Darmkanker behoort tot het binnenste kiemklad (endoderm), de bijbehorende relais bevinden zich in de hersenstam en maken daardoor in de conflictactieve fase compacte tumoren van het adenoceltype.
Het brokconflict
De door de hersenstam gestuurde adenocarcinomen ontstaan altijd wanneer we een brok niet kunnen pakken, slikken, verteren of uitscheiden. Deze biologische conflicten moeten worden opgevat in termen van de ontwikkelings-geschiedenis, als archaïsche conflicten die in principe analoog zijn bij mens en dier. Het dier voelt de meeste van deze biologische conflicten nog steeds in reële termen. Wij mensen zijn vaak getransponeerd, quasi-gecultiveerd, je zou bijna paranoïde kunnen zeggen. We beschouwen een pakket aandelen, een briefje van duizend of een kapot bedrijf uiteindelijk als brok en lijden een biologisch conflict als we het verliezen. In de natuurlijke context zou de bundel papier natuurlijk volkomen waardeloos zijn.
Maar voor het dier is een brok die het niet kan inslikken of verteren werkelijk een stukje voedsel.
Voorbeeld: een dier heeft te gretig een brok met een stuk bot verslonden, het stuk bot zit nu dwars in de darm, beweegt niet vooruit of achteruit – een echt onverteerbaar conflict. Het dier lijdt aan koliek. Samen met deze koliek, die het DHS (conflictshock) is, wordt nu een zinvol biologisch speciaalprogramma geactiveerd. En dit speciaalprogramma zorgt ervoor dat er een darmkanker richting de mond groeit, d.w.z. proximaal (in een rivier, zou je zeggen stroomopwaarts) van deze brok, een compacte tumor die bloemkoolachtig groeit.
Zolang de conflictactiviteit voortduurt, zal deze tumor groeien. Tegelijkertijd vermenigvuldigen de mycobacteriën (tuberculosebacteriën) zich net zo snel in het bloed, op voorwaarde dat het individu ten minste één van de soorten op voorraad had (wat in de natuur echter als vanzelfsprekend wordt beschouwd) en slechts zoveel als nodig is om later de tumor in de genezingsfase af te breken.
De tumor die nu voor deze brok groeit, zorgt ervoor dat er enorm veel spijsverteringssappen wordt geproduceerd. En deze spijsverteringssappen maken deze brok kleiner, alsof je een ijsblokje in warm water doet, dat dan ontdooit. En dus wordt dit bot verteerd en op een gegeven moment is het zover verkleind, d.w.z. klein genoeg dat het erdoor kan glippen. Zodra de brok er doorheen glipt, begint conflictolyse (conflictoplossing). De tumor, die geen functie meer heeft, wordt verkazend door tuberculose, oftewel mycobacteriën, schimmelbacteriën afgebroken en verdwijnt weer. Het conflict is nu voorbij.
Je kunt je afvragen wat daar mis mee is? Antwoord: Niets is kwaadaardig! Omdat alles wat moeder natuur doet goedaardig is! Wij alleen waren ‘kwaadwillig onwetend’. We hebben microben altijd gezien als een enorme vijandige armada die door ons immuunsysteem moet worden bestreden. Dat was niet waar, want de microben waren nooit onze tegenstanders, maar altijd onze vrienden, onze helpers, die we in onze domheid bijna hebben uitgeroeid.
Natuurlijk is deze onverteerbare brok voor ons mensen meestal niet langer een brok voedsel, maar bijvoorbeeld een auto, een huis, een erfenis, een failliet bedrijf, een verloren rechtszaak, een baan of iets dergelijks. Maar we reageren nog steeds biologisch-archaïsch alsof het een brok voedsel was die ons een ‘onverteerbaar biologisch conflict’ zou hebben veroorzaakt bijv.
- bij darmkanker: een gemeen, onverteerbare ergernis (colon),
- een gemeen, achterbaks ‘schijt-conflict’ (rectum),
- of een lelijk, gemeen conflict (sigma).
- de patiënt moet nu begrijpen hoe hij dit in biologische taal moet vertalen.
Om zich op die archaïsche conflicten te kunnen instellen, om ze te kunnen begrijpen, moet je ze samen met de orgaanmanifestatie terug kunnen herleiden in termen van ontwikkelingsgeschiedenis.
Voorbeeld: iemand dacht dat hij de loterij hadden gewonnen en had al zijn vrienden en familieleden al uitgenodigd. Uiteindelijk bleek: de loterijdame was zo ‘vriendelijk’ geweest een lotnummer te veranderen omdat de man al jaren dezelfde nummers had gespeeld.
En nu moet je het je zo voorstellen: de patiënt had deze brok, de 30.000 mark, eigenlijk al binnen, omdat hij zijn wedbriefje juist had, maar uiteindelijk moest hij de brok weer afgeven.
