Borstkanker, de meest voorkomende vorm van kanker bij vrouwen

De vrouw lokaliseert haar band met haar kind en de partner qua gevoel voornamelijk in haar borst.

Om deze reden is borstaandoening ook de meest voorkomende ziekte bij vrouwen.

Volgens de Germanische Heilkunde® maken we onderscheid in 2 soorten van borstkanker in de borst:

1. de zogenaamde borstklierkanker, medisch ook wel adenoïde mammacarcinoom genoemd, is voelbaar als een stevige, compacte klier en
2. kanker van de melkgangen, medisch ook wel intraductaal carcinoom genoemd, waarbij men in de conflictactieve fase niets kan voelen. De patiënt voelt hoogstens een licht trekken aan het aangedane deel van de borst.

Daarnaast zijn er natuurlijk de normale huidcarcinomen op de buitenstehuid van de borst, die op dezelfde manier als in de rest van het lichaam voorkomen.

In principe zijn de conflicten voor het borstkliercarcinoom altijd een strijd- of een zorgconflict. Bij het ductale melkgangcarcinoom is er altijd een scheidingsconflict.

Het is echter bekend dat er rechts- en linkshandigen zijn

Iedereen kan het zelf ontdekken: klap als in het theaterapplaus. De hand die bovenop ligt is de leidende, d.w.z. hij bepaalt de handigheid. Als de rechterhand bovenop ligt, dan ben je rechtshandig en omgekeerd, als de linkerhand bovenop ligt, ben je linkshandig vanuit de hersenen gezien. Deze test is erg belangrijk om erachter te komen op welke hersenhelft iemand werkt, omdat er heel veel omgeschoolde linkshandigen zijn die zichzelf als rechtshandig beschouwen.

Simpel gezegd is het rechter deel van de kleine – en grote hersenen voornamelijk verantwoordelijk voor de linkerkant van het lichaam, en vice versa – het linker deel van de kleine – en grote hersenen is verantwoordelijk voor de rechterkant van het lichaam.

In het geval van rechtshandige vrouwen kan kort gezegd worden:

De linker borst is verantwoordelijk voor het kind en de moeder van de vrouw en het nest, en de rechter borst voor de partner of partners; die eigenlijk alle andere mensen omvat, behalve kleine kinderen of mensen en dieren die als kinderen worden ervaren.

Als een rechtshandige vrouw borstkanker in de linkerborst heeft, heeft ze een zorgconflict om haar kind, haar moeder of haar nest, of ze heeft een strijd met haar kind, haar moeder of haar nest.

Aan de andere kant, als het een melkgangcarcinoom is, heeft de vrouw een scheidingsconflict van haar kind, van haar moeder of van haar nest.

Voor de linkshandige vrouw is het precies het tegenovergestelde:

De rechterborst is voor het kind, de moeder van de vrouw en het nest, en de linkerborst voor de partner of partners.

Dus als ze borstkanker in haar rechter borst heeft, is er een zorgconflict om haar kind, haar moeder of haar nest. Als ze een ductaal melkgangcarcinoom van de rechter borst heeft, heeft ze een scheidingsconflict van het kind, haar moeder of haar nest.

Net zoals de inhoud van het conflict verschillend is voor beide soorten borstkanker, zo zijn de relais, de plaatsen in ons computerbrein, op verschillende plaatsen in ons brein (hersenen).

De relais voor borstklierkanker bevinden zich in het laterale (buitenste) kleine hersengebied en behoren tot het middelste kiemblad (mesoderm).

De relais voor het ductale melkgangcarcinoom bevinden zich in het sensorische corticale centrum van de hersenschors.

Borstklierkanker behoort tot de kankers die door de oude hersenen worden gestuurd. Zij maken volgens het ontogenetisch systeem van tumoren en kankerequivalenten celtoename in de conflictactieve fase.

Daarentegen is het ductale melkgangcarcinoom een ​​carcinoom dat wordt gestuurd vanuit de grote hersenen en dat ulceraties, d.w.z. weefselafbraak veroorzaakt in de conflictactieve fase.

