De patiënt werkte bij een grote verzekering en hij was, toen op zijn afdeling de post vacant werd, eindelijk aan de beurt om afdelingschef te worden.
Het zou de kroon op zijn loopbaan zijn geweest en zijn vrouw rekende al op deze promotie en financieel was ook alles al gepland.
Het eerste DHS, een territorium-angst-conflict (bronchiaal-ca) leed de patiënt toen intussen was “doorgesijpeld”, dat hij toch niet afdelingschef zou worden. Zo droeg hij zijn conflict maandenlang met zich en waagde het niet, zijn vrouw uit haar dromen te halen en haar te zeggen, wat hij allang wist. Bovendien, een beetje hoop had hij altijd nog en dan zou hij zijn vrouw onnodig teleurstellen.
Het tweede DHS, met een geweldig inbreuk op de eigenwaarde leed hij, toen de chef van de firma hem met een aan brutaliteit grenzende openheid zegt: “Uw bevordering tot afdelingschef wordt niets, we hebben jongere mensen nodig.”
Bij zijn firma was hij dus al op het afstelspoor, bij het oud ijzer gezet als het ware. Dat had het eigenwaardegevoel van deze trotse man letterlijk met volle kracht ingedeukt.
Toen hij met zijn vrouw op vakantie was, verzamelde hij zijn moed en vertelde zijn vrouw, dat hij niet zou worden bevorderd.
Zijn vrouw nam het relatief beter op, als hij zich had voorgesteld.
Daarmee was het eerste conflict opgelost.
Niet spreken kon hij daarentegen over het tweede conflict.
Hij hoestte nu echter voortdurend, als uitdrukking van de genezingsfase van het eerste conflict.
Eerst toen hij de verpletterende diagnose “bronchiaal-carcinoom” kreeg, was voor hem ook het tweede conflict opgelost – zo heeft hij het in ieder geval verwoord.
Dit verhaal is uit het boek “Kurze Einführung in die Germanische Neue Medizin” van Dr. Geerd Ryke Hamer