De hond, die zou zeker niet geïnteresseerd zijn in 30.000 markbiljetten, hij zou snuffelen en zeggen: ‘Dat is niks’, maar voor iemand die weet dat hij alles voor zichzelf kan kopen, is dat een brok. en hij zal een gehemeltekanker krijgen.
De hond zou dat alleen krijgen bij een echt brok die men hem weer afneemt. Maar er is niet zoveel fantasie voor nodig om je deze loterijprijs voor te stellen als een brok, en dat is wat mensen doen. Of een patiënt lijdt aan een onverteerbaar conflict omdat hij praktisch al een stuk heeft ingeslikt maar het toch niet kan verteren. Hij heeft bijvoorbeeld al een huis gekocht en realiseert zich ineens dat het koopcontract ongeldig is, hij is opgelicht en hij raakt het huis weer kwijt.
De patiënt moet leren het DHS, het juiste moment en natuurlijk de typische conflictinhoud die daarbij hoort te vinden. Dan ziet hij met vreugdevolle verbazing dat hier duidelijk een systeem in zit, zodat hij niet langer in paniek hoeft te raken, omdat hij niet alleen de oorzaak kan zien en begrijpen, maar ook het hele proces bij zichzelf. Want het sprookje van de hypothese dat de kankercellen zelfs tijdens hun nog nooit waargenomen weg door het bloed veranderden en bijvoorbeeld een darmkankercel die een bloemkoolachtige, compacte tumor in de darm had gemaakt, plotseling zou zijn gemigreerd naar het bot, waar het zich in een botafname had veranderd. Dat is alleen mogelijk in de waanzin en het middeleeuwse dogmatisme van de academische geneeskunde.
Wat de artsen als metastasen beschouwden, waren nieuwe kankers, gebaseerd op nieuwe conflictschokken, d.w.z. in de eerste plaats veroorzaakt door iatrogene, d.w.z. medische diagnose en prognose schokken. Een onderzoeker heeft nooit een kankercel kunnen vinden in het arteriële bloed van een zogenaamde kankerpatiënt, want daar zouden ze gevonden moeten worden als ze naar de periferie zouden zwemmen, dat wil zeggen de buitenste delen van het lichaam.
Typische volgconflicten
Maar wanneer u een patiënt vertelt dat hij darmkanker heeft die geopereerd moet worden, worden hij meestal geconfronteerd met twee nieuwe conflicten:
Een mentale aanval op de buik, die zou moeten worden opengesneden (een dergelijk biologisch conflict veroorzaakt een mesothelioom, een peritoneaal (peritoneum) carcinoom) en een enkelvoudig levercarcinoom, altijd rechtsdorsaal en drukt de biologisch-archaïsche angst uit dat er geen voedsel meer door de darm komt omdat er zogenaamd een carcinoom is. Dit betekent dat de patiënt een regelrechte archaïsche angst heeft voor verhongering of voor het krijgen van een ileus en verhongering omdat hij zich inbeeldt dat het voedsel er niet meer doorheen kan.
Als het enige tijd duurt tussen de diagnose en het tijdstip van de operatie, vindt de chirurg meestal zogenaamde stipvormige ‘uitzaaiingen’ op het buikvlies (peritoneum) en als hij kort voor of na de operatie een levertomogram laat maken, ook deze solitaire knobbel op de lever, rechts dorsaal. Helaas zijn er genoeg voorbeelden dat een dergelijke patiënt gewoonlijk als onoperabel, ongeneeslijk, dat wil zeggen als een verloren geval werd beschouwd. Hoewel we nu heel systematisch en logisch kunnen begrijpen dat de patiënt lijdt aan iatrogene, d.w.z. de biologische conflicten en ziektes veroorzaakt door de medische diagnose en de aankondiging van de operatie, werd vroeger het ‘metastasesprookje’ aangenomen.
Het is ook niet nodig om te beschrijven dat de chirurg, misschien uit onwetendheid van de samenhangen, ook aan deze solitaire leverknobbel zal opereren en zoveel mogelijk ‘peritoneale metastasen’ zal wegkrabben, zoals nu het geval is. Het is ook niet nodig om te vermelden dat de patiënt na de operatie denkt ‘nu vrij van zijn kwalen’ te zijn en als teken van het oplossen van zijn buikaanvalsconflict, krijgt hij nu ascites (vocht in de buik) als teken van genezing, wat op zijn beurt de chirurg en de oncoloog zien als het begin van het einde, omdat ze allebei niets weten over de biologische samenhangen.
Vanaf dan is er een vicieuze cirkel, in die zin dat alles wat in de toekomst met de darm te maken heeft, ervoor zorgt dat dit levercarcinoom terugkeert. Het feit dat er een tweede of zelfs derde carcinoom is, wordt niet ontkend, maar de oorzaak van dit feit wel. In het algemeen zijn we bij de vraag gekomen: wat was oorspronkelijk het doel van de tumor of ook nu nog is?