In de genezingsfase wordt alles omgekeerd:

De compacte tumoren die zijn gegroeid door celtoename in de conflictactieve fase worden genezen en weer afgebroken door microben, mits ze aanwezig zijn. Bijvoorbeeld door de schimmels of schimmelbacteriën zoals tuberculose. Terwijl de weefselafbraak tijdens de conflictactive fase wordt gestuurd vanuit de grote hersenen. Deze wordt tijdens de genezingsfase weer opgebouwd door celtoename. Alleen virussen (als ze bestaan) worden gebruikt als hulpmicroben. Dit is de chirurgie van de natuur!

In de academische geneeskunde waren de verbanden niet bekend, noch was het mogelijk om onderscheid te maken tussen conflictactiviteit en genezingsfase en simpelweg alles wat celtoename of weefselveranderingen veroorzaakte werd kwaadaardig genoemd. Ulceraties daarentegen, die een celafname veroorzaken in de conflictactieve fase worden als goedaardig geduid.

Voorbeeld: de baby viel van de arm van de moeder, viel met haar hoofd op de grond en was een tijdje bewusteloos. Als rechtshandige vrouw leed de moeder  een biologisch moeder / kind-zorgconflict van de linkerborst met DHS (Dirk Hamer Syndroom). Vanaf dit DHS groeide een adenoïde borstkanker in de linkerborst van de moeder, d.w.z. het borstweefsel nam toe.

Toename van borstklierweefsel is niets zinlozes, het is hier duidelijk om hulp te bieden aan het kind dat als gevolg van dit ongeval een ontwikkelingsstoornis doormaakt, waarbij hij nu meer moedermelk krijgt. Het organisme van de moeder probeert de opgetreden schade te compenseren.

Dus zolang het conflict voortduurt, groeit de zogenaamde borstkliertumor, met andere woorden: de melktoename gaat door. Het conflict is pas opgelost op het moment dat de baby weer helemaal in orde is, d.w.z. de borstklier stopt met groeien.

Het effect: aan de zogenaamd zieke kant heeft de moeder veel meer melk dan voorheen, ook al is ze sympathicotoon, d.w.z. in de conflictactieve fase.

We zien dat de veranderingen die we ziektes noemen eigenlijk precies het tegenovergestelde waren van ziektes: een zeer zinvol proces in de interactie van de natuur, bijvoorbeeld tussen moeder en kind en tussen moeder en partner.

Een andere vrouw die een conflict met haar man had en die borstkanker had gekregen vóór de eerste drie maanden van de zwangerschap, na de zwangerschap laaide dit conflictief weer op, had op de rechter partnerborst meer melk dan op haar linkerborst die allang was opgedroogd. Aan het einde van de borstvoedingsperiode is de borstkanker door tuberculose verkazend afgebroken gepaard gaand met het gebruikelijke nachtelijk zweten. Dit proces kan, maar hoeft niet, gepaard te gaan met pijn, de zogenaamde kleine hersenen pijn, die we ook in de rest van de lederhuid aantreffen, vooral ernstig, bijvoorbeeld bij gordelroos. De vrouwen spreken dan van hevige messteekpijn op de plek van de knobbel, de zogenaamde littekenpijn.

In het computertomogram van de borst kunnen we een holte zien op de voormalige plaats van de borstklierknobbel. Dit is bijvoorbeeld de biologische vorm, zoals het vandaag de dag nog steeds de regel is onder primitieve volkeren.

Voor vrouwen in zogenaamde beschaafde landen vinden deze processen meestal plaats buiten de periode van borstvoeding. Dus als een vrouw in onze beschaving een moeder / kindconflict heeft terwijl ze geen borstvoeding geeft, dan groeit zo’n borstkliertumor en imiteert het doel om meer melk aan het kind te willen geven, er kan welliswaar een kind zijn, maar er is meestal geen zuigeling meer aanwezig. Dat heeft ertoe geleid dat onze moderne doktoren deze tumor als iets volkomen zinloos, als ziekte, als een degeneratie van de natuur beschouwen, omdat ze het begrip van de oorspronkelijke betekenis ervan verloren hebben.

