Bij een brave, homoseksuele gelukkig getrouwde verzekeringsagent werd bij een vrijwillig onderzoek een positieve HIV-test gevonden. Zijn vriend was negatief! Tot dan was de wereld in orde geweest. Maar op deze dag sloegen de conflicten eenvoudig op hem neer.
Men bracht hem direct in een isoleercel van een groot ziekenhuis. Niemand raakte hem nog aan. Zijn vriend verliet hem aanvankelijk nog niet, later echter wel.
Hij weet nog precies, wanneer het DHS insloeg: Men had hem van top tot teen (met latex handschoenen) onderzocht, niets gevonden. Hij was kerngezond. Maar de HIV-test was toch positief! De beide doktoren zochten verder en verder. Uiteindelijk ontdekte de ene aan de binnenkant van de rechter voetzool een plekje met voetschimmel, duidde er betekenisvol op en zei: Aha, dus toch: “Caposi-sarcoom!”
Dan onderzochten beide nogmaals grondig zijn penis. Bij de derde keer vond men uiteindelijk een minuscule rhagade van net 2 millimeter.
“Aha”, riep de andere dokter, “dus ook al aan de penis!”
De patiënt zei, dat hij instortte als in een bodemloze put. Hij heeft zich bezoedeld gevoeld, heeft het gevoel gehad, alles te hebben verloren, zijn beroep, zijn vrienden. Zijn eigenwaarde stortte in, in het bijzonder op seksueel gebied.
Vanaf dat moment verspreidde zich vanaf de rechter voet (ondanks bestraling met kobalt tegen de boze HIV-virussen, die niemand ooit heeft gezien en dus helemaal niet bestaan) een melanoom, als teken voor een geleden bezoedelingsconflict. De donkerblauwe melanoomplekken traden eveneens bij de penis op, aan de hals en later ook op de andere voet.
Hadden de doktoren dan toch gelijk gehad?
In tegendeel, ze hadden een volledig gezonde patiënt in een bezoedelingsconflict geworpen, zoals men het op de hersen-CT-scan van de kleine hersenen goed herkennen kan (nog actief). Gelijktijdig was de patiënt vanaf het DHS toenemend impotent. Alle snel na elkaar optredende carcinomen:
- gegeneraliseerd melanoom = bezoedelings-, misvormingsconflict
- bot-osteolyse = eigenwaarde-inbreuk
- bronchiaal-carcinoom = territorium-angst (rechtshandige)
die bij al deze conflicten horen, werden thans als “Aids-kanker-metastasen” vastgesteld.
Uiteindelijk zei men hem, dat er voor hem geen therapie meer was en stuurde hem naar huis om te sterven.
Hij nam snel af aan gewicht en was in totale paniek. Het scheen, dat het slechts om enkele weken zou gaan.
Daar kreeg hij mijn boek in handen “Vermächtnis einer Neuen Medizin”, juist nog op tijd, zoals het schijnt. Daar las hij, dat Aids het grootste bedrog van onze eeuw zou zijn, wat hem volkomen overtuigde. Sindsdien kan hij weer eten, slapen, neemt weer aan gewicht toe en het melanoom verspreidt zich niet meer verder. Ik ben zeker, dat hij het redt. En als hij het redt, dan mogen alle anderen zeker zijn, dat het werkelijk het grootste bedrog van onze eeuw is.
Deze patiënt zou op precies dezelfde manier, exact volgens de IJzeren Regels van Kanker, ziek geworden zijn, als de HIV-test abusievelijk “foutief positief” zou zijn geweest of zelfs was. Beslissend was enkel, dat hij het geloofde, dat het zo erg en dodelijk zou zijn. Enkel dat was doorslaggevend. Zou de patiënt niet vrijwillig naar de HIV-test zijn gegaan, dan zou hem in 20 jaar nog niets gebeuren, want hij was destijds kerngezond!
Opmerking:
Het komt zeer nauwkeurig overeen met mijn observaties en ook met observaties van andere “Aids-onderzoekers”, dat enkel de mens onmiskenbaar ziek kan worden met concrete (vermeende) “Aids-symptomen”, wanneer hij weet dat hij HIV-positief is, of tenminste de vrees heeft, het te zijn!
Men stelt ook vast, dat door de Aids-diagnose, de associatie van zijn omgeving (“Aha, die is homo of een zedendeliquent”) in beide gevallen een eigenwaarde-inbreuk met bot-osteolyse is opgetreden.
Dit biedt dan weer de Aids-speculanten de mogelijkheid om te zeggen: de hematopoese is betroffen (bloedvorming), dus “immuunzwakte-ziekte Aids”!
In werkelijkheid is de inbreuk van de eigenwaarde de meest normale reactie voor iemand, die van het ene op het andere moment als een melaatse zedendeliquent of homo wordt aangezien, temeer als een, die (terecht) spoedig moet sterven!
In 1995/96 heeft de politie van Rösrath mij 15 maal ’s nachts om 2 voor mijn huisdeur ver op het platteland opgewacht, toen ik van een etentje met vrienden uit Keulen naar huis kwam: Alcoholcontrole. Men hoopte, dat ik slechts een slok alcohol zou hebben gedronken. Dan had men een bloedtest kunnen maken en daarbij direct een HIV-test. Zeer zeker zou men mij dan voor HIV-positief verklaren. Want er zijn geen Aids-laboratoria onder controle van de overheid, alle behoren de “geloofsbroeders” toe.
Dit verhaal is uit het boek “Kurze Einführung in die Germanische Neue Medizin” van Dr. Geerd Ryke Hamer