De Biologische Zin
Deze kankers of tumoren waren niet zinloos, ze waren iets heel nuttigs. Want als de brok al in de maag of darmen zit, dus al ingeslikt is, maar niet verteerd kan worden omdat hij te groot was, dan heeft het organisme zojuist een enorme zogenaamde tumor gemaakt. Maar deze tumor is niet iets zinloos, het zijn spijsverteringscellen, darmcellen, ‘wegwerpcellen’ voor eenmalig gebruik, die een enorme hoeveelheid spijsverteringssap produceren en zo de brok verteerbaar maken zodat het vervolgens zoals in het dierenrijk kan worden afgebroken en verteerd.
Op basis van de nieuwe bevindingen van de Germanische Heilkunde® moeten we goed nadenken over wat zinvol is, wat we moeten doen, (bijvoorbeeld in gevallen waarin er echt een ileusdreiging is en waar natuurlijk profylactische chirurgie moet worden uitgevoerd) en wat we niet langer hoeven te doen. Want op het moment dat het conflict is opgelost, schakelt het speciaalprogramma over naar de genezingsfase.
De Microben
Nu komen onze brave microben, in dit geval de mycobacteriën (mits de patiënt er wat van had bij het begin van het DHS, want daarna hebben ze geen nut meer voor ons) en breken deze tumot verkazend af, wat meestal gepaard gaat met af en toe een bloeding. En als we na een kwart jaar of 4 maanden in de darm kijken, zien we slechts een littekenplaat waar deze tumor zat. Moeder natuur heeft het zelf operatief verwijderd, d.w.z. microbieel verwijderd. Dat is de chirurgie van de natuur! Heeft de patiënt echter geen mycobacteriën, dan moet je met hem afwegen of hij überhaupt wel aan de dunne darmtumor geopereerd zou willen worden, als hij zeker weet dat het daarmee samenhangende conflict definitief is opgelost.
Bij een abces van het sigma is het bijzondere dat een compacte, platte tumor groeit onder het bovenliggende rectum plaveiselepitheel slijmvlies. Voelbaar maar niet zichtbaar. Wanneer de tumor onder het endeldarmslijmvlies is afgebroken op een verkazende-necrotiserende manier, hebben we een submukeus abces. Deze abcessen worden gewoonlijk aambeien genoemd.
Het eigenlijke rectum-ca behoort echter tot het buitenste kiemblad (ectoderm) en veroorzaakt in de conflictactieve fase geen tumor maar ulceraties die in deze fase zelden bloeden, maar spasmen en pijn veroorzaken en meestal als pijn bij ‘aambeien’ verkeerd worden geïnterpreteerd. Nadat het conflict is opgelost, worden deze ulceraties onder zwelling opnieuw gevuld met behulp van virussen (?).
Hoewel de handigheid van de patiënt nog geen rol heeft gespeeld bij hersenstamconflicten, is dit van het grootste belang bij kleine hersenen en grote hersenen conflicten. De actuele hormoonspiegels, menopauze, anticonceptiepillen, etc. zijn hier net zo belangrijk.
Met een simpele klaptest kan worden vastgesteld of iemand rechtshandig of linkshandig is: bij rechtshandigen ligt de rechterhand boven bij het klappen, bij linkshandigen andersom. Bovendien verschuift linkshandigheid het conflict naar de andere kant in de hersenen, zodat in plaats van een rectum-ca een maag- of galgangzweer ontstaat.
Met de bovenste dunne darm-ca (jejunum) en onderste dunne darm-ca (ileum), die weer tot de hersenstam behoren, is er ook een conflict van ‘niet in staat om de brokken te verteren’ (onverteerbare ergernis), meestal met als bijkomend aspect van verhongering .
Evenzo met ileum-ca (ook wel de ziekte van Crohn genoemd in de genezingsfase), worden bloedende stukjes slijmvlies en slijm ook afgestoten en gedeeltelijk uitgescheiden met de ontlasting.
Veel kankers worden pas ontdekt als ze zich al in de genezingsfase bevinden, omdat ze dan het meeste ongemak veroorzaken. Darmkanker, die meestal pas wordt ontdekt als het begint te bloeden, is er een van. Vervolgens beschouwen de doktoren deze genezingssymptomen als de symptomen van de kanker.
Nu kunnen we ook begrijpen waarom we de ontwikkeling van kanker nooit konden begrijpen, zolang we de verbanden en vooral de ontwikkelingsgeschiedenis van onze biologische conflictprogramma’s niet begrepen. Daarom hadden we, in onze onwetendheid, altijd volgehouden dat kanker ‘kwaadaardig’ was, dat het een wild en lukraak ongebreideld ongecontroleerd proces was dat niemand kon begrijpen. Dat was allemaal niet waar!
Het waren altijd zinvolle biologische speciaalprogramma’s van de natuur volgens de ‘kwintessens’, de 5e Biologische Natuurwet.