Maar deze processen vinden ook plaats bij een vrouw in onze beschaving, hoewel de vrouw geen borstvoeding geeft. In de genezingsfase – als het zover komt – breken tuberkelbacteriën (indien aanwezig) de tumor verkazend af. De pus kan mogelijk zijn weg naar buiten vinden (open borst). Als er geen tbc-schimmelbacteriën aanwezig zijn, blijft de knobbel constant aanwezig en verkaast natuurlijk niet meer.

Maar hoe kan iemand dan aan borstkanker overlijden, vraagt ​​u zich misschien af?

Als we van de zeldzame, zeer, zeer lange conflicten afzien die in zeldzame gevallen tot de dood kunnen leiden, moet men zeggen dat de iatrogene paniekconflicten, dat wil zeggen veroorzaakt door medische misverstanden, na een diagnose van borstkanker (kankerangstpaniek, doodsangstpaniek, inbreuken op de eigenwaarde, enz.) tot de dood kunnen leiden. Deze conflicten veroorzaken vervolgens nieuwe kankers (volgens de academische geneeskunde: ‘metastasen’) – wat helaas de regel vandaag de dag is – en waaraan men heel gemakkelijk kan overlijden. Maar dit heeft niets meer te maken met de feitelijke ziekte.

Dus terwijl we bij borstklierkanker een toename van borstklierweefsel zagen in de conflictactieve fase, zien we bij de melkgangkankers ulceraties, d.w.z. een afname van het aantal cellen in de bekleding van de melkgangen.

Vanuit psychisch oogpunt is er altijd een scheidingsconflict. Ofwel moeder/kind of kind/moeder of van de partner. We moeten ons dit proces heel realistisch voorstellen, alsof deze individuen met lijm aan elkaar werden gelijmd en een stuk van de buitenste huid werd weggetrokken toen ze werden gescheiden, zoals we meestal zien op de rest van de huid in het klinische beeld van neurodermitis.

Deze ulceraties zijn het ene symptoom. Het andere symptoom is een sensorische verlamming van de melkgangen. Wanneer de sensorische verlamming zich uitstrekt tot de buitenste huid van de borst, heeft de patiënt helemaal geen gevoel meer aan de tepel. Dit proces wordt zelden opgemerkt, terwijl bij borstkanker, afhankelijk van de grootte van de borst en de locatie van het getroffen gebied, de knobbel al na enkele weken voelbaar is.

Een uitzondering bij melkgangkanker is de zogenaamde cirrheuze knobbel, die ontstaat wanneer het conflict bijna eindeloos duurt. Je zou het ook litteken-schrompelingskanker kunnen noemen. Zo’n cirrheuze kanker kan bij de mammografie soms worden gezien als een verdichting. Typisch zijn vaak ook de kalksporen.

Als het scheidingsconflict is opgelost, dan zien we nu een complicatie ontstaan ​​die niet biologisch bedoeld was, aangezien het kind normaal gesproken de melk zou opdrinken in de genezingsfase. Er wordt nu geen melk geproduceerd, maar er wordt wondexsudaat geproduceerd, dat vaak niet kan wegvloeien en daarom stuwt in de bors. De borst wordt warm, rood en zwelt in zeer korte tijd op. Dus de borst wordt pas groter bij het begin van de genezingsfase, terwijl het bij borstklierkanker andersom was.

De lopende borst is een een goed teken en betekent dat secretie via de tepel naar buiten lekt of zelfs afdruipt, d.w.z. de betreffende melkgangen zijn niet helemaal opgezwollen, maar de secretie kan naar buiten wegvloeien. Het is onaangenaam dat de gevoeligheid nu terugkeert, meestal zelfs versterkt, zodat we spreken van een overgevoeligheid (hyperesthesie). Soms merkt de patiënt ook een inwendige krimp van de borst op als het conflict lang heeft geduurd.

Men mag alleen opereren als het verstandig lijkt, als spontane genezing te lang zou duren of als er volgconflicten zouden ontstaan.

Als de patiënt zich bijvoorbeeld misvormd voelt door de knobbel en dit een DHS veroorzaakt. Dan kan zich een melanoom ontwikkelen en / of het bovenliggende plaveiselepitheel om de een of andere reden barst, dan hebben we een open, boterachtige, stinkende borst die ongemak kan veroorzaken. Hetzelfde gebeurt als de borst is geopend door een punctie of snee.