raken. Er zijn ook niet zoveel volgconflicten, vooral paniekconflicten, omdat de patiënt, als hij het systeem vanaf het begin heeft begrepen of, bij voorkeur, vóór de ziekte, de voorspelbare symptomen, vooral die van de genezingsfase, volkomen kalm aan kan gaan. Hij weet dat dit in wezen geen ziekten zijn, zoals we altijd hebben gedacht, maar dat elk individueel proces deel uitmaakt van een Zinvol Biologisch Speciaalprogramma dat Moeder Natuur ten gunste van ons inzet. Hij kan heel goed begrijpen wat er aan de hand is en wat daar moet gebeuren, en hij weet ook dat 95% van de patiënten overleven met Germanische Heilkunde®. Ook al hebben velen van ons zo nu en dan een nieuw conflict en krijgen ze een nieuwe ‘kanker’, dat is heel normaal, dat is het leven, maar dat is helemaal niet zo erg als je de Germaanse Geneeskunde® hebt begrepen.
Sommige patiënten stoort het dat de Germanische Heilkunde® geen therapie voorstelt op basis van het huidige (on)begrip, maar met het begrip van de Germanische Heilkunde volgt logischerwijs ook het type therapie. De therapie van de Germanische Heilkunde® komt het meest overeen met die welke biologisch bedoeld is voor mens en dier, en daarom is het ‘geen slik geneeskunde’ – zoals een ex-patiënt het ooit zei; Wat op zijn beurt niet betekent dat medicijnen niet worden gebruikt als ze nuttig zijn, of als we verwachten dat ze de patiënt ten goede zullen komen. Alle geneesmiddelen die symptomatisch goed zijn, dienen ten behoeve van de patiënt te worden gebruikt, op basis van het criterium of de arts ze ook bij zijn eigen vrouw zou gebruiken.